Πλήρης αθώωση για τη Ν.!

Αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στην αυτοάμυνα για τη Ν.! Καμία μόνη στην πατριαρχία.

Συνεχίζουμε τον αγώνα!

Η υπόθεση:

αναδημοσίευση από: Καμία Ανοχή

Η Ν. ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ!

Η Ν. δικάζεται την Τετάρτη (8 Νοεμβρίου) στην Σύρο, γιατί διεκδίκησε το δικαίωμα της στη ζωή. Το θύμα της έμφυλης βίας δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως θύτης από την δικαιοσύνη και την κοινωνία.

Η Ν. είναι μια νεαρή γυναίκα, η οποία γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς με καταγωγή από Κένυα και Νότια Αφρική. Έζησε εδώ ως παιδί μέχρι τα 6 της χρόνια οπότε και έφυγε μαζί με την οικογένειά της για Κένυα. Ξαναήρθε στην Αθήνα ως ενήλικη. Σε μία κοινωνία στην οποία πολλές γυναίκες βιώνουν την πατριαρχική βία στις πολλές μορφές που παίρνει σε καθημερινή βάση, η Ν. βρέθηκε εγκλωβισμένη σε προσωπικό και θεσμικό επίπεδο. Όχι μόνο κακοποιούνταν από τον πρώην σύντροφό της, αλλά βρίσκεται αυτή τη στιγμή να κατηγορείται ως υπεύθυνη για τα αποτελέσματα της κακοποίησης που είχε δεχτεί.

Όταν ως Καμιά Ανοχή μάθαμε την υπόθεση της, αποφασίσαμε ότι δεν θα την αφήσουμε μόνη. Αντί να πούμε όμως εμείς τι έχει συμβεί, σας αφήνουμε να γνωρίσετε την ιστορία της μέσα από τα δικά της λόγια:

«Να σας πω την ιστορία.

Είχα πάει σε ένα νησί πέρσι για να βρω δουλειά το καλοκαίρι. Και έκατσα το χειμώνα γιατί ήθελα να δουλέψω εκεί το χειμώνα. Και γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος είχε έρθει από άλλο νησί για να βρει δουλειά και αυτός για το χειμώνα. Και τα φτιάξαμε. Στο μεταξύ τότε δεν είχα δουλειά και με στήριζε αυτός οικονομικά.

Σε κάποια φάση στην αρχή της σχέσης ξεκίνησε να με χτυπάει, ξεκίνησε η βία. Την πρώτη φορά τον έπιασα σε ιντερνετικό chat site να φλερτάρει με άλλες γυναίκες και του έπιασα συζήτηση και έγινε βίαιος, λεκτικά. Η συμπεριφορά του δηλαδή ήταν βίαιη. Μετά ξεκίνησε να με χτυπάει. Έγινε γύρω στις 5 φορές. Μία φορά πήγε να μας σκοτώσει, να μας ρίξει στο γκρεμό με το αυτοκίνητο.

Ώσπου μια μέρα είχα πάρει απόφαση να χωρίσουμε.

Μιλάγαμε ήρεμα και ωραία και εκεί ξεκίνησε πάλι τσακωμός, να με χτυπάει. Με τράβαγε από το σαλόνι μέχρι την κουζίνα, με χτύπαγε, και είδα εκεί ένα μαχαίρι. Εκεί μου πέρασε από το μυαλό μου...δεν ξέρω τι.....πήγαινε να με σκοτώσει. Είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά στα μάτια μου. Και ήθελα να τον ακινητοποιήσω. Και πήρα το μαχαίρι και τον τραυμάτισα.

Παίρνει τους φίλους του τηλέφωνο να ’ρθουνε να τον πάνε νοσοκομείο. Πάμε όλοι νοσοκομείο και μετά ήρθε η αστυνομία από ‘κει και με πήρανε και με πήγαν στον εισαγγελέα στη Σύρο την επόμενη μέρα, μετά με άφησαν ελεύθερη.

Στο μεταξύ αυτός ήταν νοσοκομείο δύο βδομάδες και εγώ ήμουν στο σπίτι και μου έκανε ασφαλιστικά μέτρα. Και έφυγα από το σπίτι χωρίς τα πράγματά μου, όλα τα πράγματά μου είναι εκεί».

Η υπόθεση αυτή δεν μας ξαφνιάζει. Ούτε είναι κάποιο «φρικτό περιστατικό» χωρίς αιτίες. Η ιστορία της Ν. καθρεφτίζει την πραγματικότητα πολλών γυναικών σήμερα στην Ελλάδα, ντόπιων και μεταναστριών. Η Ν., όπως και άλλες πολλές, βιώνει τις συνέπειες του σεξισμού και της πατριαρχικής βίας. Επίσης, ως μετανάστρια δεύτερης γενιάς, βιώνει τις συνέπειες ενός άδικου μεταναστευτικού νόμου, που αποκλείει ολόκληρες γενιές από την ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία στην οποία μεγάλωσαν.

Χρειάζεται να δούμε την έμφυλη αλλά και ρατσιστική διάσταση της υπόθεσης αυτής, πόσο μάλλον την διπλή ευαλωτότητα της Ν. μπροστά στον λευκό ευρωπαίο σύντροφο και μπροστά στο δικαστήριο που επίκειται: όχι μόνο ως γυναίκα, αλλά ως γυναίκα μαύρη και χωρίς ελληνική ιθαγένεια.

Παρόλο που ήταν η Ν. εκείνη που δέχτηκε πολλές φορές βίαιη επίθεση (λεκτική, ψυχολογική και σωματική) από τον πρώην σύντροφό της, πράγμα που την οδήγησε στην αυτοάμυνα, είναι η ίδια που θα κάτσει στο εδώλιο ως κατηγορούμενη!

Γιατί δεν ενημερώθηκε η Ν. από τις αρμόδιες αρχές για το δικαίωμά της να εξεταστεί η ίδια από ιατροδικαστή; Γιατί δεν αναγνωρίζεται στη γυναίκα το δικαίωμα άμυνας όταν η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο, ειδικά όταν γνωρίζουμε πόσες φορές άντρες διαπράττουν ακόμη και γυναικοκτονίες που δικαιολογούνται ως «εν βρασμώ ψυχής» ή ότι έγιναν «από το πολύ πάθος και την αγάπη του για τη γυναίκα»;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ίδιο το σύστημα έχει συμβάλει στην ευαλωτότητα αυτής της γυναίκας, αφού η Ν. βρίσκεται σε κίνδυνο φυλάκισης, και σε περίπτωση καταδίκης θα χάσει το δικαίωμα να καταθέσει αίτηση για την πολιτογράφησή της.

Ως Καμιά Ανοχή στεκόμαστε αλληλέγγυες με τη Ν., μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη θα έρθει όταν αμφισβητήσουμε την κοινωνικοπολιτική νόρμα που δίνει αξία στο λόγο του άντρα, υποτιμώντας και σιωπώντας το λόγο της γυναίκας, στερώντας της το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, δηλαδή το δικαίωμά της στη ζωή. Πόσες φορές ένα “απλό ξύλο” έχει καταλήξει σε γυναικοκτονία; Εμείς αρνούμαστε να περιμένουμε να χυθεί το αίμα μιας γυναίκας πριν πιστέψουμε την ίδια για τη βία που έχει δεχτεί.

Η Ν. είναι μία από εμάς. Θέλουμε ολόκληρη η κοινωνία να ακούσει πως οι γυναίκες δεχόμαστε βία και καταπίεση, και επιδιώκουμε μέσα από αυτή μας την παρέμβαση να ανοίξει η συζήτηση για το δικαίωμά μας στην αυτοάμυνα, η οποία συχνά είναι ο μόνος τρόπος για να σώσουμε τις ζωές μας.

Σας καλούμε να λάβετε θέση και να αγωνιστούμε μαζί για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η νίκη της Ν. θα είναι νίκη για όλες μας, ενθαρρύνοντάς μας να σπάσουμε τη σιωπή και το αίσθημα της ενοχής για την βία που δεχόμαστε από τους συντρόφους μας. Η δικαιοσύνη δεν χαρίζεται αλλά διεκδικείται και την κερδίζουμε όταν ενωνόμαστε και δρούμε συλλογικά.

Εμείς θα είμαστε μαζί της στις 8 Νοεμβρίου στο Μονομελές Πρωτοδικείου της Σύρου.

Η ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΟΛΕΣ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ. Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΑ ΤΟ ΑΓΝΟΗΣΕΙ;