της Ελένης Παγκαλιά
αναδημοσίευση από: το Περιοδικό
Όχι, το ζήτημα δεν είναι η «ελευθερία του λόγου». Ναι, έχουν δίκιο όσοι –φασίστες και λοιποί νοικοκυραίοι και politically correct ποταμίσιοι- έφεραν ως επιχείρημα το τι θα κάναμε εάν ανέβαινε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ένα έργο του Κασιδιάρη (αφαιρετικά μιλώντας πάντα, καθώς ο εν λόγω «κύριος» απέχει πόρρω από τέτοιου είδους ευαισθησίες προφανώς). Θα ήμασταν έξω από το Εθνικό Θέατρο και θα ζητούσαμε να κατέβει.
Και όχι μόνο γιατί ο Κασιδιάρης δεν έχει εκτίσει ούτε το ένα εκατοστό της ποινής που θα έπρεπε για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει –ενώ ο Ξηρός πληρώνει ακριβά τις επιλογές του. Όχι μόνο γιατί ο Κασιδιάρης δεν χρειάζεται τη θεατρική σκηνή για να πει όσα έχει να πει και να συνεχίζει τον «Αγών» του –ενώ ο Ξηρός αναγκάζεται να γράψει για να δημοσιοποιήσει όσα έχει σκεφτεί το διάστημα του εγκλεισμού και της ανημπόριας του. Όχι μόνο γιατί ο Κασιδιάρης και η παρέα του με δικά μας χρήματα έχουν δημόσιο λόγο σε πολλές δημόσιες «σκηνές» -ενώ ο Ξηρός και η δική του παρέα είναι χαρακτηρισμένοι και επισήμως ως αποβράσματα της κοινωνίας. Και είναι χαρακτηρισμένοι έτσι από αυτούς που δεν έχουν διαμαρτυρηθεί ποτέ για τα εγκλήματα, τη βία, την αηδία και τον δημόσιο λόγο της χρυσαυγίτικης παρέας. Της κουλτούρας που αυτή γεννάει ή της κουλτούρας που την έχει γεννήσει. Ακόμα και στον πολιτισμό, καθώς όπως έγραψε η φίληΈλσα Παπαγεωργίου στο προφίλ της «Σοκάρει πολύ περισσότερο το να συμπεριληφθούν σε μια παράσταση αποσπάσματα από το βιβλίο ενός κρατούμενου, καταδικασμένου ισόβια για τρομοκρατία, παρά τα χιλιάδες πολιτισμικά σκουπίδια που τρώμε κάθε μέρα, η βία των βίντεο γκέιμς στην οποία εκατομμύρια παιδιών εθίζονται καθημερινά, οι τσόντες, αυθεντικές ή εξευγενισμένες, τα σπασμένα πιάτα και τα πεταμένα λουλούδια στις μεγάλες πίστες, τα σκανδαλώδη ποσά που κατατίθενται στα εν λόγω μαγαζιά για λίγα όπα όπα από το πλαστικό είδωλο, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τα ριάλιτι και όλος ο συρφετός που ζει, πολυτελώς, από αυτή τη μπίζνα.»
