ένας διαφορετικός... οδηγός επιβίωσης

Μην αγχώνεσαι, με το κείμενο αυτό δεν έχουμε σκοπό να σε βάλουμε σε κάποια παράταξη, θέλουμε απλά να σου πούμε  κάποια πράγματα για τη σύγχρονη πραγματικότητα και για τη σχολή, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς.

Είτε είσαι πρώτο έτος είτε όχι, μπορεί αυτό το κείμενο να σου φαίνεται αδιάφορο.

Σκέψου όμως λίγο... είναι αδιάφορο ότι:

// βρισκόμαστε στην μοναδική σχολή που πρέπει να δώσεις τόσα χρήματα για να την τελειώσεις;

// η σχολή και ολόκληρο το πανεπιστήμιο «κλειδώνει» όλο και περισσότερο;

// μέσα στο καλοκαίρι καταργήθηκε το άσυλο;

// υπάρχουν τόσο μεγάλα ποσοστά ανεργίας;

// κάηκε ο Αμαζόνιος;

// πνίγονται άνθρωποι στα σύνορά μας, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο;

Αν όλα αυτά σε προβληματίζουν έστω και λίγο, μάλλον πρέπει να συνεχίσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο!

Είτε λοιπόν είσαι πρώτο έτος και έχεις παραλάβει τον οδηγό επιβίωσης που σου έχουν δώσει την γραμματεία, είτε είσαι σε μεγαλύτερο έτος και συνεχίζεις να αναρωτιέσαι το κατά πόσο αυτός ο οδηγός επιβίωσης [που σου είχαν μοιράσει στο α’ έτος] σχετίζεται με την πραγματικότητα, εμείς έχουμε να σου περιγράψουμε… έναν διαφορετικό οδηγό επιβίωσης.

‘’Το ΑΠΘ μέσα στα 500 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου’’, ’’το ΑΠΘ σου παρέχει δωρεάν φοιτητική μέριμνα [σίτιση, στέγαση]’’ και άλλα πολλά είναι κάποια από αυτά που αναγράφονται στον οδηγό σπουδών της γραμματείας.

Όμως κατά πόσο υπάρχει αυτή η δημόσια και δωρεάν φοιτητική μέριμνa;

Απ’ την μια η λέσχη του ΑΠΘ είναι πλέον η μοναδική που παρέχει δωρεάν σίτιση, ένα κεκτημένο που κινδυνεύει να καταργηθεί. Απ’ την άλλη η δωρεάν στέγαση των φοιτητών είναι μια ψευδαίσθηση, όταν  πολύ περιορισμένος αριθμός φοιτητών έχει πρόσβαση σ’ αυτές, αλλά ακόμα και αυτοί που καταφέρνουν να πάρουν ένα δωμάτιο έρχονται αντιμέτωποι με άθλιες συνθήκες διαβίωσης (προβλήματα θέρμανσης, έλλειψη εξοπλισμού, θέματα υγιεινής κ.α.). Όσον αφορά την ίδια μας την σχολή, αρχικά τα έξοδα μπορεί να μην σου φανούν υπερβολικά. Ωστόσο πολύ γρήγορα θα αντιληφθείς ότι οι απαιτήσεις όλο και αυξάνονται και πως όσο προχωράς στη σχολή θα καταλήξεις να δίνεις αδιανόητα ποσά και παράλληλα να τρέχεις δίχως αύριο για να καταφέρεις απλώς να περάσεις ένα εργαστήριο. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος, ήρθε να προστεθεί μια συρρίκνωση της εξεταστικής (από 3 εβδομάδες σε 2). Μετά το πέρας της εξεταστικής έγινε αντιληπτό απ’ την πλειοψηφία των φοιτητών ότι μια τέτοια κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Έτσι μέσα από μια σειρά διεκδικήσεων και συλλογικών διαδικασιών (γενικές συνελεύσεις συλλόγου, μαζικές παραστάσεις και εν τέλει κατάληψη) καταφέραμε να επαναφέρουμε την διάρκεια της εξεταστικής.

Ιδιαίτερα εκείνες τις ημέρες αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του εξαμήνου είναι απαραίτητη η δυνατότητα πρόσβασης στη σχολή, όταν χρειάζεται να αφιερώσεις χρόνο και να ξενυχτήσεις ετοιμάζοντας μια μακέτα ή μια παρουσίαση. Αυτή η δυνατότητα περιορίζεται ολοένα και περισσότερο όταν βρίσκουμε κλειδωμένες πόρτες και κλειστές αίθουσες μπροστά μας, διώχνοντάς μας από τους ίδιους μας τους χώρους. Η συγκεκριμένη λογική δε περιορίζεται μόνο στη δικιά μας σχολή αλλά βλέπουμε να υλοποιείται και σε ολόκληρο τον πανεπιστημιακό χώρο.

Τα κλειδώματα και ο αποκλεισμός των φοιτητών από τον πανεπιστημιακό χώρο εντάσσονται στην κατάργηση του ασύλου, μέτρο που είδαμε να φέρνει η νέα κυβέρνηση μέσα στο κατακαλόκαιρο. Εδώ αξίζει να πούμε ότι το άσυλο, σαν κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος ήταν πάντα εκείνη η προϋπόθεση και το μέσο για να μπορούν οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι εργαζόμενοι εντός του πανεπιστημίου να συλλογικοποιούν τους προβληματισμούς τους και τις δράσεις τους, κατάκτηση που προφανώς δεν βολεύει καμία κυβέρνηση. Η επίθεση αυτή στο άσυλο από την μία αποτελεί μία επίθεση σε μία πάγια κατάκτηση του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος και από την άλλη είναι μία επίθεση που διευκολύνει την επιβολή των αλλαγών που θέλει να φέρει η κυβέρνηση καθώς με αυτόν τον τρόπο η ΝΔ επιδιώκει την εξάλειψη των αντιστάσεων που θα ξεσπάσουν στις αλλαγές που θέλει να φέρει. Επομένως, ένας απονεκρωμένος πανεπιστημιακός χώρος, όπου η κάθε μορφή αγώνα είναι είτε ελεγχόμενη ή έχει ήδη κατασταλεί, όπου οι φοιτητές δε μπορούν να διεκδικήσουν τις πιο «δεδομένες» ανάγκες τους, είναι το ιδανικό πεδίο για τη διαμόρφωση του «δικού τους» πανεπιστημίου.

Ποιο είναι άραγε αυτό το «δικό τους» πανεπιστήμιο?

Στο σύγχρονο πανεπιστήμιο, η εισαγωγή γίνεται όλο και πιο δύσκολη μέσα από ένα σύστημα που ενισχύει τον ανταγωνισμό, αλλά και τον αποκλεισμό οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων (διαγραφές ν+2, βάση του 10 κά.), στοιχεία που έχουν ως αποτέλεσμα η ολοκλήρωση των σπουδών να μην είναι δεδομένη. Τα τελευταία χρόνια η υποχρηματοδότηση του πανεπιστημίου είναι ξεκάθαρη και με την ΝΔ εντείνεται ακόμα περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα τα ποσά που θα έπρεπε να δίνονται στην εκπαίδευση, συχνά «επενδύονται» σε ιδιωτικές εταιρίες και σε έρευνες για πολεμικούς εξοπλισμούς, που δεν έχουν καμία σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες.

Ποια είναι η δική μας απάντηση σε όλα αυτά;

Για εμάς η δημόσια και δωρεάν φοιτητική μέριμνα (σίτιση, στέγαση, μεταφορές) με την ποιότητα που της αναλογεί, δεν είναι κάτι διαπραγματεύσιμο! 

Θα παλέψουμε για μια σχολή στην οποία θα δίνονται δωρεάν υλικά, εκτυπώσεις στη νησίδα κλπ, για μια σχολή με βιώσιμους ρυθμούς σπουδών. Θα παλέψουμε για ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο το οποίο θα είναι ένα ζωντανό κύτταρο μόρφωσης, με πολιτικές/πολιτιστικές ομάδες, με πρόσβαση για όλες-ους χωρίς ταξικούς φραγμούς. Για ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα παράγεται γνώση και έρευνα για τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και όχι για τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Όλοι οι φοιτητές να έχουν συνολική εποπτεία επί του αντικειμένου που σπουδάζουν και όχι κατακερματισμένη γνώση. Για ένα πανεπιστήμιο με αυξημένη κρατική χρηματοδότηση, χωρίς να δίνονται κομμάτια του σε ιδιώτες προς εκμετάλλευση.

Ταυτόχρονα, θα αγωνιστούμε για σταθερή, μόνιμη και ποιοτική εργασία για όλους-ες με αξιοπρεπείς μισθούς και με όλα τα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Ενάντια στην αλόγιστη εκμετάλλευση του περιβάλλοντος για την κερδοφορία μεγάλων εταιριών και στην ανάγκη του κεφαλαίου για έλεγχο όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών εις βάρος όχι μόνο του ίδιου του περιβάλλοντος και του οικοσυστήματος, αλλά και των ανθρώπων.

Για ανοιχτά σύνορα και ομαλή ενσωμάτωση των προσφύγων στην κοινωνία και όχι στον αποκλεισμό και στην γκετοποίησή τους στα hot spots.

Για την αποδοχή κάθε καταπιεσμένου ατόμου (λοατκια, τοξικοεξαρτημένοι κ.ά.), ενάντια στον σεξισμό, την πατριαρχία και τον φασισμό.