Μια σύντομη αφήγηση των γεγονότων της συνέλευσης καθηγητών του τμήματός μας και της συγκλήτου του ΑΠΘ

Το χρονικό του παραλογισμού

(ή αλλιώς μια σύντομη αφήγηση των γεγονότων της συνέλευσης καθηγητών του τμήματός μας στις 17_03)

Αρχικά να δώσουμε μια συμβουλή: να αποφεύγεται η παρακολούθηση της συνέλευσης του τμήματος καθηγητών στους έχοντες προβλήματα τριχόπτωσης, διότι ένα είναι σίγουρο, θα σας πέσουν όλα τα μαλλιά.

Το μόνο που αξίζει να σημειωθεί από την εντός ημερήσιας διάταξης συζήτηση του τμήματος, είναι η αναφορά, με αφορμή τις καταστροφές στην πτέρυγα, στους χώρους της σχολής και την ανάγκη (σύμφωνα με τους καθηγητές μας) να κλειδώνονται, όποτε δε χρησιμοποιούνται για μάθημα. Αυτό εγείρει φυσικά το προφανές ερώτημα: πού θα δουλεύουμε, θα συζητάμε, θα υπάρχουμε αν οι αίθουσες είναι κλειδαμπαρωμένες, προκειμένου να μένουν άθικτες; Στον παραπάνω προβληματισμό, ήρθε να δώσει απάντηση η φαϊνή ιδέα ενός εκ των καθηγητών, που πρότεινε ως λύση το να μπουν κάποιοι πάγκοι στους διαδρόμους (!), ώστε να δουλεύουμε εκεί, όταν οι αίθουσες πρέπει να κλειδώνουν.

Πριν λοιπόν μετοικήσουμε στην αυλή, προκειμένου να «προστατεύονται οι αίθουσες», είναι σημαντικό να τονίσουμε πως η καλύτερη προστασία του χώρου μας δε διασφαλίζεται με την αποστείρωση και την ερήμωσή του, αλλά με  το ζωντάνεμά του και την ίδια μας την παρουσία σε αυτόν, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν μαθήματα. Ο χώρος της σχολής αποτελεί συλλογικό χώρο έκφρασης, τον οποίο έχουμε ανάγκη πέραν των ωρών που προβλέπει το ωρολόγιο πρόγραμμα της σχολής και μόνο αν έχουμε τη δυνατότητα να βρισκόμαστε σε αυτόν μπορούμε να τον προστατεύσουμε. Ακόμη, όσο δεν υπάρχει το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό φύλαξης (κι όχι αστυνόμευσης) για να έχει μια εποπτεία του πότε υπάρχει κόσμος στη σχολή και πότε όχι (για να είναι αντίστοιχα ανοιχτές ή κλειστές οι αίθουσες), οι χώροι θα μένουν αφύλακτοι κι ευάλωτοι σε περιπτώσεις που δε χρησιμοποιούνται. Να σημειώσουμε πως τις βραδινές ώρες υπάρχει μόνο ένας φύλακας σε όλο το ΑΠΘ.

Τα άλλα δύο σημεία της συζήτησης στα οποία αξίζει να σταθούμε, αφορούν τις μετεγγραφές στο τμήμα μας και το πρόγραμμα σπουδών. Φυσικά, και τα δύο αυτά θέματα τέθηκαν από τους φοιτητές που παρευρισκόμασταν στη διαδικασία κι αυτό γιατί αν περιμέναμε από τους αγαπητούς μας καθηγητές να τα συζητήσουν...σωθήκαμε! Οι απαντήσεις λοιπόν δόθηκαν, αφότου φρόντισαν πολλάκις να μας ξακαθαρίσουν πως αυτό δεν αποτελεί μέρος της συνέλευσης (είναι γνωστή η απέχθεια πολλών καθηγητών του τμήματος στην παρουσία των φοιτητών στις συνελεύσεις τους), αλλά μια συζήτηση... μεταξύ «φίλων».

Όσον αφορά τις μετεγγραφές, με κυνικότητα ο πρόεδρος του τμήματος απάντησε πως "δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι", καθώς αναμένεται η εκδίκαση της απόφασης. Και να μπορούσαν βέβαια να αποσύρουν την προσφυγή, δηλώθηκε ξεκάθαρα ότι δε θα το έκαναν σε καμία περίπτωση! Σύμφωνα με το τμήμα των καθηγητών μας, οι 30 φοιτήτριες-τες που έρχονται στο τμήμα μας με μετεγγραφή, θα διογκώσουν τα προβλήματα του τμήματος, τα οποία προέρχονται από την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση και πολύ πιθανόν να οδηγηθούμε σε κατάρρευση (θα συμπληρώσουμε εμείς) ολόκληρης της σχολής. Η στάση αυτή του τμήματος, στερεί επί της ουσίας το ίδιο το δικαίωμα στις σπουδές, από όσες και όσους δεν έχουν την οικονομική (ή λόγω προβλημάτων υγείας) δυνατότητα να σπουδάσουν στην πόλη που πέρασαν. Παραβλέπει τελικά, την ίδια τη ρίζα του προβλήματος που δεν πρόκειται να αλλάξει ή να βελτιωθεί, ακόμη κι αν δε σπουδάσουν στο τμήμα μας αυτές-οι οι 30 φοιτήτριες-τες: την έλλειψη προσωπικού και την υποχρηματοδότηση. Αν λοιπόν το τμήμα μας (καθώς και αυτό του ΕΜΠ), αρέσκεται στο να κρίνει τους νόμους ως συνταγματικούς ή μη, ας κάνει προσφυγή ενάντια στα παραπάνω και σε όσα συμβαίνουν στο πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια βάσει ολόκληρων νόμων, αντί να αποκλείει φοιτήτριες και φοιτητές από την εκπαίδευση, χρησιμοποιώντας τους σαν εκβιαστικό μέσο.

Γυρνώντας λοιπόν στη συζήτηση και σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα σπουδών, ο πρόεδρος διστακτικά μας ενημέρωσε (ενώ παράλληλα βιαζόταν να φύγει γιατί όπως πάντα, κάπου είχε να πάει!), πως η επιτροπή σπουδών θα συλλέξει στοιχεία από τις συνεδριάσεις των τομέων σχετικά με το θέμα και στη συνέχεια θα συντάξει (ναι, η ίδια η επιτροπή σπουδών!) μία έκθεση αποτίμησης του προγράμματος, με πιθανές αλλαγές ή βελτιώσεις, όπου το κρίνει απαραίτητο. Οι αλλαγές αυτές θα κοινοποιηθούν κάαααποτε στη συνέλευση -και μόνο- του τμήματος των καθηγητών, οι οποίοι και θα κληθούν να ψηφίσουν υπέρ ή κατά με συνοπτικές διαδικασίες, όπως και κάθε άλλη φορά.

Ας μη γελιόμαστε. Μία αποτίμηση που θα γίνει από την επιτροπή σπουδών που διαμόρφωσε το ίδιο το πρόγραμμα χωρίς ουσιαστικό λόγο των φοιτητών (ή ακόμα και του συνόλου των καθηγητών) δεν πρόκειται να πει και κάτι διαφορετικό. Αντίθετα, το πιο πιθανό είναι να σταθεί σε πρακτικίστικα και μη ουσιώδη ζητήματα. Η ουσιαστική αποτίμηση του προγράμματος δεν έγκειται στις επικαλύψεις ή σε ό,τι άλλο «μικρότερο» ζήτημα βρει η επιτροπή σπουδών. Εμείς, μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις έχουμε συζητήσει και αποφασίσει επανειλλημένα πάνω στο ποια θεωρούμε ότι είναι τα πραγματικά προβλήματα του «νέου» προγράμματος και οι αποφάσεις αυτές δεν υπολογίστηκαν ποτέ. Ίσα-ίσα που αγνοήθηκαν από το τμήμα συνειδητά. Δεν μπορεί λοιπόν να μας πείσει κανείς ότι "τα πράγματα θα φτιάξουν" ή ότι "όλα γίνονται για το καλό μας". Γι'αυτό και δεν μπορούμε να σταματήσουμε να διεκδικούμε. Πρέπει να συνεχίσουμε μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, πιο προετοιμασμένες-οι και πιο αποφασισμένες-οι από ποτέ!

*Το τμήμα των καθηγητών, μαζί με το τμήμα καθηγητών της αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ, αποφάσισε πριν κάποιους μήνες να κάνει προσφυγή στο ΣτΕ, κρίνοντας ως αντισυνταγματικό το νόμο περί μετεγγραφών, αρνούμενο ουσιαστικά να εκπαιδεύσει τις φοιτήτριες και τους φοιτητές που δικαιούνται μετεγγραφή (σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία) λόγω κοινωνικών και οικονομικών κριτηρίων. Η υπόθεση έχει εκδικαστεί και αναμένεται η απόφαση του ΣτΕ. Εμείς, ως Σύλλογος Σπουδαστών Αρχ/κής (Σ.Σ.Α.), υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα κάθε φοιτήτριας και φοιτητή στην εκπαίδευση, αποφασίσαμε μέσα από τη γενική μας συνέλευση στις αρχές της χρονιάς να απαιτήσουμε να γίνουν όλες οι μετεγγραφές.

Το χρονικό του αυταρχισμού

(ή αλλιώς μια σύντομη αφήγηση των γεγονότων στο ΑΠΘ και έξω από το ΕΚΠΑ, την προηγούμενη εβδομάδα)

Όλες και όλοι ακούσαμε στις ειδήσεις τα νέα σχετικά με τη σύγκλητο που πραγματοποιήθηκε στις 19_03 στην Πρυτανεία του ΑΠΘ και την προσπάθεια των φοιτητών-τριών να παρευρεθούν σε αυτή. Λίγο πολύ ακούσαμε τα εξής: «ομηρία» στην Πρυτανεία του ΑΠΘ, «...θα καίγαν ζωντανούς καθηγητές», «σοβαροί τραυματισμοί φυλάκων», «μαυροντυμένοι κουκουλοφόροι φοιτητές» και άλλες τέτοιες γλαφυρές περιγραφές που διαμορφώνουν ένα μοτίβο τρόμου που θα ζήλευε και η πιο καλά οργανωμένη τρομοκρατική επιχείρηση. Στην πραγματικότητα, φοιτήτριες και φοιτητές στήριξαν τη μαζική παράσταση στη σύγκλητο που καλούσαν φοιτητικοί σύλλογοι μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις με στόχο την κατάθεση των αιτημάτων των φοιτητικών συλλόγων σχετικά με το πανεπιστήμιο και ειδικότερα με το ζήτημα της φοιτητικής μέριμνας, θέμα το οποίο αποτελούσε και κομμάτι της προγραμματισμένης συζήτησης της συγκλήτου. Η πρόθεση αυτή των φοιτητικών συλλόγων, για άλλη μια φορά αναχαιτίστηκε από την κλειδωμένη πόρτα της συγκλήτου και τους φύλακες-μπράβους που τη φρουρούσαν. Έτσι, ΜΜΕ και πρυτανικές αρχές ήρθαν να στήσουν με τον κλασικό τρόπο, το παραπάνω σκηνικό τρομοκράτησης, διαδίδοντας τις γνωστές φήμες για φοιτητές-τρομοκράτες κλπ.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι ΜΜΕ και σύγκλητος στοχεύουν στη συκοφάντηση του φοιτητικού κινήματος, την ίδια στιγμή που βλέπουμε να εδραιώνεται ο αποκλεισμός των φοιτητών από τις συνεδριάσεις των πανεπιστημιακών οργάνων.

Δεν είναι τυχαίο ότι από την αρχή αυτής της χρονιάς, είδαμε πρυτάνεις σε ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, αλλά και πανελλαδικά να προσπαθούν με τις ευχές της προηγούμενης κυβέρνησης, να πατάξουν τα «θρασίμια», που τους ενοχλούν είτε μέσα από τις αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων, είτε με την παρουσία τους στις συνεδριάσεις της συγκλήτου. Για την ακρίβεια, αυτό που ενοχλεί είναι η προσπάθεια των φοιτητών-τριών να περιγράψουν ένα άλλο πανεπιστήμιο από αυτό που εκείνοι μας φτιάχνουν. Έτσι, ήρθαν οι κλειστές πόρτες στις συνεδριάσεις της συγκλήτου, η μεταφορά της συνεδρίασης σε μέρη μη προσβάσιμα. Μετά ήρθαν και τα ΜΑΤ στο ΕΚΠΑ στην Αθήνα, οι δηλώσεις για το τέλος των φοιτητικών συλλόγων (via Φορτσάκης), το μπλοκάρισμα γενικών συνελεύσεων φοιτητών στο ΠΑΜΑΚ, η κλήση εισαγγελέα επανειλλημένα στο ΑΠΘ και πολλά άλλα.

Μετά τις βουλευτικές εκλογές και την αλλαγή της κυβέρνησης, όπως ήταν αναμενόμενο, τίποτα δεν άλλαξε. Κανένας αυταρχικός πρύτανης δεν κλήθηκε να απολογηθεί και καμία σύγκλητος δεν άνοιξε την πόρτα της. Ίσα-ίσα που ο αναπληρωτής υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» δήλωσε πως ο τρόπος προστασίας των πανεπιστημιακών χώρων θα καθορίζεται από τον εσωτερικό κανονισμό του οργανισμού του ιδρύματος* (!), καθώς και ότι οι αστυνομικές αρχές οφείλουν να επεμβαίνουν σε περιπτώσεις «κινδύνου» και χωρίς εισαγγελική διαταγή. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, καταργείται πλήρως το άσυλο, σε αντίθεση με τα προηγούμενα λεγόμενα της τωρινής κυβέρνησης, ενώ δίνεται άλλοθι για την καταστολή του φοιτητικού κινήματος και την παράκαμψη των αποφάσεων των φοιτητικών συλλόγων από πρυτανείες και υπουργεία. Το τελευταίο είναι άμεσο επακόλουθο της «μόνιμης», κατά κάποιο τρόπο, αστυνόμευσης, καθώς όποτε οι φοιτήτριες-τες γίνονται πολύ «ενοχλητικοί» δε θα είναι δύσκολο να επικαλεστούν είτε οι πρυτανικές αρχές, είτε το ίδιο το υπουργείο τον «άμεσο κίνδυνο», με αποτέλεσμα τη φίμωση των ίδιων των φοιτητών. Δε μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η αντίδραση των πρυτανικών αρχών και του υπουργείου συνεχίζει να είναι αυτή απέναντι στους φοιτητές. Άλλωστε οι επιδιώξεις από πλευράς τους για το μέλλον του πανεπιστημίου δεν έχoυν αλλάξει και η επιχειρηματικοποίηση δε θα βρει εύφορο έδαφος να εγκαθιδρυθεί όσο υπάρχουν φοιτητές που διαμαρτύρονται και αγωνίζονται. Όσο όμως κι αν προσπαθούν να μας διώξουν, να μας απογοητεύσουν, να μας στείλουν στο σπίτι μας, εμείς τόσο θα εξοργιζόμαστε και θα επιστρέφουμε στα αμφιθέατρα των σχολών μας, αυτή τη φορά όχι για κάποιο μάθημα. Αλλά για μια ακόμη γενική συνέλευση, όπου θα συζητήσουμε, θα αποφασίσουμε και θα δράσουμε συλλογικά στη βάση των αναγκών μας!

*Ο "οργανισμός" του ιδρύματος είναι αυτός που περιέχει το θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο λειτουργίας των ιδρυμάτων. Το πλαίσιο αυτό καθορίζεται (όσο προχωράει η επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου) από τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου και φυσικά εγκολπώνει όλη την εκπαιδευτική αναδιάρθωση (βλ. νόμος Διαμαντοπούλου).