Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν η αρχή...

         4

το κείμενο: 

O Δεκέμβρης του 2008 ήταν η αρχή...

Πέντε χρόνια πριν, και ενώ ολόκληρος ο κόσμος έβλεπε την οικονομική κρίση να ξεσπά στις ΗΠΑ και να επεκτείνεται, στην Ελλάδα η δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή από τα όργανα της κρατικής καταστολής αποτέλεσε την αφορμή για το ξέσπασμα μιας πρωτοφανούς κοινωνικής έκρηξης. Μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και μετανάστες αποτέλεσαν την εκρηκτική σύνθεση που πλημμύρισε τους δρόμους όλης της χώρας, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το κίνημα του Δεκέμβρη, με την ορμητικότητα και την επιμονή του ξάφνιασε όχι μόνο τους κυβερνώντες αλλά και όλους εμάς που βρεθήκαμε στους δρόμους τις μέρες αυτές.

Η νεολαία υιοθετώντας μαζικές συγκρουσιακές πρακτικές, συντονιζόμενη σε πανελλαδικό επίπεδο, δημιουργώντας κέντρα αγώνα σε κάθε πόλη, καταλαμβάνοντας σχολεία, σχολές αλλά και δημόσια κτίρια έδωσε ένα συνολικό στίγμα αμφισβήτησης του συστήματος και του δυσχερούς μέλλοντος για το οποίο την προετοιμάζουν. Σε αντίθεση με την προπαγάνδα των ΜΜΕ που παρουσίαζε μια εικόνα βανδαλισμών και λεηλασιών, οι εξεγερμένοι συγκρούστηκαν μαζικά με τις δυνάμεις καταστολής στοχοποιώντας αστυνομικά τμήματα και κέντρα λήψης αποφάσεων της εξουσίας. Παράλληλα κατέλαβαν δημόσια κτήρια και μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και τοπικές επιτροπές κατοίκων έφτασαν την φωνή της εξέγερσης σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά. Η φωνή αυτή ξέφυγε ακόμα κι από τα σύνορα της χώρας μέσα από πάμπολλες πράξεις αλληλεγγύης και ακούστηκε σε δεκάδες πόλεις του κόσμου.

"Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι' αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε".

Subcomandante Marcos

Όλοι αναγνωρίζουν ακόμα και οι ιδεολόγοι του συστήματος, ότι ο ελληνικός Δεκέμβρης, ήταν η πρώτη κοινωνική έκρηξη τέτοιας κλίμακας, στο φόντο και υπό το βάρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η νεολαία και τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας (βλ. μετανάστες), που βιώνουν με τον πιο έντονο τρόπο τις συνέπειές της, ήταν οι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών.

Αν λοιπόν τότε αναγνωρίζαμε ότι τα αίτια της κοινωνικής έκρηξης ήταν εικόνα απ’ το μέλλον, τότε η σημερινή πραγματικότητα επαληθεύει αυτή τη σκέψη. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η επίθεση που εξαπολύεται τα τελευταία 5 χρόνια απέναντι στο λαό και τη νεολαία επιβεβαιώνουν πως οι αιτίες που γεννούν και τροφοδοτούν την κοινωνική αγανάκτηση δεν έχουν αναιρεθεί, αντιθέτως έχουν βαθύνει. Αν λοιπόν τότε το κεντρικό σύνθημα που υιοθετούσαμε στο δρόμο ήταν «Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες», σήμερα όσο ποτέ αυτό συνοψίζει την πολιτική που μας εφαρμόζουν. Για το λόγο αυτό η εξέγερση είναι πιο δίκαιη και πιο αναγκαία από ποτέ. Πιο δίκαιη λόγω της πρωτοφανούς όξυνσης της κρατικής καταστολής, του κοινοβουλευτικου ολοκληρωτισμου, της δρασης του παρακρατους (με αποκορυφωμα τη δολοφονια του Παύλου Φύσσα( και της αντεργατικής επίθεσης κεφαλαίου και εργοδοσίας. Πιο αναγκαία γιατί μόνο με τους μαχητικούς και ανυποχώρητους αγώνες νεολαίας και εργαζομένων μπορεί αυτή η κατάσταση να ανατραπεί και την ιστορία να γράψουμε εμείς βάσει των αναγκών και των δικαιωμάτων μας. Άλλωστε, αν τότε ο ελληνικός Δεκέμβρης είχε εμπνεύσει και γεννήσει εκατοντάδες κινήσεις αλληλεγγύης με συντονισμένο τρόπο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, σήμερα, που οι συνέπειες της κρίσης αναγκάζουν το Κεφάλαιο και το σύστημα παγκοσμίως να επιτίθεται στους ‘’από κάτω’’, οι αγώνες εργαζομένων και νεολαίας, από την πλατεία Ταξίμ μέχρι τις Σκουριές και την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων δείχνουν ότι το χρεωκοπημένο μέλλον που μας ετοιμάζουν δεν είναι μονόδρομος.

Ερχόμαστε 

Παραμερίστε 

Κατεβαίνουμε σα μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει…