[υποχρεωτική στράτευση στα 18 και αύξηση θητείας από 9 σε 12 μήνες]
Πριν κάποιους μήνες, άνοιξε η κουβέντα σχετικά με την υποχρεωτική στράτευση στα 18 και την αύξηση της θητείας από 9 σε 12 μήνες. Ήδη μπορεί να σκέφτηκες ότι αυτό δεν σε επηρεάζει προς το παρόν ή ότι είναι κάτι που δε σε αφορά καθόλου. Πώς θα σου φαινόταν όμως αν αντί να παρακολουθείς τώρα το μάθημά σου ή να συζητάς στους διαδρόμους της σχολής, να βρισκόσουν υποχρεωτικά σε ένα στρατόπεδο εκτελώντας διαταγές; Σε ένα περιβάλλον όπως αυτό του στρατού, όπου διακατέχεται από τον φασισμό, τον εθνικισμό, τον σεξιστικό λόγο και συμπεριφορές, το μίσος για τον ξένο που αποκαλείται εχθρός του έθνους. Θυμίζοντας λίγο τα σχολικά χρόνια μπορούμε να πούμε πως το ίδιο το σχολείο, ως θεσμός του κράτους στο υπάρχον σύστημα, έχει συγκεκριμένους ρόλους, με έναν από αυτούς να είναι η αναπαραγωγή αρχών όπως η εθνική συνείδηση, η πειθαρχία, η καταπίεση των ιδιαιτεροτήτων, των κλίσεων και των ελευθεριών. Ο μαθητής λοιπόν βρίσκεται σ’ ένα τέτοιο συντηρητικό περιβάλλον όπου ο/η καθηγητής/τρια συχνά αποτελεί την αλάνθαστη αυθεντία, ενώ ταυτόχρονα χτίζεται η παραπάνω εθνική συνείδηση μέσα από παρελάσεις ή και από την αλεπάλληλη διαστρέβλωση της ίδιας της ιστορίας μέσα από τα αντίστοιχα μαθήματα.
Στην περίπτωση λοιπόν που ισχύσει η υποχρεωτική στράτευση στα 18, ένας μαθητής από το συντηρητικό περιβάλλον του σχολείου περνάει κατευθείαν σε ένα ακόμη πιο αυταρχικό περιβάλλον, αυτό του στρατού, χωρίς να έχει καν τη δυνατότητα να σπουδάσει ή να επιλέξει ένα διαφορετικό περιβάλλον με περισσότερες ελευθερίες. Έτσι η στράτευση ξεκινάει χωρίς το άτομο να έχει έρθει σε επαφή με κάποιον άλλον κοινωνικό χώρο πέρα από αυτόν του σχολείου, και συγκεκριμένα χωρίς την επαφή με τον χώρο του πανεπιστημίου που αποτελεί πεδίο αμφισβήτησης, συλλογικής δράσης, πολιτικοποίησης κλπ. Επομένως αναμενόμενο είναι να μην βρίσκεται σε θέση να αντιληφθεί τον συντηρητικό και επικίνδυνο ρόλο του στρατού και κατ’ επέκταση να αντισταθεί σε μια σειρά από εντολές/αγγαρείες που θα του επιβληθούν.
