αναδημοσίευση από το ιστολόγιο aristeroblog http://aristeroblog.gr/node/2140
του Γιάννη Λαθήρα
Η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών, αλλά και όλοι οι μεγάλοι αγώνες της περιόδου, γνώρισαν την ήττα. Τα ερωτήματα είναι πολλά και αμείλικτα, αγωνιώδη και δύσκολα. Κυριολεκτικά ζωής και θανάτου. Μπορούν να νικήσουν οι αγώνες των εργαζομένων στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων; Μήπως «δεν γίνεται τίποτα και ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;
Τι σημαίνει να νικήσουν; Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα; να πέσει η κυβέρνηση; να ανατραπεί το σύστημα;
Είναι δυνατόν να υποχωρήσει η κυβέρνηση παραβιάζοντας τις δεσμεύσεις της στην ΕΕ; Πως ανατρέπεις τις απολύσεις, τις περικοπές και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προβλέπονται ρητά στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις; «Να αγωνιστούμε μόνο για την αξιοπρέπεια μας» γνωρίζοντας ότι θα χάσουμε, «τουλάχιστον να μην πέσουμε αμαχητί»;
Μπορεί ένας χώρος εργασίας, ένας κλάδος μόνος του, πολλοί κλάδοι ή όλοι μαζί; Ποιοι είναι οι «όλοι» και πως θα γίνει αυτό;
Τι είδους αιτήματα προβάλλεις; κλαδικά, πολιτικά, αμυντικά, επιθετικά, να «σώσεις οτιδήποτε κι αν σώζεται»;
Ποια είναι τα όρια του πολιτικού και συνδικαλιστικού αγώνα;
Ποιοι είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις για να ξεκινήσεις τον αγώνα; Ποιο είναι το κατάλληλο timing;
Ποιες μορφές είναι πιο αποτελεσματικές; Μαραθώνιος, αντοχής, διαρκείας, 24ωρες;
Πως διαμορφώνεις το εσωτερικό μέτωπο, πως εξασφαλίζεις την ενότητα, τον συντονισμό; Τι είδους συμμαχίες επιδιώκεις;
Πως εξουδετερώνεις τον κοινωνικό αυτοματισμό;
Πως αντιμετωπίζεις τη δεδομένη εχθρότητα των κυρίαρχων ΜΜΕ , την συκοφάντηση, την προβοκάτσια, την κρατική καταστολή, την επιστράτευση, την ποινικοποίηση, τις απειλές, τις διώξεις και την τρομοκρατία;
Πως αποφεύγεις τον συντεχνιακό χαρακτήρα, τις ενδοκλαδικές αντιθέσεις, τον κοινωνικό κανιβαλισμό ;
Ποιος αποφασίζει για όλα αυτά; Για την πορεία του αγώνα. Πότε και πως κλείνει μια φάση του;