Όταν η ελπίδα έχασε το δρόμο...

Ένα μήνα και κάτι μετά την εκλογή της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. θεωρούμε σκόπιμο να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα σχετικά με την πολιτική πρόταση που έκανε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού να φωνάξει ένα δυνατό «δεν πάει άλλο» στις κυβερνήσεις της κοινωνικής καταστροφής των τελευταίων 5 χρόνων .  Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κατάφερε να εκφράσειτην ελπίδα του κόσμου για αλλαγή προοπτικής και άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής(με πολύ μειωμένες προσδοκίες βέβαια). Αυτό το αποτέλεσμα δημιούργησε αρχικά ένα αίσθημα ανάτασης και αισιοδοξίας. Πολύ γρήγορα και με μεγάλη ευκολία είδαμε  να συγκυβερνά με τους δεξιούς ΑΝΕΛ και λίγες βδομάδες μετά να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο. Ειδικά με το δεύτερο, φαίνεται η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ όχι για μια ''κυβέρνηση της αριστεράς'' (σύνθημα που είχε ''ξεχάσει'' καιρό πριν) αλλά για μια κυβέρνηση εθνικής συνοχής, εθνικής σωτηρίας.

Οι  πρώτες εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης(η επαναπρόσληψη των απολυμένων της ΕΡΤ, η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, η κατάργηση της τράπεζας θεμάτων και των διαγραφών των φοιτητών κλπ.) δημιούργησαν θετικές εντυπώσεις στον κόσμο που συνέχιζε να αναμένει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Γρήγορα όμως η πραγματικότητα χτύπησε την πόρτα και οι εξαγγελίες δε μετατράπηκαν πότε σε πράξεις. Η κυβέρνηση κλήθηκε να διαπραγματευτεί με τους «εταίρους», αρνούμενη εξαρχής οποιαδήποτε πιθανότητα ρήξης και σύγκρουσης. Η κατάργηση των μνημονίων και η διαγραφή του χρέους (που αποτέλεσαν σημαία του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά) εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί και τη θέση τους πήραν η παράταση του μνημονίου για άλλους 4 μήνες (!), η πλήρη και έγκαιρη αποπληρωμή του χρέους μέσα από τα πρωτογενή πλεονάσματα (πράγμα που σημαίνει μείωση μισθών, συντάξεων, παροχών σε υγεία και παιδεία), καθώς και η επιτήρηση της κυβέρνησης από τους «θεσμούς» (το νέο όνομα της τρόικας).

Μια τρύπα στο νερό, λοιπόν!

Η νέα συγκυβέρνηση κάνει πλέον ξεκάθαρο, με τη νέα συμφωνία-μνημόνιο που σύναψε με τους δανειστές, ότι δεν έχει σκοπό να πραγματοποιήσει καμία ριζική αλλαγή της υπάρχουσας κοινωνικής κατάστασης. Τα πισωγυρίσματα στις προεκλογικές της δεσμεύσεις φανερώνουν ότι πέρα από προθέσεις(όποιες και αν είναι αυτές) καθοριστικό ρόλο για το εύρος των κινήσεών σου παίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο επιλέγεις να βρίσκεσαι. Εν προκειμένω, τα ασφυκτικά πλαίσια της Ε.Ε. επιβάλλουν στενά(σχεδόν μηδενικά) όρια διαπραγμάτευσης. Ο μύθος της «ΕΕ των λαών» αρχίζει σιγά σιγά να καταρρέει και γίνεται ξεκάθαρο ότι η ΕΕ το μόνο που εξυπηρετεί είναι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης,των τραπεζών και των πολυεθνικών.

Εδώ θα πει κανείς «μα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποσχέθηκε επανάσταση, δεν υποσχέθηκε κομμουνισμό, μια πιο ανθρώπινη ζωή υποσχέθηκε». Σωστά. Και τώρα θα κριθεί για το αν μπορεί, τελικά, να υπάρξει αυτή η πιο ανθρώπινη ζωή στο σύστημα της απανθρωπιάς χωρίς την αντίθεση και την ολική ρήξη με τα αίτια που γεννούν την απανθρωπιά.

Η ελπίδα δεν ήρθε και δεν μπορεί να έρθει από καμία κυβερνητική διαχείριση. Μια κυβερνητική αλλαγή δε φτάνει για να αλλάξει τις ζωές μας. Ούτε οι διαπραγματεύσεις με ευνοϊκότερους όρους αρκούν αν δε συγκρουστείς με το ίδιο το σύστημα και τους θεσμούς του(βλ. ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ), που από τη δημιουργία του στόχευε στην εκμετάλλευση των λαών με μοναδικό κερδισμένο τους καπιταλιστές κάθε χώρας.

Και με το πανεπιστήμιο τι γίνεται?...

Κάνοντας ένα ζουμ στο χώρο των πανεπιστημίων, αξίζει να παρατηρήσουμε πως παρά τις μεγαλεπήβολες προεκλογικές δηλώσεις της νυν κυβέρνησης, η κατάσταση παραμένει αν μη τι άλλο ίδια. Ακούσαμε για χρηματοδότηση των σχολών, αλλά δεν τη βλέπουμε. Ακούσαμε για επαναφορά του ασύλου και κατάργηση των διαγραφών, αλλά δεν τα βλέπουμε. Ακούσαμε για επαναπρόσληψη των διοικητικών υπαλλήλων, αλλά σίγουρα δεν το βλέπουμε. Αντιθέτως, αυτό που βλέπουμε είναι οι συμφοιτητές μας στα ΤΕΙ Σίνδου να μένουν σε εστίες χωρίς θέρμανση, επειδή δεν υπάρχουν τα χρήματα για να καλύψουν την απ’ ό,τι φαίνεται πολυτέλεια και όχι ανάγκη, του να ζεις σε ένα χώρο χωρίς να χρειαστεί να μεταμορφώνεσαι σε χιονάνθρωπο. Βλέπουμε τελικά, το πανεπιστήμιο να υπόκειται σε ένα γενικότερο καθεστώς υποβάθμισης και κατάρρευσης.

Ναι, σίγουρα θα υπάρξουν και φωνές που θα πουν «Δε γίνεται να κρίνουμε την Κυβέρνηση τόσο σκληρά στον πρώτο, μόλις, μήνα δράσης της. Αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο για να γίνουν.»… Αλλά ακόμα και να δεχθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τις όποιες δηλώσεις έχει κάνει ανά καιρούς, μπορούμε να πούμε ότι αυτό μας αρκεί; Μας αρκεί, τελικά, να δεχόμαστε την επιχειρηματική πρωτοκαθεδρία που πάει να εδραιωθεί στα πανεπιστήμια, με τα προγράμματα σπουδών να συνεχίζουν να αλλάζουν βάσει νόμου Διαμαντοπούλου και με τα ΙΕΚ και τα διάφορα παραμάγαζα της εκπαίδευσης να παραμένουν ως έχουν;  Ή μας αρκεί, εν τέλει, να ζούμε σε ένα πανεπιστήμιο που οργανώνεται από βασικούς πυλώνες οι οποίοι δομούν μια εκπαίδευση στα μέτρα του κεφαλαίου, διαχωρίζοντας φτωχούς από πλούσιους, διαμορφώνοντας τα ίδια τα πανεπιστήμια σε χώρους παραγωγής πλούτου για το ίδιο το κεφάλαιο και φτιάχνοντας ιδεολογικά τους νέους εργαζόμενους που θα βάλουν λάδι στη μηχανή του κέρδους του;

Αν θέλουμε να μιλάμε για πανεπιστήμια των αναγκών μας,  που θα θέτουν στον πρώτο βάθρο τον άνθρωπο και όχι το συμφέρον της κάθε επιχείρησης και εργολαβίας, τότε σίγουρα η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν μας αρκεί και δεν πρέπει να μας αρκεί. Δε ζητάμε κάτι παράλογο. Ζητάμε τα αυτονόητα. Δημόσια και δωρεάν παιδεία χωρίς ταξικούς και οικονομικούς φραγμούς. Ολοκληρωμένα πτυχία με όλη την απαραίτητη γνώση ανά γνωστικό αντικείμενο. Γνώση, όχι προς όφελος της αγοράς αλλά προς όφελος των κοινωνικών αναγκών. Γνώση που δε θα πετιέται στα σκουπίδια όταν πλέον δε χρησιμεύει στο κεφάλαιο.

Ένα είναι σίγουρο. Η  πραγματικότητα αυτή δεν μπορεί να αλλάξει από καμιά κυβέρνηση όσο διαλλακτική και να είναι γιατί ο τρόπος για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια αποτελεί, τελικά, θέμα δικό μας για το οποίο πρώτο λόγο πρέπει να έχουμε εμείς. Έναν λόγο που δεν περιορίζεται σε μια μόνο μέρα εκλογών, αλλά που διαφαίνεται σε κάθε μας πρωτοβουλία, σε κάθε μας πράξη όσον αφορά τη ζωή μας και που πρέπει να συνολικοποιείται σε έναν μαζικό αγώνα σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής. Φοιτητές μαζί με εργαζομένους θα βρεθούμε στο δρόμο μαζί για να δώσουμε ένα τέλος στη παθητική στάση που μαστίζει τις μέρες μας και θα απαιτήσουμε αυτά που  μας κλέβουν καθημερινά. Γιατί γνωρίζουμε πως σε αυτό τον πλούσιο κόσμο της φτώχειας και της εκμετάλλευσης, κάτι είναι παράλογο. Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, για κάτι που για κάποιους θεωρείται ανέφικτο.

Άλλαξε τον κόσμο: τό´χει ανάγκη…

Xρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:

Oργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.

Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.

Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.

Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς

την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

Μ. Μπρέχτ