αναδημοσίευση από: Σ.Α.Α.ΦΟΙ.Κ Ε.Α.Α.Κ.
Για την περίοδο που διανύουμε
Από το πρόσφατο «παιχνίδι» ανταλλαγής πυραύλων μεταξύ ΗΠΑ - Βόρειας Κορέας, τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή, τους κλυδωνισμούς στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ. δημοψήφισμα Καταλονίας, άνοδος ακροδεξιάς κλπ), ένα πράγμα βγαίνει επιτακτικά στο προσκήνιο. Η δομική κρίση του καπιταλισμού ολοένα και βαθαίνει και οι λαοί «πληρώνουν τα σπασμένα». Η υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ μέσω της ενίσχυσης των βάσεων στη Σούδα, της συνάντησης με τον Τράμπ, φανερώνει την ξεκάθαρη επιλογή της να πάρει ενεργό ρόλο στον πόλεμο που διεξάγεται. Αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή είναι και το τεράστιο κύμα προσφύγων που, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον θάνατο και την οικονομική καταστροφή, έρχεται στη Δύση και βρίσκεται αντιμέτωπο με πνιγμούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλειστά σύνορα και ρατσισμό. Όλα τα παραπάνω κάνουν πιο επιτακτική από ποτέ την ανάγκη για ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα βάλει μπροστά το αίτημα για ειρήνη και αυτοδιάθεση των λαών ενάντια στον πόλεμο και το σύστημα που τον γεννά. Να πάρει ο λαός την κατάσταση στα χέρια του, απέναντι στην απόπειρα καπηλείας από την ακροδεξιά του αναδυόμενου αντι-ΕΕ ρεύματος στην κοινωνία, ανατρέποντας την αστική επίθεση, σε συνολική ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ ως τη μόνη διέξοδο.
Κομβικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, φέρεται να παίζει η περιφέρεια και οι φορείς της. Το επιχείρημα αυτό επιβεβαιώνεται από την πληθώρα αναπτυξιακών συνεδρίων σε όλη τη χώρα αλλά και τα μεγάλα επενδυτικά σχέδια. Η ανάπτυξη αυτή, συγκεκριμένα στην Κρήτη, έρχεται να ανοίξει ένα νέο δρόμο αύξησης της κερδοφορίας του ντόπιου κεφαλαίου, μέσω της ανάληψης μεγάλων επενδυτικών σχεδίων (ΒΟΑΚ, αύξηση τουριστικών υποδομών, ΒΑΠΕ).
Το ρόλο του πιστού εγγυητή της οξυμένης επίθεσης στη ζωή και τα δημοκρατικά δικαιώματα λαού και νεολαίας στο εγχώριο σκηνικό έρχεται να επιτελέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές ΕΕ-ΔΝΤ, προσπαθεί αυτή τη περίοδο να πείσει για το αφήγημα περί ανάπτυξης, για έξοδο από την κρίση. Συνεχίζει ακάθεκτη την εφαρμογή των παραδοτέων της δεύτερης αξιολόγησης, καθώς οδεύει ταχύτατα στο κλείσιμο της τρίτης. Παρά λοιπόν τα σχόλια περί «ανάπτυξης», «εξόδου από τα μνημόνια το 2018», η κυβέρνηση βάζει στην ατζέντα της περαιτέρω μειώσεις συντάξεων, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων με έμφαση την ενέργεια, τις μεταφορές καθώς και το αιχμηρό χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις μέσω του νέου συνδικαλιστικού νόμου, που στοχεύει στον περιορισμό μέχρι εξαφανίσεως του απεργιακού δικαιώματος. Αποκαλύπτεται με τον πιο πασιφανή τρόπο ο ταξικός χαρακτήρας της επίθεσης που ασκεί η κυβέρνηση στο σύνολο της καθημερινής ζωής και δραστηριότητας της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, ακόμη και με τα αποτελέσματα του πιο πρόσφατου παραδείγματος της περίπτωσης της Μάνδρας.
Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, διαπερνούν ολόκληρη την εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, από το νέο λύκειο μέχρι την τριτοβάθμια. Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι ψηφίστηκε ο νόμος Γαβρόγλου, ο οποίος έρχεται να ενσωματώσει τις πιο αντιδραστικές πτυχές των προηγούμενων νόμων και να κλιμακώσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιχειρεί τη συνέχιση της υποβάθμισης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου που συντελείται εδώ και χρόνια από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Σαν στόχο έχει την περαιτέρω υπαγωγή της έρευνας στο κεφάλαιο, όπου τα αποτελέσματα αλλά και το περιεχόμενο της έρευνας θα είναι σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Παράλληλα, εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, και δημιουργεί στους φοιτητές τη λογική του ανταγωνισμού και της συνεχούς επανακατάρτισης, δημιουργώντας φοιτητές, άρα και εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων.
Συγκεκριμένα, μειώνει ακόμη περισσότερο την κρατική χρηματοδότηση, εξωθεί και εξασφαλίζει την «αυτοχρηματοδότηση» του Πανεπιστημίου. Άλλωστε, ήδη σε μια σειρά σχολών και τμημάτων, όπου η χρηματοδότηση της έρευνας προέρχεται από ιδιώτες, έχουμε δει τα ανταποδοτικά κριτήρια που πρέπει να πληρούνται και το πώς πλέον οι ιδιώτες έχουν ρόλο στα ερευνητικά προγράμματα, αλλά και στην ίδια τη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Αυτό εντείνεται ακόμη περισσότερο με τη θεσμική ενίσχυση των Ειδικών Λογαριασμών Κονδυλίων Έρευνας (ΕΛΚΕ), που πλέον αποκτούν ξεχωριστό ΑΦΜ και έτσι ουσιαστικά νομιμοποιείται η μέχρι τώρα λειτουργία τους, δηλαδή η διαχείριση των έργων και της περιουσίας που προκύπτει από αυτά, να εντάσσονται στο ιδιωτικό δίκαιο. Αποτέλεσμα αυτού είναι η παντελής αδιαφορία για το πώς τελικά θα αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία αυτών των Ιδρυμάτων. Αφήνεται δηλαδή στην ευχέρεια του κάθε Ιδρύματος το από πού θα αντλήσει πόρους και πώς θα τους αξιοποιήσει. Παράλληλα, το νομοσχέδιο συγκροτεί τα Ακαδημαϊκά Συμβούλια Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας (ΑΣΑΕΕ), τα οποία έχουν ως στόχο να συνδέσουν τα Ιδρύματα με την τοπική οικονομία και τις επιχειρήσεις. Το περιεχόμενο δηλαδή των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων θα καθορίζεται και θα εξειδικεύεται πλέον εξολοκλήρου από τις ανάγκες της αγοράς και δεν θα παρέχεται πολύμορφη γνώση και πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα.
Πέρα από την αυτοχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου, έρχεται και η μετακύλιση του κόστους σπουδών στους φοιτητές, μέσα από τις μειώσεις στη μέριμνα αλλά και τη θεσμοθέτηση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά.Πρόκειται για ένα βαθύτατα ταξικό μέτρο, που κλείνει την πόρτα προς τα μεταπτυχιακά σε χιλιάδες φοιτητές. Ακόμα, και λόγω των απαιτήσεων της αγοράς εργασίας, αναγκάζει όσους θέλουν να παρακολουθήσουν κάποιο μεταπτυχιακό, να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Καταλαβαίνουμε προφανώς ότι η θεσμοθέτηση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά ανοίγει το δρόμο σε ό,τι αφορά τη μελλοντική εισαγωγή διδάκτρων και σε προπτυχιακό επίπεδο. Άλλωστε, τα δίδακτρα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης αποτελούν βασική κατεύθυνση και επιταγή των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πλέον μπαίνει πολύ πιο εμφατικά η έννοια του ατομικού φακέλου προσόντων και της δια βίου μάθησης. Το πανεπιστήμιο καλείται να παίξει ένα αναβαθμισμένο ρόλο στην αναπαραγωγή της κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσω της παραγωγής ενός εξειδικευμένου και πειθαρχημένου, ήδη από τα φοιτητικά χρόνια, εργατικού δυναμικού. Το νέο νομοσχέδιο διασπά τους κύκλους σπουδών με τη θεσμοθέτηση διετών προγραμμάτων σπουδών, αλλά και τη μετατροπή των πενταετών προγραμμάτων σε master. Παράλληλα, μεταφέρει γνώση από το προπτυχιακό στο μεταπτυχιακό επίπεδο, γεγονός που αποδεικνύει ακόμη περισσότερο τη διάσπαση των πτυχίων μας. Σα να μην έφταναν όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μας. Αντί να προσπαθούν να βάλουν τη γνώση για την απόκτηση της διδακτικής επάρκειας στο πτυχίο, αυτό που κάνουν είναι να την αποκόβουν τελείως και να τη βάζουν σε μεταπτυχιακά – ΙΕΚ. Με αυτή την κατεύθυνση οι φοιτητές των καθηγητικών σχολών, οδηγούνται χωρίς δεύτερη σκέψη στο μεταπτυχιακό. Συγκεκριμένα τα ΤΕΙ, με έντονο παράδειγμα τις συγχωνεύσεις του ΤΕΙ Αθήνας-ΤΕΙ Πειραιά σε πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, διαμορφώνονται σε fast-track γνωστικά κέντρα, με στόχο να συνδεθούν με τις απαιτήσεις της αγοράς ώστε να εξασφαλίσουν φθηνό κι ευέλικτο εργατικό δυναμικό.
Όλες αυτές οι αλλαγές που φέρνει το νομοσχέδιο συγκλίνουν στην κατεύθυνση που βάζει η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ, για την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση των Πανεπιστημίων. Ήδη τα αποτελέσματα της υποχρηματοδότησης είναι φανερά στις σχολές μας, είτε με ελλείψεις σε καθηγητικό προσωπικό, είτε σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό, επηρεάζοντας έτσι την ποιότητα των σπουδών μας και επιβαρύνοντάς μας οικονομικά. Στο κομμάτι της μέριμνας όπου, στη «καλύτερη», συνεχώς μειώνονται οι δικαιούχοι σίτισης – στέγασης και, στη «χειρότερη», δεν υπάρχουν καν εστίες (ΤΕΙ Χανίων), ανοίγει περαιτέρω ο δρόμος για την εμφάνιση των επιχειρήσεων ως «σωτήρες», πάνω στις ελλείψεις που δημιουργεί η απουσία της κρατικής χρηματοδότησης. Παράλληλα, γίνεται κουβέντα από τις Πρυτανείες του Πανεπιστημίου Κρήτης και του Πολυτεχνείου Κρήτης για ενοικίαση κτιρίων των ιδρυμάτων σε ιδιώτες, αλλά και η εκκένωση κτιρίων που τελούν υπό κατάληψη, με τη δικαιολογία ανέγερσης εστιών. Όλα τα παραπάνω καθορίζουν το ότι όσοι μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν οικονομικά θα συνεχίζουν τις σπουδές τους, ενώ όσοι δεν μπορούν αναγκάζονται είτε να παρατήσουν τις σπουδές τους, είτε να προσαρμοστούν σε ασφυκτικά εντατικούς ρυθμούς σπουδών. Ιδιαίτερα για φοιτητές που εργάζονται ή δε διαμένουν στον τόπο σπουδών τους, δεν υπάρχει καμία απολύτως μέριμνα, αντιθέτως πληθαίνουν οι υποχρεωτικές παρουσίες σε μαθήματα – υποχρεωτικές παραδόσεις εργασιών κλπ.
Για τη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος
Με την επίθεση να κλιμακώνεται ολοένα και περισσότερο, το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα είναι πίσω από τις απαιτήσεις της εποχής. Πανελλαδικά υπάρχουν ανά τόπους «ξεσπάσματα» του φοιτητικού κινήματος, παρ’ όλα αυτά δεν έχει καταφέρει να συνολικοποιηθεί η πάλη και ν’ ανοίξει ένας γύρος αναμετρήσεων ενάντια στις βαθύτερες αιτίες που γεννούν τα επιμέρους ζητήματα. Είναι στοίχημα το πώς θα σπάσουν οι λογικές του ατομισμού και της ανάθεσης που κυριαρχούν στη νεολαία και το πώς οι φοιτητικοί σύλλογοι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Οι φοιτητές, έχοντας σε μεγάλο βαθμό ενσωματώσει την απογοήτευση και τη λογική του ΤΙΝΑ, αντιλαμβάνονται τη φοίτηση τους ως κάτι προσωρινό, ειδικότερα βλέποντας την εργασιακή προοπτική που τους ετοιμάζεται. Ακόμη, μέσω της εντατικοποίησης και της αυστηροποίησης των προγραμμάτων σπουδών, ασκείται επιπλέον πίεση για την έγκαιρη διεκπεραίωση των σπουδών, αφού λόγω της οικονομικής κατάστασης σήμερα, εμφανίζεται συνεχώς το άγχος για την καθημερινή επιβίωση. Κρίνεται αναγκαίο να ανασυγκροτηθούν οι φοιτητικοί σύλλογοι στη βάση της διεκδίκησης και επιβολής των αναγκών τους, να μπλοκάρουν την εφαρμογή του νόμου Γαβρόγλου και όλων των αντιδραστικών νομοσχεδίων για την εκπαίδευση και να παλέψουν για μόρφωση – δουλειά – ελευθερίες. Κρίσιμη πλευρά στη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με τον κόσμο της εργασίας είναι η ανάπτυξη του πανεκπαιδευτικού μετώπου, ειδικά σε αυτή την κρίσιμη φάση με τη διαμόρφωση του νέου λυκείου, το προχώρημα της επιχειρηματικής ανασυγκρότησης στο πανεπιστήμιο και την όξυνση των ταξικών φραγμών. Επιδιώκουμε με αυτό το ζήτημα, συνδεδεμένο με το δικαίωμα στη μόρφωση, να βγουν μπροστά φοιτητικοί σύλλογοι, μαθητές, σωματεία εκπαιδευτικών και εργαζομένων στο πανεπιστήμιο και να δώσουν από κοινού τη μάχη με ταυτόχρονη απεύθυνση σε εργατικές και λαϊκές οικογένειες που βλέπουν το μέλλον των παιδιών τους να καταστρέφεται πριν καν μπουν στο λύκειο. Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε πιο σημαντικό από ποτέ την πραγματοποίηση μια πανεκπαιδευτικής πορείας στις 30 Νοέμβρη βάζοντας σαν πρώτο και κυριότερο αίτημα την κατάργηση αυτού του νόμου.
Ειδική πλευρά του φοιτητικού κινήματος θα πρέπει αποτελεί και η πάλη για τις σύγχρονες ελευθερίες του λαού και της νεολαίας. Οι υποθέσεις της Ηριάννας, του Περικλή και του Θεοφίλου μας θύμισαν για μια ακόμη φορά ότι το σύγχρονο κράτος εκτάκτου ανάγκης, μέσω και του τρομονόμου, λειτουργεί απροκάλυπτα με τον πιο επιθετικό τρόπο προσπαθώντας να σπείρει τον τρόμο και να σιγήσει κάθε φωνή αντίστασης. Ωστόσο, φέτος για 6η συνεχόμενη χρονιά συνεχίζεται η δίκη των 12 φοιτητών του Φυσικού Ηρακλείου, μια δίκη η οποία είναι ξεκάθαρα πολιτική, γιατί οι φοιτητές το 2011 έδιναν μάχες όχι μόνο στο Ηράκλειο αλλά και πανελλαδικά για να μην εφαρμοστεί ο νόμος Διαμαντοπούλου, κάτι που δεν έβρισκε σύμφωνους τους καθηγητές αλλά και την Πρυτανεία.
Η παραπάνω λογική διαπερνά και τη διαδικασία επιχειρηματικής ανασυγκρότησης του πανεπιστημίου. Το νέο νομοσχέδιο δεν εξασφαλίζει, όπως αφήνουν να εννοηθεί, μια πλατιά έννοια του ασύλου, εντός του οποίου θα εξασφαλίζεται πέραν της «ακαδημαϊκής ελευθερίας» και ελεύθερη πολιτική-κινηματική δράση. Το πανεπιστήμιο συντηρητικοποιείται και ουσιαστικά διαμορφώνεται ως χώρος απόλυτα αποστειρωμένος, στον οποίο οποιαδήποτε πολιτική-κινηματική δράση θα καταστέλλεται και ο οποίος θα λειτουργεί μόνο με σκοπό οι φοιτητές να εξασκούν αποκλειστικά την ακαδημαϊκή τους ιδιότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια που η συγκρότηση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου στην Ελλάδα προχωρά με πιο γοργούς ρυθμούς και πιο συγκροτημένο τρόπο σε σχέση με παλιότερα, ότι έχουν αυξηθεί τα περιστατικά ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, ότι ανοίγει ξανά η κουβέντα με άλλους όρους για την κατάργηση του ασύλου, κτλ. Εδώ είναι που έγκειται και το στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα σε μια πορεία ανασυγκρότησής του. Το πώς θα καταφέρει να ενώσει τη διάσπαρτη απαισιοδοξία για την εργασιακή προοπτική, τις αντιστάσεις για τα προγράμματα σπουδών, με τις φωνές για απελευθέρωση από την Ηριάννα και τον Θεοφίλου μέχρι τους 12 φοιτητές του Φυσικού. Πώς θα πιάσει την ανάγκη της πληττόμενης πλειοψηφίας της νεολαίας να ζήσει μια ζωή χωρίς φόβο και τρομοκρατία, όπου η ίδια θα καθορίζει τη ζωή της και τις επιλογές της, και θα μετατρέψει την ανάγκη αυτή σε ενεργή πολιτική παρέμβαση.
Για την ΕΑΑΚ
Η κατάσταση που επικρατεί στην ΕΑΑΚ το τελευταίο διάστημα, μόνο προωθητική προς το κίνημα δεν είναι. Το προηγούμενο διάστημα αντί να είμαστε αυτοί οι οποίοι θα βγαίνουμε με μαζικούς και ανατρεπτικούς όρους στους χώρους παρέμβασής μας, ήμασταν η δύναμη η οποία κλεινόταν ολοένα και περισσότερο στο εσωτερικό της, χωρίς να ψάχνει το μέσο για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Το σύνολο των συνθηκών της ταξικής πάλης (αστική επίθεση, κατάσταση κινήματος κλπ) την περίοδο της κρίσης ανέδειξαν με σκληρό τρόπο τα όρια της πολιτικής συμφωνίας και της προγραμματικής πρότασης που είχε κατακτήσει η ΕΑΑΚ και ήταν ανεπαρκής για να δώσει απαντήσεις στη νέα κατάσταση. Η ΕΑΑΚ πρέπει να αναβαθμίσει τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η συζήτηση στο εσωτερικό της, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο παίρνει αποφάσεις μέσα από τα Συντονιστικά της, τα οποία θα δίνουν τις βασικές κατευθύνσεις στα σχήματα που θα τις συζητάνε, θα τις γειώνουν στο χώρο τους χωρίς όμως να υπονομεύεται η αυτοτέλεια τους. Το πώς οι διαφωνίες δε θα κρύβονται «κάτω από το χαλάκι», αλλά θα ανοίγονται και θα συζητιούνται σε βάθος, με στόχο τη βαθύτερη ενοποίηση των σχημάτων και των αγωνιστών της ΕΑΑΚ. Το πώς δε θα λύνονται οργανωτικά και «από τα πάνω», αλλά τα ίδια τα σχήματα θα είναι κύτταρα παραγωγής γραμμής. Σε μια πρώτη κατεύθυνση, δηλαδή της ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης, μπορούν να συμβάλλουν θεματικές διαδικασίες των σχημάτων, πάνω στους άξονες που τέθηκαν είτε και σε άλλους που κρίνουν αυτά αναγκαίους, αλλά και εκδηλώσεις της ΕΑΑΚ σε τέτοιες κατευθύνσεις. Ταυτόχρονα ο διάλογος οφείλει να ενισχυθεί με μόνιμα και ανοιχτά χαρακτηριστικά και αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την αξιοποίηση του ιντερνετικού φόρουμ διαλόγου. Το κάθε σχήμα οφείλει να έρθει προ των ευθυνών του και να συμβάλει σε έναν διάλογο που θα τροφοδοτεί τις κεντρικές και καθοριστικές μας διαδικασίες (δε θα τις υποκαθιστά) , θα τροφοδοτεί απομονωμένα σχήματα της επαρχίας, θα εμπλέξει ριζοσπαστικά ρεύματα σε μια συζήτηση που είναι καθοριστική για το κίνημα. Βασικοί κόμβοι για εμάς σε αυτή τη πορεία αποτελούν για αρχή το χειμερινό διήμερο με τη συγγραφή ενός πρώτου διακηρυκτικού κειμένου, που θα ορίζει συγκεκριμένους άξονες, προκειμένου να μπορέσουμε με βάση αυτό να απευθύνουμε κάλεσμα στους αγωνιστές των συλλόγων αλλά και στις πολιτικές δυνάμεις με στόχο το εαρινό διήμερο να πάρει χαρακτηριστικά επανίδρυσης της ΕΑΑΚ.
Δεύτερη κατεύθυνση αποτελεί και η οργανωτική ανασυγκρότηση της ΕΑΑΚ. Το σημερινό οργανωτικό μοντέλο δεν εξασφαλίζει τη δημοκρατία των σχημάτων, την άμβλυνση του διαχωρισμού του ρόλου των ανένταχτων και των οργανωμένων, την κατάληξη σε αποφάσεις, την ισότιμη εμπλοκή των εργαζόμενων φοιτητών/τριών κλπ. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν τουλάχιστον αφελές να περιμένουμε ότι σε περιόδους τέτοιας όξυνσης που είναι σκληρές για την αριστερά, οι αποφάσεις ενός μετωπικού μορφώματος θα ανάγονται στη βούληση του καθενός και δε θα εξασφαλίζονται. Χρειάζεται να σκύψουμε θαρρετά πάνω από το πρόβλημα ώστε παράλληλα με τον ορίζοντα πολιτικής ενοποίησης, η ΕΑΑΚ να κατακτά και ένα επίπεδο οργανωτικής λειτουργίας που, με βάση τα παραπάνω, θα μπορεί να υποστηρίζει τη πολιτικοσυνδικαλιστική της δράση. Διαδικασία που προφανώς μπορεί να ξεκινήσει με κάποια ΑΜΕΣΑ βήματα, και να ολοκληρωθεί με τη συνολική επανίδρυση της ΕΑΑΚ.
Για τα γεγονότα της τελευταίας περιόδου στο εσωτερικό της ΕΑΑΚ
Παρ’ ότι συντρέχουν σοβαροί λόγοι για την επίσπευση της διαδικασίας επανίδρυσης (κυρίαρχα γιατί μπορεί να συμβάλλει στην συζήτηση για αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος σε αυτή τη συγκυρία), τα τελευταία γεγονότα στη Θεσσαλονική δε συμβάλλουν σε αυτή τη κατεύθυνση. Πρώτα και κύρια γιατί για εμάς δεν χωρούσαν ποτέ μέσα στην υπάρχουσα ΕΑΑΚ και σίγουρα δε χωρούν στην ΕΑΑΚ της επανίδρυσης οργανωτικές αντιπαραθέσεις που θα επιλύονται με ξύλα και τραμπούκικες ενέργειες. Ένα πρώτο βήμα για να πάρουμε θέση απέναντι στα γεγονότα με βάση το κριτήριο της πολιτικής επανίδρυσης της ΕΑΑΚ αποτελεί η σύνθεση ενός κειμένου από τα σχήματα της ΕΑΑΚ που θα παίρνει σαφή θέση καταδίκης τέτοιων εκφυλιστικών λογικών και θα απαντά για ποια νέα ΕΑΑΚ παλεύουμε.
Τα τελευταία γεγονότα, με την πρωτοφανή επίθεση της ομάδας της ΑΡΑΣ στο Συντονιστικό των σχημάτων ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, αποτελούν συνέχεια αλλά και τομή της κρισιακής κατάστασης που έχει περιέλθει η ΕΑΑΚ. Συνέχεια, γιατί οι οργανωτικές αντιπαραθέσεις δεν αποτελούν τη πηγή, αλλά το αποκορύφωμα μιας πορείας της ΕΑΑΚ, όπου αδυνατεί να απαντήσει στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται. Καταγγέλλουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια για την οποία είναι υπεύθυνη η ΑΡΑΣ. Τέτοιες αντιλήψεις δεν μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι της προσπάθειας της ανασυγκρότησης της ΕΑΑΚ, λόγω του σχεδίου φθοράς, αποσυγκρότησης και εν τέλει διάλυσης της ΕΑΑΚ. Η δράση της εν λόγω ομάδας, ειδικά το τελευταίο εξάμηνο, με αποκορύφωμα την επίθεση με συμμορίτικους όρους ενέδρας στο συντονιστικό της ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, τη στιγμή όπου το φοιτητικό κίνημα και η ΕΑΑΚ έμοιαζαν να σηκώνουν κεφάλι, συνιστούν ποιοτική τομή από την πλευρά τους. Η ΑΡΙΣ από την πλευρά της συνεχίζει τους κύκλους βίας αναπαράγοντας τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις.
Τα σχήματα, μέσα κι από το πανελλαδικό τους συντονιστικό, καλούνται να πάρουν θέση, ξεκαθαρίζοντας εν τέλει ποιος χωράει και ποιος όχι στη πορεία επανίδρυσης της ΕΑΑΚ.
Μέσα σε όλα αυτά, κι ενώ η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και παρατείνεται, η ΕΑΑΚ αδυνατεί να συγκροτήσει πολιτικό σχέδιο και ρεύμα ανατροπής του ευρύτερου αρνητικού συσχετισμού, αδυνατεί να απαντήσει στις βαθύτερες πολιτικές ανησυχίες της νεολαίας, αδυνατεί να μετασχηματίσει τα εκρηκτικά ρεύματα αμφισβήτησης σε δύναμη ανατροπής. Η πολιτική κουβέντα των σχημάτων ατονεί και χάνει το κέντρο της, τα σχήματα και ο ρόλος τους παραμερίζονται, με τις οργανώσεις να σηκώνουν το φορτίο του πολιτικού εφοδιασμού, με τον κόσμο της ΕΑΑΚ είτε να αποστρατεύεται, είτε να οχυρώνεται σε στρατόπεδα παράλληλων μονολόγων. Όλα τα παραπάνω δυστυχώς εκφράζονται και στη συνέχεια της «πολιτικής αντιπαράθεσης» με άλλα μέσα, με οργανωτικές και στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, με πρακτικές εχθρικές προς την Αριστερά και το κίνημα.
Ωστόσο, σε αυτή την κατεύθυνση που θέλουμε να μπει η ΕΑΑΚ δεν επιτρέπονται ούτε περιστατικά σεξιστικής επίθεσης, ούτε συγκάληψη αυτών. Αναγνωρίζοντας ότι η κοινωνία είναι πατριαρχική, η ΕΑΑΚ οφείλει να συζητήσει για τα ζητήματα του έμφυλου και να οχυρωθεί θεωρητικά και πρακτικά απέναντι σε γεγονότα έμφυλης βίας. Καλούμε κάθε σχήμα, κάθε συντρόφισσα και σύντροφο να απομονώσει παρόμοιες λογικές και να πάρει ξεκάθαρη θέση ατομικά και συλλογικά και να καταδικάσει απερίφραστα το περιστατικό της σεξιστικής επίθεσης στη συντρόφισσα μας από «σύντροφο», χωρίς καμία δικαιολογία ή προσπάθεια συγκάλυψης από ανακοινώσεις. Η απομόνωση αυτών που ασκούν έμφυλη βία είναι αυτή που τελικά ορίζει την πραγματική αντισεξιστική πρακτική στους χώρους του μορφώματος.
Η ΕΑΑΚ μπροστά στις σύγχρονες προκλήσεις της νέας εποχής
Είναι προφανές πως απέναντι σε αυτά, εμείς από την πλευρά μας δεν βλέπουμε ως λύση μια ατέρμονη οργανωτική αντιπαράθεση μέχρι την «τελική επικράτηση», αλλά την πολιτική και δημοκρατική αντιμετώπιση του ζητήματος ως μόνη ελπίδα μια νέα αρχή για την ΕΑΑΚ, πρώτα και κύρια μέσα από τα σχήματα και τους αγωνιστές της. Η διαδικασία της επανίδρυσης της ΕΑΑΚ θα παίξει καθοριστικό ρόλο σε όλα τα παραπάνω. Η πολιτική αναβάθμιση και ανώτερη ενοποίηση, καθώς και η οργανωτική ανασυγκρότηση είναι καθοριστικά στοιχεία για να χτίσουμε τη νέα ΕΑΑΚ που οραματιζόμαστε. Κόντρα στον κατακερματισμό των καιρών και την επίμονη προσπάθεια του αντιπάλου να επιβάλει τον ατομικό δρόμο, η ΕΑΑΚ οφείλει να είναι εκείνο το πεδίο συνάντησης όλων των ριζοσπαστικών τάσεων και των αναδυόμενων ρευμάτων που ξεπηδούν στους κόλπους του φοιτητικού κινήματος και αντιμάχονται την αστική επίθεση, στον αγώνα για να επιβάλουμε τις ανάγκες μας. Πρέπει να αντιπροτάξουμε την ΕΑΑΚ που θα κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλο και όχι το διπλανό της και θα σηκώσει το γάντι της αντιπαράθεσης. Έτσι λοιπόν, πρέπει να παλέψουμε για την ΕΑΑΚ που θα τολμάει να δίνει απάντηση στα πραγματικά ερωτήματα της νεολαίας, θα στρατεύει αγωνιστές σε ένα πολιτικό σχέδιο ανατροπής, μία επαναστατική κουλτούρα και μία πρακτική ανατρεπτική στους συλλόγους. Θέλουμε μία ΕΑΑΚ πραγματικά μαχητική, που θα προβάλλει θετικά και επιθετικά τα αιτήματα της νεολαίας, για να σπουδάσει και να ζήσει αλλιώς. Μία ΕΑΑΚ που θα στέκεται απέναντι στο σεξισμό και σε όποια μορφή έμφυλης καταπίεσης (ομοφοβίας, τρανσοφοβίας). Μια ΕΑΑΚ ενάντια σε κάθε μορφή αστικής βίας. Μία ΕΑΑΚ στην ουσία της επαναστατική. Θέλουμε εν τέλει, την ΕΑΑΚ των σχημάτων και των αγωνιστών της, που θα μπορεί να παράγει πολιτική από τα κάτω, δίνοντας φωνή σε κάθε πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας.
Η δράση μας στην Κρήτη για το ερχόμενο διάστημα
Τα σχήματα της Κρήτης έχουν δώσει πολλούς αγώνες κι έχουν μεγάλες νίκες στο ιστορικό τους τα τελευταία χρόνια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πρωτοστάτησαν και η δράση τους αποτέλεσε πρότυπο για τα υπόλοιπα σχήματα πανελλαδικά. Η μεγαλύτερη αδυναμία μας όμως ήταν ο συντονισμός μας, όπως συνέβη με τις κινητοποιήσεις για τις μεταφορές σε Ηράκλειο, Ρέθυμνο και Χανιά που ήταν ετεροχρονισμένες. Το συντονιστικό ΕΑΑΚ Κρήτης, σηκώνει ψηλά την ανάγκη για ενιαίο σχέδιο δράσης των σχημάτων για το ερχόμενο διάστημα γύρω από τα ζητήματα σίτισης, στέγασης, μεταφορών, αλλά και της αύξησης της εισβολής των ιδιωτών στις σχολές μας. Για την ανάδειξη κινητοποιήσεων για τη στέγαση, θεωρούμε ότι χρειάζεται να συζητήσουν όσοι συμμετέχουν στην ΕΑΑΚ και διαμένουν σε εστίες πανελλαδικά στο πανελλαδικό συντονιστικό ΕΑΑΚ και να χαράξουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις για την παρέμβασή μας. Επίσης, καλούμε τα σχήματα της Κρήτης να ανοίξουν άμεσα στους φοιτητές την ανάγκη συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες στη Μάνδρα. Κόμβος των δυνάμεών μας, με αφορμή και τις νέες προσφυγικές ροές προς το νησί, θα αποτελέσει και η συμμετοχή μας ως ΕΑΑΚ Κρήτης με κάλεσμα προς τους συλλόγους στην παγκρήτια αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική συγκέντρωση και πορεία στο Ηράκλειο, στις 9 Δεκέμβρη με προσυγκέντρωση στις 12:00 στα Λιοντάρια (με δημιουργία αφίσας ΕΑΑΚ Κρήτης). Τέλος, θεωρούμε πως θα είναι προωθητικό για τα σχήματα του νησιού να συνεχίσουν να συνδιαμορφώνουν και να συναποφασίζουν την κοινή τους δράση μέσω των διαδικασιών ΕΑΑΚ Κρήτης.
ΕΑΑΚ Κρήτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου