Γενική Συνέλευση
του Συλλόγου Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής
Τρίτη 07|11|2017
Το προηγούμενο διάστημα έσκασε σα βόμβα η είδηση για την
αναστολή της διανομής των συγγραμμάτων στους/ις φοιτητές/ριες των σχολών, λόγω
υποχρηματοδότησης. Απέναντι σε ακόμη μία περικοπή της φοιτητικής μέριμνας, σε
συνδυασμό με μια ασφυκτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται για τις ζωές μας,
την τεράστια οικονομική πίεση που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία μέσα στα
πανεπιστήμια, αλλά και ένα νέο νόμο για την εκπαίδευση [ν. Γαβρόγλου] που
επισφραγίζει τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, ξέσπασαν οι πρώτες
φοιτητικές κινητοποιήσεις που μας θύμισαν πως οι αγώνες μπορούν και νικούν,
μπορούν να χτίσουν τους όρους για την οικοδόμηση της παιδείας των αναγκών μας. Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα [και όχι μόνο]
πραγματοποιήθηκαν δεκάδες γενικές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων, πάρθηκαν
αποφάσεις ενάντια στην επίθεση που βιώνουμε σε εκπαίδευση και εργασία. Ο
σύλλογός μας με τη σειρά του συμμετείχε με την απόφαση της προηγούμενης γενικής
του συνέλευσης, στις πανεκπαιδευτικές πορείες και χάραξε κοινή δράση με άλλους
συλλόγους. Μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις δόθηκε ένα
ηχηρό μήνυμα σε κυβέρνηση και ΕΕ: το φοιτητικό κίνημα είναι εδώ και θα
βρίσκεται απέναντί σας! Οι κινητοποιήσεις αυτές πέτυχαν μια μικρή νίκη και τα συγγράμματα τελικά δίνονται. Παρόλα
αυτά, η ρίζα του προβλήματος είναι πολύ βαθύτερη και ακριβώς γι' αυτό το λόγο
οι αγώνες αυτοί πρέπει να σημάνουν μόλις την αρχή μιας συνολικότερης και
μεγάλης μάχης. Άλλωστε η εξαγγελία για αναστολή της διανομής των συγγραμμάτων
δεν ήρθε τυχαία, αλλά σχετίζεται με την πάγια κατεύθυνση από ΕΕ και ΟΟΣΑ για
στροφή στο πεδίο της ανεύρεσης πόρων στην αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και
προφανώς την όλο και αυξανόμενη υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων. Υποχρηματοδότηση που
από την μία υποστελεχώνει τις σχολές σε διδακτικό προσωπικό και εργαζόμενους
και από την άλλη μεταθέτει το κόστος σπουδών στις πλάτες των φοιτητών-τριων.
Την ίδια στιγμή που φοιτητ(ρι)ές αποκλείονται από τις εστίες, τη λέσχη και γενικά
από τη ‘’δημόσια’’ και ‘’δωρεάν’’ εκπαίδευση και που μας λένε συνεχώς ότι
«λεφτά δεν υπάρχουν», βλέπουμε να δίνονται απλόχερα τεράστια ποσά σε πολεμικούς
εξοπλισμούς, στο χρέος, σε εργολάβους, σε εταιρίες, κτλ.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
πέρασε σχεδόν απαρατήρητα μέσα στο καλοκαίρι νέο νομοσχέδιο για την εκπαίδευση.
Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου, σε πλήρη συμφωνία με τις επιταγές της ΕΕ
φέρνει μια ποιοτική αναβάθμιση στην επίθεση που γίνεται από μεριάς κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου
στην παιδεία. Ακόμη από το λύκειο βάζει τους μαθητές στο κυνήγι προσόντων. Μέσα
από τις διπλές εξετάσεις και τη συγκρότηση ήδη από το σχολείο του ατομικού
φακέλου προσόντων, ο μαθητής εντατικοποιείται ακόμα περισσότερο και γίνεται όλο
και πιο ανταγωνιστικός. Επίσης αλλάζει η αναλογία των μαθητών που πηγαίνουν στο
Γενικό Λύκειο και στο ΕΠΑΛ από 70-30% σε
30-70%. Αυτή η κατεύθυνση βάζει τα θεμέλια για τον «εξορθολογισμό» των εισροών
στην τριτοβάθμια ενισχύοντας μεταδευτεροβάθμιους κύκλους σπουδών, όπως είναι η
μαθητεία αλλά και ολιγόμηνα προγράμματα κατάρτισης προετοιμάζοντας έτσι τους
μαθητές για τις νέες μορφές εργασίας. Έρχεται να εδραιώσει μία συνολική
κατάσταση στην εκπαίδευση που από το λύκειο μέχρι και το μεταπτυχιακό, πρόσβαση θα έχει κατά βάση αυτός-η που έχει
να πληρώσει, εντείνοντας έτσι τις ταξικές ανισότητες. Λιγότεροι κατά πολύ οι
εισακτέοι (σύμφωνα με το ποσοστό αυτό), διάσπαση των γνωστικών αντικειμένων και
των κύκλων σπουδών σε bachelor και master [δημιουργώντας έτσι εργαζομένους-ες πολλών ταχυτήτων]
εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά [με βλέψεις και για τα προπτυχιακά],
περαιτέρω υποβάθμιση της μέριμνας. Σε αυτή, λοιπόν την κατάσταση αλλά και με
πρόφαση την υποχρηματοδότηση [όπως περιγράφηκε και παραπάνω] έρχεται να
απαντήσει η αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων. Ιδιώτες, εργολάβοι, κλπ μπαίνουν
στο πανεπιστήμιο επηρεάζοντας έτσι όλες τις πτυχές της λειτουργίας του. Μέσω
του νομοσχεδίου ξεκίνησε η συζήτηση περί διδάκτρων σε μεταπτυχιακά καθώς και
ανταποδοτικής εργασίας (δλδ όποιος φοιτητής δεν έχει το απαραίτητο
χρηματικό ποσό θα προσφέρει τζάμπα την εργασία του).
Ταυτόχρονα, το
πανεπιστήμιο προχωράει στην ίδρυση επώνυμων εδρών ιδιωτών σε σχολές, όπως
χαρακτηριστικά έχει γίνει στη Φιλοσοφική ΑΠΘ με την ίδρυση της έδρας Σαββίδη,
αλλά και με την έδρα του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας στο ΠΑΜΑΚ, καθώς και
με το πιο πρόσφατο μνημόνιο ΑΠΘ-Στρατού. Άλλωστε ο Πρύτανης του ΑΠΘ [Π. Μήτκας]
σε πλήρη συμφωνία με τις κατευθύνσεις κυβέρνησης και ΕΕ έχει εξαγγείλει πως
"“το δημόσιο Πανεπιστήμιο οφείλει να είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας, να
συνεργάζεται με όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς". Αυτό στην
πράξη σημαίνει εκμετάλλευση απλήρωτης εργασίας φοιτητών [προπτυχιακών,
μεταπτυχιακών] για τις ανάγκες του στρατού και των ιδιωτών, έρευνα στραμμένη
στα συμφέροντά τους και όχι στις κοινωνικές ανάγκες. Η ύπαρξη του στρατού μέσα
στα πανεπιστήμια είναι πρόκληση απέναντι στους αγώνες που δίνει το φοιτητικό
κίνημα, αγώνες που πήραν σάρκα και οστά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και
σήμερα 44 χρόνια μετά ακόμα μας εμπνέουν.