Διανύουμε
μια περίοδο έντονων εξελίξεων σε
παγκόσμιο επίπεδο. Αναντίστοιχα με την
κινηματική νηνεμία της Ελλάδας, τα
κινήματα που έχουν ξεσπάσει σε άλλες
χώρες, είναι πολλά και το καθένα με
διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Στο
επίκεντρο της προσοχής αυτή την περίοδο,
είναι οι εξελίξεις στην Ουκρανία. Μετά
από ένα μήνα αντικυβερνητικών διαδηλώσεων,
η κατάσταση στη χώρα φάνηκε την τελευταία
εβδομάδα να φεύγει εκτός ελέγχου. Το
ξέσπασμα της βίας [με αφορμή ένα νέο
νόμο περιορισμού των πορειών] προκάλεσε
το θάνατο πολλών δεκάδων ανθρώπων, τόσο
διαδηλωτών, όσο και αστυνομικών και
οδήγησε στην πραξικοπηματικού τύπου
κυβερνητική αλλαγή. Ωστόσο, οι βαθύτερες
αιτίες της κρίσης και των συγκρούσεων
είναι οι δεκαετίες της φτώχειας, μαζί
με το χτύπημα των κοινωνικών δικαιωμάτων
και των δημοκρατικών ελευθεριών από
την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Έτσι, αυτή
τη στιγμή έχουν διαμορφωθεί δύο
στρατόπεδα. Από τη μία, η Ρωσία, η οποία
θέλει να συντηρήσει με κάθε μέσο την
πολιτική και οικονομική κυριαρχία της
στην ευρύτερη περιοχή, στηρίζει το παλιό
καθεστώς. Από την άλλη, οι ΗΠΑ και ΕΕ, οι
οποίες παρεμβαίνοντας ανοιχτά και ωμά
στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας,
με πρόσχημα τη δημοκρατική τάξη,
διεκδικούν ευρύτερο ρόλο στην περιοχή
και τις σημαντικές πλουτοπαραγωγικές
και ενεργειακές πηγές της χώρας. Μάλιστα,
στο πλαίσιο αυτό και προκειμένου να
πετύχει το σκοπό της, η ΕΕ, δε διστάζει
να στηρίξει οποιαδήποτε αντικυβερνητική
διαδήλωση, ακόμα και αν αυτή αποτελείται
κατά πλειοψηφία από τους νοσταλγούς
του Χίτλερ.