...και 1ιδέα για το Καμαράκι του Συλλόγου!

το κείμενο:

Μπορεί κάποιοι να έτυχε να το προσέξουν, άλλοι μπορεί ακόμη να αφήνουν εκεί τις εργασίες τους, άλλοι να το χρησιμοποιούν καθημερινά και άλλοι να μη γνωρίζουν καν την ύπαρξή του! Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι αυτός ο χώρος στην είσοδο της σχολής (μπαίνοντας από την κίτρινη πόρτα της πτέρυγας, ακριβώς αριστερά) είναι χώρος του Συλλόγου Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής, άρα χώρος που ανήκει σε όλους μας, και μάλιστα ότι κατακτήθηκε έπειτα από κινητοποίηση και απαίτηση του Συλλόγου για έναν τέτοιο δικό του χώρο? Συγκεκριμένα, το Καμαράκι θα μπορούσε κανείς να πει ότι κρύβει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του Συλλόγου μας. Είναι ένας χώρος ανοιχτός σε όλους, ατομικότητες και συλλογικότητες που υπάρχουν σε αυτόν ισότιμα, ως κομμάτι του συλλόγου. Μπορεί λοιπόν να λειτουργήσει πολλαπλώς. Είναι κυρίως χώρος καθημερινής συναναστροφής και συζητήσεων, αλλά ταυτόχρονα χώρος αποθηκευτικός (εργασιών, πολιτικού υλικού κ.ά.) και χώρος που οργανώνεται από όλους μας με βάση τις ανάγκες μας. Η διάθεση για παράδειγμα φωτοτυπικού μηχανήματος και δωρεάν τηλεφώνου αποτελεί κατάκτηση του συλλόγου μετά από πίεση στο τμήμα.

Δυστυχώς εδώ και μερικά χρόνια, το Καμαράκι, αφού έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα (έχει πιάσει ακόμη και φωτιά!), έχει εγκαταλειφθεί και έχει καταντήσει καθαρά αποθηκευτικός χώρος, στον οποίο με δυσκολία μπορούμε να βρισκόμαστε. Ο σύλλογος έχει πολλές φορές αποφασίσει, μέσα από τη Γενική του Συνέλευση να υπερασπίσει το Καμαράκι ως ζωντανό χώρο των φοιτητών. Μια γραπτή όμως απόφαση δε σημαίνει τίποτα αν δεν ακολουθείται από πραγματική διάθεση για την υλοποίησή της, άρα και δράση. Και σίγουρα μια κινητοποίηση για το Καμαράκι δεν αρκεί για να το ξαναζωντανέψει αν δε συνοδευτεί από παράλληλες και πιο συνολικές διεκδικήσεις. Με άλλα λόγια, ένα καμαράκι γεμάτο κόσμο, που συζητά για τα προβλήματά του, προϋποθέτει μια ολόκληρη σχολή γεμάτη φοιτητές. Ένα ράφι για αποθήκευση μακετών, προϋποθέτει ανοιχτές αίθουσες που επιτρέπουν την κατασκευή τους. Μια σχολή ζωντανή που δε φοβάται και δεν έχει ανάγκη από λουκέτα, προϋποθέτει τη ζωντανή μας παρουσία με συλλογικούς όρους στη σχολή, τη συμμετοχή στις συζητήσεις και τις συλλογικές διαδικασίες, τις Γενικές μας Συνελεύσεις, τις Συντονιστικές Επιτροπές κλπ. Προϋποθέτει τελικά και έναν Σύλλογο που θα υπερασπίζεται το δικαίωμα του κάθε φοιτητή να μπορεί να βρίσκεται στη σχολή του, να μπορεί να σπουδάζει δωρεάν και να μπορεί να συμμετέχει σε κάθε συλλογική διαδικασία, μέσα από την οποία θα παλεύουμε συλλογικά για την αντιμετώπιση των καθημερινών μας προβλημάτων. Απέναντι στη λογική που προτάσσει το “εγώ” αντί του “εμείς”, απέναντι σε ό,τι και όποιον μας κλέβει τα αυτονόητα! Σε μια συνολική προσπάθεια τελικά, όπου και μέσα από τη διεκδίκηση στους ζωντανούς μας χώρους εργασίας, συζήτησης και συλλογικής δράσης, θα ερχόμαστε κάθε μέρα ένα βήμα πιο κοντά στη διεκδίκηση μιας άλλης παιδείας, μιας άλλης εργασίας, μιας άλλης ζωής!

Στη βάση όλων των παραπάνω προτείνουμε το Καμαράκι, αρχικά αφού καθαριστεί, φτιαχτεί και οργανωθεί ως χώρος από εμάς τους ίδιους, να επαναλειτουργήσει ως ένα “στέκι” του συλλόγου με βάση τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Στην προσπάθεια αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει η λειτουργία του με διαχειριστικού τύπου συνέλευση, στην οποία θα μπορεί να συμμετέχει κάθε μέλος του συλλόγου. Μια τέτοια “συνέλευση” θα επίλυε ίσως προβλήματα, κυρίως πρακτικού τύπου που μπορεί να προέκυπταν, όπως τις ώρες που θα παραμένει ανοιχτό κλπ.

Οι συγκεκριμένες σκέψεις και προτάσεις μπορούν να αποτελέσουν μια βάση, η οποία όμως σίγουρα χωράει αλλαγές και νέες ιδέες.