Θα νικήσουμε!...[μερικές σκέψεις με αφορμή τη 17 Νοέμβρη]

το κείμενο:

ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Με αφορμή

(αλλά όχι αιτία)

τη 17^η Νοέμβρη καταγράφουμε κάποιες σκέψεις...

Σε μια εποχή ραγδαίων εξελίξεων και ανακατατάξεων, το πλέον λογικό είναι να θεωρήσει κανείς πως σε ένα διάστημα σαράντα χρόνων οι συνθήκες ζωής σε έναν τόπο θα έχουν αλλάξει εξ ολοκλήρου, σε όλα τα επίπεδα. Η υπόθεση αυτή πέρα από λογική είναι και πραγματική. Το ερώτημα που ανακύπτει εδώ είναι το εξής: οι συνθήκες έχουν όντως αλλάξει και μάλιστα προς το καλύτερο ή απλώς έχουν μεταλλαχτεί, έχουν πάρει δηλαδή μια άλλη μορφή, που όμως αν την αναποδογυρίσεις θυμίζει μια εικόνα από τα παλιά; Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει εν έτει 2014 στην Ελλάδα κι όχι μόνο.

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΜΙΛΑΤΕ?...

Το σκηνικό που παρατηρείται παγκοσμίως από τη στιγμή που ανέκυψε η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι αυτό της καταστρατήγησης όλων των δικαιωμάτων (εργατικών, ανθρώπινων) που κατακτήθηκαν με αγώνες, της διάλυσης της παιδείας και της εργασίας, της υποτίμησης της εργατικής δύναμης (κατώτατοι μισθοί των 300 ευρώ κλπ), της ανεργίας, της καταστροφής της φύσης. Παράλληλα βλέπουμε τις κυβερνήσεις να εναλλάσονται η μία μετά την άλλη, υποσχόμενες μια «ανάπτυξη», η οποία πατάει πάνω από τα πτώματά μας, προϋποθέτει την ύπαρξη μόνιμης επιτήρησης από την ΕΕ, δηλαδή μία μόνιμοποιημένη κατάσταση μνημονίου και λιτότητας, η οποία μας επιβάλλεται με την πιο άγρια, μετά τη Χούντα, καταστολή. Αυτό το είδαμε σε κάθε εργατικό και κοινωνικό αγώνα είτε με τη μορφή των επιστρατεύσεων, είτε με τη φυσική καταστολή στο δρόμο (βλ. Σκουριές), μέχρι κι εντός των πανεπιστημίων με τα πρόσφατα παραδείγματα στις Πρυτανείες σε ΕΚΠΑ και ΑΠΘ, με πρυτάνεις είτε να καλούν security να φυλάνε τις συγκλήτους, όπως στην περίπτωσή μας, είτε να φέρνουν τα ΜΑΤ που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τους φοιτητές, όπως έγινε στην Αθήνα. Αυτού του τύπου η καταστολή σε συνδυασμό με την εξόφθαλμη παράκαμψη των κοινοβουλευτικών θεσμών και με την παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού που κατοχυρώνονται ακόμη κι από το αστικό Σύνταγμα, καταδεικνύει μια αστική δημοκρατία που μεταλλάσσεται σε ένα σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Ένα κράτος που έντρομο κάνει κινήσεις πανικού προκειμένου να καταπνίξει μέσω της τρομοκρατίας την όλο και αυξανόμενη αντίδραση λαού και νεολαίας.

...ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΙΡΗΝΗ?

Στην πραγματικότητα βλέπουμε την ίδια την αδυναμία του κεφαλαίου να ξεπεράσει καθολικά την κρίση του και να καταφέρει να εδραιωθεί. Γι’ αυτό και παρατηρούμε να εντείνονται οι πολεμικές καταστάσεις ανά τον κόσμο : από την Ουκρανία ως την Παλαιστίνη κι από τη Λατινική Αμερική ως τη Μπουρκίνα Φάσο προσπαθούν να προωθήσουν τα συμφέροντα μονοπωλίων, πολυεθνικών και άλλων “παρατρεχάμενων” εις βάρος ολόκληρων λαών. Αυτό έκαναν και τότε με τη δικτατορία του Παπαδόπουλου, με τη διχοτόμηση της Κύπρου, με τα σχέδια Μάρσαλ και τα συναφή, αυτά έκαναν αλλού, με τον Πινοσέτ στη Χιλή, με τη διάλυση της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, αυτό κάνουν σήμερα με τους φασίστες του Κιέβου, με τους τζιχαντιστές του ISIS, με τον πόλεμο στο λαό της Παλαιστίνης. Παντού και πάντα οι ίδιοι στυγνοί εγκληματίες.

...ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ?

Tην ίδια στιγμή, ο χώρος της εκπαίδευσης βάλλεται στο σύνολό του, καθώς το κεφάλαιο προσπαθεί να βρει νέα πεδία κερδοφορίας και να δημιουργήσει το εργατικό δυναμικό που έχει ανάγκη προκειμένου να επιβιώσει και να βγει πιο δυναμικό από την κρίση του. Διάλυση κάθε ίχνους δημόσιας και δωρεάν παιδείας, κάθε ίχνους εργασιακής προοπτικής για τη νεολαία που το μόνο που βλέπει στο τούνελ είναι η μετανάστευση. Το Πανεπιστήμιο στο στόχαστρο. Ένα πανεπιστήμιο για λίγους, αφού λίγα είναι αυτά που ο πετσοκομμένος προϋπολογισμός και η σχεδόν εξ ολοκλήρου κατάργηση της φοιτητής μέριμνας, του επιτρέπει να παρέχει στους φοιτητές. Φυσικά ακόμη κι αυτοί οι οποίοι καταφέρνουν να μπουν και να επιβιώσουν οικονομικά μέσα σε αυτό το πανεπιστήμιο, αντιμετωπίζουν πλέον το φόβο της διαγραφής, καθώς μετά τις πρώτες διαγραφές “αιωνίων” (με τις οποίες η κυβέρνηση ευελπιστεί να ξεκινήσει), θα ακολουθήσουν κι άλλες στα ν+2. Είναι προφανές, πως και αυτό το μέτρο θα φέρει σε πιο δυσχερή θέση όχι τους “λίγους”, αλλά τους πολλούς, δηλαδή τους φοιτητές που προέρχονται από φτωχότερα κοινωνικά στρώματα και δε θα μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους, πόσο μάλλον να τις διεκπαιρεώσουν σε ένα ασφυκτικά προκαθορισμένο χρονικό πλαίσιο. Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, προκειμένου να επιβιώσει, θα πρέπει να λειτουργεί χρηματοδοτούμενο από επιχειρήσεις, άρα και πλήρως εναρμονισμένο στις ανάγκες τις αγοράς, ως προς την έρευνα και τη γνώση που παρέχει. Και προφανώς εντός του δεν υπάρχει χώρος για όποιον δε συμβιβάζεται με όλα αυτά και αρνείται να πει ναι στο καταστροφικό “καινούργιο”, αλλά ταυτόχρονα αρνείται να πει ένα σκέτο όχι. Το παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα, από τον τρόπο με τον οποίο έχουν κατασταλεί οι αγώνες των τελευταίων μηνών στα πανεπιστήμια. Με αποκορύφωμα τα γεγονότα έξω από την Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, βλέπουμε ένα πανεπιστήμιο, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβάλλει τη νέα κατάσταση της αποστείρωσης, της απονέκρωσης και του αποκλεισμού όσο πιο ολοκληρωτικά γίνεται. Σε αυτό το πλαίσιο, έρχεται στο μυαλό μας η αναγκαιότητα να ξαναδιεκδικήσουμε το χώρο μας μέσα στα πανεπιστήμια και να επιβάλουμε την παρουσία μας. Μια παρουσία όχι μετριοπαθή και αδιάφορη, του φοιτητή που σέρνει το σώμα του από μάθημα σε μάθημα. Αλλά αντίθετα να εδραιώσουμε μια δυναμική θέση, τη θέση που καταλαμβάνουν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις μας.

ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ στο δρόμο για τη νίκη...

Ερχόμαστε λοιπόν σε μια νέα εποχή να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που θυμίζουν το παρελθόν: από τον κρατικό αυταρχισμό και την αναίρεση των δικαιωμάτων μας, μέχρι τους πολέμους, την ανεργία και τη φτωχοποίηση μιας μεγάλης μερίδας κόσμου. Στα προβλήματα αυτά δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα δώσουμε με ένα γραμμικό τρόπο την απάντηση που δώσαμε και παλιότερα. Δεν ξεχνάμε όμως την εμπειρία που έδωσαν και τα ερωτήματα που έθεσαν οι αγώνες του παρελθόντος και ειδικά αυτός του Πολυτεχνείου. Γιατί εν τέλει, κάποια από τα ερωτήματα αυτά είχαν επαναστατικό φορτίο και δεν απαντήθηκαν ποτέ.

Σήμερα, σε μια εποχή τόσο έντονης επίθεσης σε όλα τα επίπεδα, καλούμαστε και πάλι να βρούμε τις απαντήσεις, προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα αντίπαλο δέος σε όσους μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται είτε αυτοί είναι μια κυβέρνηση, είτε η σύγκλητος, είτε οι επιχειρήσεις με στόχο την ανατροπή της πολιτικής τους στο σύνολό της, μιας πολιτικής που βασίζεται στην καταστροφή της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου στο βωμό της επικράτησης των συμφερόντων των λίγων.

Ας αναδείξουμε λοιπόν και αυτή την ημερομηνία της 17^ης Νοέμβρη, που αποτελεί μια μέρα συνάντησης και κοινής πάλης εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών, μαθητών και ας τη μετατρέψουμε από επέτειο σε ένα μήνυμα ανατροπής. Τη στιγμή που σε όλη την Ελλάδα, οι μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις μας διαβεβαιώνουν ότι "κάτι κινείται" και μάλιστα κάνει θόρυβο, καιρός να φωνάξουμε για τα δικαιώματά μας και τελικά να ενωθούμε κι εμείς μαζί του...

ας ξαναγεμίσουμε τα αμφιθέατρά μας, όχι για τα μαθήματα τώρα, αλλά για τις γενικές μας συνελεύσεις, ας ξανακαταλάβουμε τις σχολές μας επανοηματοδοτώντας το άσυλο, ως άσυλο αγώνων, ας συντονιστούμε με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια και ας πάρουμε εν τέλει τη ζωή και τον αγώνα στα χέρια μας για να σχεδιάσουμε το νέο που δε θα θυμίζει πια το παλιό. Ας αγωνιστούμε όχι για να περιμένουμε και να αρκεστούμε σε ένα επόμενο Πολυτεχνείο, αλλά για ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Και για να μην ξεχνάμε...

[ΕΛΛΑΔΑ-ΧΟΥΝΤΑ 1967-1974]

Τον Ιανουάριο του ’72 ξεσπούν τα πρώτα δείγματα μαζικού φοιτητικού κινήματος με έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα διορισμένα ΔΣ των σχολών και πυρήνες που θα εξελιχθούν στις Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα (ΦΕΑ), κατά τη διάρκεια συνελεύσεων. Το Μάρτιο πραγματοποιείται προσφυγή φοιτητών στα Πρωτοδικεία, με αίτημα την εκλογή αιρετών διοικήσεων στους συλλόγους τους. Πρώτη νίκη του φοιτητικού κινήματος, με την εκλογή νέου ΔΣ στο Σύλλογο Κρητών Φοιτητών. Η νεολαία βγαίνει μαχητικά στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού αγώνα αποφασισμένη να διεκδικήσει το μέλλον που της αξίζει. Τον Απρίλη γίνεται η πρώτη φοιτητική συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, στο προαύλιο του ΕΜΠ. Ακολουθεί μια περίοδος συχνών φοιτητικών κινητοποιήσεων που καταστέλλονται βίαια από την αστυνομία με συλλήψεις δεκάδων φοιτητών και παράλληλα ιδρύεται η Αντί-ΕΦΕΕ, σπουδαστική παράταξη της ΚΝΕ. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου γίνονται επεισοδιακές γενικές συνελεύσεις σε πολλές σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, εν όψει των φοιτητικών εκλογών που έχουν εξαγγελθεί. Καθοριστικό σημείο του φοιτητικού κινήματος αποτελεί η δεύτερη κατάληψη της Νομικής με πρωτοβουλία της επαναστατικής αριστεράς, που καταλήγει σε εισβολή της αστυνομίας ύστερα από αίτηση της Συγκλήτου, δεκάδες τραυματίες και πάνω από 100 συλλήψεις. Οι φοιτητές δίνουν την σκυτάλη στους εργαζομένους που αρχίζουν εικοσιτετράωρες απεργίες των τυπογράφων των αθηναϊκών εφημερίδων, των τεχνικών εδάφους της Ολυμπιακής, των συντακτών κ.α.

Κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα ήταν βέβαια η κατάληψη του Πολυτεχνείου που ξεκίνησε τη 14η Νοεμβρίου. Φοιτητές και εργάτες οχυρώνονται στο κτήριο της Πατησίων και κατασκευάζουνε πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό απευθύνοντας παλλαϊκό κάλεσμα. Ο κόσμος ανταποκρίνεται άμεσα. Οι δρόμοι αντηχούν από συνθήματα όπως «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι ΗΠΑ», «Εργάτη πεινάς, γιατί τους προσκυνάς;», «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», «Κάτω η χούντα». Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις στους δρόμους ενάντια στο καθεστώς εντείνονται. Ο κόσμος δεν σπάει , οι φοιτητές δεν κάνουν πίσω. Στις 3:00 π.μ της 17η ένα από τα τρία άρματα μάχης που έχουν παραταχτεί από ώρα έξω από το Πολυτεχνείο ρίχνει την πύλη. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και συλληφθέντες. Η αντίστροφη μέτρηση για το καθεστώς είχε αρχίσει. Σε ένα χρόνο καταρρέει. Η φωνή του εκφωνητή ,εκείνο το «Εδώ Πολυτεχνείο!» , μπήκε για τα καλά στις καρδιές του ελληνικού λαού.