ΟΡΓΗ – ΜΙΣΟΣ – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Σήμερα, δύο χρόνια περίπου αργότερα, έχουν περάσει χιλιάδες ειδήσεις για νεκρούς μετανάστες στη θάλασσα. Όπως οι γυναίκες και τα παιδιά που πνίγηκαν κοντά στο Φαρμακονήσι πριν μερικές μέρες. Άνθρωποι-αριθμοί, με μια ονομασία κοινή που να περικλείει την αρνητικότητα της ζωής τους. Αλλά ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς, θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Είχαν όνειρα, φίλους, οικογένεια, αγαπημένο χρώμα, αναμνήσεις. Τώρα πια δεν έχουν τίποτα. Να μη συνηθίσουμε το τέρας.

Ειρήνη Μ.

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο του σχήματος ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ : http://arage-e-a-a-k.blogspot.gr/

Φτάνει άραγε η λέξη οργή για να περιγράψει το πλήθος και την ένταση των συναισθημάτων που σε διαπερνούν όταν μαθαίνεις για το περιστατικό που έλαβε χώρε τις προηγούμενες ημέρες δίπλα από το Φαρμακονήσι;;
Κοντά σ αυτό το μικρό νησάκι των Δωδεκανήσων, στα σύνορα με την Τουρκία, έπλεε “λαθραία” μια λέμβος γεμάτη με Αφγανούς μετανάστες. Όταν εντοπίστηκε η λέμβος, το λιμενικό έτρεξε να ρυμουλκήσει τη λέμβο εκτός ελληνικών υδάτων. Κατά τη ρυμούλκηση και λόγω καιρικών συνθηκών η λέμβος πήγε να ανατραπεί, με αποτέλεσμα οι μετανάστες να επιχειρήσουν να επιβιβαστούν στο πλοίο του λιμενικού. Οι λιμενικοί τους απέτρεψαν και βρίζοντάς τους, τους πέταξαν στη θάλασσα. Δώδεκα περίπου άτομα, στην πλειοψηφία ανήλικα παιδιά με τις μητέρες τους θαλασοπνίγηκαν στα ανοικτά του Αιγαίου. Κάποια ανθρωπόμορφα κτήνη, με εντολές του ελληνικού κράτους, τους είχαν δολοφονήσει στυγνά, πετώντας τους στη θάλασσα σαν να είναι σκουπίδια.

Αν όλους/ες στο άκουσμα της είδησης μιας διαπέρασε ένα ρίγος ή μας σχηματίστηκε ένα πηγαίο “γιατί”, αποδεικνυόμαστε πιο ρομαντικοί απ' όσο επιτρέπεται. Γιατί δε βγαίνουν τα νούμερα θα μας απαντήσουν μ' ένα στόμα ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς κι ο Πρετεντέρης. Και θα χουν δίκιο. Στον πλανήτη γη το 2013, δεν έχει σημασία η ανθρώπινη ύπαρξη. Σημασία έχουν οι οικονομίες κι η ανάκαμψη τους για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία λίγων κι εκλεκτών. Αξίζεις να ζεις, μόνο όσο μπορείς να είσαι παραγωγικός, φτηνός και να συνεισφέρεις στην “εθνική” προσπάθεια να ανορθωθεί η οικονομία και να μην χάσουν οι εκμεταλλευτές μας τον πλούτο τους.

Κρίμα λοιπόν για τα μικρά Αφγανάκια και τις μητέρες τους που πέθαναν αβοήθητες στα ανοικτά του Αιγαίου. Ήταν άτυχα. Μας πέτυχαν σε περίοδο ύφεσης και η οικονομία μας δεν τους χωρούσε. Ήταν πλεονάζοντες και δεν θα πετυχαίναμε τους εθνικούς μας στόχους. Αν ήταν πιο τυχεροί κι είμασταν σε ανάπτυξη δεν θα τους δολοφονούσαν. Θα τους βάζανε να δουλέψουν σαν σύγχρονοι δούλοι, με μεροκάματα 2 ευρώ την ώρα, για να στήσει ο κάθε Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας και Μελισσανίδης την δικιά του αυτοκρατορία, με τον δικό τους κόπο και ιδρώτα, πάνω στις δικές τους ψυχές.

Μέχρι βέβαια να ξανάρθει μια ακόμα κρίση, να ξαναγίνουν περιττοί και πλεονάζοντες, να ξανανακηρυχτούν από τις κυβερνήσεις ως “δημόσιος κίνδυνος για την ελληνική κοινωνία” και “υπεύθυνοι για την ανεργία και την εγκληματικότητα” και να ξαναστοχοποιηθούν από τα ρατσιστικά ένστικτα κάθε μικροαστού νεοέλληνα, επειδή του χαλάνε την αισθητική και το όνειρο του πλουτισμού.

Κρίμα και για έναν ακόμα λόγο. Γεννήθηκαν σε λάθος σημείο του πλανήτη με πολύ φυσικό πλούτο. Κι ανάγκασαν το ΝΑΤΟ των χωρών της δύσης και του πολιτισμού, να τους επιτεθούν για να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα τους. Ήταν κι αυτό μια προϋπόθεση για το success story.

Κάποτε ο Τσε Γκεβάρα είχε δηλώσει “υπάρχει μονάχα ένα συναίσθημα πιο ισχυρό από το πάθος για την ελευθερία. Είναι το μίσος γι' αυτούς που μου την στερούν” καταφέρνοντας να συμπυκνώσει μέσα σε μια πρόταση τη ψυχοσύνθεση μας, απέναντι σε εκείνους που λυμαίνονται τη ζωή μας.

Για τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Μπόμπολα, τον Μελισσανίδη, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το “ντόπιο” και “ξένο” κεφάλαιο είναι μια ακόμα μέρα νίκης. Για όλους αυτούς, κάθε αποτροπή εισόδου μεταναστών είναι επιτυχία. Ακόμη και αν μετριούνται σε σακούλες νεκροτομείων.

Οι υπόλοιποι, δεν έχουμε παρά να θρηνήσουμε “κάποιους ακόμα” νεκρούς της τάξης μας, να κάνουμε την οργή μας μίσος για τους υπεύθυνους και το μίσος μας συνείδηση “για το ποιους έχουμε απέναντι μας και πως θα τους ανατρέψουμε”. Γιατί “η ζωή είναι σύντομη ... και αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε στα κεφάλια των βασιλιάδων”