2λόγια με αφορμή τα κλειδώματα...

 

το κείμενο:

Το πανεπιστημιακό άσυλο, το άσυλο όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς, το άσυλο, όχι μόνο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών αλλά και της συλλογικής δράσης και των ριζοσπαστικών πρακτικών του κινήματος έρχεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα, άκρως διαφορετική από αυτή που ξέραμε μέχρι πριν λίγα χρόνια. Εδώ και καιρό παρατηρούμε μία όλο και εντεινόμενη επίθεση, που δεν αρκείται στην ψήφιση ενός νόμου, αλλά παίρνει τη μορφή μιας συνολικής επιχείρησης κατάργησης του ασύλου των ιδεών και των κοινωνικών αγώνων.

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από την υποβάθμιση του χώρου του πανεπιστημίου και το στοχευμένο “σπρώξιμο” ναρκωτικών και εμπόρων στο χώρο του ΑΠΘ με κέντρο την πλατεία Χημείου; Ή μήπως από την προσπάθεια της αστυνομίας να νομιμοποιήσει την είσοδό της στα πανεπιστήμια, με πρόσχημα την έξαρση της εγκληματικότητας και των παραπάνω περιστατικών, στην πραγματικότητα όμως απλά για να μπορεί να παρεμβαίνει και να καταστέλλει τις αγωνιστικές δράσεις φοιτητών και εργαζομένων; Τα παραδείγματα εδώ δεν είναι λίγα! Αρκεί να αναφέρουμε την περίπτωση των 11 εργολαβικών υπαλλήλων που συνελήφθησαν πέρυσι, με εντολή του “αξιότιμου” πρύτανη Μυλόπουλου. Βλέπετε το να απεργείς, ειδικά όταν δουλεύεις απλήρωτος, θεωρείται παράνομο, άσε που “εμποδίζει και την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου”! Γι' αυτό και δε χωράει μέσα σε αυτό! Τα πράγματα φυσικά αλλάζουν όταν έχουμε να κάνουμε με τις εργολαβίες: το “δουλεμπόριο” ανθρώπων νομιμοποιείται, μαζί και το κέρδος που μπορεί να βγάζει οποιοσδήποτε ιδιώτης στις πλάτες φοιτητών και εργαζομένων! Απόρροια φυσικά αυτής της κατάστασης είναι και η εικόνα που βλέπουμε -και μυρίζουμε!- καθημερινά στη σχολή μας και όπου και αν σταθούμε στην πανεπιστημιούπολη!

Όλα τα προηγούμενα, καθώς και τη συνολική υποβάθμιση του πανεπιστημίου, έρχονται να συμπληρώσουν τα καθημερινής πλέον συχνότητας κλειδώματα σε αίθουσες, πτέρυγες και ολόκληρες σχολές! Ήδη από πέρυσι ο κοσμήτορας κ.Κατσάμπαλος -πάλαι αγαπημένος διώκτης αρχιτεκτόνων!- αποφάσισεν και διέταξεν το κλείδωμα του Πολυτεχνείου τα σαββατοκύριακα! Τελευταία κίνηση ματ: το κλείδωμα της πτέρυγας της Αρχιτεκτονικής τα παρασκευοσαββατοκύριακα, αμέσως μετά δηλαδή το πέρας των μαθημάτων! Συγκεκριμένα, την περασμένη Παρασκευή 28Μαρτίου, η κίτρινη πόρτα στην είσοδο της πτέρυγας έκλεισε και μάλιστα στις 4.30 το απόγευμα, ενώ κόσμος βρισκόταν ακόμη στη σχολή και εργαζόταν! Σε όλα αυτά φυσικά κανένας λόγος για συνευρέσεις-πάρτυ: απαγορεύονται κατά ρητήν διαταγήν, εφόσον δεν υπάρχει η χορήγηση της αντίστοιχης αδείας βεβαίως βεβαίως!

Για να αντιληφθούμε καλύτερα την παραπάνω κατάσταση, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην ίδια την πτέρυγα αρχιτεκτονικής, προσπαθώντας έστω να παραβλέψουμε τη γλίτσα και την ευωδία στους διαδρόμους! Οι αίθουσες είναι κλειδωμένες καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας, πέραν των ωρών διδασκαλίας, ενώ η Βαλεντή και η Καραντινού, που άλλοτε φιλοξενούσαν τη ζωντανή εργασία των φοιτητών μέχρι αργά το βράδυ, σφραγίζονται με πόρτα ασφαλείας. Η σχολή ερημώνει από τη στιγμή που τελειώνουν τα μαθήματα και άπαξ και ξεχάστηκες το βράδυ δουλεύοντας, πολύ πιθανό και να μείνεις εκεί μέχρι το επόμενο πρωί!

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τη μέχρι σήμερα διαμορφωμένη πραγματικότητα στο χώρο του Πανεπιστημίου και της σχολής μας και συμπυκνώνουν την αντίληψη πολλών καθηγητών, κοσμητόρων, πρυτάνεων κ.ά. για το χαρακτήρα του χώρου. Η δήθεν ασφάλεια που υποτίθεται ότι φέρνουν τα λουκέτα, δεν είναι παρά η “τάξη και ασφάλεια” που θα εμποδίσει την ανάπτυξη οποιωνδήποτε συλλογικών διαδικασιών και πρακτικών εντός του πανεπιστημίου και του ασύλου. Δεν είναι παρά ένας ακόμη τρόπος για την πλήρη αποστείρωση του πανεπιστημίου και την ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμισή του. Σε συνδυασμό με τη συνολικότερη διάλυση ΑΕΙ και ΤΕΙ και τη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας, ουσιαστικά ακυρώνεται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του Πανεπιστημίου , ενώ η “ζωντανή” του λειτουργία συρρικνώνεται στην εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία και μόνο! Η ζωή στο πανεπιστήμιο μοιάζει με προέκταση των σχολικών μας χρόνων σε έναν χώρο που μας παραχωρείται από την έναρξη των μαθημάτων μέχρι τη λήξη τους και στον οποίο δεν μπορούμε καλά καλά να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες για δωρεάν σπουδές. Πού λόγος για γενικές συνελεύσεις, παραστάσεις κλπ, όταν καταργείται ο ίδιος ο χώρος συλλογικής δράσης και διεκδίκησης;!

Αντίθετα με το παραπάνω όραμα που σήμερα παίρνει σάρκα και οστά ως συμπλήρωμα στη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου, εμείς αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο και τη σχολή ως τον κοινωνικό χώρο που μπορεί να στεγάσει όλες τις εκφράσεις της καθημερινής μας ζωής, συνεπώς δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στα μαθήματα! Απλώνεται από τον καφέ και τη συζήτηση στους διαδρόμους και τις αίθουσες μέχρι τα μαθήματα, από το διάβασμα και την εργασία στη σχολή μέχρι τις δημόσιες προβολές, τα πάρτυ και τις εκδηλώσεις, από τις θεατρικές, κινηματογραφικές, μουσικές ομάδες μέχρι τις πολιτικές συλλογικότητες, από τις μαζικές παραστάσεις στα τμήματα των καθηγητών μέχρι φυσικά το κύτταρο των συλλόγων μας, τις γενικές μας συνελεύσεις! Σε αυτό το πανεπιστήμιο, δεν έχουν θέση εργολάβοι και ιδιωτικά συμφέροντα, δεν έχουν θέση τα λουκέτα, δεν έχει θέση η τρομοκρατία και η καταστολή! Σε αυτό το πανεπιστήμιο το λόγο τον έχουν οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι που ζουν και δουλεύουν σε αυτό! Και αυτό το πανεπιστήμιο προϋποθέτει αρχικά ότι θα μπορούμε να σπουδάζουμε όλοι δωρεάν! Προϋποθέτει την ελεύθερη και μη ελεγχόμενη παρουσία μας στη σχολή, προϋποθέτει βιώσιμες συνθήκες, ανοιχτές πόρτες, τοίχους γεμάτους ζωγραφιές κια συνθήματα, ανθρώπους που διαβάζουν, συζητούν και αποφασίζουν για τη ζωή τους! Ήσυχα και ερημωμένα είναι μόνο τα νεκροταφεία. Σε αντίθεση βέβαια με τη σχολή μας, αντί για μούχλα, στα νεκροταφεία μυρίζει φρέσκος αέρας.

Ο χώρος λοιπόν του πανεπιστημίου, ως χώρος που στεγάζει ολόκληρη την κοινωνικότητά μας δε μας παραχωρείται από κανέναν, αλλά μας ανήκει! Γι'αυτό και η απαίτηση για ανοιχτές αίθουσες, πτέρυγες κλπ στην προκειμένη δεν αποτελεί μαξιμαλισμό, αλλά καθήκον και διεκδίκηση του αυτονόητου!