Η επιθετική πολιτική της κυβέρνησης συνεχίζεται αμείωτη και στο όραμα της υποσχόμενης «ανάπτυξης» προστίθενται συνεχώς άνεργοι, διαθέσιμοι εργαζόμενοι προς απόλυση, συγχωνεύσεις σχολείων και νοσοκομείων. Προωθούνται μέτρα «έκτακτης ανάγκης» που στην ουσία παγιώνουν μια προσωρινότητα ως κυρίαρχο εργατικό θεσμό που επιβάλει την ευελιξία, την κινητικότητα, τη δουλεία χωρίς αμοιβή, τη ζωή χωρίς δικαιώματα.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η στάση της κυβέρνησης σε ότι αφορά το θέμα της διαθεσιμότητας – κινητικότητας των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων. H Κυβέρνηση, μέσω του Υπουργείου Παιδείας, αφού εξάντλησε τα χρονικά περιθώρια της διαθεσιμότητας ενός μεγάλου αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων, στη συνέχεια υπαναχώρησε από τα συμφωνηθέντα, εμφανίζοντας μία “διαφωνία” μεταξύ Υπ. Παιδείας και Μεταρρύθμισης, απειλώντας τους ξανά με απολύσεις.
Η ίδια αυτή πολιτική δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο τον τομέα της παιδείας, και μάλιστα την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο βασικός κορμός της πολιτικής αρθρώνεται από τη μία στην μείωση του αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων, από την άλλη στην ψήφιση των νέων Οργανισμών των Ιδρυμάτων, οι οποίοι προωθούν την αναδιάρθρωση των Πανεπιστημίων στην κατεύθυνση του νόμου Διαμαντοπούλου.