40 χρόνια μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου... Το ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ να γίνει ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

«Ακόμα και οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους», λέει η ασώματος φωνή. Μιλάει για να γεμίσει το κενό πριν από την οριστική σιωπή, για να είναι απλώς παρούσα. «Είναι εντολή σας; Μάλιστα. Να πάρω τα πράγματά μου, τα προσωπικά μου αντικείμενα… Κάπου εδώ κλείνουμε, αγαπητοί ακροατές, η φωνή της ελληνικής ραδιοφωνίας σιγεί. Καλή συνέχεια, θα τα πούμε, θα ξαναβρεθούμε. Τα μικρόφωνα αυτά κλείνουν. Ψυχή βαθιά...!».

Τα χαράματα της Πέμπτης 07/11, δυνάμεις των ΜΑΤ εισέβαλαν στο κεντρικό κτίριο της ΕΡΤ στην Αθήνα για να το εκκενώσουν από τους εργαζόμενους που συνέχιζαν να εκπέμπουν σε πείσμα του ξεπουλήματος της δημόσιας τηλεόρασης και της επιβολής της νέου τύπου ΥΕΝΕΔ, την οποία αποτελεί η ΔΤ.  Πρωτοφανή ανακλαστικά έδειξε ο κόσμος που κατά εκατοντάδες έτρεξε να περιφρουρήσει τη δημόσια περιουσία, αλληλέγγυος στον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ. Αφού η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προετοίμασε μεθοδικά το κλίμα με απειλές και δημοσιεύματα  περί δήθεν επικίνδυνης ακτινοβολίας, χτύπησε τη φωνή που λειτουργώντας από τους εργαζόμενους για τα συμφέροντα των εργαζομένων επί πέντε μήνες, έδειχνε στην πράξη τον άλλο δρόμο. Το δρόμο της αξιοπρέπειας, της συλλογικότητας και του αγώνα.

Η ανάρτηση του Άδωνη Γεωργιάδη στο twitter σχετικά με το κλείσιμο της ΕΡΤ προς τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκο Δένδια (‘’Υπουργέ μας αν και είμαι στο Καζακστάν έφθασαν και εδώ τα ωραία νέα. Επιτέλους! Εύγε!’’) προδίδουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τον πραγματικό κόσμο του Γεωργιάδη και των ομοίων του. Δεν μισούν απλώς τον κόσμο της δουλειάς. Δεν είναι μόνο ότι αδιαφορούν για τον εργαζόμενο που ξαφνικά μαζί με το ‘’μαύρο’’ στην ΕΡΤ, εξαφανίζεται ο σεβασμός στη δουλειά του και μαζί ο μισθός του. Το σπουδαιότερο είναι ακριβώς ότι ηδονίζονται με την καταστολή και τη φίμωση κάθε φωνής που αντιστέκεται. Στα λόγια του Γεωργιάδη ξεδιπλώνεται όλος αυτός ο φόβος της εξουσίας.

Πρόκειται για μια υπαρκτή αγωνία του πολιτικού συστήματος στην προσπάθεια του να διατηρήσει με νύχια και με δόντια ένα προφίλ σταθερότητας και να στηρίξει γερά στα πόδια της μια ανάπηρη ουσιαστικά αστική δημοκρατία. Ο μεγάλος κατακερματισμός των κομμάτων, η αδυναμία νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος με τον λαό να αντιτίθεται στην κυρίαρχη πολιτική, αποτυπώνουν την αύξηση της πολιτικής κρίσης και της ρευστότητας.  Φυσικά η κρίση της κυβέρνησης δεν την καθιστά ακίνδυνη. Το αντίθετο, όσο πιο απονομιμοποιημένη γίνεται τόσο κλιμακώνει την επίθεσή της ενάντια στην εργατική τάξη, στα κοινωνικά δικαιώματα και  τις ελευθερίες της.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ-ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ

Για να το πετύχει αυτό επιβάλει με όλο και πιο ωμό τρόπο τον κατασταλτικό αυταρχισμό. Με την ακραία άσκηση βίας στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, στον αγώνα των μεταναστών εργατών γης στη Μανωλάδα απέναντι στον εργοδοτικό τραμπουκισμό, αλλά και με τις επιστρατεύσεις των καθηγητών, την καταστολή των μαθητικών καταλήψεων και οποιαδήποτε μορφή λαϊκής αγανάκτησης μετατρέπεται σε αγώνα ανατροπής της ασκούμενης πολιτικής.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η αστική τάξη προκειμένου ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του, προωθεί μια πλήρως αντιδραστική ανασυγκρότηση του κράτους και μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας. Μιλάμε για μια μόνιμη κατάσταση ''έκτακτης ανάγκης'' και ένα κράτος που γίνεται λιγότερο κράτος στο πεδίο της κοινωνικής συνοχής και προστασίας αλλά περισσότερο κράτος στο πεδίο της καταστολής και του ελέγχου των λαϊκών μαζών.

Η άγρια καταστολή σε συνδυασμό με το ξεφτίλισμα των κοινοβουλευτικών θεσμών (χαρακτηριστικό παράδειγμα το κλείσιμο της ΕΡΤ με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου) και με την παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού που κατοχυρώνονται ακόμη κι από το αστικό Σύνταγμα, καταδεικνύει μια αστική δημοκρατία που μεταλλάσσεται σε ένα σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Ένα κράτος που έντρομο κάνει κινήσεις πανικού προκειμένου να καταπνίξει μέσω της τρομοκρατίας την όλο και αυξανόμενη αντίδραση λαού και νεολαίας.

ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΜ ΑΚΡΩΝ

Τη νομιμοποίηση της αυταρχικής μετάλλαξης του κράτους και την εκχώρηση της “απόλυτης παντοδυναμίας” στην κυβέρνηση (που αλαζονικά εκφράζει το “Υπουργέ μου, ωραία νέα!” του Άδωνη) επιζητούν απελπισμένα να κατοχυρώσουν η “θεωρία των δύο άκρων” και “καταδίκη της οποιασδήποτε βίας”, εκτός και αν αυτή προέρχεται από το κράτος, θεσμός που πρέπει να μονοπωλεί την άσκηση της βίας, σύμφωνα με την αστική αφήγηση.

Από τη μία φαίνεται να διώκεται το μαύρο άκρο. Κυβέρνηση, σύστημα και ΜΜΕ, που μέχρι τώρα αποτελούσαν τους πολιτικούς χορηγούς της Χρυσής Αυγής μετατρέπονται σε διώκτες της, φυλακίζοντας κορυφαία στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης και ενορχηστρώνοντας τη θεαματική αποκάλυψη του εγκληματικού-φασιστικού της χαρακτήρα, μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα αγωνιστή Π.Φύσσα. Δεν υποτιμάμε το γεγονός ότι η απότομη στροφή στην καταδίωξη της ΧΑ από την πλευρά του συστήματος έγινε υπό το βάρος του μηνύματος “ΑΝΟΧΗ ΤΕΛΟΣ” που στάλθηκε από τις τεράστιες αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, μήνυμα που απευθυνόταν τόσο στους φασίστες και την εγκληματική δράση τους όσο και στο σύστημα που τους γεννά, τους συγκαλύπτει και τους θρέφει. Ωστόσο, βλέπουμε την κυβέρνηση σαν έτοιμη από καιρό να αξιοποιεί τις συλλήψεις των μελών της ΧΑ, για να προβάλει το προφίλ του εγγυητή της “δημοκρατίας” και της “ομαλότητας”, για να εμφανιστεί και πάλι ένα αστικό-κέντρο διαιτητής, που βουτηγμένο στη νομιμότητα θα επιβάλει την τάξη χρησιμοποιώντας τη νόμιμη κρατική βία.

Από την άλλη κατασκευάζεται για να χτυπηθεί το άλλο άκρο, ο κόκκινος εσωτερικός εχθρός. Το άκρο αυτό το περιέγραψε γλαφυρά ο Πρωθυπουργός από τις ΗΠΑ, μη κατονομάζοντας πρόσωπα, πολιτικό χώρο ή πολιτικές δυνάμεις, αλλά μιλώντας για αυτούς τους ακραίους που ζητούν έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θέτοντας έτσι το όριο της πολιτικής από το οποίο και πέρα όλα θεωρούνται μη ανεκτά και εκτός νόμου. Με τον τρόπο αυτό ο πρωθυπουργός φωτογράφησε την επαναστατική αριστερά, που περιγράφει έναν δρόμο έξω από τα δεσμά τέτοιων καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, αλλά παράλληλα στοχοποίησε και τα αιτήματα “έξω η ΕΕ, έξω το ΝΑΤΟ”  που έχει υιοθετήσει το αντικαπιταλιστικό κίνημα, στοχοποιώντας έτσι ένα φάσμα αγωνιζόμενου κόσμου που μπορεί να είναι κάτοικος των Σκουριών, καθηγητής που απεργεί, εργαζόμενος της ΕΡΤ, οποιοσδήποτε αμφισβητεί και παλεύει για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των εκφραστών της.

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ 2 ΧΡΥΣΑΥΓΗΤΩΝ-ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Νερό στο μύλο της πολιτικής τακτικής της κυβέρνησης που κατασκευάζει και καταδικάζει “άκρα” έριξε και η επαγγελματικού τύπου δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Η δολοφονία αυτή λειτουργεί αντικειμενικά ως μια μεγάλη προβοκάτσια υπέρ της  κυβέρνησης και του κράτους, εξυπηρετεί την επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και  τα σχέδια αντιδραστικής θωράκισης του συστήματος. Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το φασισμό, αλλά τον ενισχύει πολύπλευρα, θυματοποιεί τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής και είναι έξω και απέναντι από το μαζικό και συλλογικό αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας ενάντια στη συντονισμένη επίθεση κράτους και παρακράτους.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

Ο νέος ολοκληρωτισμός, τον οποίο έχει επιλέξει για να θωρακιστεί η αστική εξουσία, αναδύεται για άλλη μια φορά πίσω από τη σκόνη που σηκώνει η εκκωφαντική κατάρρευση του succes story της κυβέρνησης. Η βία δεν είναι μόνο φυσική, είναι ποικιλόμορφη, διάχυτη και εφαρμόζεται παρατεταμένα. Η κρίση παραμένει παραπάνω από ενεργή και μια πραγματική καταστροφή είναι ήδη σε εξέλιξη: ανεργία 27,6%, ύφεση στην πενταετία πάνω από -25%, πάνω από 30% μείωση των αποδοχών, διάλυση των κοινωνικών υποδομών. Το τέλος των «μέτρων» έχει ήδη μετατεθεί για το 2016 και η έξοδος από την κρίση μετά το 2020.  Μαζί με την ωμή καταστολή έρχονται η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες, τα κλειστά σχολεία και νοσοκομεία, τα σπίτια χωρίς ηλεκτρικό και οι εξώσεις, η ανεργία και ο ξεριζωμός, η διάλυση της παιδείας και το ξεπούλημα των πάντων σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Απέναντι σε όλα αυτά και εν όψει της 17ης Νοέμβρη πάμε πίσω 40 χρόνια, στις λαμπρότερες στιγμές του λαϊκού κινήματος αυτής της χώρας, για να ξαναπιάσουμε το νήμα της ελπίδας, των ονείρων και της ανυποχώρητης διεκδίκησης. Τα αιτήματα του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι πιο επίκαιρα από ποτέ και η εξέγερση του Νοέμβρη ενάντια στη Χούντα των συνταγματαρχών ζητά δικαίωση στους αγώνες του σήμερα ενάντια στη νέα κοινοβουλευτικού τύπου Χούντα που επιβάλλει το κεφάλαιο.

ΕΛΛΑΔΑ-ΧΟΥΝΤΑ 1967-1974

Τον Ιανουάριο του ’72 ξεσπούν τα πρώτα δείγματα μαζικού φοιτητικού κινήματος με  έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα διορισμένα ΔΣ των σχολών και πυρήνες που θα εξελιχθούν στις Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα (ΦΕΑ), κατά τη διάρκεια συνελεύσεων. Το Μάρτιο πραγματοποιείται προσφυγή φοιτητών στα Πρωτοδικεία, με αίτημα την εκλογή αιρετών διοικήσεων στους συλλόγους τους. Πρώτη νίκη του φοιτητικού κινήματος, με την εκλογή νέου ΔΣ στο Σύλλογο Κρητών Φοιτητών. Η νεολαία βγαίνει μαχητικά στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού αγώνα αποφασισμένη να διεκδικήσει το μέλλον που της αξίζει. Τον Απρίλη γίνεται η πρώτη φοιτητική συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, στο προαύλιο του ΕΜΠ. Ακολουθεί μια περίοδος συχνών φοιτητικών κινητοποιήσεων που καταστέλλονται βίαια από την αστυνομία με συλλήψεις δεκάδων φοιτητών και παράλληλα ιδρύεται η Αντί-ΕΦΕΕ, σπουδαστική παράταξη της ΚΝΕ. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου γίνονται επεισοδιακές γενικές συνελεύσεις σε πολλές σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, εν όψει των φοιτητικών εκλογών που έχουν εξαγγελθεί. Καθοριστικό σημείο  του φοιτητικού κινήματος αποτελεί η δεύτερη κατάληψη της Νομικής με πρωτοβουλία της επαναστατικής αριστεράς, που καταλήγει σε εισβολή της αστυνομίας ύστερα από αίτηση της Συγκλήτου, δεκάδες τραυματίες και πάνω από 100 συλλήψεις. Οι φοιτητές δίνουν την σκυτάλη στους εργαζομένους που αρχίζουν εικοσιτετράωρες απεργίες των τυπογράφων των αθηναϊκών εφημερίδων, των τεχνικών εδάφους της Ολυμπιακής, των συντακτών κ.α.

Κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα ήταν βέβαια η κατάληψη του Πολυτεχνείου που ξεκίνησε τη 14η Νοεμβρίου.  Φοιτητές και εργάτες οχυρώνονται στο κτήριο της Πατησίων και κατασκευάζουνε πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό απευθύνοντας παλλαϊκό κάλεσμα. Ο κόσμος ανταποκρίνεται άμεσα. Οι δρόμοι αντηχούν από συνθήματα όπως «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι ΗΠΑ», «Εργάτη πεινάς, γιατί τους προσκυνάς;», «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», «Κάτω η χούντα». Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις στους δρόμους ενάντια στο καθεστώς εντείνονται. Ο κόσμος δεν σπάει , οι φοιτητές δεν κάνουν πίσω. Στις 3:00 π.μ της 17ης  ένα από τα τρία άρματα μάχης που έχουν παραταχτεί από ώρα έξω από το Πολυτεχνείο ρίχνει την πύλη. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και συλληφθέντες. Η αντίστροφη μέτρηση για το καθεστώς είχε αρχίσει. Σε ένα χρόνο καταρρέει. Η φωνή του εκφωνητή ,εκείνο το «Εδώ Πολυτεχνείο!» , μπήκε για τα καλά στις καρδιές του ελληνικού λαού. 

Το φετινό Πολυτεχνείο θα συνοδεύεται από εικόνες απολυμένων εργαζομένων, που δέχονται χωρίς αντίσταση τη μείωση του μισθού τους και ανέχονται τα κλειστά νοσοκομεία και σχολεία, εικόνες φόβου και συμβιβασμού στις φαινομενικά νομοτελειακές αποφάσεις της κυβέρνησης. Ανάμεσα όμως σε αυτές τις εικόνες βρίσκονται και κάποιες που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν: οι εκατοντάδες εργαζόμενοι της ΕΡΤ που δεν πήγαν να κάνουν αίτηση αυτο-εξευτελισμού και ας ήταν αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας και της ανεργίας ή εκείνοι οι διοικητικοί των πανεπιστημίων που αγνόησαν τη δημόσια απογραφή τους και αρνήθηκαν να κάνουν δήλωση μετανοίας. Ξεχωρίζουν κάθε φορά η άρνηση που φέρει μέσα της την αξιοπρέπεια, η αμφισβήτηση της ”παντοδυναμίας” του συστήματος, το ''ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ'' απέναντι στο μαύρο. Και είναι όλα αυτά, ακριβώς εκείνη η δυναμική τάση που μπορεί να μετασχηματιστεί από φράση και πράξη αντίστασης, σε ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής που θα αποτελέσει τελικά τον αντίπαλο πόλο στην επίθεση του κεφαλαίου.

Προκειμένου να μπορέσει να συγκροτηθεί το κίνημα που θα στοιχειοθετήσει έναν  τέτοιο πολιτικό αγώνα είναι ανάγκη κάθε αίτημά του, από το πιο μικρό στο πιο μεγάλο, να το συνολικοποιεί στοχεύοντας πάντα στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ, που αποτυπώνεται τελικά στο αίτημα για ανατροπή του κεφαλαίου και κυβέρνησης, ΕΕ που εξυπηρετούν τα συμφέροντά του. Το φοιτητικό-νεολαιίστικο κίνημα μαζί με το εργατικό κίνημα, με τις διαδικασίες βάσης τους, τις γενικές συνελεύσεις και μέσα από όργανα που θα εξασφαλίζουν το συντονισμό τους είναι τα μόνα ικανά να διεκδικήσουν την ευκαιρία στο αύριο των κοινωνικών αναγκών παλεύοντας στο σήμερα για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες που θα θέτουν αναχώματα στη χωρίς σταματημό επίθεση στη ζωή λαού και νεολαίας.

Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σωματείο, φοιτητικό σύλλογο, σχολείο και σε κάθε γειτονιά να γκρεμίσουμε τον τοίχο του μονόδρομου που μας προβάλλουν, χτίζοντας το δικό μας τείχος αντίστασης και διεκδίκησης, αρνούμενοι να χρεωθούμε λάθη που δε δημιουργήσαμε και γνωρίζοντας ότι η βία που καταδικάζουν με μανία, προέρχεται τελικά από τους ίδιους που μας οδηγούν στη φτώχεια και την αμάθεια, στην ανεργία ή στην καλύτερη στη μετανάστευση. Με θεμέλιο την πίστη ότι ο αγώνας για ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν είναι αγώνας που ξέμεινε σα συνήθεια από ένα σύνθημα, αλλά είναι ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ! Με ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ, όχι για να περιμένουμε και να αρκεστούμε σε ένα επόμενο Πολυτεχνείο, αλλά για ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!