Γυρίσαμε τον κόσμο ανάποδα και ήταν ωραίος! (ή αλλιώς κάποιες σκέψεις για τις φοιτητικές εκλογές)

Αρχικά να μιλήσουμε με αριθμούς:

_580 ευρώ κατώτατος μισθός

_364 ευρώ κατώτατη σύνταξη

_70% ανεργία σε νέες/ους

_χιλιάδες πρόσφυγες/μετανάστες πνιγμένοι στο Αιγαίο

_εκατοντάδες αυτοκτονίες λόγω κρίσης τα τελευταία χρόνια

_εκατοντάδες συλλήψεις και τραυματισμοί κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων......

Ας μη συνεχίσουμε άλλο καλύτερα.

Οι παραπάνω αριθμοί, δυστυχώς, αποτελούν μια συνοπτική και περιεκτική εικόνα της σημερινής κατάστασης στην κοινωνία. Από την καθημερινότητά μας μέσα στις σχολές μέχρι την εργασιακή πραγματικότητα που είτε βιώνουμε ήδη, είτε θα αντιμετωπίσουμε σε λίγο καιρό, μέχρι τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας, όλες και όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως την κρίση την πληρώνουμε μόνο εμείς που δε τη δημιουργήσαμε και κανείς άλλος. Μνημόνια και μέτρα ψηφίζονται συνεχώς και η πολυπόθητη ανάπτυξη, το σύγχρονο American dream των εκάστοτε κυβερνήσεων, αποδεικνύεται όλο και πιο πολύ ότι ταυτίζεται με τη φτώχεια, τον πόλεμο και την εξαθλίωση.

Όλη αυτή την περίοδο βιώνουμε τη συνέχεια μιας επίθεσης χρόνων που βλέπουμε όλο και περισσότερο να φτάνει σε μια κορύφωση και φυσικά αυτό δεν αποτελεί μια κατάσταση εξαίρεσης για την Ελλάδα, αλλά μια συνολικότερη παγκόσμια κατάσταση που απλώς ανά περιοχές εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους (βλ. Γαλλία, πόλεμοι σε Μέση Ανατολή κλπ) . Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα γεγονότα της Γαλλίας, με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις στο δρόμο ενάντια στις νέες εργασιακές σχέσεις

Όσα περιγράφονται παραπάνω φυσικά και δεν έχουν μόνο μία όψη, αυτή της μαυρίλας. Υπάρχει και η άλλη όψη, η ελπιδοφόρα, αυτή που προέρχεται από τις αντιστάσεις που γεννώνται. Από τις μεγάλες απεργίες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις στο δρόμο στη Γαλλία, όπου η νεολαία εναντιώνεται στις νέες εργασιακές σχέσεις, μέχρι τις απεργιακές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα (κυριακάτικες απεργίες, απεργίες/ στάσεις εργασίας ενάντια στο νέο αντιασφαλιστικό νόμο κλπ), μέχρι τις επιμέρους κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων, αναδύεται μια γενικότερη τάση εναντίωσης

/πανεπιστήμια_σχολή

Στις σχολές φέτος είδαμε να εδραιώνεται μια κατάσταση υποβάθμισης που έρχεται ως άμεση συνέπεια της υποχρηματοδότησης και της σταδιακής (αλλά ραγδαίας) διάλυσης της δημόσιας και δωρέαν εκπαίδευσης (ή αλλιώς ό,τι έχει απομείνει από αυτή). Από τις ελλείψεις σε καθηγητικό και διοικητικό προσωπικό, την απουσία δημόσιας και δωρεάν φοιτητικής μέριμνας, μέχρι τις συνεχόμενες αλλαγές σε προγράμματα σπουδών με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό γνωστικών αντικειμένων και κατ’επέκταση επαγγελματικών δικαιωμάτων, βλέπουμε να διαμορφώνεται μια κανονικότητα στις σχολές, η οποία περιλαμβάνει πανεπιστημιακούς χώρους που με τον καιρό αδειάζουν από τη συλλογική δραστηριότητα των υποκειμένων μέσα σε αυτούς (συνελεύσεις συλλόγων, εκδηλώσεις κλπ) και γεμίζουν με εργολάβους (βλ. λέσχη ΑΠΘ, καθαριότητα, διοίκηση), χορηγούς (βλ. Toyota στους μηχανολόγους) που έρχονται να ελέγξουν την έρευνα και τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Παρατηρούμε λοιπόν, τη σταδιακή εγκαθίδρυση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, στο οποίο λόγω έχουν οι managers και τα συμφέροντα των επιχειρήσεων που εξυπηρετούν κι όχι οι φοιτητές/ριες και οι εργαζόμενες/οι.

Όμως, η δράση και επιβολή αυτή του κεφαλαίου μέσα στις σχολές μέσα από την πολιτική των εκφραστών του (κυβέρνηση, ΕΕ) προκαλεί και την αντίρροπη κίνηση των φοιητικών συλλόγων και την αντίδρασή τους. Συγκεκριμένα, στην αρχή της φετινής χρονιάς οι φοιτητικοί σύλλογοι στο ΑΠΘ απάντησαν απέναντι στους συνεχείς ελέγχους της εργολαβίας στη λέσχη με δυναμικές κινητοποιήσεις και πέτυχαν το σπάσιμο του αυστηρού ελέγχου. Επιπλέον, διεκδίκησαν διαγραφές προστίμων και ελεύθερες μετακινήσεις για όλες/ους από τον ΟΑΣΘ και στάθηκαν απέναντι στο στημένο «εθνικό» διάλογο για την παιδεία που τον μόνο που ήθελε να εξυπηρετήσει ήταν τη νομιμοποίηση του επερχόμενου νόμου Φίλη για την παιδεία που έρχεται να επισφραγίσει την παραπάνω διαλυτική κατάσταση για τα πανεπιστήμια. Μπορεί οι μάχες αυτές να μην έφτασαν στο τέλος τους και να μην πέτυχαν τους τελικούς τους στόχους (πραγματική σύγκρουση με την εργολαβία και εκδίωξή της, διαγραφή των προστίμων), όμως μέσα από αυτές διακρίνεται η δυνατότητα ισχυρής απάντησης στην επίθεση που δεχόμαστε από πλευράς φοιτητικού κινήματος. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η συλλογική δράση μέσα από φοιτητικούς συλλόγους απαξιώνεται πλήρως και στοχευμένα από κυβερνήσεις, καθεστωτικές παρατάξεις που συναινούν στην κυβερνητική πολιτική και συμβάλλουν στην εγκαθίδρυσή της εντός των σχολών (βλ ΔΑΠ¹), ακόμη κι από αριστερές δυνάμεις μέσω της λογικής της καθυπόταξης των φοιτητικών συλλόγων στη δράση της παράταξής τους (βλ ΠΚΣ/ΜΑΣ²), τέτοια παραδείγματα ακόμη κι αν είναι μικρά αποτελούν εμπόδιο στη διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου-ασύλου εργολάβων, εύφορου πεδίου για κερδοφορία με δίδακτρα, αποκλεισμούς ανάλογα με την ταξική θέση κλπ. Σε αυτά τα παραδείγματα του ΑΠΘ προστίθεται ο αγώνας των φοιτητών/ριών του Ρεθύμνου που μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις συνεχόμενες κινητοποιήσεις κατάφεραν να τους δοθεί από το υπουργείο έκτακτη χρηματοδότηση 100.000 ευρώ για τη σίτιση. Αντίστοιχοι αγώνες έγιναν σε πληροφορική Αθήνας, Γιάννενα κλπ.

/προσφυγικό-πόλεμος

Ένα αναπόσπαστο συστατικό του καπιταλιστικού συστήματος, ειδικά όταν αυτό βρίσκεται σε κρίση, είναι οι πολεμικές επεμβάσεις, προκειμένου να βρεθούν νέα πεδία κερδοφορίας, να καταστραφούν παραγωγικές δυνάμεις και να οδηγηθούν χιλιάδες άνθρωποι στη μετανάστευση/προσφυγιά, προκειμένου να αποτελέσουν φθηνό και εύκολα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό στις χώρες υποδοχής τους (καθώς παράλληλα σε μικρή μερίδα δίνονται χαρτιά και ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους).

Έτσι, σε αυτή τη φάση της κρίσης που φαίνεται να μην μπορεί να ξεπεραστεί (χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο νέο χρηματιστηριακό κραχ στην Κίνα), βλέπουμε τις προσφυγικές ροές να αυξάνονται συνεχώς, χιλιάδες πνιγμούς στο Αιγαίο, λόγω φραχτών και συνόρων και παράλληλα χιλιάδες εγκλωβισμένους ανθρώπους σε ένα μέρος που δε θέλουν να βρίσκονται. Παράλληλα, κυβέρνηση και ΕΕ απαντάνε με κλειστά σύνορα, επαναπροωθήσεις σε εμπόλεμες ζώνες, καταστολή, βία, hot spots, relocation camps και κέντρα κράτησης, τα οποία αποτελούν απλώς καλύτερες ή χειρότερες εκδοχές μιας φυλακής με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ουσιαστικά εκείνοι που δημιουργούν τους πολέμους και εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου μετατρέπουν το ίδιο το πληττόμενο υποκείμενο σε εξιλαστήριο θύμα και το οδηγούν στην εξαθλίωση και τον αποκλεισμό. Παρόλα αυτά, η αλληλεγγύη που γεννιέται μέσα στο κίνημα, δηλαδή η ταξική αλληλεγγύη που καμία σχέση δεν έχει με την επιχειρηματική δράση των ΜΚΟ, οι δεκάδες αντιπολεμικές-αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, οι επιμέρους κινητοποιήσεις ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποτελούν ένα μικρό κομμάτι ενός αγώνα που δεν τελειώνει και συνεχίζεται, που αναγνωρίζει τους/τις μετανάστες/ριες ως κομμάτι της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, ένα κομμάτι στο οποίο βλέπουμε τους εαυτούς μας και γι’ αυτό παλεύουμε ισότιμα και από κοινού για μια άλλη ζωή.

 /ασφαλιστικό-εργασιακά

Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για την εργασιακή πραγματικότητα σήμερα. Τα 3 μνημόνια (και το 4^ο που ετοιμάζεται), τα επιμέρους μέτρα κι όλες οι αναδιαρθρώσεις που έχουν έρθει και έρχονται έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση ασφυξίας για την κοινωνική πλειοψηφία. Σα να μην έφτανε η πολιτική όλων των προηγούμενων χρόνων, ψηφίστηκε το τελευταίο σαββατοκύριακο των διακοπών του Πάσχα το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο παρά τις «παραχωρήσεις» σε ορισμένους κλάδους που προβάλει η κυβέρνηση, αποτελεί το χειρότερο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έχει περάσει, καθώς σπρώχνει τη νεολαία σε μια πραγματικότητα χωρίς κανένα δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αυξάνει τα όρια συνταξιότησης, τη στιγμή που η ανεργία στους νέους έχει φτάσει στο απροχώρητο και μειώνει στο ελάχιστο την κατώτατη σύνταξη. Μέσα σε όλα αυτά τα voucher και η επισφαλής εργασία αποτελούν την νέα συνθήκη εργασίας για τη νεολαία, η οποία έρχεται να πάρει μόνιμη μορφή. Η κατάσταση αυτή εδραιώνεται όχι με ευθύνες μόνο της κυβέρνησης, αλλά και με ξεκάθερες ευθύνες του επίσημου κρατικοεργοδοτικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ο οποίος τάσσεται ξεκάθαρα με τα συμφέροντα των αφεντικών και του κεφαλαίου, εγκλωβίζοντας χιλιάδες εργαζομένους σε δομές όπου συναποφασίζουν αφεντικά με εργαζόμενους, σε δομές που ελέγχονται από καθεστωτικές παρατάξεις της κυβέρνησης, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη απογοητευτική είναι η στάση του ΠΑΜΕ, που ενώ συσπειρώνει χιλιάδες εργαζομένους σε ταξικά σωματεία φαίνεται να ακολουθεί μια πρακτική που καθηλώνει με τη σειρά της το εργατικό κίνημα και συναινεί εν τέλει στη στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου στις ζωές μας. Σε αυτό το πλαίσιο, έρχεται όμως και το ανατρεπτικό εργατικό κίνημα, που συνεχίζει μέσα στους πιο δύσκολους συσχετισμούς να αντιστέκεται. Τα ταξικά Πρωτοβάθμια Σωματεία και ο συντονισμός τους, καθώς κι οι διάφορες απεργιακές επιτροπές ή επιτροπές αγώνα, οι πρωτοβουλίες και σχήματα των εργαζομένων από τα κάτω, καθώς κι ένα διάχυτο δυναμικό ανθρώπων που βλέπουν την εκμετάλλευση και υποτίμηση των ζωών μας και αντιτάσσονται σε αυτή.

Ενώ συμβαίνουν όλα όσα περιγράψαμε, καθένας και καθεμία από εμάς μπαίνει στη διαδικασία να συζητήσει και να προβληματιστεί γύρω από το ζήτημα των φετινών φοιτητικών εκλογών. Με τη σειρά μας λοιπόν, κι εμείς αναρωτιόμαστε: Μπορεί όλη αυτή η κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω να αλλάξει ουσιαστικά μέσα από τη συμμετοχή μας στις εκλογές; Την επόμενη μέρα των εκλογών θα έχει αλλάξει κάτι από την καθημερινότητά μας; Ή μήπως, οι 9 αντιπρόσωποι που θα εκλεγούν θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο και η σχολή μας ειδικότερα;

Τελικά οι εκλογές σε τι βοηθάνε?

Η κυρίαρχη ιδεολογία και οι πολιτικοί της εκφραστές, μας έχουν συνηθίσει σε εκλογές που καλλιεργούν και αναπαράγουν τη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, δηλαδή τη διάκριση σε διοικούντες και διοικούμενους, πρωταγωνιστές και θεατές, υπονομεύοντας τη λογική της ενεργούς συμμετοχής στην πολιτική ζωή και άρα τους συλλογικούς αγώνες. Μας έχουν μάθει να μεταφράζουμε τη παθητική θέαση της πραγματικότητας σε «συμμετοχή». Συμμετοχή, βέβαια, όχι στη λήψη αποφάσεων, αλλά στο δικαίωμα να επιλέξουμε ποιος θα αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς.

 Γι’ αυτό το λόγο για εμάς, οι εκλογές δεν αποτυπώνουν με ένα σαφή τρόπο τη δυναμική των διαδικασιών που συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά αποτυπώνουν μόνο μία κατάσταση εντός του συλλόγου σε μία συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Αυτό δε σημαίνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δε θα χρησιμοποιηθεί ως δείκτης της πολιτικής τοποθέτησης των φοιτητών ως προς τις εξελίξεις στην παιδεία ή συνολικά επί του πολιτικού σκηνικού. Ίσα ίσα μάλιστα που η οποιαδήποτε συνέχιση μιας πολιτικής που επιτίθεται στα δικαιώματα και τις ανάγκες μας απαιτεί τη συναίνεση της κοινωνικής πλειοψηφίας και πόσο μάλλον της νεολαίας.

Ειδικά τώρα που ετοιμάζεται να κατατεθεί το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία, πολύ θα βόλευε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα αποτύπωνε κυρίαρχα τάσεις υποταγής εντός του φοιτητικού σώματος και όχι τάσεις αμφισβήτησης και διεκδίκησης. Αν και αυτό δεν είναι ο λόγος για τον οποίο θα επιλέξουμε να ψηφίσουμε, είναι σημαντικό ο κόσμος που τάσσεται ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος που στηρίζει τις απεργίες, τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, ο κόσμος του κινήματος και των συλλογικών αγώνων, να δείξει την αμφισβήτηση της κυρίαρχης αστικής πολιτικής και τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου και μέσα από τις εκλογές, αλλά πάντα σε πρώτο και κυρίαρχο επίπεδο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες.

 «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες»

 Για εμάς η δράση του καθενός και της καθεμιάς μας δεν αντικατοπτρίζεται στη μεμονωμένη εκείνη στιγμή που θα ρίξει την ψήφο του στην κάλπη, αλλά στις καθημερινές επιλογές, στην ενεργή συμμετοχή στις ίδιες τις συλλογικές διαδικασίες, σε κάθε μια στιγμή που αποφασίζει ο ίδιος από απλός θεατής των εξελίξεων να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και συλλογικά να επιβάλει ριζικές αλλαγές. Το σύνθημα «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες» συνοψίζει εύστοχα τα όρια που έχουν θεσμοί όπως οι εκλογές. Για να κινηθούμε λοιπόν πέρα απ’ αυτά τα όρια που μας έχει επιβάλει η σύγχρονη πραγματικότητα, ακριβώς γιατί γνωρίζουμε ότι μόνο πέρα από αυτά βρίσκεται το κοινωνικά αναγκαίο, ο μόνος δρόμος είναι οι συλλογικές διεκδικήσεις που επιβάλλουν τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας και αρνούνται την υποτίμηση της ζωής της.

 Αφού λοιπόν αναγνωρίζουμε όλα τα παραπάνω, πολύ εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς…

…τελικά γιατί συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές και δεν απέχουμε?

 Ο Μπρεχτ κάποτε είχε πει ότι «αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται». Σήμερα, σε περίοδο ιστορικής κρίσης, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το απόφθεγμα είναι, το ελάχιστο, επίκαιρο. Το λεγόμενο «απολιτίκ», που απαξιώνει οτιδήποτε φέρει πολιτικό πρόσημο, αποτελεί κυρίαρχο ρεύμα εντός της κοινωνίας και μπορούμε να πούμε ότι στη σχολή μας… κάνει θραύση! Πρόκειται για μια στάση ζωής που ενισχύεται από το ίδιο το σύστημα και τον ατομικό δρόμο που το ίδιο προωθεί ως το μέσο για την κοινωνική ανέλιξη. Μία τέτοια λογική, που απαξιώνει τη συμμετοχή σε κάθε τι συλλογικό, το μόνο που καταφέρνει είναι να συναινεί στην ίδια την πολιτική που επιβάλλει την καταστροφή των ζωών μας. Ακόμη και η επιλογή του «να μην ψηφίσω τίποτα και κανέναν», «να το ρίξω λευκό ή άκυρο», «να απέχω επειδή όλοι είναι σκατά», είναι από μόνη της μία πολιτική τοποθέτηση και ισοδυναμεί με την απάθεια και την παθητική αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης.

 Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη επιχειρηματολογία που καλεί σε αποχή από τις φοιτητικές εκλογές πηγαίνοντας κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Σαφώς, αυτό το σκεπτικό έχει  διαφορετική αφετηρία και μπορούμε εν μέρει να το κατανοήσουμε, ωστόσο δε συγκροτεί σαφή πολιτική τοποθέτηση και μάλλον καταλήγει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την παραπάνω περίπτωση. Ως ΕΑΑΚ πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση σε όλες της πολιτικές μάχες ειδικά σε αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει η πολυτέλεια  να «διαλέγουμε» μάχες και να απέχουμε επιλεκτικά. Ναι, τα αντιπροσωπευτικά όργανα δεν είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο θέλουμε να εκφράζεται το κίνημα, ωστόσο οφείλουμε να κρίνουμε κατάλληλα και να εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και να μην τα παραχωρούμε στα χέρια των καθεστωτικών δυνάμεων. Όλα αυτά προφανώς υπό το κριτήριο ότι η συμμετοχή στα όργανα αυτά δε θα δρα αντιπαραθετικά προς το κίνημα και δε θα το υποκαθιστά.

Ειδικά όταν επιχειρείται η απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών και ποινικοποιείται ακόμη η ίδια η συνδικαλιστική δράση, η αποχή τροφοδοτεί και δυναμώνει αυτές τις επιδιώξεις από πλευράς Κυβέρνησης και Υπουργείου. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι ότι κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση στα κοινωνικά γεγονότα. Και αν θέλουμε να εκφράζουμε μια κίνηση που κινείται αντίρροπα στην κίνηση του συστήματος, αυτό θα το κάνουμε όχι με την αποχή μας, αλλά με τη συνειδητή και κριτική συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα εργαλείο στα χέρια του συστήματος και τις δυνάμεις που το εκπροσωπούν και μέσα στα πανεπιστήμια, άρα ούτε και τις εκλογές!

 Με ποια λογική συμμετέχουμε λοιπόν?

Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέγουμε λοιπόν να συμμετέχουμε στις εκλογές, όχι με τον καθιερωμένο τρόπο, αλλά με μια άλλη λογική που εκφράζεται με το γνωστό μότο «εντός - εκτός κι ενάντια» και ενέχει μέσα της τόσο τη συμμετοχή σε διαδικασίες που αφορούν όργανα του συλλόγου, όσο και την αμφισβήτηση του ίδιου του θεσμού των εκλογών.

ΕΝΤΟΣ… γιατί αντιλαμβανόμαστε τις φοιτητικές εκλογές όχι μόνο σαν μια ακόμα πολιτική μάχη, αλλά και σαν τη διαδικασία που καθορίζει τους ''αντιπροσώπους των φοιτητών'' σε αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως τα Δ.Σ. Θεωρούμε ότι οι ριζοσπαστικές αντιλήψεις οφείλουν να συμμετέχουν σε τέτοια όργανα, όχι με όρους συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης, αλλά μην αναγνωρίζοντας τους 9 αντιπροσώπους του ΔΣ ως αρμόδιους να λαμβάνουν αποφάσεις ερήμην των φοιτητών, αλλά την ίδια τη γενική συνέλευση ως το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου. Επιλέγουμε να συμμετέχουμε στο ΔΣ ακριβώς για να διασφαλίσουμε ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσα στη γενική συνέλευση. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Συμμετέχουμε, ωστόσο, συνειδητά στις εκλογές γιατί αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αποτυπωθεί και σε εκλογικό επίπεδο ένα διαφορετικό ρεύμα στη σχολή και ευρύτερα. Ένα ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης, ένα ρεύμα που θα μιλάει για μια άλλη εκπαίδευση, εργασία και ζωή και όχι αυτή που επιβάλλει το κεφάλαιο.

ΕΚΤΟΣ… γιατί είμαστε ενάντια σε λογικές αντιπροσώπευσης που μας θέτουν παθητικούς δέκτες μιας πραγματικότητας που μας επιβάλλεται. Άλλωστε, η λήψη αποφάσεων μέσω αντιπροσώπων δεν έχει εν τέλει κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα, ειδικά όταν ο ίδιος ο σύλλογος είναι απών από το ίδιο το κίνημα και τις διαδικασίες του. Αντίθετα, με άλλες αντιλήψεις, δε θεωρούμε ότι μια ενισχυμένη εκλογικά ΕΑΑΚ είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει την πραγματικότητα στους συλλόγους και την κοινωνία. Και δε θα το ήθελε κιόλας. Γι ' αυτό δεν μας ικανοποιούν, εκλογές κάλπης με φιλικές ψήφους αλλά επιδιώκουμε πολιτικές εκλογές με πολιτική συνείδηση και κυρίως αγωνιστική συμμετοχή πριν και μετά από αυτές.

ΕΝΑΝΤΙΑ… γιατί παλεύουμε για τη μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων, των μόνων ζωντανών διαδικασιών του συλλόγου φοιτητών, προσπαθώντας να εντρυφήσουμε στο κίνημα λογικές αμεσοδημοκρατίας, συμμετοχής, συνδιαμόρφωσης και αλληλεγγύης, πάντα στην κατεύθυνση υπέρβασης αντιλήψεων ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Οι μοναδικοί αρμόδιοι για την οργάνωση των αγώνων είναι οι ίδιοι οι φοιτητές μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, τις συντονιστικές επιτροπές και το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων.

 Η λογική του ανοιχτού ψηφοδελτίου

 Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ φοιτητών αρχιτεκτονικής ΕΑΑΚ κατεβαίνει στις φοιτητικές εκλογές με ανοιχτό ενωτικό ψηφοδέλτιο μαζί με την Α.ΦΟΙ.Σ.Α. Καλούμε κάθε φοιτητή και φοιτήτρια ενάντια στη λογική της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης να συμμετάσχει σε αυτό, στηρίζοντας την πολιτική αντίληψη και όχι τα πρόσωπα. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο, για εμάς το βέλτιστο θα ήταν καθένας και καθεμία που θέλει να στηρίξει-ψηφίσει τη λογική του σχήματος, να συμμετέχει και ο ίδιος, η ίδια στο ψηφοδέλτιο, να γίνει δηλαδή εκπρόσωπος του εαυτού του, να μη σταυρώσει κανέναν, στη βάση του πολιτικού πλαισίου αλλά και της ενότητας στη δράση. Η συμμετοχή στο ανοιχτό ψηφοδέλτιο δεν αντανακλά καθολική πολιτική συμφωνία με το σχήμα, συμμετοχή σε αυτό ή κάποια άλλη δέσμευση. Είναι δημόσια στήριξη στη παρέμβαση του σχήματος και στα αποτελέσματα αυτής. Επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε το ανοιχτό ψηφοδέλτιο σαν ένα άθροισμα ονομάτων, ούτε σαν αποτέλεσμα πρόχειρων εκλογικών συγκολλήσεων θεωρούμε ότι αυτό πρέπει να προκύπτει μέσα από πραγματικά ενωτικές πρωτοβουλίες. Άλλωστε η ΕΑΑΚ είναι ενωτικό εγχείρημα από την ίδια την πολιτική της συγκρότηση. Έχουμε επιλέξει μέσα από τις ανοιχτές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των σχημάτων, αντιιεραρχικά και μακριά από έτοιμες γραμμές να συζητάμε και να συνδιαμορφώνουμε. Απευθυνόμαστε σε κάθε άνθρωπο της σχολής με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινές ανάγκες και όνειρα, σήμερα ως φοιτήτριες-ές, αύριο ως εργαζόμενες-οι ή άνεργες-οι. Έτσι αντιλαμβανόμαστε την ενότητα στη βάση.

 ///Ποια αριστερά είμαστε

 Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που περιγράφηκε και στην αρχή έρχονται οι φετινές φοιτητικές εκλογές και ως ΕΑΑΚ κρίνουμε απαραίτητο να δώσουμε ξεκάθαρα το στίγμα μας μέσα στα πανεπιστήμια. Ενάντια σε ό,τι υποτιμά τις ζωές μας σε ό,τι και όποιον επιβάλλει την ευημερία των λίγων πάνω στις ανάγκες των πολλών, σε ό,τι θρέφει αυτό το σάπιο σύστημα που βασίζει την ύπαρξή του στην «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», ερχόμαστε να προτάξουμε τη δική μας απάντηση. Μία απάντηση που θα είναι στραμμένη στις ανάγκες και στα όνειρα τις νεολαίας και της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είμαστε η φωνή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια. Όχι μιας ακόμα αριστεράς, απλά ριζοσπαστικής κι ανατρεπτικής, αλλά εκείνης της αριστεράς που δε θέλει απλώς να καλυτερεύσει την καθημερινότητά μας, να κάνει κάποιους συνδικαλιστικούς αγώνες και να διεκδικήσει ζωή με αξιοπρέπεια. Ούτε μίας αριστεράς που πιστεύει ότι η αλλαγή θα έρθει μέσα από τις εκλογές (είτε φοιτητικές, είτε βουλευτικές). Είμαστε η φωνή εκείνης της αριστεράς που δε χωρά σε λογικές διαχείρισης του συστήματος και καλυτέρευσής του, αλλά συγκρούεται με αυτό με στόχο να το ανατρέψει μέσα απο μικρούς και μεγάλους αγώνες και μέσα από κάθε μάχη ενάντια στο κεφάλαιο και στους εκφραστές του (κυβερνήσεις, ΕΕ κλπ) και ταυτόχρονα να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός θετικού αντιπροτάγματος, αντίβαρο στη δυσμενή πραγματικότητα που μας επιβάλλουν, μέσα στο κίνημα κι όχι έξω από αυτό.

///και τι σημαίνει στήριξη στην ΕΑΑΚ?

Η ενίσχυση της ΕΑΑΚ δε σημαίνει στήριξη μέσω μιας ψήφου διαμαρτυρίας, σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μας μάχες, στήριξη ενός σχεδίου για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη την καθημερινότητα μας, διεκδικώντας το μέλλον που μας αξίζει. Για κάποιους/ες  αυτό μπορεί να ακούγεται μεγάλο ή ακόμη και ακατόρθωτο αλλά εν τέλη ξεκινάει από το μικρό όπως μπορεί να είναι η διεκδίκηση δωρεάν εκτυπώσεων, οι ζωντανές σχολές με πολιτικές πολιτισμικές ομάδες, η δωρεάν σίτιση και στέγαση αλλά μπορεί να φτάσει στο μεγάλο διεκδικώντας ενιαία πτυχία ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα, γνώση και έρευνα με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ες.Είμαστε με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις ,λοιπόν, που μαχητικά θα έρθουν να προβάλλουν τις ανάγκες τις νεολαίας κόντρα σε λογικές αδράνειας η ανάθεσης.

////αντί επιλόγου

Ακόμα και λίγες μέρες πριν από τις εκλογές δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη οτι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Απλά είναι το μέσο της αποτύπωσης την αντίρροπης αυτής κίνησης, που περιγράφηκε παραπάνω. Με τα μάτια λοιπόν στραμμένα στο κίνημα συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε το συλλογικό αγώνα, ως τον μόνο ικανό να καταστήσει νικηφόρο το αναγκαίο! Επομένως, σήμερα που βλέπουμε μέρα την μέρα την καθημερινότητά μας να εντατικοποιείται, τα δικαιώματα μας να καταπατούνται, την κοινωνία να οδηγείται σε εκφασισμό, καθώς επίσης να διαλύεται κάθε μορφή πολιτικής συγκρότησης και οριζόντιας οργάνωσης [σύλλογοι, σωματεία κλπ],είναι ακόμα πιο επιτακτικό να πάρουμε θέση. Θέση ενάντια σε ότι υποβαθμίζει τις ζωές μας και σε ό,τι η όποιον αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Το παρελθόν μας έχει δείξει ξεκάθαρα ότι η νεολαία μπορεί να αποτελέσει μια από εκείνες τις κινητήριες δυνάμεις συνολικής ανατροπής του συστήματος .Ας γίνουμε ,λοιπόν , όλες και όλοι μαζί εκείνο το κομμάτι του κινήματος που θα κυνηγήσει το αύριο που θέλει και θα αντισταθεί στη πολιτική αδράνεια με πρωτοβουλία , πολιτική ανυπακοή και διεκδίκηση! Να γίνουμε η νεολαία, η οποία όπως και στη Γαλλία δε θα συμβιβαστεί με εργασιακές συνθήκες που επαναφέρουν το μεσσαίωνα, ειδικά σε μια εποχή που η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα όλοι οι άνθρωποι να δουλεύουν 4 ώρες τη μέρα με αξιοπρεπή μισθό, με αποτέλεσμα ακόμη και το ριζοσπαστικό σύνθημα του Σικάγο του ‘36 για 8 ώρες δουλειάς να μοιάζει λίγο για την εποχή. Σε αυτή την εποχή δεν πρέπει να διεκδικούμε τίποτα λιγότερο....από τον ίδιο τον κόσμο!

¹ Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελεί την παράταξη της Ν.Δ. μέσα στα πανεπιστήμια. Έχει συνυπογράψει την πολιτική της Ν.Δ. είτε ως κυβέρνηση, είτε όχι, Η παράταξη αυτή εμφανίζεται με θράσος σα μια μεγάλη παρέα, προσφέρει απλόχερα σφηνάκια σε πάρτυ και σημειώσεις με αντάλλαγμα μια ψήφο. Έχει βοηθήσει στην εγκαθίδρυση πτυχών του νόμου Διαμαντοπούλου, έχει καταγγείλει αγώνες εργατικούς και φοιτητικούς, έχει χειροκροτήσει τη σύσταση των συμβουλίων διοίκησης, έχει πρωτοστατήσει στην παρείσφρηση του ιδιωτικού παράγοντα μέσα στα πανεπιστήμια. Και φυσικά,  έχει προμοτάρει την πολιτική της Ν.Δ. μέσα στα πανεπιστήμια που είναι συνώνυμη της διάλυσης του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, της υποχρηματοδότησης, της ανεργίας, της βαρβαρότητας, της καταστολής και της εξαθλίωσης. Την ίδια στιγμή, κάνει εκδηλώσεις χορηγώντας πιστοποιητικά παρακολούθησης, προσπαθώντας να βάλει κάθε φοιτητή/τρια στο κυνήγι του ατομικού φακέλου προσόντων, του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου, ρίχνοντας τον παράλληλα σε μια νεκρή αγορά εργασίας. Είναι η ενσάρκωση της λογικής της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης και του μαρασμού όχι απλώς του πανεπιστημίου, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.

² Η ΠΚΣ (ή αλλιώς ΜΑΣ) αποτελεί την παράταξη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εντός των πανεπιστημίων. Παρόλο που πρόκειται για μια αγωνιστική παράταξη που έχει δώσει πολλές μάχες, εγκλωβίζεται σε μια λογική απομόνωσης και κομματοκεντρική που καταλήγει να μη δείχνει καμία εμπιστοσύνη στο ίδιο το κίνημα και σε όποιον/α δεν είναι οργανωμένος/η στην παράταξη. Αυτό φαίνεται από τον εργαλειακό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, καθώς έχουν προαποφασίσει πως αρμόδιοι για το σχεδιασμό που θα βάλουν οι σύλλογοι είναι μόνο εκείνοι κι όχι οι ίδιες οι φοιτήτριες και οι φοιτητές, τον τρόπο με τον οποίο θεωρούν πως μέσα από Δ.Σ. στα οποία έχουν την πρωτοκαθεδρία οι δυνάμεις τους θα καταφέρουν να ενεργοποιήσουν τους συλλόγους, καταλήγοντας να παίρνουν απλώς αποφάσεις μόνο για κινητοποιήσεις, τις οποίες οργανώνει το ΜΑΣ και το ΠΑΜΕ (το οποίο αποτελεί το συνδικαλιστικό όχημα του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα), χωρίς να ενδιαφέρονται αν έχουν κάποια αποτύπωση με πραγματικούς όρους στον κόσμο των σχολών. Ακόμη, δε συμμετέχουν ποτέ σε αγώνες που δεν ελέγχουν οι ίδιοι. Ταυτόχρονα, στηρίζουν πλήρως την πολιτική δράση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και δεν παρεκκλίνουν από εκείνη και συνεπώς συναινούν στην αποχή του ΚΚΕ από τη μάχη του δημοψηφίσματος, (το οποίο πήρε μία θέση που δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να αποτυπωθεί) στην εκδίωξη μεταναστών από κατειλημμένο κτίριο για μετανάστες στη Μυτιλήνη, στην απαξίωση της αλληλεγγύης και πάει λέγοντας. Συγκεκριμένα, όλα τα παραπάνω τα βλέπουμε και στο σύλλογό μας που κάθε δεύτερη βδομάδα βγάζει καταγγελία στα σχήματα ΕΑΑΚ, όπου τα κατηγορεί για όλα τα δυνά του κόσμου, με ψευδή επιχειρηματολογία, που βασίζεται σε πλήρη στρέβλωση γεγονότων. Δυστυχώς το ΜΑΣ αντί να συμβάλλει με το δικό του τρόπο (ακόμη κι αν εμείς ως ΕΑΑΚ δε τον συμμεριζόμαστε) στην επανενεργοποίηση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών του συλλόγου και στην επιβολή των αναγκών των φοιτητριών/ών, επιδίδεται σε μια στείρα αντιπαράθεση με την ΕΑΑΚ, η οποία δεν γίνεται καν με πολιτικούς όρους, αλλά αντίθετα αποτελεί τον τρόπο παρέμβασής του στο σύλλογο, καθώς το αγαπημένο θέμα συζήτησης είναι το κράξιμο ενάντια στα σχήματα ΕΑΑΚ. Τέλος, είδαμε σε μια περίοδο που οι γενικές συνελεύσεις αδυνατούσαν να βγουν το ΜΑΣ να καλεί συνεχώς Δ.Σ., διατηρώντας αυταπάτες πως μέσω μιας καλής θέσης που μπορεί να έχει στο Δ.Σ. (2 έδρες) υπάρχει περίπτωση να «επιβάλλει» τη γραμμή του στο σύλλογο, κάνοντάς τον επί της ουσίας πολλές φορές μια απλή υπογραφή σε ένα πανό σε κάποια κινητοποίηση του ΠΑΜΕ.