δράσεις // τρίτη 29-10

αφισάκι σχετικά με την παιδεία

αφισάκι από ΕΝΤΡΟΠΙΑ ΕΑΑΚ

αφισάκι για την αξιολόγηση

Στο σύγχρονο πανεπιστήμιο, δεν υπάρχει χώρος για αμφισβήτηση της γνώσης και έρευνας, για πολιτική και πολιτιστική δράση, παρά μόνο χώρος για την όλο και πιο άμεση σύνδεση του παν/μίου με την αγορά, παρά μόνο για την προσπάθεια του κεφαλαίου να εισχωρήσει στον τομέα της παιδείας με στόχο την εμπορευματοποίηση της γνώσης και έρευνας και την παραγωγή όλο και περισσότερου κέρδους.

Απέναντι στα επιχειρηματικά κριτήρια της αξιολόγησης, εμείς θέτουμε τα δικά μας κριτήρια. Τα κριτήρια για ένα πανεπιστήμιο που θα λαμβάνει υπόψη την ποιότητα των σπουδών, τις συνθήκες εργασίας για τους εργαζομένους του, το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας με τα μάτια πάντα στραμμένα στις ανάγκες της κοινωνίας. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με εργατικό και φοιτητικό έλεγχο, με αποφάσεις που θα παίρνονται από τους ίδιους τους φοιτητές και τους εργαζομένους μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις και το μεταξύ τους συντονισμό.

απόφαση ΣΣΑ [18/10/19]

ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ 

για τη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής στις 18/10/19

 

αφισάκι με τις δράσεις βάσει της ΓΣ

απόφαση συλλόγου σπουδαστών αρχ..κής

ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ

για τη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής στις 14/10/19

Γυρνώντας από το καλοκαίρι και με την νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εδώ και λίγους μόνο μήνες ερχόμαστε αντιμέτωποι με γεγονότα και αλλαγές, στον δρόμο που και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ χάραξε τα προηγούμενα χρόνια συνεχίζοντας τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές. Πολιτικές που στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης, καταστρέφουν και ξεπουλούν το φυσικό πλούτο, στο όνομα της “ανάπτυξης” ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, και στο όνομα της “υγιούς επιχειρηματικότητας” καταπατούν το δημόσιο χώρο. Ο σύλλογος μας έρχεται να συζητήσει σε μια περίοδο όπου η επίθεση στα κομμάτια της εργασίας και της νεολαίας εντείνεται. Ο πρωθυπουργός, έπειτα και από τις εξαγγελίες του στο πλαίσιο της ΔΕΘ για νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, έρχεται να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και με μια σειρά νέων νομοσχεδίων να χτυπήσει και θεσμικά ακόμα περισσότερο τα πληττόμενα στρώματα. Μερικά, αλλά πολύ σημαντικά σημεία είναι η απελευθέρωση των απολύσεων, όπου ο εκάστοτε εργοδότης δεν θα λογοδοτεί για την όποια απόλυση των εργαζομένων και το χτύπημα στην απεργία, που έρχεται και παίρνει σάρκα και οστά ήδη από ένα προηγούμενο διάστημα, με ενδεικτικό παράδειγμα αυτό της κήρυξης της 24/9 απεργίας στο λιμάνι του Πειραιά, παράνομη. Η επιτομή αυτής της κατεύθυνσης είναι το Αναπτυξιακό νομοσχέδιο που περιγράφει τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και το τσάκισμα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Για να περάσει όλα αυτά τα μέτρα η ΝΔ, αξιοποιεί το δόγμα “νόμος και τάξη”, για να τρομοκρατήσει το λαό και τη νεολαία και να καταστείλει τους αγώνες τους , μέσα από την αστυνομοκρατία. Στην εκπαίδευση αυτή η κατεύθυνση εξειδικεύεται μέσα από το πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την κατάργηση του Ασύλου αλλά και από τις εξαγγελίες για διαγραφές φοιτητών. Όλα τα παραπάνω μέτρα έχουν εγείρει μαζικές και δυναμικές αντιστάσεις από δεκάδες Φοιτητικούς Συλλόγους σε όλη τη χώρα. Κυβέρνηση και Υπουργείο προσπαθούν να λυγίσουν το φοιτητικό κίνημα. Στην πορεία  στις 11/10 στην Αθήνα, οι δυνάμεις καταστολής με εκτεταμένη χρήση χημικών τραυμάτισαν συναδέλφους μας που αγωνίζονταν στο δρόμο, επιχειρώντας να μας τρομοκρατήσουν. Ούτε βήμα πίσω από τις διεκδικήσεις μας. Συνεχίζουμε με ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ σε τροχιά κλιμάκωσης του αγώνα μας.

[ σχετικά με την πρακτική άσκηση ]

Συζητήσεις...προβληματισμοί...γενική συνέλευση...συντονιστική επιτροπή...κατάληψη. 

Γιατί; Γιατί όλος αυτός ο πανικός;

// Γιατί... το ακαδημαϊκό έτος ξεκίνησε με την ενημέρωση του ζητήματος σχετικά με τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και την εισαγωγή της πρακτικής άσκησης, χωρίς όμως οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του τμήματος να έχουν συμβάλλει και εν τέλη να έχουν λόγο πάνω σε αυτές τις αλλαγές και προσθήκες! Δυστυχώς, επανειλημμένα παίρνονται αποφάσεις  που αφορούν πρωτίστως τους φοιτητές/-τριες χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να παρακολουθήσουν ανοιχτά τις διαδικασίες του τμήματος των καθηγητών, και εν τέλη να καθορίσουν τις αποφάσεις που θα παίρνονται όσον αφορά τα διάφορα ζητήματα που αποσχολούν την σχολή μας!

άρθρο: O tempora, o Mor... ia!

Της Αιμιλίας Καραλή // Κυριακή, Οκτωβρίου 06, 2019

Ένας πομπώδης και υποκριτικός λόγος σφραγισμένος από κυνισμό και σκληρότητα που χλευάζει ανθρωπιστικές αξίες και παραβιάζει αν­θρώπινα δικαιώματα, μεταμφιέζεται στον ευφημισμό «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής».

Είναι γνωστή σε πολλούς η περίφημη φράση του Κικέρωνα «Ο tempora, o mores!» («Ω καιροί, ω ήθη!»). Ο ρή­τορας και εκλεγμένος ύπατος την απηύθυνε στον Κατιλίνα ο οποίος προσπάθησε, το 63 π.Χ., να καταλύσει τη ρωμαϊκή δη­μοκρατία. Οργίστηκε από το θράσος του συνωμότη, ο οποίος, ενώ γνώριζε ότι οι δολοπλοκίες του είχαν μαθευτεί, εμφανί­στηκε στη σύγκλητο και αντί να απολογηθεί επιτέθηκε στον Κικέρωνα για την απειρία του στο αξίωμα.

Οι καιροί μας -όπως και παλιότεροι καιροί- εμφανίζουν ανάλογα υποκριτικά ήθη. Οι υπεύθυνοι -με τις πράξεις ή την απάθειά τους- για τον θάνατο, τη δυστυ­χία και τα δεινά εκατομμυρίων ανθρώπων γίνονται τιμητές των θυμάτων τους. Όσοι προκάλεσαν και προκαλούν τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα δεν αποποιούνται απλώς, αλλά μεταθέτουν τις ευθύνες τους σε όσους είναι όμηροι της πολιτικής τους· δηλαδή στους πρόσφυγες και στους μετανάστες. Τα πρόσφατα γεγονό­τα στη δική μας Μόρια και σε άλλα «hot spot» (αυτή η προσβλητική και προκλητι­κή νέα ορολογία) της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών το αποδεικνύουν καθημερινά.

Γνωστά αυτά και χιλιοειπωμένα, αλλά ποτέ συνειδητοποιημένα από τους άλλους ομήρους του συστήματος, που αδυνατούν να εκλογικεύσουν τις αιτίες των δικών τους προβλημάτων και πρωτοστατούν σε βιαιότητες κατά των εξορισμένων από τη γη τους. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ας θυμηθούμε την αντίδραση ντόπιων πληθυσμών εναντίον των Μικρασιατών προσφύγων το 1922: πρόσφυγες, γιαουρτοβαφτισμένοι, τουρκόσποροι ήταν οι πιο ήπιοι χαρακτηρισμοί με τους οποίους τους αποκαλούσαν. Όσο για τις γυναίκες, αυτές ήταν οι «παστρικές». Δεν μπορούσαν οι γηγενείς να δεχτούν ότι η σωματική κα­θαριότητα, η πάστρα, δεν αφορούσε μόνο τις εκδιδόμενες γυναίκες. Η βία εναντίον τους ήταν για μεγάλο διάστημα καθημε­ρινή πρακτική «γνήσιων Ελλήνων» που προστάτευαν τα «χρηστά ήθη» από όσους τα «απειλούσαν».

Είναι όμως και πρακτική πολλών σύγχρονων πολιτών και πολιτικών εκ­προσώπων τους. Μόνο που η εξέλιξη του «μοντέλου» έχει απομακρυνθεί από την ταύτισή του με τη μορφή του νεοναζιστικού μορφώματος. Ένας πομπώδης και υποκριτικός λόγος σφραγισμένος από κυνισμό και σκληρότητα που χλευάζει ανθρωπιστικές αξίες και παραβιάζει αν­θρώπινα δικαιώματα, μεταμφιέζεται στον ευφημισμό «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής». Γίνεται, μάλιστα, και χαρ­τοφυλάκιο στην Κομισιόν. Όσοι γνωρί­ζουν στοιχειώδη ιστορία ξέρουν ότι αυτό το νεφέλωμα έχει στοιχίσει σε λαούς την ελευθερία, τη γλώσσα, τη θρησκεία τους. Έχει πυροδοτήσει πολέμους και έχει στε­γάσει θηριωδίες. Έχει καταστείλει δικαι­ώματα και έχει εξαφανίσει άλλα. Τα περί παραδόσεων διαφωτισμού που διατείνε­ται ότι υπερασπίζει η ΕΕ, ελέγχονται για την ακρίβειά τους.

Αυτός ο «τρόπος ζωής» έχει δημιουρ­γήσει έναν τεράστιο τόπο στρατοπέδων συγκέντρωσης. Και δεν είναι μόνο τα προ­φανή καυτά -πολύ καυτά και συχνά καμέ­να- σημεία (hot spot) που είναι σπαρμένα στην Ευρώπη. Είναι και εκείνα στα οποία είναι κλεισμένοι οι έξω από αυτά. Είναι όσοι τα βλέπουν σαν θέαμα και όχι σαν θέμα, όσοι δεν κατανοούν ότι τόσο η βία όσο και η απάθεια χτίζουν νέες φυλακές, ένα είδος στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εί­ναι τα σκυμμένα κεφάλια μπροστά στους ισχυρούς, στους αριθμητικούς δείκτες των χρηματιστηρίων, στην υποταγή στις νόρ­μες παραγωγής του κέρδους, στην εξόντωση του διπλανού τους για την ατομική επιβίωση. Είναι τα εκούσια σύνορα μέσα στα επιβεβλημένα κρατικά σύνορα.

Στην ταινία του Το μετέωρο βήμα του πελαργού, πριν από 18 χρόνια, ο Θόδω­ρος Αγγελόπουλος είχε βάλει στο στόμα του αμφίσημου (πολιτικού ή πρόσφυγα;) πρωταγωνιστή του τα εξής λόγια: «Περά­σαμε τα σύνορα κι ακόμα είμαστε εδώ [...]. Πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να πάμε σπίτι μας;». Έτσι σχολίαζε την εξαθλι­ωμένη και γεμάτη απόγνωση ζωή σε ένα χωριό στα βόρεια σύνορα, μια τεράστια «αίθουσα αναμονής» για πρόσφυγες που ήλπιζαν να ζήσουν ελεύθεροι σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Αναπάντητο ακόμη το ερώτημα τόσα χρόνια μετά, γιατί τα σπίτια γίνονται σύνορα και το «μας», το όνειρο για το συλλογικό ανθρώπινο «σπίτι» είτε σβήνει είτε μετατίθεται σε ένα ασαφές και μακρινό μέλλον. Νέοι καιροί, νέα ήθη.

ΠΗΓΗ: Πριν

[ O tempora, o Mor... ia! Της Αιμιλίας Καραλή ]

αφισάκι του σχήματος για το άσυλο

γενική συνέλευση ΣΣΑ

ένας διαφορετικός... οδηγός επιβίωσης

Μην αγχώνεσαι, με το κείμενο αυτό δεν έχουμε σκοπό να σε βάλουμε σε κάποια παράταξη, θέλουμε απλά να σου πούμε  κάποια πράγματα για τη σύγχρονη πραγματικότητα και για τη σχολή, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς.

Είτε είσαι πρώτο έτος είτε όχι, μπορεί αυτό το κείμενο να σου φαίνεται αδιάφορο.

Σκέψου όμως λίγο... είναι αδιάφορο ότι:

// βρισκόμαστε στην μοναδική σχολή που πρέπει να δώσεις τόσα χρήματα για να την τελειώσεις;

// η σχολή και ολόκληρο το πανεπιστήμιο «κλειδώνει» όλο και περισσότερο;

// μέσα στο καλοκαίρι καταργήθηκε το άσυλο;

// υπάρχουν τόσο μεγάλα ποσοστά ανεργίας;

// κάηκε ο Αμαζόνιος;

// πνίγονται άνθρωποι στα σύνορά μας, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο;

Αν όλα αυτά σε προβληματίζουν έστω και λίγο, μάλλον πρέπει να συνεχίσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο!