Απόφαση Γενικής Συνέλευσης ΣΣΑ / Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Μετά από τρείς βδομάδες κινητοποιήσεων στη σχολή μας και μιας βδομάδας χωμένοι στα μαθήματα, το ημερολόγιο μας φέρνει λίγο πριν τη 17 Νοέμβρη. Η κυβέρνηση μιλάει για την «ανάπτυξη» που έρχεται καλπάζοντας, αλλά το μόνο που αφήνει πίσω της είναι διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, ανεργία, καταστροφή της φύσης, και μάλιστα η «ανάπτυξη» αυτή θα έρθει με τη συνοδεία της μόνιμης επιτήρησης από την ΕΕ, δηλαδή μια κατάσταση μόνιμου μνημονίου και λιτότητας. Έτσι λοιπόν παρόλο που ο κεντρικός πολιτικός λόγος είναι γεμάτος παιάνες για “έξοδο από το μνημόνιο”, “τέλος της λιτότητας” κλπ. , η πραγματικότητα μας προσγειώνει μάλλον απότομα. Το τελευταίο διάστημα είδαμε απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, λουκέτα σε δημόσια νοσοκομεία και σχολεία, ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ. Είδαμε ακόμη και τον ίδιο τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης να ακυρώνει τα ίδια της τα λεγόμενα και κάθε ελπίδα για φρενάρισμα των αντιλαϊκών μέτρων στο προσεχές διάστημα. Ένας προϋπολογισμός που προβλέπει αύξηση των φόρων κατά 1,7 δισ., ενώ ταυτόχρονα απαλλάσει τους εφοπλιστές από έκτακτες εισφορές όπως ο φόρος αλληλεγγύης. Ένας προϋπολογισμός που προβλέπει περαιτέρω μείωση των δαπανών κοινωνικής ασφάλισης κατα 500 εκατομμύρια.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν περάσει τα πιο βάρβαρα μέτρα, πολλές φορές χωρίς καν τον τυπικό μανδύα της κοινοβουλευτικής νομιμότητας, αλλά με τη μορφή προεδρικών διαταγμάτων. Βλέπουμε λοιπόν πως μπορεί σήμερα να μη μιλάμε για μια χούντα, όπως πριν από τέσσερις δεκαετίες, βρισκόμαστε όμως μπροστά από έναν πρωτοφανή κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και μια μετατόπιση του πολιτικού συστήματος προς τα δεξιά με φασιστικές προεκτάσεις που έρχεται να συμπληρωθεί από την καταστολή και το φασισμό, τη διάλυση της παιδείας και της εργασίας.

Σε μια συγκυρία λοιπόν όπου τα λαϊκά στρώματα καλούνται να πληρώσουν την κρίση του συστήματος, όπου οι αντεργατικές πολιτικές της λιτότητας, της περικοπής των κοινωνικών δαπανών, της ανεργίας και της φτώχειας, της αναίρεσης των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, έρχονται να ισοπεδώσουν τα κεκτημένα του εργατικού κινήματος, η απάντηση πρέπει να είναι το μαζικό εργατικό κίνημα.

Είδαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια και βλέπουμε ακόμη μια ακραία υποβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και όπως διαφαίνεται μπαίνουν οι βάσεις προκειμένου να έρθει σε ένα τέλος. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί κάτι τέτοιο είναι δυσοίωνο. Στην πραγματικότητα, το τέλος που θα έρθουν να βάλουν, θα είναι το τέλος της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, το τέλος των φοιτητικών παροχών, το τέλος των διεκδικήσεων. Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, οι κυβερνήσεις που θα ανεβαίνουν κάθε φορά την εξουσία, θα θέλουν να είναι πεδίο επένδυσης, συνεπώς σε αυτό δε χωράνε οι φοιτητές που αγωνίζονται, αλλά μόνο όσοι είναι έτοιμοι να υποταχθούν, να δεχτούν τον εργασιακό μεσαίωνα που θέλουν να επιβάλουν ήδη μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία, με την απλήρωτη εργασία των φοιτητών, την οποία θα εκμεταλλεύεται η κάθε επιχείρηση που θα χρηματοδοτεί το αντίστοιχο τμήμα.

Εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για να γίνουν τα παραπάνω είναι και ο «Οργανισμός του Ιδρύματος» , ο οποίος θα αποτελεί ουσιαστικά το θεσμικό πλαίσιο του εκάστοτε πανεπιστημίου που θα ρυθμίζει τόσο εκπαιδευτικά όσο και οικονομικά και διοικητικά ζητήματα. Έτσι, προβλέπεται η διάλυση των πτυχίων, που έχει ξεκινήσει με την εφαρμογή πιστωτικών μονάδων και θα ολοκληρωθεί με τη διάσπαση του κύκλου σπουδών. Παράλληλα, οι φοιτητικές παροχές σχεδόν εκμηδενίζονται. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της φοιτητικής λέσχης του ΑΠΘ, η οποία ήδη από πέρυσι ιδιωτικοποιήθηκε, θέτοντας τα θεμέλια του αποκλεισμού μεγάλου κομματιού των φοιτητών μέσω των κριτηρίων και του αντίτιμου, που αναμένονται να εφαρμοστούν. Ακόμη, βλέπουμε το κλείσιμο φοιτητικών εστιών, τη σταδιακή διακοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων κτλ. Μέσα σ’ όλα αυτά έρχεται και η αλλαγή του μοντέλου διοίκησης και η μεταφορά του βάρους λήψης των αποφάσεων από πρυτανείες, κοσμητείες κτλ στα συμβούλια διοίκησης και σε οικονομικές επιτροπές. Συπλήρωμα σε όσα αναφέρθηκαν σχετικά με την αυταρχικοποίηση των ιδρυμάτων θα αποτελέσουν και τα πειθαρχικά συμβούλια που προβλέπονται από τον οργανισμό. To παζλ έρχεται να συμπληρώσει η εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών, με θέσπιση αλυσίδων μαθημάτων, προαπαιτουμένων μαθημάτων, με υποχρεωτικές παρακολουθήσεις ακαδημαϊκών διαλέξεων.

Στο κλίμα αυτό, η κυβέρνηση αποφάσισε να ξεκινήσει με τις πρώτες διαγραφές φοιτητών τους οποίους και θεωρεί περιττούς. Σκοπός, από τη μία, αυτής της αναδιαρθρωτικής κίνησης είναι η αποστροφή της νεολαίας από την οποιαδήποτε διαδικασία συλλογικής διεκδίκησης. Γιατί σίγουρα μια εντατικοποιημένη καθημερινότητα με χαρακτηριστικά σχολείου εντείνεται ακόμα περισσότερο υπό τον βούρδουλα της διαγραφής στα ν+2 χρόνια, που σταδιακά νομιμοποιείται, την ίδια στιγμή που ο υπό συγκρότηση οργανισμός προβλέπει διαγραφές φοιτητών και στην περίπτωση αποτυχίας 6 φορές στην εξέταση ενός μαθήματος. Έτσι θα διαμορφωθεί το νέο μοντέλο φοιτητή που θα είναι 24 ώρες το 24ωρο προσκολλημένος στο μάθημα, το εργαστήριο και την συνεχή μελέτη μήπως και καταφέρει να βρει μια θέση εργασίας μέσα στο βούρκο της ανεργίας. Από την άλλη, οι διαγραφές προφανώς δεν έχουν στόχο την εκκαθάριση του πανεπιστημίου από τους «αιώνιους φοιτητές» σε μια λογική ελάφρυνσής του από περιττά έξοδα, μιας και αυτοί δεν έχουν καμία πρόσβαση στη φοιτητική μέριμνα, ούτε θα δημιουργήσουν «χώρο» για περισσότερους νέους φοιτητές. Έχουν ως στόχο, να αποκλείσουν από τα πανεπιστήμια εκείνο το κομμάτι της νεολαίας που αποτελείται από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Την παραπάνω παραδοχή δεν είναι δύσκολο να τη δει κανείς, αν σκεφτεί πόσοι οικονομικοί φραγμοί έχουν μπει στο πανεπιστήμιο με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, που έρχεται τώρα να εφαρμοστεί από τους οργανισμούς. Το κόστος των σπουδών που μετακυλύεται στους φοιτητές και τις οικογένειές τους, κάνουν τη δυνατότητα τόσο του να σπουδάσεις, όσο και να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου αδύνατη.

Αυτή την αποστειρωμένη “παιδεία” πoυ ονειρεύονται, με μια λογική Θατσερικού σχολείου από το “The Wall”, μπορούν να την κάνουν πραγματικότητα οι πρυτάνεις-τσιράκια του Σαμαρά μόνο με τη συνοδεία των ΜΑΤ, όπως έκανε ο Φορτσάκης (πρώην ΔΑΠιτης-ΟΝΝΕΔιτης, νυν πρύτανης του ΕΚΠΑ), ή με φουσκωτούς μπράβους όπως έκανε ο “δικός μας” πρύτανης, ο Μήτκας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ

Πριν από ένα μήνα ξεκίνησε ένας αγώνας εντός της σχολής μας σε σχέση με την αλλαγή του προγράμματος σπουδών μας. Από την αρχή είδαμε από τη μία ένα μεγάλο κομμάτι των καθηγητών να κρατάει αρνητική στάση απεναντί μας, κι από την άλλη ένα μειοψηφικό κομμάτι που φαινομενικά συμφωνεί με τα αιτήματά μας να διατηρεί μια μετριοπαθή έως αδιάφορη στάση, μην έχοντας καμία πρόθεση να σταθούν στο πλευρό μας, όπως επιβάλλεται λόγω συνθηκών. Αντίθετα, ο πρόεδρος του τμήματος, μαζί με μια μερίδα καθηγητών φρόντιζε να βγάζει ανακοινώσεις που καταδίκαζαν τις αποφάσεις και τη δράση του συλλόγου μας, ενώ την ίδια στιγμή δε μας έδιναν καμία απάντηση σε σχέση με τα αιτήματά μας. Αποκορύφωμα της κατάστασης αυτής ήταν η τελευταία γενική συνέλευση των καθηγητών, που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη βδομάδα, η οποία έληξε για άλλη μια φορά με συνοπτικές διαδικασίες κι αυτή τη φορά με ακόμη πιο προκλητικό τρόπο, με τον πρόεδρο του τμήματος να κάθεται σε «αναμένα κάρβουνα» και να περιμένει τη στιγμή για να κάνει την έξοδό του, καθώς και το σύνολο των καθηγητών να μη δίνει καμία απάντηση στα ερωτήματά μας. Σε γενικές γραμμές το κλίμα που επικρατεί και εκπροσωπείται με τον πιο έντονο τρόπο από τον πρόεδρο και την επιτροπή σπουδών, είναι αυτό της λήξης της όποιας «συζήτησης» μπορεί να είχε ανοίξει γύρω από το πρόγραμμα σπουδών και της προσαρμογής σε μια κανονικότητα που δεν υφίσταται.

Έτσι έδωσε τα διαπιστευτήριά του, το καθηγητικό σώμα της σχολής, ότι θα αποτελέσει τον εγγυητή της αναδιαρθρωτικής τομής στη σχολή και ότι έχει την “διάθεση” να επιβάλλει όλο το φάσμα των πτυχών του νόμου, έτσι όπως επιτάσσονται από το 2011 και μετά, και συγκεκριμενοποιούνται στο νέο πρόγραμμα σπουδών.

Εμείς όμως αρνούμαστε να σταματήσουμε τον αγώνα για την αλλαγή του υπάρχοντος προγράμματος, καθώς για το Σύλλογο Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής, το νέο πρόγραμμα πρεσβεύει αρχές διασπαστικές ως προς την ενότητα των αρχιτεκτονικών σπουδών. Οι τελευταίες  γίνονται αντιληπτές από εμάς ως το σύνολο των θεωρητικών και πρακτικών γνώσεων του Αρχιτεκτονικού και Αστικού Σχεδιασμού, του Πολεοδομικού και Χωροταξικού Σχεδιασμού, του Σχεδιασμού Τοπίου και Περιβάλλοντος και της Συντήρησης και Αποκατάστασης. Το νέο πρόγραμμα σπουδών τόσο με τη δομή του, όσο και με την ανισοβαρή κατανομή των παραπάνω αντικειμένων κατακερματίζει το γνωστικό αντικείμενο της αρχιτεκτονικής, δίνοντας έμφαση στον Αρχιτεκτονικό Σχεδιασμό (Architectural Design), και εισάγει τη λογική της εξειδίκευσης. Με δεδομένες τις πρόσφατες και τις επικείμενες αλλαγές που προωθούνται στο Πανεπιστήμιο, κάτι τέτοιο μπορεί εύκολα να μεταφραστεί στην εισαγωγή κατευθύνσεων στο έως τώρα ενιαίο πτυχίο, ή σε μετέπειτα διάσπαση του κύκλου σπουδών σε bachelor και master  (3+2 ή 4+1 έτη), και με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την αποστοίχιση επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο. Συνοπτικά αναφέρουμε ότι, όσον αφορά τα υπόλοιπα αντικείμενα, στους αποφοίτους παρέχεται “επαρκής γνώση” και όχι “ικανότητα”, διάκριση που εναρμονίζεται με την ορολογία της Κοινοτικής Οδηγίας (αριθμός 36/05 άρθρο 46 για τις αρχιτεκτονικές σπουδές). Ο σύλλογος λοιπόν, μέσα από διαδικασίες συνεχούς συλλογικής συζήτησης των τελευταίων ημερών, διατυπώνει τα αιτήματά του ως εξής:

Βασική προϋπόθεση οποιουδήποτε προγράμματος σπουδών θέλουμε να είναι η διασφάλιση της ενότητας των αρχιτεκτονικών σπουδών και η αποτύπωσή τους στον τίτλο σπουδών, όπως περιγράφηκε παραπάνω. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητη η ισοβαρής κατανομή των γνωστικών αντικειμένων στη δομή του προγράμματος και η παρουσία θεωρίας και πράξης ως τα βασικά, αυτοτελή, και αλληλοτροφοδοτούμενα πεδία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών, οφείλει να διασφαλίζεται με τη μορφή υποχρεωτικών, ως προς το αντικείμενο, και κατ’ επιλογήν ως προς τη διδακτική ομάδα, μαθημάτων η ολοκληρωμένη απόκτηση γνώσεων και η εκπαιδευτική ελευθερία. Επιπλέον, ζητάμε την ονομαστική και  ουσιαστική κατοχύρωση των παραπάνω και την αποτύπωσή τους στη δομή του προγράμματος μέσα από την  ακριβή περιγραφή του περιεχομένου του κάθε μαθήματος. Οποιαδήποτε αλλαγή που θα αφορά τη βασική αυτή δομή θα πρέπει να εγκρίνεται τόσο από τη γενική συνέλευση Τμήματος όσο και από τη συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου. Όλα αυτά νοούνται σε ποιοτικό και όχι ποσοτικό επίπεδο, που διασφαλίζει τους ανθρώπινους όρους σπουδών αλλά και την αποφυγή μιας ποσοτικοποιημένης διαχείρισης της γνώσης.

Βασικότατη είναι η παρατήρηση πως η Σχολή Αρχιτεκτόνων, συνιστά Δημόσια Πανεπιστημιακή Σχολή. Ο δημόσιος αυτός χαρακτήρας, οδηγεί μεταξύ των άλλων, στην αρχή της διατήρησης του εύρους και της πολυμορφίας της σπουδής, ως προς τη δομή, τους διδάσκοντες και, κυρίως, τους εκπαιδευόμενους. Η Σχολή δεν απευθύνεται σε μικρό αριθμό αποδεκτών οι οποίοι εκπαιδεύονται ώστε να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε συγκεκριμένες απαιτήσεις αγοράς, αλλά προσανατολίζεται στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών. Άρα, κανένας εξωτερικός  παράγοντας  και καμία αξιολόγηση δεν μπορεί να επηρεάζει τις θεμελιώδεις αρχές και το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών. Ιδιαίτερα στη σημερινή συνθήκη, όπου το γνωστικό αντικείμενο και το περιεχόμενο των σπουδών καταλήγει να επικαθορίζεται από τις ανάγκες της αγοράς τόσο σε επίπεδο έρευνας και επαγγελματικής πρακτικής, όσο και σε επίπεδο ευέλικτου εργασιακού δυναμικού, που αναμένεται ο επαναπροσδιορισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων, με εισήγηση του ΤΕΕ προς επικύρωση εντός του 2015, όπου και προβλέπεται ο κατακερματισμός των εργασιακών δικαιώματων των μηχανικών, τα οποία έρχεται να αντικαταστήσει η επί πληρωμή πιστοποίηση ατομικών ικανοτήτων, όλα τα παραπάνω αιτήματα είναι θεμελιώδη για τη διασφάλισή μας.

Τελικά τα ΜΑΤ του Φορτσάκη, ο αποκλεισμός των φοιτητών από τη λήψη αποφάσεων και οι μπράβοι του Μήτκα, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αντιδημοκρατικής εκτροπής. Αυτό είναι η κεντρική κατεύθυνση του κράτος τη δεδομένη στιγμή, όπου έχει διαρρήξει κάθε κοινωνικό συμβιβασμό, και ο μόνος τρόπος που του μένει είναι να τα επιβάλλει βίαια με μια λογική “αποφασίζουμε και διαττάσουμε”. Το κράτος προσπαθεί λυσσαλέα και με κάθε τρόπο να επιβάλλει μια κατάσταση “ησυχίας, τάξης και ασφάλειας”, να διατηρήσει αυτή την πολυπόθητη, πολιτισμένη, “κοινωνική ειρήνη”.

Το ζήτημα της ελεύθερης διεκδίκησης αιτημάτων, των συλλογικών αγώνων του νεολαιίστικου κινήματος και εργατικού κινήματος αποτελούν ακόμη ένα διακύβευμα, ένα ακόμη μέτωπο που έρχεται να αντιπαρατεθεί με την κανονικότητά τους, γιαυτό και παίρνουν την επιλογή να το συνθλίψουν τόσο σε επίπεδο φυσικό, όσο και σε επίπεδο ιδεών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η αυταρχική θωράκιση του κράτους [ιδεολογικά αλλά και φυσικά] απέναντι σε ό,τι το απειλεί, διαγράφει μια κατάφωρη προσπάθεια άρσης των λαϊκών ελευθεριών και κεκτημένων .Κάτω από αυτές τις συνθήκες ,υπό το πρόσχημα της κοινωνικής ειρήνης οι κρατικοί μηχανισμοί υπεραμύνονται του δόγματος της “ησυχίας ,τάξης ,ασφάλειας” διασφαλίζοντας ότι αυτοί ασκούν και ότι θα συνεχίσουν να ασκούν το μονοπώλιο της βίας. Έτσι βαφτίζουν τους φοιτητές που τολμούν να διεκδικούν “θρασίμια” και τα ΜΑΤ που τους χτυπούν, που τους συλλαμβάνουν όπως έκαναν πριν 2 χρόνια την ημέρα της 17 Νοέμβρη μέσα στο άσυλο εδώ στο ΑΠΘ, διατηρητές της τάξης και της ασφάλειας.

Γίνεται λοιπόν σαφές πως απέναντι στην τόσο αναβαθμισμένη επίθεση που δεχόμαστε σε εργασία και εκπαίδευση, δε μπορούμε παρά να συνενωθούμε μαζί με όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής.

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο, πως αν καταφέρουμε να συζητάμε και να αποφασίζουμε από διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές, διαδικασίες βάσης σε συλλόγους και σωματεία, να συντονίσουμε όλους αυτούς τους αγώνες, των οποίων η ρίζα τους είναι κοινή, τότε θα μπορούμε να μιλάμε πραγματικά για ένα ελπιδοφόρο κίνημα που θα προσπαθεί να συνδέσει το μικρό πρόβλημα (βλ. έλλειψη καθηγητών), με το μεγάλο (βλ. ανεργία, voucher) και θα αποτελεί το αντίπαλο δέος, το φόβο και τον τρόμο της οποιαδήποτε κυβέρνησης, της οποιαδήποτε τρόικας, του όποιου εργοδότη έρχεται να μας καταπιέσει. Ένα πρώτο βήμα μπορούμε να πούμε ότι έγινε ήδη στην Αθήνα, στην πανελλαδική πανεκπαιδευτική πορεία της 6^ης Νοέμβρη και στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων που πραγματοποιήθηκε μετά από αυτή. Ας είναι λοιπόν και οι μέρες που ακολουθούν μαζί με τη 17 Νοέμβρη (αλλά και μετά από αυτή), που αποτελεί τη μέρα που κατεβαίνουν στο δρόμο εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι, μετανάστες, μέρες στις οποίες θα αποδείξουμε στην πράξη ότι αυτή η πολιτική δε μας χωράει και πως μπορούμε συλλογικά όλοι οι πληττόμενοι να σχεδιάσουμε το μέλλον των αναγκών και των ονείρων μας!

Το ιστορικό παράδειγμα του Πολυτεχνείου και τα αιτήματά του είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ και αποδεικνύει πως ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, μέσα στους πιο συντριπτικούς συσχετισμούς, οι αγώνες όχι μόνο μπορούν να υπάρξουν αλλά και να πετυχαίνουν νίκες τεράστιου βεληνεκούς, ακριβώς γιατί εκφράζουν το δίκιο και την αγανάκτηση του ίδιου του λαού και αναδεικνύουν τη δυναμική των μαζών.

Γι’ αυτό και εμείς φέτος πρέπει να γειώσουμε το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στο σήμερα και να χαράξουμε πορεία νέων αγώνων με γνώμονα τις ανάγκες και τα δικαιώματα όλου αυτού του κόσμου που τόσο βάναυσα καταπιέζεται από τη μνημονιακή πολιτική.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

-Ανατροπή της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλης που θα συνεχίζει την επίθεση ενάντια μας. Έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ. Ανυπακοή στις κατευθύνσεις ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου σε εργασία, εκπαίδευση, δικαιώματα.

-Κάτω η κυβερνητική-κρατική, εργοδοτική και φασιστική τρομοκρατία. Να τσακίσουμε το φασισμό σε κάθε του μορφή.

-Καμία νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Έξοδος από το ΝΑΤΟ.

-Διαγραφή του χρέους, δεν πληρώνουμε την κρίση τους, εθνικοποιήσεις τραπεζών και των βασικών πυλώνων της οικονομίας με εργατικό έλεγχο.

- Όχι στο ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών. υγεία-παιδεία-ρεύμα-νερό ανήκουν στο λαό

- Κανένα μεταλλείο χρυσού ούτε στις Σκουριές Χαλκιδικής, ούτε πουθενά. Να μην ξεκινήσει η εξόρυξη χρυσού.

-Αθώωση όλων των συλληφθέντων κοινωνικών αγωνιστών

- Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης και της κατάληψης

- Κανένας περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ:

-Ανατροπή του νόμου-πλαισίου και των τροπολογιών του. Καμία εφαρμογή των οργανισμών λειτουργίας! Καμία διαγραφή φοιτητή. Καμία νομιμοποίηση του Συμβουλίου Ιδρύματος. Καμία εξωτερική αξιολόγηση! Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, δημόσια και Δωρεάν για όλους.

-Ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Καμία σκέψη για διάσπασή του σε δύο κύκλους σπουδών (4+1, 3+2). Συνολική εποπτεία επί του γνωστικού αντικειμένου.

-Καμία μείωση προσωπικού. Προσλήψεις για την κάλυψη των αναγκών του πανεπιστημίου και του τμήματος σε καθηγητικό, διοικητικό και εργαστηριακό προσωπικό. Συγκεκριμένα για το τμήμα μας το προσωπικό οφείλει να είναι ισοβαρώς κατανεμημένο σε όλους τους τομείς

-Κανένας χορηγός στο τμήμα Αρχιτεκτόνων, στο ΑΠΘ, στα πανεπιστήμια!

-Κανένας εξωτερικός παράγοντας (κυβέρνηση, κατευθύνσεις ΕΕ-Μπολόνια-κοινοτικές οδηγίες κτλ) να μην εμπλέκεται στη λειτουργία, στην έρευνα και στην εκπαιδευτική λειτουργία των πανεπιστημίων

-Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών. Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις φοιτητικές παροχές. Καμία σκέψη για δίδακτρα στις σπουδές μας και κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων. Έξω οι εργολαβίες από το ΑΠΘ και από παντού. Καμία μορφή ιδιωτικοποίησης.

-Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Διεύρυνση του σε σχολεία και χώρους εργασίας.

-Ανοιχτές αίθουσες στις οποίες να μπορούν όλοι οι φοιτητές να έχουν πρόσβαση, να δουλεύουν, να συζητούν. Να είναι κατάλληλα εξοπλισμένες με καθίσματα, σχεδιαστικά εργαλεία και αποθηκευτικούς χώρους.

-Κανένα αντίτιμο στη νησίδα του τμήματος Αρχιτεκτόνων! Δωρεάν εκτυπώσεις και υλικά, για διορθώσεις και παραδόσεις, για όλους.

-Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης και της κατάληψης. Κανένας περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αθώωση όλων των συλληφθέντων αγωνιστών.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

• Μπλοκάρισμα των Οργανισμών και παρεμβάσεις στη Σύγκλητο και στη Γενική Συνέλευση Τμήματος, όποτε αυτοί είναι προς συζήτηση.
• Μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας διαγραφής φοιτητών με όποιον τρόπο και αν επιχειρηθούν να γίνουν.
• Μαζική Παράσταση στη δίκη των 16 συλληφθέντων της 17 Νοέμβρη την Πέμπτη 13_11
• Συμμετοχή στην αντι-ιμπεριαλιστική παλλαική πορεία της 17 Νοέμβρη με επιστροφή στο άσυλο στο χώρο του πολυτεχνείου.
• Συντονισμός μαζί με άλλους φοιτητικούς συλλόγους, εργαζόμενους και μαθητές
• Κατάληψη της σχολής το Σάββατο 15_11 έως τη Δευτέρα 17_11, πραγματοποίηση Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, καθώς και δράσεων.
• Συγκρότηση Συντονιστικής Επιτροπής, προκειμένου να εξειδικευτούν περαιτέρω οι αποφάσεις της συνέλευσης και να προχωρήσουμε σε επιπλέον δράσεις.
• Μαζική παράσταση στον πρόεδρο του τμήματος, για τις κλειδωμένες αίθουσες και το νέο πρόγραμμα σπουδών και την νησίδα
• Νέα Γενική Συνέλευση την επόμενη Πέμπτη
• Καλούμε τον ΣΑΘ να πάρει απόφαση σε σχέση με το Πρόγραμμα Σπουδών μας. Παρεμβείνουμε στη Συνέλευση του ΣΑΘ.