Ανακοίνωση Συντονισμού Συλλογικοτήτων Αττικής για τους πλειστηριασμούς

Κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια κράτους & τραπεζών

Από τον Ιανουάριο του 2014 η κυβέρνηση ανοίγει τον δρόμο για την ακόμα μεγαλύτερη καταλήστευση του λαού με την άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας (που δεν υπερβαίνει το   από τις τράπεζες, καταργώντας και το όριο προστασίας για οφειλές μέχρι 200.000 ευρώ που υπήρχε μέχρι σήμερα. Ήδη, χιλιάδες είναι τα ειδοποιητήρια αναγκαστικών πληρωμών για χρέη προς το δημόσιο (από εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, δήμους, κ.α.), ενώ γίνονται κατασχέσεις καταθέσεων και έχουν επιχειρηθεί ήδη από το δημόσιο πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Αυτή η αντιλαϊκή επίθεση καθιστά μεγάλο μέρος του πληθυσμού υποψήφιους άστεγους. Εκτιμάται ότι από τις τράπεζες θα προκύψουν άμεσα απαιτήσεις πλειστηριασμών για  περισσότερα από 180.000 ακίνητα. Οι απαιτήσεις αυτές αφορούν σε ποσοστό 80% την πρώτη κατοικία. Είναι διακηρυγμένος στόχος για την Τρόικα και για τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που αυτή εξυπηρετεί, ότι πρέπει να μειωθεί δραστικά το υψηλό ποσοστό της ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα. Το στόχο συγκέντρωσης ακίνητης περιουσίας προωθούν και σε άλλες χώρες  της Ε.Ε. με μαζικές κατασχέσεις σπιτιών.  
αφορολόγητο) για πλειστηριασμούς

Θέλουν με λίγα λόγια να μας πάρουν τα σπίτια.

Είναι πλέον ορατό ακόμα και στους δρόμους ότι οι νεοάστεγοι πληθαίνουν μέρα με την ημέρα. Με την κατάργηση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας καταργήθηκαν και όλα τα προγράμματα  στέγασης και επιδότησης ενοικίου. Έτσι ηχεί τουλάχιστον ειρωνική η πρόβλεψη του συντάγματος: «H απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους.» Για αυτούς ακόμα και το σύνταγμά τους, είναι κουρελόχαρτο, ακόμα και ο όποιος προστατευτισμός του νόμου Κατσέλη καταργείται.

εκδήλωση-συζήτηση με θέμα "Κρίση&Κατοικία: από την "ισχυρή Ελλάδα" στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις''

στις πλάτες του ρημαγμένου πανεπιστημίου κάποιοι τρώνε με χρυσά κουτάλια!

Οι δωρεάν εκτυπώσεις δεν είναι πολυτέλεια...είναι ΑΝΑΓΚΗ!

 

Τι είναι τελικά "κανονικό"?...

αναδημοσίευση από : http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/195818,Magkali.html
του Νίκου Μπογιόπουλου

Τον περασμένο Μάρτη ήταν τα δυο παιδιά, οι δυο φοιτητές, στη Λάρισα. Τότε κάτι καθίκια (σσ: ελπίζουμε να θεωρούν αρκούντως «λαϊκιστικό» τον χαρακτηρισμό μας) είχαν πει ότι η αιτία του θανάτου τους δεν ήταν η οικονομική δυσπραγία. Οτι δεν ήταν το μαγκάλι της φτώχειας που σκότωσε τους φοιτητές. Αλλά η ελλιπής… παιδεία τους καθώς δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα! Χτες ήταν το 13χρονο παιδί στη Θεσσαλονίκη. Τα καθίκια – μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές – δεν είχαν μιλήσει. Θα είχε μεγάλη σημασία η γνώμη τους. Ειδικά η γνώμη τους για τις βλαβερές συνέπειες του άνθρακα, όταν έρχεται σε επαφή με την ανεργία και με το κομμένο λόγω ανέχειας ηλεκτρικό ρεύμα… 

Η χτεσινή τραγωδία αναδεικνύει τη συνολική τραγωδία και τη συνολική απειλή που βιώνουμε. Η απειλή, η τραγωδία, είναι όλα όσα ζούμε, όλα όσα «μαύρα» και «κανιβαλικά» μας περιβάλλουν, να τα… συνηθίσουμε! Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, τελικά, δεν είναι να έχουν γεμίσει τα πάρκα και οι πλατείες με άστεγους. Δεν είναι να ψάχνεις δουλειά για 300 και 400 ευρώ το μήνα. Δεν είναι να ψάχνουν άνθρωποι φαγητό στα σκουπίδια και στα συσσίτια. Δεν είναι το μισό εκατομμύριο παιδιά που γεμίζουν τις στατιστικές της ασιτίας. Δεν είναι ότι στην Ελλάδα του 2013 πεθαίνουν άνθρωποι από τα μαγκάλια. Η μεγάλη τραγωδία, εκείνο που θα προκαλέσει μη αναστρέψιμη βλάβη, θα είναι να μας μάθουν ως κοινωνία να ζήσουμε υποκύπτοντας και αποδεχόμενοι πως όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι… «κανονικά»!

 Αν κατορθώσουν όλη αυτή την απανθρωπιά να τη συνηθίσουμε, αν καταφέρουν να μας κάνουν να αποδεχτούμε ότι όλα αυτά είναι «κανονικά», ότι είναι «κανονικό» πράγμα να πεθαίνουν άνθρωποι από μαγκάλια, ότι είναι «κανονικό» πράγμα οι άστεγοι και οι ζητιάνοι στους δρόμους, ότι είναι «κανονικό» πράγμα η ασιτία, ότι είναι «κανονικό» πράγμα η φτώχεια, ότι είναι «κανονικό» πράγμα οι αυτοκτονίες, ότι είναι «κανονικό» πράγμα η χαμοζωή η δική μας ή του διπλανού μας, τότε δεν θα έχουν απλά νικήσει. Θα μας έχουν κατατροπώσει. Θα μας έχουν τσακίσει. Θα μας έχουν συντρίψει. Κι απ’ έξω κι από μέσα μας. Γιατί τελικά υπάρχει κάτι χειρότερο, υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο από τη δυστυχία: Να συνηθίσεις τη δυστυχία. Υπάρχει κάτι χειρότερο, έγραψε ο Καμύ στην «Πανούκλα», από την πανούκλα. Να συνηθίσεις την πανούκλα.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν η αρχή...

         4

το κείμενο: 

O Δεκέμβρης του 2008 ήταν η αρχή...

Πέντε χρόνια πριν, και ενώ ολόκληρος ο κόσμος έβλεπε την οικονομική κρίση να ξεσπά στις ΗΠΑ και να επεκτείνεται, στην Ελλάδα η δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή από τα όργανα της κρατικής καταστολής αποτέλεσε την αφορμή για το ξέσπασμα μιας πρωτοφανούς κοινωνικής έκρηξης. Μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και μετανάστες αποτέλεσαν την εκρηκτική σύνθεση που πλημμύρισε τους δρόμους όλης της χώρας, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το κίνημα του Δεκέμβρη, με την ορμητικότητα και την επιμονή του ξάφνιασε όχι μόνο τους κυβερνώντες αλλά και όλους εμάς που βρεθήκαμε στους δρόμους τις μέρες αυτές.

ΑΠΟΦΑΣΗ Γ.Σ. ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΜΠ 04/12/2013

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Γ.Σ. ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΕΜΠ (4/12/2013)

ΑΥΤΗ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!!!

Μετά από 13 βδομάδες σκληρού, ανυποχώρητου αγώνα οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι-απεργοί του ΕΜΠ και των άλλων Παν/μιων ανάγκασαν την κυβέρνηση του «νόμος και τάξη» να καθίσει για πρώτη φορά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το γεγονός αυτό είναι από μόνο του μια σημαντικήεπιτυχία της απεργίας, των ίδιων των εργαζόμενων και όχι προϊόν «μεγαλοψυχίας» του υπουργού, ή «σοφής μεσολάβησης» κανενός όψιμου «σωτήρα».

ΤΩΡΑ είναι η στιγμή που πρέπει ο αγώνας μας να ΝΙΚΗΣΕΙ! ΤΩΡΑ είναι η στιγμή που πρέπει η κυβέρνηση να υποχρεωθεί να δώσει ΛΥΣΗ που να ικανοποιεί τα αιτήματά μας, στέλνοντας ένατεράστιο μήνυμα αισιοδοξίας στο εργατικό κίνημα, σε όλα τα κομμάτια του λαού που χτυπιούνται από την άγρια αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Η νίκη της απεργίας θα είναι ΜΕΓΑΛΗΣΥΜΒΟΛΗ στην πάλη του λαού για την ανατροπή της πολιτικής αυτής.

Κάθε ώρα είναι κρισιμότερη από την προηγούμενη. Ο συσχετισμός αλλάζει από στιγμή σε στιγμή. Τη χθεσινή μέρα, η κυβέρνηση την αξιοποίησε για να προχωρήσει σε κίνηση «πυγμής», στέλνοντας τις ατομικές διαπιστωτικές πράξεις διαθεσιμότητας σε απεργούς, διώκοντας πειθαρχικά τον Πρύτανη του ΕΚΠΑ.

Στην κυβερνητική «πυγμή» απαντάμε αταλάντευτα, ΑΠΕΡΓΙΑΚΑ! Με όπλο την απεργία μας,συνεχίζουμε για να υποχρεώσουμε την κυβέρνηση να δώσει λύσεις στη βάση των αιτημάτων μας. Δεναναζητούμε «σωτήρες», ούτε «μεσολαβητές», ειδικά σε μηχανισμούς που από την αρχή υπονόμευσαν τον αγώνα μας.

Δέκα συν ένας «όροι και προϋποθέσεις» για να νικήσουν οι αγώνες!

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο aristeroblog http://aristeroblog.gr/node/2140
του Γιάννη Λαθήρα

Η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών, αλλά και όλοι οι μεγάλοι αγώνες της περιόδου, γνώρισαν την ήττα. Τα ερωτήματα είναι πολλά και αμείλικτα, αγωνιώδη και δύσκολα. Κυριολεκτικά ζωής και θανάτου.  Μπορούν να νικήσουν οι αγώνες των εργαζομένων στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων; Μήπως «δεν γίνεται τίποτα και ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;

Τι σημαίνει να νικήσουν; Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα; να πέσει η κυβέρνηση; να ανατραπεί το σύστημα;

Είναι δυνατόν να υποχωρήσει η κυβέρνηση παραβιάζοντας τις δεσμεύσεις της στην ΕΕ; Πως ανατρέπεις τις απολύσεις, τις περικοπές και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προβλέπονται ρητά στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις; «Να αγωνιστούμε μόνο για την αξιοπρέπεια μας» γνωρίζοντας ότι θα χάσουμε, «τουλάχιστον να μην πέσουμε αμαχητί»;

Μπορεί ένας χώρος εργασίας, ένας κλάδος μόνος του, πολλοί κλάδοι ή όλοι μαζί; Ποιοι είναι οι «όλοι» και πως θα γίνει αυτό;

Τι είδους αιτήματα προβάλλεις; κλαδικά, πολιτικά, αμυντικά, επιθετικά, να «σώσεις οτιδήποτε κι αν σώζεται»;

Ποια είναι τα όρια του πολιτικού και συνδικαλιστικού αγώνα;

Ποιοι είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις για να ξεκινήσεις τον αγώνα;  Ποιο είναι το κατάλληλο timing;

Ποιες μορφές είναι πιο αποτελεσματικές;  Μαραθώνιος, αντοχής, διαρκείας,  24ωρες;

Πως διαμορφώνεις το εσωτερικό μέτωπο, πως εξασφαλίζεις την ενότητα,  τον συντονισμό; Τι είδους συμμαχίες επιδιώκεις;

Πως εξουδετερώνεις τον  κοινωνικό αυτοματισμό;

Πως αντιμετωπίζεις τη δεδομένη εχθρότητα των κυρίαρχων ΜΜΕ , την συκοφάντηση, την προβοκάτσια, την κρατική καταστολή, την επιστράτευση, την ποινικοποίηση, τις απειλές, τις διώξεις και την τρομοκρατία;

 Πως αποφεύγεις τον συντεχνιακό χαρακτήρα, τις ενδοκλαδικές αντιθέσεις, τον κοινωνικό κανιβαλισμό ;

 Ποιος αποφασίζει για όλα αυτά; Για την πορεία του αγώνα. Πότε και πως κλείνει μια φάση του;