με αφορμή&όχι αιτία τις ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ στις 7μάη

  

  

το κείμενο:

Δεν είμαστε αφελείς να περιμένουμε απο ψηλά τη δικαιοσύνη που μόνο απο χαμηλά ορθώνεται.

Δεν είμαστε μόδα περαστική που θα καταγραφεί στο αρχείο των ηττών

Είμαστε ένας άλλος δρόμος.

 “Η Ελλάδα βγαίνει στις αγορές!”

είπε ο πρωθυπουργός μας Αντώνης Σαμαράς και ευθύς αμέσως έσπευσαν οι Πρετεντέρηδες, τα ΝΕΑ και λογής παπαγαλάκια της κυβέρνησης να πανηγυρίσουν που η χώρα είναι έτοιμη για το μεγάλο βήμα! Ξέχασαν όμως πάνω στη χαρά τους να αναφέρουν ότι οι αγορές αυτές είναι εκείνες που μας “δανείζουν” απ΄ την καλή τους την καρδιά τόσα χρόνια και ότι για χάρη τους η Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο να έχει χρέος που ανέρχεται στα 320δισ.ευρώ. Χρέος που φυσικά μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, παρά τις τόσες θυσίες και τη δυστυχία για το υποτιθέμενο σώσιμο της Ελλάδας. Ξέχασαν επίσης να μας πουν ότι σύμφωνα με Κανονισμό της ΕΕ τα κράτη – μέλη της ΕΕ που έχουν τύχει «χρηματοδοτικής συνδρομής» θα τελούν υπό καθεστώς «εποπτείας» και «ενισχυμένης επιτήρησης» έως ότου αποπληρώσουν τουλάχιστον το 75% του χρέους τους. Τι σημαίνει αυτό? Ότι η Ελλάδα, με ή χωρίς Μνημόνια (και πρόσφατα Πολυνομοσχέδια), θα τελεί υπό καθεστώς «επιτήρησης» για τα επόμενα... 50 χρόνια!

“Αφήνουμε πίσω μας την κρίση. Θεμελιώνουμε το μέλλον της Νέας Ελλάδας”

συμπλήρωσε ο πρωθυπουργός και οι πανηγυρισμοί συνεχίστηκαν! Το δρόμο για τη...“θεμελίωση” φυσικά τον γνωρίσαμε και μας υπόσχονται ότι θα τον μάθουμε ακόμη καλύτερα: απολύσεις και μειώσεις μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας. Με άλλα λόγια, κάθε δικαίωμα έρχεται να γίνει προνόμιο για όλο και λιγότερους, κάθε κατάκτηση έρχεται να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων! Και το “μέλλον” της ΕΕ και του Ευρώ που περιγράφουν το αφηγούνται καλύτερα τα νούμερα: αυτή τη φορά όχι εκείνο του πρωτογενούς πλεονασματος, αλλά εκείνα της φτώχειας και της ανεργίας: 43 εκατ. Ευρωπαίοι στα όρια της πείνας, 27 εκατ. στην ΕΕ άνεργοι (τα 20 εκατ. στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης), 1,5 εκατ. άνεργοι στην Ελλάδα (60% στους νέους!). Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύει περίτρανα ότι όχι μόνο δεν είναι το σπίτι των λαών, αλλά ότι δε θα διστάσει για χάρη της διάσωσης του θεού “Κεφάλαιο”, να στηρίξει νοσταλγούς του Χίτλερ (βλ.Ουκρανία), να πνίξει τους λαούς απ' τη μία στα χρέη και απ'την άλλη στις Λαμπεντούζες και τα Φαρμακονήσια, τέλος να μας πάρει μέχρι ΚΑΙ το σπίτι! Η Ελλάδα, τελικά της ΕΕ και της Ευρωζώνης δεν είναι άλλη από την Ελλάδα των μισθών πείνας, των αστέγων και των ουρών στα συσσίτια, της ριμαγμένης Χαλκιδικής, της 5ευρου στα νοσοκομεία, της διαλυμένης παιδείας, των λουκέτων,..., της κλειστής ΕΡΤ, του μαύρου!

“ Δεν επιτρέπονται για λόγους δημόσιας ασφάλειας και μη διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής, οι υπαίθριες συγκεντρώσεις ή πορείες στο κέντρο της Αθήνας”

αποφάσισε ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής, όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο αλλά για να μπορέσει να βρει θέση πάρκινγκ η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ. Ή αλλιώς για να σιγήσει κάθε φωνή που αντιστέκεται στην καταπάτηση των δικαιωμάτων της. Πρόκειται φυσικά για συνήθη πρακτική της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια, μαζί με τις επιστρατεύσεις απεργών, την κήρυξη απεργιών ως παράνομων, τις συλλήψεις αγωνιστών, όπως αυτών στη Χαλκιδική. Άλλωστε, η κυβέρνηση φαίνεται τόσο αποφασισμένη να ακολουθήσει τις επιταγές της ΕΕ και του κεφαλαίου, που δε διστάζει ούτε και τώρα, σε προεκλογική περίοδο που υπό άλλες συνθήκες θα έταζε λαγούς και πετραχίλια, να περάσει όπως-όπως όσα μέτρα μπορεί. Και αυτό φυσικά δε θα μπορούσε να το κάνει χωρίς την αυταχική θωράκιση του κράτους, σε φυσικό, αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο. Στα πλαίσια αυτά, το χαρτί του νεοφασισμού, τόσο σε εγχώριο επίπεδο με εκφραστή τη Χρυσή Αυγή όσο και διεθνώς, επιλέγεται για να μπορεί αποτελεσματικά να καταστείλει αντιδράσεις και να διαμορφώσει ένα συνολικότερο σκηνικό κοινωνικού κανιβαλισμού.

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως στον καιρό της κρίσης το πιο ευάλωτο και σκληρά δοκιμαζόμενο κομμάτι αποτελεί η νεολαία, η οποία καλείται να διαμορφωθεί και να διαταχτεί στην αγορά εργασίας και στην κοινωνική ζωή πλήρως εναρμονισμένη στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.

«Ο άνεργος είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την κατάστασή του. Φταίει αυτός που δεν έχει προσαρμοστεί στις ανάγκες των επιχειρήσεων και γι' αυτό δε βρίσκει δουλειά»

Αυτό ουσιαστικά μας λένε κυβέρνηση, επιχειρήσεις και ΕΕ, που αφού εκτόξευσαν την ανεργία στους νέους στο 60%, τώρα ψάχνουν τρόπους να σουλουπώσουν τα τρομακτικά ποσοστά. Πώς? δημιουργώντας θέσεις (ελαστικής!ανασφάλιστης!...) εργασίας με τα νέα πεντάμηνα προγράμματα και τα voucher (και μάλιστα με πρωταγωνιστές εμάς τους νέους τεχνικούς και το ΤΕΕ στην πρωτοπορία, δίπλα σε ό,τι επιτάσσει η ΕΕ!). Οι επιχειρήσεις που χρηματοδοτούνται για να απασχολήσουν το παραπάνω δυναμικό καί προσλαμβάνουν το δυναμικό που χρειάζονται, απολύοντας όσους τους κοστίζουν, καί πληρώνονται 2000ευρω το κεφάλι! Φυσικά, ο άνεργος-εκπαιδευόμενος-εργαζόμενος μένει με ό,τι και αν περισσεύει, ενώ οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το οκτάωρο και οι αργίες καταργούνται χωρίς σκέψη. Και όλα αυτά, σκιαγραφώντας ένα μέλλον γεμάτο ανεργία, περιπλάνηση και μετανάστευση, όπου η αποσπασματική εργασία με τις χειρότερες συνθήκες θεωρείται προνόμιο για λίγους.

Ειδικά για τη σπουδάζουσα νεολαία, η κατάσταση αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αφού ο εκπαιδευτικός μηχανισμός διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη συνολικότερη αναδιαρθρωτική πολιτική του κεφαλαίου, με το πανεπιστήμιο να αποτελεί βασικό πεδίο κερδοφορίας.

“...ο Έλληνας πολίτης να πεισθεί ότι η παιδεία θα είναι και δημόσια, και δωρεάν, και υψηλού επιπέδου και για όλους»

Αυτά είχε δηλώσει πριν μερικά χρόνια η πρώην υπουργός παιδείας, frau Anna, οραματιζόμενη το ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο. Μπορεί εκείνη να μην ολοκλήρωσε το έργο της, σίγουρα όμως φρόντισε η ίδια και οι διάδοχοί της να μας πείσουν ότι από τη “δημόσια και δωρεάν παιδεία” που υποσχόταν θα μείνει μόνο το “και”.

Με την κρατική χρηματοδότηση μειωμένη στο ελάχιστο και με το ανώτατο επιτρεπτό όριό της να είναι πολύ μικρότερο από αυτό που είναι αναγκαίο για την εύρυθμη λειτουργία των ιδρυμάτων, τα πανεπιστήμια [με βάση τους νόμους 4009 & 4076] καλούνται να αναζητήσουν την [περεταίρω ή ολική] χρηματοδότηση τους από άλλες πηγές. Έτσι από τη μία, οι φοιτητές και οι οικογένειές τους καλούνται να καλύψουν το κενό από την τσέπη τους μέσω της επιβολής διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και προσεχώς στα προπτυχιακά προγράμματα (εσχάτως η κυβέρνηση ανακοινώνει και τη χορήγηση άτοκων σπουδαστικών δανείων!!!). Την ίδια στιγμή, η σίτιση και στέγαση χαρίζονται κυριολεκτικά σε ιδιώτες και κάθε “δωρεάν” μπροστά από το τρίπτιχο σίτιση-στέγαση-σπουδές εξαφανίζεται. Από την άλλη, τα πανεπιστήμια ενθαρρύνονται να αναζητούν και εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης με την ανάπτυξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Έτσι, επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ η προώθηση της έρευνας, της βασικής παραγωγικής λειτουργίας του πανεπιστημίου, στην αγορά. Τα προγράμματα σπουδών διαρθρώνονται με βάση τις επιταγές του εκάστοτε επιχειρηματικού κλάδου και γνωστικό αντικείμενο και πτυχίο δέχονται ένα συνεχές “κόψε-ράψε” ώστε να έρθουν στα μέτρα της αγοράς (γι'αυτό μην απορήσετε όταν δείτε ιστορίες, ανθρωπογνωστικά μαθήματα, πολεοδομίες, χωροταξίες κλπ να εξαφανίζονται ως δια μαγείας από το πρόγραμμα σπουδών μας!). Ιδιαίτερα χρήσιμος εδώ είναι ο ρόλος του συμβουλίου ιδρύματος, ως όργανο άμεσα ελεγχόμενο από την ελεύθερη αγορά (6 από τα μέλη του είναι άτομα του επιχειρηματικού κόσμου), που έρχεται να επηρεάσει καθοριστικά τις επιλογές του ιδρύματος και κάθε τμήματος χωριστά. Έτσι, υπό τον ασφυκτικό κλοιό της αξιολόγησης, όσα τμήματα δεν καταφέρουν να έχουν την επιθυμητή σύνδεση με την αγορά και δεν κρίνονται κερδοφόρα για το κεφάλαιο θα συγχωνεύονται ή ακόμη και θα καταργούνται.

Την ίδια ώρα, οι ρυθμοί σπουδών εντατικοποιούνται ακραία και σχηματίζονται νέοι αυταρχικοί κανονισμοί και επιτροπές δεοντολογίας για να εδραιώσουν την “τάξη” μέσα στα πανεπιστήμια. Στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, δεν υπάρχει χώρος για συνελεύσεις, για αμφισβήτηση στη γνώση, για πολιτική δράση, δεν υπάρχει άσυλο φοιτητικών και εργατικών αγώνων. Υπάρχει μόνο άσυλο για τους εργολάβους και το σύγχρονο δουλεμπόριο ανθρώπων!

Σε ένα τέτοιο φυσικά πανεπιστήμιο δε χωράνε όλοι! Με την όλο εντεινόμενη όξυνση των ταξικών φραγμών, όλο και λιγότεροι θα καταφέρνουν να σπουδάζουν και φυσικά αυτοί θα προέρχονται από τις οικογένειες των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων. Μάλιστα, εμφανίζονται προ των πυλών και οι διαγραφές φοιτητών, τη στιγμή που για μεγάλη μερίδα των φοιτητών, η δυνατότητα να συνεχίζουν να σπουδάζουν, ταυτίζεται με τη δυνατότητα εύρεσης εργασίας.

Το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, που εδώ και χρόνια αποτελεί τον ευσεβή πόθο της εκάστοτε κυβέρνησης, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής επίθεσης στην παιδεία. Όπως ακριβώς και η ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας των πανεπιστημίων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ (μέσω των κατευθύνσεων που θέτει η συνθήκη της Μπολόνια για τα πανεπιστήμια) που έχουν βυθίσει στη φτώχεια και την εξαθλίωση το λαό της χώρας. Πίσω απ’ τις διακηρύξεις για ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκού τύπου πανεπιστήμιο, δεν κρύβεται τίποτα παραπάνω, απ’ την προσπάθεια του κεφαλαίου να εισχωρήσει ενεργά στον τομέα της παιδείας, να εμπορευματοποιήσει τη γνώση και τη μόρφωση, ώστε να παράγει κέρδος.

Πολλές από τις παραπάνω αλλαγές μπορεί πολύ εύκολα να τις δει κανείς αν ρίξει μια ματιά στην κατάσταση που επικρατεί στο ΑΠΘ και στη σχολή μας ειδικότερα. Η νησίδα της σχολής πλέον δεν παρέχει δωρεάν εκτυπώσεις στους φοιτητές, ενώ πρόσφατα εξοπλίστηκε με υπερσύγχρονα μηχανήματα που κόβουν, ράβουν και ξηλώνουν ό,τι σκεφτεί ο νους σου! “Και κακό είναι αυτό?”, θα σκεφτεί κανείς. Είναι μάλλον το λιγότερο οξύμωρο όταν πολλοί από τους φοιτητές μπορούν μετά βίας να εκτυπώνουν τα άπειρα που ζητά η σχολή. Είναι το λιγότερο αστείο, όταν στη διπλανή αίθουσα μυρίζει μούχλα και τα ποντίκια τριγυρνάνε ανενόχλητα (ναι! Τα είδαμε!) και τελικά όταν το τμήμα έχει ξεμείνει με 30 διδάσκοντες που όλο και μειώνονται. Μάλιστα, με πρόφαση το τελευταίο, έχει αρχίσει εδώ και χρόνια μια μεγάλη συζήτηση για το πρόγραμμα σπουδών της σχολής, του οποίου επιδιώκεται η αλλαγή με βάση και τις κατευθύνσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω. Αν και δε θα αναλύσουμε στο συγκεκριμένο κείμενο τη στάση μας γι' αυτό το θέμα, αναρωτιόμαστε πόσα κόψε-ράψε μπορεί να κάνει κανείς σε οποιοδήποτε πρόγραμμα σπουδών τη στιγμή που δεν υπάρχει προσωπικό να καλύψει τις βασικές διδακτικές ανάγκες (!!!) .

Ενάντια σε αυτήν την πολιτική, το φοιτητικό κίνημα καλείται να πρωταγωνιστήσει στους αγώνες για την ανατροπή και την αλλαγή και αυτό δεν είναι μια άπιαστη ουτοπία στη σκέψη κάποιων αριστερών, αλλά η ρεαλιστική αναγκαιότητα του σήμερα που μετρά ήδη βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι το φοιτητικό κίνημα που κατάφερε να ανατρέψει ολόκληρους νόμους, να εμποδίσει τις εκλογές των συμβουλίων ιδρύματος (μέχρι να γίνουν...“μυστικές”), να οδηγήσει το υπουργείο σε μια πρώτη υποχώρηση με το σχέδιο Αθηνά, αφήνοντας ανοιχτό το μέτωπο για τις μάχες που έρχονται τώρα με τους εσωτερικούς κανονισμούς, το σχέδιο αθηνά II κλπ. Τον τελευταίο καιρό βέβαια, παρατηρούμε μια κατάσταση στην οποία βρίσκονται πολλοί σύλλογοι, με αρκετούς από τους φοιτητές να συναινούν ουσιαστικά σε κάθε αλλαγή που έρχεται, μέσω της απαξίωσης προς τις γενικές συνελεύσεις και τις συλλογικές διαδικασίες. Παρατηρώντας λοιπόν και αναλύοντας τη νέα πραγματικότητα και με γνώμονα ότι οι συλλογικοί αγώνες είναι οι μόνοι ικανοί να πετύχουν μικρές διεκδικήσεις έως νίκες στο σήμερα, καλούμαστε τώρα να αναμετρηθούμε με τις νέες προκλήσεις, να αντικαταστήσουμε την πολιτική αδράνεια με δράση, πρωτοβουλία, πολιτική ανυπακοή και διεκδίκηση!

Τίποτα δε μας χαρίστηκε! Τίποτα δε θα τους χαρίσουμε!

Σε αυτό το σκηνικό οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια σημαντική αποτύπωση των τάσεων υποταγής ή των τάσεων αμφισβήτησης και διεκδίκησης που κυριαρχούν στο φοιτητικό σώμα, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι για μας είναι ο καθοριστικός τρόπος για να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε με γνώμονα τις ανάγκες μας. Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών καθίσταται κρίσιμο για τον τρόπο με τον οποίο θα διατάξει η κυβέρνηση τις δυνάμεις της απέναντι σε αυτό το επόμενο διάστημα. Θέλουμε ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος που στηρίζει τις απεργίες, τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, ο κόσμος του κινήματος και των συλλογικών αγώνων, να στείλει και μέσα από τις εκλογές μήνυμα αμφισβήτησης αλλά και ανατροπής της κυρίαρχης αστικής πολιτικής.

*τα παρακάτω δεν αποτελούν κατηγορίες στη λογική του “ψήφισε εμένα γιατί οι άλλοι είναι σκατά!”, αλλά κριτική, η οποία είναι αναγκαία προς κάθε πολιτική δύναμη και αντίληψη που δρα και παίρνει θέση απέναντι σε θέματα που μας αφορούν.

ΠΚΣ

Η ΠΚΣ παρά την αγωνιστική φρασεολογία της δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίζουν και να αποσπάσουν νίκες στο τώρα. Αυτό φάνηκε και από την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ όπου ενώ αρχικά στήριζε κριτικά τις κινητοποιήσεις, στην πιο κρίσιμη στιγμή της απεργίας, σταμάτησε να στηρίζει τον αγώνα θεωρώντας ότι δεν μπορούσε να πετύχει κάτι. Δυστυχώς βλέπουμε ότι αντί να στοχοποιεί πρώτα και κύρια τις δυνάμεις της επίθεσης μέσα στο Πανεπιστήμιο(ΔΑΠ, ΠΑΣΠ κλπ) επιλέγει να βλέπει τον εχθρό στην υπόλοιπη αριστερά και στις δυνάμεις του κινήματος, ταυτίζοντάς τες πολλές φορές με τις δυνάμεις του συστήματος και θεωρώντας τες αναχώματα για τη διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνικής πραγματικότητας. Όταν ταυτίζει την Ε.Α.Α.Κ. και την αντικαπιταλιστική αριστερά με τη ΔΑΠ και τους φασίστες της Χ.Α., όταν αντιλαμβάνεται την ενότητα σαν πολιτική συγκόλληση κι όχι σαν ενότητα στη δράση, αποδεικνύει ότι αντιλαμβάνεται το κίνημα σαν μέσο συσπείρωσης γύρω από το ΜΑΣ και το ΚΚΕ, αποκλείοντας έτσι δυνάμεις και αγωνιστές από την κοινή δράση, γεγονός που εμποδίζει τη δημιουργία ενός πραγματικά ανατρεπτικού φοιτητικού κινήματος που θα συγκρούεται με τα σχέδια που έχουν ΕΕ-κεφάλαιο για παιδεία και εργασία.

ΑΡΕΝ

Η ΑΡΕΝ, ως η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο πανεπιστήμιο, ακολουθεί τα ίδια πολιτικά αδιέξοδα. Καλλιεργεί τη λογική της αναμονής και της ανάθεσης, καθώς γι’ αυτήν η λύση θα δοθεί από μια σωτήρια αριστερή κυβέρνηση που θα επαναδιαπραγματευτεί ένα “καλύτερο” μνημόνιο, με το κίνημα σε ρόλο θεατή. Αυτό φαίνεται και από την καθολική απουσία της από αγώνες που έχουν ξεσπάσει στο πανεπιστήμιο το διάστημα αυτό(απεργία διοικητικών, κινητοποιήσεις για λέσχη κλπ), ακόμα και από τις ίδιες τις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου. Η αποστροφή αυτή από κινηματικές διαδικασίες εντός του πανεπιστημίου εκφράζει μια πολιτική αντίληψη που μιλά για ομαλή διαχείριση της κρίσης και καλυτέρευση της κατάστασης. Μπορεί να δείχνει στα ΜΜΕ ότι στηρίζει τους αγώνες, παρόλα αυτά αδυνατεί να δώσει μια νικηφόρα προοπτική στο δρόμο και στα αμφιθέατρα. Ψήφος στην ΑΡΕΝ σημαίνει στήριξη ενός πολιτικού εγχειρήματος που κινείται στη λογική της ενσωμάτωσης στην κυρίαρχη πολιτική.

ΔΑΠ

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελεί τον κυρίαρχο εκφραστή της πολιτικής της Κυβέρνησης και της ΕΕ στα πανεπιστήμια και τη δύναμη εκείνη που υπερασπίζεται όλες τις πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Παλεύει με κάθε τρόπο να «ντύσει» με ένα δήθεν θετικό πρόσημο κάθε μέτρο που έρχεται να εφαρμοστεί από το υπουργείο, αλλά με το «παιδεία 2020» κάνει ξεκάθαρο, ποιο είναι το πανεπιστήμιο που αυτοί οραματίζονται. Και πρόκειται για ένα πανεπιστήμιο στα χέρια των επιχειρήσεων και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, χωρίς ίχνος δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα, ένα πανεπιστήμιο βορά στο κεφάλαιο και στις ανάγκες του! Έτσι, μας λένε για ’’Μη κρατικά πανεπιστήμια’’, για ‘’Νέο αποδοτικό μοντέλο διοίκησης’’, για ‘’Σύνδεση της αξιολόγησης των ιδρυμάτων με τη χρηματοδότηση τους’’ αλλά και για ‘’ Πανεπιστημιακή αστυνομία’’.

Την ίδια ώρα βέβαια, διατηρεί ένα πολύ πιο ήπιων τόνων κι απολίτικο προφίλ, με στόχο την απαξίωση από τους φοιτητές της πολιτικής και των συλλογικών διαδικασιών. Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής γραμμής αποτελεί και το τελευταίο της διαμάντι «σύλλογοι πέρα από κόμματα – ΔΑΠ-ΝΔΦΚ». Ποιον κοροϊδεύουν; Μιλάμε για τη ΔΑΠ που απουσίαζε πλήρως από κάθε γενική συνέλευση του συλλόγου εκτός από μία που παρουσιάστηκε στηρίζοντας το ανεξάρτητο αντικατάληψη πλαίσιο. Για τη ΔΑΠ που πριν ένα μήνα περίπου αποφάσισε να περάσει μέσω ΔΣ τις 10 περιβόητες θέσεις της για τη δήθεν καλυτέρευση της σχολής.

Ψήφος στη ΔΑΠ είναι ψήφος στη κυβέρνηση Σαμαρά, είναι ψήφος σε αυτούς που συσπειρώνουν όλο το ακροδεξιό κομμάτι μέσα στις σχολές, είναι ψήφος στο πανεπιστήμιο – επιχείρηση, είναι ψήφος στους διαλυμένους συλλόγους.

Ψηφίζοντας ΔΑΠ δίνουμε στην κυβέρνηση το δικαίωμα να λέει ότι οι φοιτητές επικροτούν την πολιτική της στο χώρο των Πανεπιστημίων. Εν τέλει ‘Υπάρχει λόγος’! Και αυτός είναι να τελειώνουμε με τις κυβερνήσεις και τα παιδιά των εκδρομών και των κερασμένων ποτών μέσα στις σχολές.

ΑΚΥΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟΧΗ

Ως ΕΑΑΚ πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση σε όλες της πολιτικές μάχες ειδικά σε αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να «διαλέγουμε» μάχες και να απέχουμε επιλεκτικά. Η επιλογή του άκυρου και της αποχής, ακόμα και αν θέλει να αποτελέσει δήλωση ότι : « εγώ δεν είμαι με της εκλογές είμαι με το κίνημα» στο διαταύτα της δεν διαχωρίζεται από την απολιτίκ αποχή της απάθειας. Είναι επιλογή του ατομικού δρόμου παραγνωρίζοντας την ανάγκη για συλλογική ανατρεπτική έκφραση και αναφορά όλων των φοιτητών. Είναι επιλογή που σε καμία περίπτωση δε δίνει τη δυνατότητα να εκδηλωθούν οι τάσεις αμφισβήτησης αλλά στέλνει το μήνυμα της αδιαφορίας και της συναίνεσης. Ειδικά όταν επιχειρείται η απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών και ποινικοποιείται ακόμη η ίδια η συνδικαλιστική δράση, η αποχή τροφοδοτεί και δυναμώνει αυτές τις επιδιώξεις από πλευράς Κυβέρνησης και Υπουργείου. Κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση στα κοινωνικά γεγονότα!

Γιατί συμμετέχουμε στις εκλογές?
Οι φοιτητικές εκλογές είναι μια διαδικασία που καθορίζει τους εκπροσώπους των φοιτητών σε αντιπροσωπευτικά όργανα όπως το Δ.Σ.(Διοικητικό Συμβούλιο), που είναι υπεύθυνα για τη λήψη αποφάσεων. Μην αναγνωρίζοντας τους 9 αντιπροσώπους του Δ.Σ. ως αρμόδιους να λαμβάνουν αποφάσεις ‘κεκλεισμένων των θυρών’ ερήμην των φοιτητών, αλλά την ίδια τη γενική συνέλευση ως το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου, θέλουμε να συμμετέχουμε στο Δ.Σ. ακριβώς για να διασφαλίζουμε ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσα από τη γενική συνέλευση.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, δεν είναι η ψήφος που έχει δύναμη, αλλά η συμμετοχή στις συνελεύσεις, στους αγώνες. Συμμετέχουμε, ωστόσο, συνειδητά στις εκλογές γιατί αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αποτυπωθεί και σε εκλογικό επίπεδο ένα διαφορετικό ρεύμα στη σχολή και ευρύτερα. Ένα ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης που δε χωράει στις φιέστες των καθεστωτικών παρατάξεων. Επιλέγουμε να δώσουμε ένα διαφορετικό στίγμα στην ίδια τη διαδικασία των εκλογών, ένα ηχηρό μήνυμα για μια άλλη εκπαίδευση, εργασία και ζωή και όχι αυτή που επιβάλλει το κεφάλαιο.


Η λογική του σχήματος για τις εκλογές_ ανοιχτό ψηφοδέλτιο
Δεν επιλέγουμε πρόσωπα. Κάνουμε πολιτική τοποθέτηση. Η κυρίαρχη ιδεολογία και οι πολιτικοί της εκφραστές μας έχουν μάθει εκλογές που καλλιεργούν και αναπαράγουν τη λογική της ανάθεσης, δηλαδή την διάκριση των ανθρώπων σε διοικούντες και διοικούμενους, πρωταγωνιστές και θεατές, υπονομεύοντας τη λογική της ενεργούς συμμετοχής στην πολιτική ζωή και άρα τους συλλογικούς αγώνες. Μας έχουν μάθει να μεταφράζουμε τη παθητική θέαση της πραγματικότητας σε ‘συμμετοχή’. Συμμετοχή, βέβαια, όχι στη λήψη αποφάσεων, αλλά στο δικαίωμα να επιλέξουμε ποιος θα αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Αυτή η λογική δεν μας χωράει!
Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ _ΕΑΑΚ κατεβαίνει στις φοιτητικές εκλογές με ανοιχτό ενωτικό ψηφοδέλτιο. Καλούμε κάθε φοιτητή και φοιτήτρια ενάντια στη λογική της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης να συμμετάσχει σε αυτό, στηρίζοντας την πολιτική αντίληψη και όχι τα πρόσωπα. Καλούμε τον καθένα να γίνει εκπρόσωπος του εαυτού του, να μη σταυρώσει κανέναν, στη βάση του πολιτικού πλαισίου αλλά και της ενότητας στη δράση. Η συμμετοχή στο ανοιχτό ψηφοδέλτιο δεν αντανακλά καθολική πολιτική συμφωνία με το σχήμα, συμμετοχή σε αυτό ή κάποια άλλη δέσμευση. Είναι δημόσια στήριξη στη παρέμβαση του σχήματος και στα αποτελέσματα αυτής. Επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε το ανοιχτό ψηφοδέλτιο σαν ένα άθροισμα ονομάτων, ούτε σαν αποτέλεσμα πρόχειρων εκλογικών συγκολλήσεων θεωρούμε ότι αυτό πρέπει να προκύπτει μέσα από πραγματικά ενωτικές πρωτοβουλίες. Άλλωστε η ΕΑΑΚ είναι ενωτικό εγχείρημα από την ίδια την πολιτική της συγκρότηση. Έχουμε επιλέξει μέσα από τις ανοιχτές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των σχημάτων, αντιεραρχικά και μακριά από έτοιμες γραμμές να συζητάμε και να συνδιαμορφώνουμε. Απευθυνόμαστε σε κάθε άνθρωπο της σχολής με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινές ανάγκες και όνειρα, σήμερα ως φοιτητές, αύριο ως εργαζόμενοι. Έτσι αντιλαμβανόμαστε την ενότητα στη βάση.


Ως ΕΑΑΚ, κρίνουμε αναγκαία, όχι μόνο σε επίπεδο εκλογών, αλλά σε μια συνολική στάση ζωής, τη στήριξη μιας κατεύθυνσης που παλεύει ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γι’ αυτό και επιλέγουμε να αποτελέσουμε τη φωνή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια, της αριστεράς που δε χωρά σε λογικές διαχείρισης του συστήματος και καλυτέρευσης του, αλλά συγκρούεται με αυτό με στόχο να το ανατρέψει. Δεν πρεσβεύουμε την αριστερά που κάθεται στη γωνιά της απαγγέλλοντας ξύλινους λόγους και επιδιώκει την οργανωτική της αναβάθμιση, αλλά αυτή που βρίσκεται σε κάθε μάχη ενάντια στο κεφάλαιο και στους εκφραστές του.

Η ενίσχυση της ΕΑΑΚ δε σημαίνει ψήφος διαμαρτυρίας, σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μας μάχες, στήριξη ενός σχεδίου για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και τη σύνδεση του με το εργατικό και την κοινωνία εν γένει. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη την καθημερινότητα μας, αρχίζοντας από το μικρό που στο σήμερα μπορεί να μεταφράζεται σε δωρεάν εκτυπώσεις και συγγράμματα, σε ζωντανές σχολές, σε δωρεάν σίτιση και στέγαση και φτάνοντας ένα βήμα παραπάνω. Διεκδικούμε και το μεγάλο: ενιαία πτυχία ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα, γνώση και έρευνα με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Είμαστε τελικά με τους κοινωνικούς αγώνες που ορίζουν από την αρχή τους όρους του παιχνιδιού με κριτήριο τις ανάγκες της πλατιάς πλειοψηφίας, ανάγκες για παιδεία (και όχι εκπαίδευση), για δημιουργική εργασία (και όχι δουλειά-δουλία), για ζωή (και όχι επιβίωση).

Οραματιζόμαστε και παλεύουμε λοιπόν

για μια αρχιτεκτονική που δεν περιορίζεται στα όρια των φαντασμαγορικών 3D και των πολυτελών κατασκευών, που δε σχεδιάζει με βάση τις απαιτήσεις μιας ελίτ, δεν υποτάσσεται στο κέρδος και αναιρεί την εκμεταλλευτική σχέση ανθρώπου και φύσης. Μα αρχιτεκτονική που αφουγκράζεται τις ανάγκες της πλειοψηφίας, που προωθεί της συλλογική συμβίωση και αντιμετωπίζει διαφορετικά τη σχέση υπαίθρου και πόλης.

για ένα πανεπιστήμιο και μια άλλη παιδεία, όπου η γνώση δεν υποτάσσεται στη λογική του κέρδους, αλλά μπορεί να έχει ένα πολύ σημαντικό απελευθερωτικό χαρακτήρα για τη φύση του ανθρώπου, μπορεί να αποτελέσει βασικό εργαλείο κοινωνικής απελευθέρωσης και προόδου, όπλο ενάντια στον σκοταδισμό που μαστίζει τις κοινωνίες και τον ανορθολογισμό. Το Πανεπιστήμιο πρέπει να παίζει απελευθερωτικό ρόλο στη συνείδηση του ανθρώπου και να δρα ως χώρος προόδου και κοινωνικής αλλαγής.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, λοιπόν, το στοίχημα για εμάς παραμένει το ίδιο. Συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε την αξία του συλλογικού αγώνα, ως τον μόνο ικανό να καταστήσει νικηφόρο το αναγκαίο! Ειδικά στη σημερινή συγκυρία όπου ο εκφασισμός της κοινωνίας οδηγεί στη διάλυση κάθε μορφής πολιτικής συγκρότησης και οριζόντιας οργάνωσης[σύλλογοι, σωματεία κλπ], είναι ελάχιστο χρέος του καθενός και της καθεμιάς μας να αποτελεί ενεργό κομμάτι κάθε διαδικασίας που θέλει να εκφράσει με ξεκάθαρο τόνο πως δεν υποτασσόμαστε στην υποβάθμιση των ζωών μας. Δεν υποτασσόμαστε στο νέο μοντέλο πανεπιστημίου-επιχείρηση που θέλουν να μας επιβάλουν, στο νέο μοντέλο εργαζομένου, άκρως πειθαρχημένου, ευέλικτου και αναλώσιμου, δεν υποτασσόμαστε στη διάλυση των ζωών μας. Στη βάση ότι αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι η νεολαία μπορεί να αποτελέσει μια από εκείνες τις κινητήριες δυνάμεις συνολικής ανατροπής του συστήματος επιλέγουμε να γίνουμε ζωντανό κομμάτι του κινήματος για να κυνηγήσουμε το αύριο που θέλουμε εμείς, αφήνοντας πίσω το τώρα και το μετά για το οποίο μας προορίζουν!