Απόγευμα της 14ης Απριλίου 1930 ο Μαγιακόβσκι αυτοπυροβολήθηκε...

    Επίκαιροι αμίλητοι

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες

περί δημοκρατικής τάξης,

ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,

οι ηγεμόνες δυναμώνουν,

ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,

των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.

Ετούτων των αμίλητων το πετσί,

περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.

Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά

το πρόσωπο το φτυσμένο.

Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,

και που το παράπονό τους να πούνε;

Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;

Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,

μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.

Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!

Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,

άλλο δε μας μένει.

Σημερινοί στίχοι θα 'λεγε κανείς, από τον φλογερό εμψυχωτή του έρωτα και της επανάστασης, τον κολασμένο ποιητή που σαν σήμερα στα 1930 έβαλε ο
ίδιος τέρμα στη ζωή του με μια σφαίρα στον κρόταφο, στα 36 του χρόνια.

Ο Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι (7 Ιουλίου 1893 – 14 Απριλίου, 1930) ήταν Ρώσος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ένας από τους κατεξοχήν εκπροσώπους του Ρωσικού Φουτουρισμού στις αρχές του 20ού αιώνα, που  εμπνεύστηκε μεταξύ άλλων απ' τη φωτιά της Οκτωβριανής Επανάστασης και άφησε τους στίχους του να μας υπενθυμίζουν το αυτονόητο, αλλά και τόσο μεγάλο...

"Εμείς,   
ο  καθένας από  μας, 
κρατάμε  μέσα στη  γροθιά  μας
τους  κινητήριους ιμάντες  του  σύμπαντος."