μερικές σκέψεις γύρω από την 28η Οκτώβρη...

    

το κείμενο:

Για την ιστορία…

Όταν ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς έδιωξε τον ιταλό πρέσβη από το γραφείο του χωρίς να του απαντήσει ήταν 28η Οκτωβρίου 1940. Την επόμενη ημέρα ο αστικός τύπος έγραφε για το ΟΧΙ του δικτάτορα στις δυνάμεις του Άξονα, το οποίο κυρίαρχα μεταξύ άλλων του υπαγόρευσαν τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης που τάσσονταν με αυτά της βρετανικής. Το ΟΧΙ που έχει μείνει στην ιστορία, ήταν αυτό του ελληνικού λαού, πολύ διαφορετικό από αυτό του δικτάτορα. Ήταν ένα διπλό λαϊκό ΟΧΙ απέναντι τόσο στον ιταλικό όσο και στον ελληνικό φασισμό (του Ι. Μεταξά) και αποτελούσε την πρώτη ενθουσιώδη αντιφασιστική νίκη του ελληνικού λαού, μιας και η κυβέρνηση έφτασε σε αδιέξοδο και η απόπειρα εκφασισμού της δικτατορίας Μεταξά-Γεωργίου Β’ τελείωσε εκείνη τη μέρα.

Η είσοδος της Ελλάδας στον Πόλεμο πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην κοινωνία. Η ιταλική ιμπεριαλιστική επίθεση, κομμάτι του μεγαλύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου, λειτούργησε καταλυτικά στις συνειδήσεις, ενώ κλόνισε και τελικά σάρωσε το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά –ιδεολογικά συγγενές με τους «ιταλούς εισβολείς». Ο λαός βρέθηκε ακάλυπτος από την πολιτικοστρατιωτική του ηγεσία και διδάχτηκε να την αμφισβητεί. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος δεν αποκάλυψε μόνο πως η «εθνική ενότητα» ήταν ένα κενό ιδεολόγημα. Έφερε στο φως τις βαθιές ταξικές αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, γέννησε αντιφασιστικά αισθήματα που στρέφονταν και ενάντια στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Όταν έγινε η γερμανική επίθεση τον Απρίλιο του 1941, η κυβέρνηση έφυγε τρέχοντας στην Αίγυπτο και οι στρατηγοί της συνθηκολογούσαν, στελεχώνοντας μάλιστα την πρώτη διορισμένη κυβέρνηση από τους Ναζί, τη γνωστή ως Κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ο καταπονημένος στρατός αλλά και ο λαός στα μετόπισθεν, είχαν πλέον καταλάβει πως ο βασιλιάς, ο κρατικός μηχανισμός, οι στρατιωτικοί «ηγέτες» και οι μεγαλοβιομήχανοι (που ήδη βρίσκονταν στα βρετανικά πλοία) ήταν στην καλύτερη περίπτωση τραπουλόχαρτα, στη χειρότερη προδότες του λαού του οποίου –υποτίθενται– πως ηγούνταν. Ο «πατέρας του Έθνους» είχε ξεχαστεί, η ΕΟΝ και όλες οι προσπάθειες εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί. Μέσα σε ένα εξάμηνο, ο ελληνικός λαός είχε ωριμάσει κοινωνικά και πολιτικά. Σύντομα, η Αντίσταση και οι μορφές που θα λάμβανε, θα αποδείκνυαν πως ο μόνος πραγματικός αγώνας είναι ο αγώνας από τα κάτω, αγώνας που ούτε ήθελε ούτε μπόρεσε να καθοδηγήσει καμία αστική κυβέρνηση, αντίθετα ανέλαβε η Αριστερά, το τότε διαλυμένο ΚΚΕ.

Η ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, οι μεγάλοι εργατικοί αγώνες στην Αθήνα του ΕΕΑΜ, οι αγώνες και οι μάχες στα βουνά δημιούργησαν την ελεύθερη Ελλάδα με πολύ αίμα και ο αντιφασιστικός αγώνας έγινε ξανά διπλός: απέναντι στον ελληνικό και ξένο φασισμό. Ο νέος ελληνικός φασισμός πήρε χαρακτήρα φασιστικής αντεπανάστασης οργανωμένη από το δοσιλογικό καθεστώς του Ράλλη και ήταν πια ένοπλος, αδίστακτος και στηριζόταν στη μαύρη οικονομία και στα νέα δοσιλογικά αστικά στρώματα. Στην Αθήνα δίπλα από το αστικό δοσιλογικό κέντρο που ελεγχόταν από τους ταγμασφαλίτες, τους χίτες και τους μπουραντάδες απλωνόταν η μεγάλη εαμική θάλασσα. Το ΕΑΜ κέρδισε το λαό, ήταν ο λαός που πάλευε για τη ζωή του, για τα σπίτια και τις πλατείες του, για ελευθερία και λαοκρατία.

ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, ο δρόμος των λαών...

Το ιδεολόγημα της «εθνικής ενότητας» έδειξε για άλλη μια φορά τη γύμνια του στα Δεκεμβριανά του 44’, όταν πνίγηκαν στο αίμα οι διαδηλώσεις του ΕΑΜ στο κέντρο της Αθήνας, αυτή τη φορά από κυβερνητικά και βρετανικά πυρά. Η έστω και προσωρινή εμπιστοσύνη στην «εθνική ομοψυχία» με τη συνθηκολόγηση από την πλευρά του ΚΚΕ στη συμφωνία της Βάρκιζας το 45’ και την αποκήρυξη από την ηγεσία του κόμματος των ανταρτών που δεν δέχτηκαν να αφοπλιστούν, οδήγησε σε κύμα αντεκδικήσεων και τρομοκρατίας εναντίον των κομμουνιστών -μέχρι πρότινος ανταρτών του απελευθερωτικού αγώνα- και σε νέο αιματοκύλισμα στον εμφύλιο 46’-49’.

Κανένας πόλεμος μεταξύ των λαών – Καμία ειρήνη μεταξύ των τάξεων

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Όμως, η συσσωρευμένη ιστορική πείρα και συλλογική μνήμη αποτελούν εργαλεία ερμηνείας του σήμερα. Σε μια χώρα και σε μια εποχή που επανέρχεται το φασιστικό φαινόμενο και οι νοσταλγοί του Χίτλερ, με κορύφωση της δράσης τους την πολιτική δολοφονία του Π. Φύσσα, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε την «ρίζα του κακού», το «φίδι που γεννά το αβγό» και άρα τον τρόπο με τον οποίο θα τσακιστεί ο φασισμός. Όσο υποκριτικός ήταν ο «αντιφασισμός» του Μεταξά, άλλο τόσο είναι και αυτός του σημερινού αστικού συστήματος και του Σαμαρά, που έθρεψε και γιγάντωσε τους φασίστες, που τους χρησιμοποιούσε σαν προέκταση της φασίζουσας πολιτικής του (στρατόπεδα συγκέντρωσης, υπερεκμετάλλευση-καταδίωξη μεταναστών, κυνήγι οροθετικών κλπ.), που με την αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων δημιούργησε την κοινωνική έρημο (ανεργία, αμορφωσία, κοινωνικός κανιβαλισμός) στην οποία φυτρώνει το φασιστικό φαινόμενο.

Παρά το νομικό και τηλεοπτικό κυνήγι της Χρυσής Αυγής, οι συνθήκες συνεχούς έντασης σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο με αστείρευτη προπαγάνδα και καταστολή και ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός μέσα στον οποίο λειτουργεί η συγκεκριμένη κυβέρνηση (μερική αναστολή του συντάγματος όσον αφορά τα κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, βίαιη κατάργηση του κοινωνικού κράτους και του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, επιθετική ανάδυση ιδιωτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, υπερενίσχυση των μηχανισμών καταστολής και προληπτική καταστολή των διαδηλώσεων και των απεργιών ακόμη και με αντισυνταγματικά μέσα) θυμίζουν μια χαρά συνθήκες της Γερμανίας του 30’ και μάλιστα με «τους νοσταλγούς του Χίτλερ στη φυλακή».

Για μας το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο φασισμό, βρίσκει τη συνέχειά του στο ΟΧΙ στον σύγχρονο Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στον καπιταλισμό που αποκαλύπτει την κανιβαλική του φύση για να υπερασπίσει και να αυξήσει τα πλούτη των ολίγων. Η δική μας 28η Οκτωβρίου δεν βρίσκεται στις φασιστικής εμπνεύσεως παρελάσεις, που καλλιεργούν το μιλιταρισμό, το μιμιτισμό και την αποπνικτική πειθαρχία, προκειμένου να τονώσουν το «εθνικό φρόνημα». Αντίθετα και ενάντια, βρίσκεται στους χώρους δουλειάς, τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, τις γειτονιές, τα σχολεία, τις σχολές, τους δρόμους του αγώνα. Παντού δηλαδή όπου οι ελευθερίες διακυβεύονται και τα «ΟΧΙ» πρέπει να ακούγονται δυνατότερα.

Βρίσκεται στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος που θα παλεύει στο σήμερα για ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΡΓΑΣΙΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, με ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό στίγμα θα αποτελεί το αντίπαλο δέος της αστικής πολιτικής, τον ανταγωνιστικό πόλο προς τη σύγχρονη χούντα του κεφαλαίου. Θα στοχεύει στην ανατροπή της επίθεσης και στην επικράτηση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας, της εργατικής τάξης, μέχρι την κοινωνία των αναγκών και των ονείρων μας, μέχρι την κοινωνική χειραφέτηση.