Απόφαση Γενικής Συνέλευσης ΣΣΑ // 13/5/16

Όλη αυτή την περίοδο βιώνουμε τη συνέχεια μιας επίθεσης χρόνων που βλέπουμε όλο και περισσότερο να φτάνει σε μια κορύφωση και φυσικά αυτό δεν αποτελεί μια κατάσταση εξαίρεσης για την Ελλάδα, αλλά μια συνολικότερη παγκόσμια κατάσταση που απλώς ανά περιοχές εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους (βλ. Γαλλία, πόλεμοι σε Μέση Ανατολή κλπ) . Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα γεγονότα της Γαλλίας, με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις στο δρόμο ενάντια στις νέες εργασιακές σχέσεις

Όσα περιγράφονται παραπάνω φυσικά και δεν έχουν μόνο μία όψη, αυτή της μαυρίλας. Υπάρχει και η άλλη όψη, η ελπιδοφόρα, αυτή που προέρχεται από τις αντιστάσεις που γεννώνται. Από τις μεγάλες απεργίες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις στο δρόμο στη Γαλλία, όπου η νεολαία εναντιώνεται στις νέες εργασιακές σχέσεις, μέχρι τις απεργιακές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα (κυριακάτικες απεργίες, απεργίες/ στάσεις εργασίας ενάντια στο νέο αντιασφαλιστικό νόμο κλπ), μέχρι τις επιμέρους κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων, αναδύεται μια γενικότερη τάση εναντίωσης.

/πανεπιστήμια_σχολή

Στις σχολές φέτος είδαμε να εδραιώνεται μια κατάσταση υποβάθμισης που έρχεται ως άμεση συνέπεια της υποχρηματοδότησης και της σταδιακής (αλλά ραγδαίας) διάλυσης της δημόσιας και δωρέαν εκπαίδευσης (ή αλλιώς ό,τι έχει απομείνει από αυτή). Από τις ελλείψεις σε καθηγητικό και διοικητικό προσωπικό, την απουσία δημόσιας και δωρεάν φοιτητικής μέριμνας, μέχρι τις συνεχόμενες αλλαγές σε προγράμματα σπουδών με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό γνωστικών αντικειμένων και κατ’επέκταση επαγγελματικών δικαιωμάτων, βλέπουμε να διαμορφώνεται μια κανονικότητα στις σχολές, η οποία περιλαμβάνει πανεπιστημιακούς χώρους που με τον καιρό αδειάζουν από τη συλλογική δραστηριότητα των υποκειμένων μέσα σε αυτούς (συνελεύσεις συλλόγων, εκδηλώσεις κλπ) και γεμίζουν με εργολάβους (βλ. λέσχη ΑΠΘ, καθαριότητα, διοίκηση), χορηγούς (βλ. Toyota στους μηχανολόγους) που έρχονται να ελέγξουν την έρευνα και τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Παρατηρούμε λοιπόν, την έξαρση της επιχειρηματικής λειτουργίας του πανεπιστημίου για τα συμφέροντα των επιχειρήσεων που εξυπηρετούν κι όχι οι φοιτητές/ριες και οι εργαζόμενες/οι.

Όμως, η δράση και επιβολή αυτή του κεφαλαίου μέσα στις σχολές μέσα από την πολιτική των εκφραστών του (κυβέρνηση, ΕΕ) προκαλεί και την αντίρροπη κίνηση των φοιητικών συλλόγων και την αντίδρασή τους. Συγκεκριμένα, στην αρχή της φετινής χρονιάς οι φοιτητικοί σύλλογοι στο ΑΠΘ απάντησαν απέναντι στους συνεχείς ελέγχους της εργολαβίας στη λέσχη με δυναμικές κινητοποιήσεις και πέτυχαν το σπάσιμο του αυστηρού ελέγχου. Επιπλέον, διεκδίκησαν διαγραφές προστίμων και ελεύθερες μετακινήσεις για όλες/ους από τον ΟΑΣΘ και στάθηκαν απέναντι στο στημένο «εθνικό» διάλογο για την παιδεία που τον μόνο που ήθελε να εξυπηρετήσει ήταν τη νομιμοποίηση του επερχόμενου νόμου Φίλη για την παιδεία που έρχεται να επισφραγίσει την παραπάνω διαλυτική κατάσταση για τα πανεπιστήμια.

Ο νόμος Φίλη ψηλαφεί τομές σε όλα τα επίπεδα. Από τον τρόπο ένταξης στην τριτοβάθμια, μέχρι τη διάρθρωση σχολών-τμημάτων, τη διάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών και την κατανομή των επαγγελματικών δικαιωμάτων μέχρι συνολικά τον τρόπο λειτουργίας των ιδρυμάτων

Το περιεγραμμένο πλαίσιο, όπως διαμορφώνεται από την εφαρμογή των πορισμάτων των εξωτερικών αξιολογήσεων (τις οποίες οι φοιτητές πολέμησαν σκληρά ένα προηγούμενο διάστημα) φέρνει μια σειρά αναδιαρθρώσεων με σημαντικό κομμάτι αυτό των πτυχίων. Έρχεται να ενισχύσει το μοντέλο της εξειδίκευσης και του κατακερματισμού με επαναφορά στο προσκήνιο του μοντέλου bachelor και master. Αυτό θα έρθει να το υλοποιήσει πάνω στο εύφορο έδαφος των πρότερων αλλαγών στα προγράμματα σπουδών σε αυτήν την κατεύθυνση.

Σε δεύτερο επίπεδο έρχεται να αναδιαρθρώσει πλήρως τον πανεπιστημιακό χάρτη σε ένα νέο «σχέδιο Αθηνά». Αυτό αρχικά αφορά συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων και σχολών με την «ανωτατοποίηση» κάποιων ΤΕΙ και την υποβάθμιση κάποιων άλλων, αλλά και την συγχώνευση τμημάτων στο εσωτερικό των ΑΕΙ. Τμήματα μπορεί να εισάγονται με τη μορφή εξειδίκευσης σε προγράμματα σπουδών μέσα από ένα μοντέλο κατακερματισμού  με τη μορφή παράλληλων προγραμμάτων στο εσωτερικό του. Ταυτόχρονα η εκχώρηση επαγγελματικών δικαιωμάτων μπορεί να γίνεται μέσα από πιστοποιητικά και όχι από τον κύριο κορμό του προγράμματος (όπως έχει ήδη προχωρήσει με την παιδαγωγική επάρκεια στις καθηγητικές σχολές) κάτι που ενισχύεται και μέσα από την κουβέντα για τη «δια βίου» με των απόφοιτο να βρίσκεται σε έναν αέναο κύκλο επανακατάρτισης.

Μπορεί οι μάχες αυτές να μην έφτασαν στο τέλος τους και να μην πέτυχαν τους τελικούς τους στόχους (πραγματική σύγκρουση με την εργολαβία και εκδίωξή της, διαγραφή των προστίμων), όμως μέσα από αυτές διακρίνεται η δυνατότητα ισχυρής απάντησης στην επίθεση που δεχόμαστε από πλευράς φοιτητικού κινήματος. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η συλλογική δράση μέσα από φοιτητικούς συλλόγους απαξιώνεται πλήρως και στοχευμένα από κυβερνήσεις, τέτοια παραδείγματα ακόμη κι αν είναι μικρά αποτελούν εμπόδιο στη διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου-ασύλου εργολάβων, εύφορου πεδίου για κερδοφορία με δίδακτρα, αποκλεισμούς ανάλογα με την ταξική θέση κλπ. Σε αυτά τα παραδείγματα του ΑΠΘ προστίθεται ο αγώνας των φοιτητών/ριών του Ρεθύμνου που μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις συνεχόμενες κινητοποιήσεις κατάφεραν να τους δοθεί από το υπουργείο έκτακτη χρηματοδότηση 100.000 ευρώ για τη σίτιση. Αντίστοιχοι αγώνες έγιναν σε πληροφορική Αθήνας, Γιάννενα κλπ.

Σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε κι εμείς σα συλλόγος να εναντιωθούμε απέναντι στην παραπάνω στρατηγική επίθεση με μικρές και μεγάλες διεκδικήσεις, σε συντονισμό και με άλλους συλλόγους και αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας (εργατικό κίνημα, μετανάστες κλπ). Από τη διεκδίκηση δωρεάν εκτυπώσεων για όλες/ους την περίοδο της εξεταστικής ως όρο υπαρξής μας μέσα στη σχολή, μέχρι τη σύνδεση αυτής της διεκδικήσης με το συνόλικοτερο αγώνα για δημόσια δωρεάν φοιτητική μέριμνα και παιδεία, μέχρι το να αποτελέσουμε οργανικό κομμάτι του αγώνα ενάντια στο νέο ασφαλιστικό, του αγώνα για το σταμάτημα των πολέμων και το άνοιγμα των συνόρων.

/ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΠΑΝΙ: προσφυγικό-πόλεμος

Ένα αναπόσπαστο συστατικό του καπιταλιστικού συστήματος, ειδικά όταν αυτό βρίσκεται σε κρίση, είναι οι πολεμικές επεμβάσεις, προκειμένου να βρεθούν νέα πεδία κερδοφορίας, να καταστραφούν παραγωγικές δυνάμεις και να οδηγηθούν χιλιάδες άνθρωποι στη μετανάστευση/προσφυγιά, προκειμένου να αποτελέσουν φθηνό και εύκολα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό στις χώρες υποδοχής τους (καθώς παράλληλα σε μικρή μερίδα δίνονται χαρτιά και ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους).

Έτσι, σε αυτή τη φάση της κρίσης που φαίνεται να μην μπορεί να ξεπεραστεί (χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο νέο χρηματιστηριακό κραχ στην Κίνα), βλέπουμε τις προσφυγικές ροές να αυξάνονται συνεχώς, χιλιάδες πνιγμούς στο Αιγαίο, λόγω φραχτών και συνόρων και παράλληλα χιλιάδες εγκλωβισμένους ανθρώπους σε ένα μέρος που δε θέλουν να βρίσκονται. Παράλληλα, κυβέρνηση και ΕΕ απαντάνε με κλειστά σύνορα, επαναπροωθήσεις σε εμπόλεμες ζώνες, καταστολή, βία, hot spots, relocation camps και κέντρα κράτησης, τα οποία αποτελούν απλώς καλύτερες ή χειρότερες εκδοχές μιας φυλακής με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ουσιαστικά εκείνοι που δημιουργούν τους πολέμους και εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου μετατρέπουν το ίδιο το πληττόμενο υποκείμενο σε εξιλαστήριο θύμα και το οδηγούν στην εξαθλίωση και τον αποκλεισμό. Παρόλα αυτά, η αλληλεγγύη που γεννιέται μέσα στο κίνημα, δηλαδή η ταξική αλληλεγγύη που καμία σχέση δεν έχει με την επιχειρηματική δράση των ΜΚΟ, οι δεκάδες αντιπολεμικές-αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, οι δομές αλληλεγγύης (βλ. Ορφανοτροφείο, City Plaza Κλπ), οι επιμέρους κινητοποιήσεις ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποτελούν ένα μικρό κομμάτι ενός αγώνα που δεν τελειώνει και συνεχίζεται, που αναγνωρίζει τους/τις μετανάστες/ριες ως κομμάτι της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, ένα κομμάτι στο οποίο βλέπουμε τους εαυτούς μας και γι’ αυτό παλεύουμε ισότιμα και από κοινού για μια άλλη ζωή.

Για μας  όμως ο πόλεμος, οι σφαγές, η προσφυγιά και η εκδούλευση δεν μεταρρυθμίζονται και δεν εξανθρωπίζονται. Είναι το πραγματικό πρόσωπο ενος -συχνά φέροντος τη μάσκα της ‘’ανθρωπιάς’’- συστήματος, που στην πραγματικότητα δεν δίνει δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή. Ούτε όταν αυτή αυτοκτονεί ή πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μια οικονομική κρίση, ούτε όταν αυτή ξεβράζεται σε κάποια θάλασσα του Αιγαίου. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο σε τέτοια θέματα δεν υπάρχουν συμβιβαστικές λύσεις και μισόλογα. Η μοναδική λύση είναι το τέλος του πολέμου και η απελευθέρωση και αυτοδιάθεση των λαών. Κι αυτή η λύση βρίσκεται στην αμφισβήτηση και τη σύγκρουση με τις κυρίαρχες πολιτικές της Ευρωπαικής Ένωσης και των ΗΠΑ, οι οποίες συνεχίζουν το γεωπολιτικό τους παιχνίδι ξεριζώνοντας καθημερινά από τα σπίτια τους χιλιάδες κόσμου.

Με μοναδικό γνώμονα τον αγώνα για τη λήξη του πολέμου μέσα από τη σύγκρουση των λαών με τον ιμπεριαλισμό πρέπει να βαδίζουμε στην απάντησή μας σε αυτό το ζήτημα. Μέσα από αυτό το πρόταγμα οφείλουμε να σταθούμε κι εμείς πραγματικά αλληλέγγυοι στους λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους και στους πρόσφυγες που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα. Η αλλήλεγγύη μας όμως δεν αφορά φιλανθρωπία, αντίθετα πρόκειται για την συστράτευση στον αγώνα. Άλλωστε για να σταθείς αλληλέγγυος σε κάποιον πρέπει να γνωρίζεις τον εχθρό του και μέσα  από αυτή τη γνώση να συμβάλλεις κι εσύ στην μάχη που δίνεται απέναντί του.

Φωτεινό παράδειγμα αγώνα και αντίστασης αποτελούν οι Κούρδισσες και Κούρδοι αντάρτισσες/ες που μάχονται ενάντια στον ISIS, δηλαδή στο σκοτάδι του φασισμού και του καπιταλισμού και χτίζουν μια κοινωνία χειραφέτησης. Σε μια από τις πιο γκρίζες και σκοτεινές στιγμές της ανθρωπότητας, όπου οι ρεαλιστικές δυνατότητες του καιρού μας είναι τέτοιες που δεν θα έπρεπε να μιλάμε για ένα κόσμο γεμάτο πολέμους, προσφυγιά, φτώχεια κι εκμετάλλευση, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε ξεκάθαρη θέση και να ενισχύσουμε  με όποιον τρόπο και στο βαθμό που μπορούμε τη λάμψη αυτής της ακτίδας ελπίδας κι έμπνευσης του κουρδικού λαού για ένα καλύτερο σήμερα και αύριο.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της διεθνιστικής αλληλεγγύης και θέλοντας να συμβάλλουν σε αυτή την προσπάθεια, Σύλλογοι Εκπαιδευτικών από όλη την Ελλάδα αποφάσισαν πριν περίπου ένα χρόνο να ξεκινήσουν μια μεγάλη καμπάνια για το χτίσιμο ενός σχολείου που δε θα μπορούσε να έχει άλλο όνομα από αυτό του «σχολείου της ελευθερίας των λαών». Το παράδειγμα άλλωστε δεν είναι μοναδικό καθώς  παράλληλα με την πρωτοβουλία για το Κομπάνι οργανώνεται και η καμπάνια «Ένα σχολείο για το Ντονμπάς»  στην Ουκρανία ενώ αντίστοιχες πρωτοβουλίες είχαν οργανωθεί και στο παρελθόν: συγκεκριμένα το 2000 ξεκίνησε η πρωτοβουλία «Ένα σχολείο για την Τσιάπας» στο Μεξικό (το οποίο και ολοκληρώθηκε!), το 2009 η πρωτοβουλία «Ένα σχολείο για τη Γάζα», ενώ και τα δύο εγχειρήματα έχουν στηριχθεί πολύ ενεργά τόσο οικονομικά όσο και με φυσική παρουσία από μηχανικούς, ομοσπονδίες, εκπαιδευτικούς, φοιτητές, μαθητές κλπ.

Καθώς όμως απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση ενός τέτοιου έργου αποτελεί πέραν όλων των άλλων η μελέτη και ο σχεδιασμός αυτού του σχολείου, δεν είναι δυνατόν να εκλείπει η αρχιτεκτονική ομάδα της πρωτοβουλίας. Έτσι λοιπόν, ο ΣΑΔΑΣ-Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων αποφάσισε με τη σειρά του να συμμετέχει στην πρωτοβουλία και να απευθύνει κάλεσμα προς συλλόγους φοιτητών και αποφοίτους αρχιτεκτονικών σχολών για συμμετοχή στο εγχείρημα. Είναι σειρά μας λοιπόν να συμμετέχουμε ενεργά στο εγχείρημα αυτό ως σύλλογος συμβάλλοντας με κάθε τρόπο.

/ασφαλιστικό-εργασιακά

Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για την εργασιακή πραγματικότητα σήμερα. Τα 3 μνημόνια (και το 4^ο που ετοιμάζεται), τα επιμέρους μέτρα κι όλες οι αναδιαρθρώσεις που έχουν έρθει και έρχονται έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση ασφυξίας για την κοινωνική πλειοψηφία. Σα να μην έφτανε η πολιτική όλων των προηγούμενων χρόνων, ψηφίστηκε το τελευταίο σαββατοκύριακο των διακοπών του Πάσχα το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο παρά τις «παραχωρήσεις» σε ορισμένους κλάδους που προβάλει η κυβέρνηση, αποτελεί το χειρότερο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έχει περάσει, καθώς σπρώχνει τη νεολαία σε μια πραγματικότητα χωρίς κανένα δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αυξάνει τα όρια συνταξιότησης, τη στιγμή που η ανεργία στους νέους έχει φτάσει στο απροχώρητο και μειώνει στο ελάχιστο την κατώτατη σύνταξη.

Ταυτόχρονα, όλες αυτές οι αλλαγές έχουν άμεσες αντακλάσεις και στη νεολαία είτε βρίσκεται εντός είτε εκτός πανεπιστημίου. Πιο συγκεκριμένα, αυτή τη στιγμή η μοναδική προοπτική για εμάς ως νεολαία, είναι τα voucher/ πεντάμηνα προγράμματα του ΕΣΠΑ, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η μαύρη και απλήρωτη εργασία αλλά και ο φόβος της ανεργίας, που για τους νέους έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Το νέο νομοσχέδιο τη κυβέρνησης, έρχεται να παγιώσει και να νομιμοποιήσει αυτή την κατάσταση, αφού αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές και ταυτόχρονα τις μεταθέτει από τον εργοδότη στον εργαζόμενο, καθιστώντας επί της ουσίας ανέφικτη την ασφάλιση για τους νέους εργαζόμενους των 400€, αφού τα μισά θα πρέπει να δίνονται σε ασφαλιστικές εισφορές. Αυτό καθιστά ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση και σε κλάδους, όπως των μηχανικών ή των δικηγόρων, όπου η τεράστια ανεργία για τους νέους μηχανικούς συνοδεύεται από υπέρογκες εισφορές, στις οποίες η πλειοψηφία των νέων αδυνατεί να αντεπεξέλθει με αποτέλεσμα να τους αφαιρείται η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, δηλαδή με απλά λόγια πετάει ένα μεγάλο κομμάτι των αποφοίτων έξω από το επάγγελμα που σπούδασαν.

 Η κατάσταση αυτή εδραιώνεται όχι με ευθύνες μόνο της κυβέρνησης, αλλά και με ξεκάθαρες ευθύνες του επίσημου κρατικοεργοδοτικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ο οποίος τάσσεται ξεκάθαρα με τα συμφέροντα των αφεντικών και του κεφαλαίου, εγκλωβίζοντας χιλιάδες εργαζομένους σε δομές όπου συναποφασίζουν αφεντικά με εργαζόμενους, σε δομές που ελέγχονται από καθεστωτικές παρατάξεις της κυβέρνησης, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό το πλαίσιο, έρχεται όμως και το ανατρεπτικό εργατικό κίνημα, που συνεχίζει μέσα στους πιο δύσκολους συσχετισμούς να αντιστέκεται. Τα ταξικά Πρωτοβάθμια Σωματεία και ο συντονισμός τους, καθώς κι οι διάφορες απεργιακές επιτροπές ή επιτροπές αγώνα, οι πρωτοβουλίες και σχήματα των εργαζομένων από τα κάτω, καθώς κι ένα διάχυτο δυναμικό ανθρώπων που βλέπουν την εκμετάλλευση και υποτίμηση των ζωών μας και αντιτάσσονται σε αυτή.

Στα συλλογικά προβλήματα δε χωρούν ατομικές λύσεις!

Με τα μάτια στραμμένα στο κίνημα συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε το συλλογικό αγώνα, ως τον μόνο ικανό να καταστήσει νικηφόρο το αναγκαίο! Επομένως, σήμερα που βλέπουμε μέρα την μέρα την καθημερινότητά μας να εντατικοποιείται, τα δικαιώματα μας να καταπατούνται, την κοινωνία να οδηγείται σε εκφασισμό, καθώς επίσης να διαλύεται κάθε μορφή πολιτικής συγκρότησης και οριζόντιας οργάνωσης [σύλλογοι, σωματεία κλπ],είναι ακόμα πιο επιτακτικό να πάρουμε θέση. Θέση ενάντια σε ότι υποβαθμίζει τις ζωές μας και σε ό,τι η όποιον αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Το παρελθόν μας έχει δείξει ξεκάθαρα ότι η νεολαία μπορεί να αποτελέσει μια από εκείνες τις κινητήριες δυνάμεις συνολικής ανατροπής του συστήματος .Ας γίνουμε ,λοιπόν , όλες και όλοι μαζί εκείνο το κομμάτι του κινήματος που θα κυνηγήσει το αύριο που θέλει και θα αντισταθεί στη πολιτική αδράνεια με πρωτοβουλία , πολιτική ανυπακοή και διεκδίκηση! Να γίνουμε η νεολαία, η οποία όπως και στη Γαλλία δε θα συμβιβαστεί με εργασιακές συνθήκες που επαναφέρουν το μεσαίωνα, ειδικά σε μια εποχή που η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα όλοι οι άνθρωποι να δουλεύουν 4 ώρες τη μέρα με αξιοπρεπή μισθό, με αποτέλεσμα ακόμη και το ριζοσπαστικό σύνθημα του Σικάγο του ‘36 για 8 ώρες δουλειάς να μοιάζει λίγο για την εποχή. Σε αυτή την εποχή δεν πρέπει να διεκδικούμε τίποτα λιγότερο....από τον ίδιο τον κόσμο!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ:

/Ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, καμία σκέψη για διάσπασή του σε δύο κύκλους σπουδών (4+1, 3+2). Συνολική εποπτεία επί του γνωστικού αντικειμένου.

/Ανατροπή του νόμου-πλαισίου για τα πανεπιστήμια και των τροπολογιών του.

/Όχι στα συμβούλια διοίκησης. Φοιτητικός και εργατικός έλεγχος στη γνώση, την έρευνα και τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Κανένας εξωτερικός και ιδιωτικός παράγοντας να μην εμπλέκεται στη λειτουργία, στην έρευνα και στην εκπαιδευτική λειτουργία των πανεπιστημίων.

/Ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν για όλους.

/Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών. Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις φοιτητικές παροχές. Καμία σκέψη για δίδακτρα!

/Να ανοίξει τώρα η πάνω φοιτητική λέσχη! Να κλείσει ο έλεγχος των πάσο. Πρόσβαση στη λέσχη για όλους και όλες! Καμία σκέψη για αντίτιμο!

/Κανένα αντίτιμο στις εστίες. Ανέγερση νέων εστιών. Κάλυψη των αναγκών στέγασης όλων των φοιτητριών/των.

/Δημόσιες, δωρεάν, ποιοτικές μεταφορές για όλους/ες τους/τις φοιτητές/τριες.

/Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Διεύρυνση του σε σχολεία και χώρους εργασίας.

/Ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε άλλου επίδοξου διαχειριστή της αστικής εξουσίας. Έξοδος από ΕΕ και ευρώ. Ανυπακοή στις κατευθύνσεις ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου σε εργασία, εκπαίδευση, δικαιώματα.

/Κάτω η κυβερνητική-κρατική, εργοδοτική και φασιστική τρομοκρατία.

/Καμία νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Έξοδος από το ΝΑΤΟ.

/Λεφτά για την  Παιδεία και την Υγεία, όχι για την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων, για φράχτες στα σύνορα ή για αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού. Διαγραφή του χρέους τώρα!

/Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά! Να ανοίξουν δημόσια κτήρια για τη στέγαση των προσφύγων/μεταναστών εντός του κοινωνικού και παραγωγικού ιστού.  Να δημιουργηθούν αξιοπρεπείς χώροι, με όλες τις αναγκαίες παροχές, για την αξιοπρεπή διαβίωση και μετακίνησή τους, είτε θέλουν να μείνουν είτε να φύγουν.Μέριμνα για την επανένωση και  ένταξη των οικογενειών, για την παροχή ασύλου και την ένταξη των παιδιών στα σχολεία.

/Νομιμοποίηση και χαρτιά για όλους του μετανάστες και τις μετανάστριες. Κανένας διαχωρισμός

/Όχι στο ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών. Παιδεία-Υγεία-Ρεύμα-Νερό ανήκουν στο λαό.

/Κανένας πλειστηριασμός του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ. Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων.

/Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στο κατελειμμένο εργαστόσιο Ρομπέν του Ξύλου στη Βέροια.

/Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης σε δημόσιο, ιδιωτικό τομέα. Καμία απόλυση. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.

/Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους. Μείωση του ορίου συνταξιοδότησης. Γενναία αύξηση των συντάξεων και των μισθών. Γενναία μείωση της εργατικής εισφοράς για την ασφάλιση.

ΓΙΑ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ:

/Καμία απόφαση για το πρόγραμμα σπουδών ενάντια στις συλλογικές αποφάσεις μας.

/Καμία υποχρεωτική προπαράδοση εργασιών. Όλες οι παραδόσεις στο τέλος του εξαμήνου.

/Καμία μείωση προσωπικού. Προσλήψεις για την κάλυψη των αναγκών του τμήματος σε καθηγητικό, διοικητικό και εργαστηριακό προσωπικό, ισοβαρώς κατανεμημένο σε όλους τους τομείς.

/Ανοιχτές αίθουσες στις οποίες να μπορούν όλοι οι φοιτητές να έχουν πρόσβαση, να δουλεύουν, να συζητούν. Να είναι κατάλληλα εξοπλισμένες με καθίσματα και με αποθηκευτικούς χώρους.

/Δωρεάν εκτυπώσεις στη νησίδα για όλες-ους με έξοδα του τμήματος. Παροχή δωρεάν υλικών.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

/Συμμετοχή στην πανελλαδική πορεία αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο λαό της Γαλλίας την Κυριακή 15_05  στις 19.00 στο Λευκό Πύργο

/Μαζική παράσταση στον πρόεδρο του τμήματος για διεκδίκηση δωρεάν εκτυπώσεων για όλες/ους καθόλη τη διάρκεια της εξεταστικής, καθώς και για παράταση της εξεταστικής, αλλά και για διάφορα ζητήματα του πργράμματος σπουδών. Σε περίπτωση άρνησης του αιτήματος του συλλόγου προχωράμε σε κατάληψη στη νησίδα την επομένη.

/Συμμετοχή στο Συντονισμό Σωματείων, Φοιτητικών Συλλόγων και Συλλογικοτήτων για το Προσφυγικό (στις συνελεύσεις-δράσεις του)

/Συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες από την Παρασκευή 13_05 έως την Παρασκευή 20_05 και στη συνέχεια επίσκεψη και μεταφορά των ειδών στην Ειδομένη το Σάββατο 21_05.

/Συμμετοχή στο εγχείρημα ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΠΑΝΙ και ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΟΝΜΠΑΣ

/Συντονισμός με άλλους συλλόγους και σωματεία
/Διαγραφή των προστίμων των φοιτητών μαζί με το Δίκτυο Ανέργων στις 23/5.