προταση της ΠΑΦ για καταληξη του διημερου

Πρόταση της ΠΑΦ για κατάληξη του πανελλαδικού διημέρου

Καμιά αναμονή! Παλλαϊκή εξέγερση για την ανατροπή!

Ζούμε σε μια εκρηκτική εποχή τρομερών δυσκολιών για την κοινωνική πλειοψηφία με την άνευ προηγουμένου επίθεση που έχει εξαπολύσει ο αστικός συνασπισμός εξουσίας αλλά και πρωτόγνωρων δυνατοτήτων. Δυνατοτήτων που έφερε στο προσκήνιο η όξυνση της ταξικής πάλης με τους αγώνες που αναπτύσσονται στην Ελλάδα και διεθνώς. Από το Γουισκόνσιν και την κατειλημμένη Wall Street, τις πλατείες της Ευρώπης και τις Αραβικές εξεγέρσεις μέχρι τους συγκλονιστικούς αγώνες του ελληνικού λαού για την ανατροπή της χούντας ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ, όλα δείχνουν πως αλλάζει άρδην το γενικό στίγμα της εποχής, ότι ζούμε το νέο ‘89 του «υπαρκτού καπιταλισμού», κι ότι το ιστορικό προβάδισμα μπορεί να διεκδικηθεί και να κατακτηθεί από τις δυνάμεις της εργασίας και της νεολαίας.

   Η περίοδος που διανύουμε σφραγίζεται από το βάθεμα και την περιπλοκή της διεθνούς κρίσης που μαστίζει το σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου και ιδιαίτερα την Ευρωζώνη και την Ελλάδα. Τρία χρόνια μετά το πρώτο ξέσπασμα της και τις διάφορες μορφές που εκδηλώθηκε-χρηματοπιστωτική κρίση, «κρίση χρέους», κρίση του Ευρώ, παγκόσμια ύφεση- είναι φανερό ότι εισέρχεται σε μία νέα περίοδο αποσταθεροποίησης με βασικούς πυλώνες της καπιταλιστικής ατμομηχανής όπως η Ιταλία να βρίσκονται στο χείλος της κατάρρευσης, και τη διασπορά κινδύνου να επεκτείνεται στην καρδιά της ΕΕ (Γαλλία, Ολλανδία). Ταυτόχρονα οξύνονται στο έπακρο οι ενδοιμπεριαλιστικές- ενδοαστικές αντιθέσεις, πράγμα που σηματοδοτεί μια περίοδο παγκόσμιας καπιταλιστικής αστάθειας. Στην ΕΕ παρά την ποιοτική όξυνση που έχουν αποκτήσει οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί, κυρίαρχη είναι η τάση σωτηρίας του Ευρώ, με την επιβολή άγριων αντιλαϊκών μέτρων, τις παρεμβάσεις δημοσιονομικού χαρακτήρα και τον ηγεμονικό ρόλο των υπερεθνικών οργανισμών έναντι των εθνικών αστικών θεσμών. Η μεταφορά και η εκδήλωση της κρίσης από την περιφέρεια στις καπιταλιστικές μητροπόλεις καθώς και η αδυναμία εύρεσης αστικής στρατηγικής υπέρβασης έρχεται να διαψεύσει την κυρίαρχη ρητορεία περί «τεμπέληδων Ελλήνων» και «απείθαρχου νότου» και να επιβεβαιώσει το δομικό χαρακτήρα της. Η κρίση του συστήματος βαθαίνει κι ο βασιλιάς στέκει γυμνός. Το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός.

   Από την άλλη στην Ελλάδα, η εισβολή του λαϊκού παράγονται στο προσκήνιο κατάφερε να σφραγίσει τις εξελίξεις και να μεγαλώσει το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στον αστικό συνασπισμό εξουσίας. Ρήγμα που αναμφίβολα οφείλεται και στην γενικότερη αδυναμία αστικού σχεδίου υπέρβασης της κρίσης, τις εσωτερικές αντιθέσεις, τη διάρρηξη των παραδοσιακών κοινωνικών συμμαχιών του κεφαλαίου. Το νέο δυναμικό στοιχείο ωστόσο είναι η αδυναμία του να καθυποτάξει τις ανερχόμενες, ανατρεπτικές, μαζικές αγωνιστικές τάσεις του λαού. Κορυφαία εκδήλωση αυτών των τάσεων είναι η 48ώρη απεργία στις 19-20/10 κι ο μαζικός ξεσηκωμός στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου που αποτελούν ένα ανώτερο ποιοτικό βήμα στην παρατεταμένη ταξική αντιπαράθεση που ξεκίνησε με το μνημόνιο. Βήμα γιατί δεν περιορίστηκε μόνο στο αίτημα «να μην περάσουν τα μέτρα» αλλά έθεσε ως αίτημα την ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του σφαγείου ΕΕ-ΔΝΤ καθώς κι επειδή ο λαός σε μεγάλα τμήματα του, πήρε μέρος στις πολύμορφες κινητοποιήσεις όχι ως «ατομοκεντρικές συλλογικότητες» αλλά ως «συλλογικά υποκείμενα», μέσω των συνδικάτων, των μαζικών φορέων, αλλά και συνελεύσεων σε χώρους δουλειάς και τις γειτονιές.

   Αυτήν την ανοδική τάση του λαϊκού κινήματος έρχεται να αναχαιτίσει η δημιουργία «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας» που στηρίζεται από το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και έχει Πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Παπαδήμο. Μπροστά στη δυνατότητα το λαϊκό κι εργατικό κίνημα να γίνει ένα αντίπαλο δέος ανατροπής της επίθεσης, το αστικό πολιτικό σύστημα πραγματοποιεί μια επιθετική αναδίπλωση με στόχο την πολιτική-αυταρχική θωράκιση του και την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης «κατά του εχθρού λαού», κάτι που δεν μπορούσε να κάνει μόνη της η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, παρά την εγχώρια και διεθνή στήριξη. Στόχος αυτής της κυβέρνησης είναι, μέσα από μία πρωτοφανή ιδεολογική τρομοκρατία, να εφαρμόσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα μαζικής εξαθλίωσης που έχουν ήδη ψηφιστεί με την «αναγκαία αποφασιστικότητα», να ψηφίσει τη νέα «δανειακή σύμβαση» και το νέο Προϋπολογισμό λιτότητας που θα βάλει τα οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού «στο γύψο» τις επόμενες δεκαετίες και να μας δέσει ακόμα πιο στενά στο άρμα του Ευρώ και της ΕΕ. Είναι κυβέρνηση πολέμου ενάντια στο λαό και τη νεολαία και δεν πρέπει να έχει καμία περίοδο χάριτος.

   Το ΠΑΣΟΚ έχοντας αναλάβει μέχρι τώρα επιτελικό ρόλο στην επίθεση ως κυβέρνηση, παρουσιάζει μια δραματική καθίζηση της επιρροής του, ιδιαίτερα σε στρώματα με τα οποία παραδοσιακά είχε ισχυρούς δεσμούς. Η αστική μετάλλαξη αυτού του κόμματος είναι μη αναστρέψιμη, ενώ στα πλαίσια αδυναμίας υπογραφής ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου στα πρότυπα της σοσιαλδημοκρατίας, οι δυνατότητες απεγκλωβισμού κοινωνικών δυνάμεων που ήλπιζαν μέχρι τώρα σε μια πιο φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης είναι τεράστιες(βλ διασπάσεις στη βάση της ΠΑΣΚΕ). Παρόλα αυτά, στο χώρο της κεντροαριστεράς, αναπτύσσονται σχέδια ενσωμάτωσης αυτών των κομματιών, που προτάσσουν την αντιπολίτευση-είτε από τα μέσα είτε κι απ’ τα έξω-με το ΠΑΣΟΚ, πάντα μέσω του κοινοβουλευτικού δρόμου και με προσανατολισμό την αναζήτηση του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ και μιας άλλης διαχείρισης στα πλαίσια του συστήματος. Η ΝΔ με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση Παπαδήμου έχασε ακόμα και το όποιο αντι-μνημονιακό προφίλ που προσπαθούσε να φτιάξει, στερώντας έτσι μία πολύτιμη εφεδρεία του συστήματος, ως εναλλακτικός διαχειριστής της αστικής επίθεσης. Η μεγάλη διαφορά της από το ΠΑΣΟΚ σε δημοσκοπικό επίπεδο δεν την κάνει ηγεμονική δύναμη στο αστικό στρατόπεδο, πολύ δε περισσότερο στη συνείδηση των πληττόμενων κομματιών. Το ΛΑΟΣ με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση ήρθε να επιβεβαιώσει το ρόλο του ως ακροδεξιό δεκανίκι του συστήματος. Με την ενεργή εμπλοκή του κι από κυβερνητικές θέσεις στην υλοποίηση της επίθεσης συμβάλλει ώστε να μετατοπιστεί συνολικά το φάσμα της συζήτησης προς τα δεξιά ώστε να προωθηθούν πτυχές της επίθεσης. Το ΚΚΕ παρά τις θετικές μετατοπίσεις που πραγματοποιεί το τελευταίο χρονικό διάστημα κάτω από την πίεση του κινήματος και της εξ αριστερών κριτικής του, παρουσιάζει στρατηγικές ανεπάρκειες στην πολιτική του πρόταση για το κίνημα. Υιοθετεί το «Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν» αλλά με εκλογές, επιμένει σε μια ιδιοκτησιακή λογική για το κίνημα που το κάνει να στέκεται εχθρικά απέναντι σε άλλα ρεύματα εντός του, αρνείται μεν τον «αριστερό κυβερνητισμό» ωστόσο προτείνει μια λαϊκή εξουσία που θα έρθει μέσα από την αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών υποτιμώντας τον αυτοτελή  ρόλο ανατροπής της επίθεσης που μπορεί να έχει το κίνημα. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παρά τη συμμετοχή σημαντικών τμημάτων τους στο κίνημα και ορισμένες σημαντικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του, ακολουθεί μια ακραιφνώς κοινοβουλευτική-διαχειριστική γραμμή με την προοπτική της «αριστερής κυβέρνησης», ενώ ο ρόλος που επιφυλάσσει για το κίνημα είναι το να αποτελεί «διαπραγματευτικό χαρτί» της κυβέρνησης, ακόμα και της ελληνικής ολιγαρχίας απέναντι στην τρόικα!

   38 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη η είσοδος στην κυβέρνηση τεχνοκρατών-ανθρώπων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, των υμνητών της χούντας και του Μεταξά, έρχεται να σηματοδοτήσει μια συνολική μετάλλαξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Η πραξικοπηματική δημιουργία της κυβέρνησης Παπαδήμου δεν συνιστά «θεσμική εκτροπή» από την πάλαι ποτέ κραταιά αστική δημοκρατία, αλλά τη σύγχρονη μορφή κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να προχωρήσει την επέλασή του. Στο πολιτικό επίπεδο τα 3 κόμματα που συγκυβερνούν καθώς και δυνάμεις όπως η ΔΗ.ΣΥ. έρχονται να συγκροτήσουν ένα μαύρο μέτωπο που παρά τα επιμέρους παζάρια για τους κυβερνητικούς θώκους, βρίσκονται σε βαθιά σύμπνοια, αναδιατάσσοντας έτσι τον πολιτικό συσχετισμό δύναμης σε βάρος του κινήματος και της Αριστεράς.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Ο ΝΟΜΟΣ ΕΚΤΡΩΜΑ 4009 ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ

Η πρωτοφανής συμπαράταξη των τριών κομμάτων(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ)  για την ψήφιση του νόμου μες το καλοκαίρι  αποκαλύπτει τη βαθύτερη επιδίωξη όλων των δυνάμεων του συστήματος για υπέρβαση της οικονομικής κρίσης σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να «κάνουν την κρίση τους ευκαιρία» και να πετύχουν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα μια απότομη προσαρμογή σε αυτό που πραγματικά είναι το πανεπιστήμιο στην νέα εποχή.  Μάλιστα πρόκειται για ένα νόμο που δεν αποτελεί απλή συνέχεια των προηγούμενων μεταρρυθμίσεων αλλά τομή καθώς επί της ουσίας κατοχυρώνει νομικά μια εντελώς καινούρια βάση πάνω στην οποία θα έρθει να οικοδομηθεί το νέο πανεπιστήμιο του μνημονίου και της κρίσης. Πραγματοποιείται δηλαδή, μια ριζική τομή στο στάτους των ΑΕΙ και των ΤΕΙ, που θα ολοκληρώσει την μετάλλαξη αυτού που ήταν γνωστό στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση και μετά ως πανεπιστήμιο.

Οι βασικοί άξονες που συγκροτούν τη φυσιογνωμία του σύγχρονου Πανεπιστημίου όπως προκύπτει κι από τις διατάξεις του νόμου είναι οι εξής:

• Επιχειρηματική Λειτουργία των Ιδρυμάτων- Αυταρχικό αντιδημοκρατικό μοντέλο διοίκησης:

Ο νέος νόμος για την εκπαίδευση έχει σαν βασικό στόχο την υλοποίηση και επιτάχυνση της επιχειρηματικοποίησης των πανεπιστημίων δηλαδή την οργανική και στενή σύνδεση τους με την αγορά και τις εκάστοτε επιδιώξεις του κεφαλαίου. Η διοίκηση του πανεπιστημίου περνά στο συμβούλιο διοίκησης ενώ η επιχειρηματική λειτουργία δεν αφορά μόνο στις διοικητικές υπηρεσίες αλλά γενικεύεται και καθιερώνεται σε ότι αφορά στο σκληρό πυρήνα του πανεπιστημίου δηλαδή στην έρευνα και στην παραγωγή νέας γνώσης. Πιο συγκεκριμένα επιχειρείται η παραγωγή – αξιοποίηση και αφομοίωση μίας νέας οικονομικά χρήσιμης γνώσης και η απόλυτη υποταγή της έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου. Επιπλέον σαφής στόχος αποτελεί η προσπάθεια για τη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου φθηνού, ευέλικτου, αναλώσιμου, άμεσα παραγωγικού και ειδικευμένου, πειθήνιου και παράλληλα χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις, πολύ πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμου από την εργοδοσία και το κεφάλαιο.
    Παράλληλα οι πόροι που θα αναζητά το πανεπιστήμιο στη νέα εποχή θα προέρχονται από την αξιοποίηση της περιουσίας του και από μεγάλους επιχειρηματικούς κύκλους ενώ το κράτος θα περιορίζει στο ελάχιστο τη δική του συμμετοχή.

• Τσάκισμα της εργασιακής προοπτικής – κατάργηση της συλλογικής κατοχύρωσης πτυχίου

      Η οργάνωση των σπουδών σε τρεις κύκλους και σε πιστωτικές μονάδες με βάση τις κατευθύνσεις του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης καθώς και η καθιέρωση ευέλικτων προγραμμάτων σπουδών καταστρέφουν το ενιαίο γνωστικό αντικείμενο και μετατρέπουν τις σπουδές σε ένα χηλό διάσπαρτων δεξιοτήτων και πληροφοριών που θα αντιστοιχίζονται σε πιστωτικές μονάδες τις οποίες ο κάθε φοιτητής πρέπει να συλλέγει εφόρου ζωής.

• Κατάργηση της δωρεάν παιδείας-παροχών

Η επιβολή διδάκτρων, η κατεύθυνση κατάργησης της δωρεάν διανομής έντυπων συγγραμμάτων, η περικοπή παροχών όπως σίτιση και στέγαση καθώς και η καθιέρωση φοιτητικών δανείων αναδεικνύουν πως στο νέο πανεπιστήμιο αποτελεί ξένο σώμα κάθε έννοια δημόσιου και δωρεάν.    

• Κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου- Αυταρχικοποίηση – Εντατικοποίηση των Όρων Φοίτησης

Οι εντατικοποιημένοι ρυθμοί σπουδών, τα προαπαιτούμενα και οι διαγραφές φοιτητών έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ του νέου πανεπιστημίου. Επιτυγχάνεται έτσι η όξυνση των ταξικών φραγμών, ενώ ο ελεύθερος χρόνος εξαφανίζεται. Ταυτόχρονα, στο νέο αυταρχικό πανεπιστήμιο οι αποφάσεις των φοιτητών δεν θα διαδραματίζουν κανένα ουσιαστικό ρόλο καθώς η δυνατότητα παρέμβασης των φοιτητικών συλλόγων απαγορεύεται. Το Άσυλο καταργείται  προκειμένου να λάβουν τέλος οι κινηματικές διαδικασίες και πρακτικές στα πανεπιστήμια ώστε να πάψουν αυτά να αποτελούν κέντρα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και προάσπισης του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος.

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – Ε.Ε. - ΔΝΤ

        Μπροστά στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και τις εκρηκτικές καταστάσεις που δημιουργεί η κρίση αλλά και με τους αγώνες που αναπτύχθηκαν, όλα είναι διαφορετικά. Κι όλα δείχνουν πως μπαίνουμε στην καρδιά μιας αναμέτρησης που όμοιά της δεν έχει ξαναγνωρίσει η Ελλάδα μεταπολεμικά. Το μεγάλο ζητούμενο είναι ξαναβρεθεί στο προσκήνιο ο εργαζόμενος λαός, η νεολαία και το κίνημα τους. Για να γίνει αυτή η αναγκαιότητα πράξη, χρειάζεται να οικοδομηθεί άμεσα ένα πολιτικό αντίπαλο δέος μέσα στην ελληνική κοινωνία, ένα κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο ρήξης κι ανατροπής της άθλιας ταξικής κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», και συνολικά του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, για να σαρωθεί το σύγχρονο σφαγείο ΕΕ-ΔΝΤ, για την απαλλαγή από τη δικτατορία των αγορών, των τραπεζών, του κέρδους και της ΕΕ. Ένα μέτωπο αγώνα και ανατροπής που θα στηρίζεται στο ταξικά ανασυγκροτημένο και πολιτικά επικίνδυνο εργατικό και λαϊκό κίνημα διαρκείας κόντρα στο κυβερνητικό και αστικοποιημένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που θα βάζει μπροστά την λογική του ανεξάρτητου και οριζόντιου συντονισμού των σωματείων, όπως ακριβώς το έκανε ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και οι συντονισμοί σε πολλούς κλάδους. Ένα τέτοιο μέτωπο θα συγκροτείται στα πλαίσια κλιμάκωσης του αγώνα και υιοθέτησης εκείνου του πολιτικού περιεχομένου που είναι αναγκαίο για να απαντήσει στην επίθεση ενώ ταυτόχρονα θα στηρίζεται στα δικά του όργανα επιβολής της εργατικής-λαϊκής θέλησης, για να μπορεί να ασκεί μαζικό πολιτικό εκβιασμό στο αστικό μπλοκ και να αποσπά κατακτήσεις στο σήμερα.   

   Στα πλαίσια αυτά και το φοιτητικό κίνημα καλείται να συνδράμει σε αυτήν την υπόθεση απ’ τη σκοπιά της νεολαίας εκφράζοντας παράλληλα τις συνολικότερες αγωνιστικές τάσεις και διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στους κόλπους της και συγκροτώντας ένα ανατρεπτικό πολιτικό ρεύμα εντός της. Μόνο ένα τέτοιο  αγωνιστικό μέτωπο απαντά στη διάχυτη ανάγκη υπέρβασης του κατακερματισμού των αντιδράσεων, την πολυδιάσπαση του αγωνιστικού μπλοκ και θα πολιτικοποιεί τους επιμέρους αγώνες που βγαίνουν διαρκώς στο προσκήνιο κάνοντάς τους ανατρεπτικούς, αποκρούοντας τόσο την απομόνωση αλλά και τον εκφυλισμό που θα επιφέρουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές λογικές και η επίθεση των ΜΜΕ, αλλά και η επίθεση του κράτους.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ:

Αντικυβερνητικό, αντιΕΕ, αντι-ΔΝΤ, αντι-μνημονιακό, ανατρεπτικό, που θα διαμορφώνει ένα πλειοψηφικό ρεύμα αμφισβήτησης, που δε θα αρκείται στην υπεράσπιση των κεκτημένων και τους αγώνες εντός ορίων, που θα παλεύει να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο. Που θα συγκρούεται με την πολιτική αυτή, κατανοώντας ότι δρόμος της ανατροπής της  μαζί με τους εργαζόμενους αποτελεί τη μόνη λύση στην κρίση του πολιτικού συστήματος. Που θα συγκρούεται με τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και κάθε άλλο επίδοξο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής.  Που θα παλεύει για σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ στην κατεύθυνση διάλυσης τέτοιων ολοκληρώσεων καθώς είναι ενάντια στα συμφέροντα εργαζομένων και νεολαίας. Που θα παλεύει για την ανατροπή των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου και όλων των αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων που αυτά φέρνουν που εν τέλει θα παλεύει να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Μετωπικό και σύμμαχο με πανεκπαιδευτική - πανεργατική απεύθυνση, που θα αποτελεί τον κρίκο ενοποίησης των επιμέρους αγώνων της νεολαίας, για την εμφάνιση ενός ριζοσπαστικού παννεολαιίστικου κινήματος  κόντρα στην πολυδιάσπασή της. Που θα προσπαθεί να συντονίζεται με άλλες αγωνιζόμενες μερίδες της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Που θα απαντάει σε κάθε επιμέρους ζήτημα από τη σκοπιά της εργασιακής του προοπτικής, που θα αναζητά την ενοποίησή του με το εργατικό κίνημα, που θα μπορεί να αποτελεί τη σπίθα και το εφαλτήριο αγώνων για το εργατικό πυροδοτώντας ευρύτερες κινηματικές διαδικασίες. Σε αυτό τον αγώνα, το φοιτητικό κίνημα θέλουμε να συμμετέχει όχι από τη σκοπιά της αλληλεγγύης στο εργατικό αλλά με ενεργητικό – πρωταγωνιστικό τρόπο καθώς τα συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας φοιτητών - σπουδαστών που θα αποτελέσουν τους αυριανούς μισθωτούς εργαζόμενους είναι  κοινά με τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Να συμβάλει στη σύνδεση φοιτητικών και εργατικών αγώνων με συγκεκριμένα βήματα, ήδη μέσα από την επικοινωνία με τους εργαζόμενους και τους συμβασιούχους στα πανεπιστήμια. Να ανοίγει το δρόμο για πλατιές κοινωνικές συμμαχίες με τους εργαζόμενους γονείς που πλήττονται άμεσα, με το δημόσιο που χτυπιέται επίσης από το νέο μισθολόγιο και την εργασιακή εφεδρεία, με την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία που δέχεται επίθεση στο όνομα του χρέους και της σωτηρίας του ευρώ. Με απεύθυνση και κάλεσμα σε κοινό αγώνα προς το μαθητικό κίνημα και τους μαθητές που προετοιμάζονται να γίνουν η γενιά της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

Αμεσοδημοκρατικό και ανεξάρτητο, πολύμορφο και πανελλαδικό, που  θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων, που θα στηρίζεται στις γενικές συνελεύσεις που θα διεξάγονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στις οποίες οι ίδιοι οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική με βάση τις ανάγκες και τα δικαιώματά τους. Που θα συνδυάζει την παράδοση του νικηφόρου τριπτύχου Συνελεύσεις- Καταλήψεις- Διαδηλώσεις με νέες πολυποίκιλες μορφές που αναδείχτηκαν και στη μάχη των πλατειών. Που θα ενοποιεί το σύνολο της σπουδάζουσας νεολαίας πάνω στη βάση των κοινών αναγκών και δικαιωμάτων της, ενώ θα δρα ενάντια σε κάθε προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων που προσπαθούν να επιτύχουν την ενσωμάτωση και γραφειοκρατικοποίηση του φοιτητικού κινήματος. Μια προσπάθεια που από  τις παρατάξεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ  έρχεται να κωδικοποιηθεί στις προτάσεις τους για συγκρότηση περιφερειακών συμβουλίων φοιτητών , που έρχονται να διαπραγματευτούν στο όνομα του φοιτητικού κινήματος τους όρους υποταγής των φοιτητών. . Κόντρα στο ΕΣΥΠ (Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας) και τη σύνοδο των Πρυτάνεων, με ένα φοιτητικό κίνημα διαρκείας του οποίου η πανελλαδική δράση κατοχυρώνεται μέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες των πανελλαδικών συντονιστικών των Γενικών Συνελεύσεων, καθώς και των ανοιχτών συντονιστικών επιτροπών τους. Ενός φοιτητικού κινήματος που θα συμβάλλει στην ποιοτική αναβάθμιση των Γενικών Συνελεύσεων και του Πανελλαδικού Συντονιστικού που θα συγκροτείται στη βάση της εργατικής δημοκρατίας με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους από τις ίδιες τις γενικές συνελεύσεις. Ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης της Ε.Φ.Ε.Ε. και των τοπικών οργάνων της που θα κινείται στην προοπτική γραφειοκρατικοποίησης του φοιτητικού κινήματος και των διαδικασιών του και θα παίζει το ρόλο επίσημου συνομιλητή με την εκάστοτε κυβέρνηση. Ενάντια της συγκρότηση κομματικών, αυτοαναφορικών δομών, που δρουν ενάντια στις Γενικές Συνελεύσεις και διασπαστικά ως προς τις μαζικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των συλλόγων (π.χ. ΜΑΣ) .

Βασικός μοχλός και πυροκροτητής του φοιτητικού κινήματος αποτελεί το επιτυχημένο εγχείρημα των σχημάτων της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης. Με ξεκάθαρο ηγεμονικό – πρωτοπόρο ρόλο στις πρόσφατες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του, με διακριτό, ριζοσπαστικό και ανεξάρτητο λόγο και παρέμβαση μέσα στις σχολές κόντρα στις συντεχνιακές λογικές, κόντρα στις παρατάξεις – ιμάντες μεταβίβασης κομματικών οδηγιών.

ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ,

ΤΩΝ ΑΝΥΠΟΧΩΤΗΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

   Στα είκοσι χρόνια της η Ε.Α.Α.Κ.  έχει  παίξει πρωτοπόρο ρόλο στον ορισμό και την οριοθέτηση μιας άλλης Αριστεράς, των ανυποχώρητων ανατρεπτικών αγώνων διαρκείας, που μορφώνει τους αγωνιστές μέσα στη φλόγα του κινήματος, ανεξάρτητα και σε ρήξη με την αστική ιδεολογία, που αναδεικνύει την ανάγκη για μία άλλη κοινωνία. Η Ε.Α.Α.Κ. έρχεται να εκφράσει και να συνδεθεί με το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό ρεύμα  που δυναμώνει στην κοινωνία. Θα προχωρήσει σε πρωτοβουλίες κοινού πολιτικού συντονισμού με όλα τα σχήματα στους εργασιακούς, εκπαιδευτικούς και μαθητικούς χώρους ώστε η Αντικαπιταλιστική Αριστερά να εμφανιστεί ενιαία και με τους καλύτερους δυνατούς όρους στους κοινωνικούς αγώνες της επόμενης περιόδου. Το κίνημα έχει ανάγκη την αυτοτελή παρουσία της Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Αριστεράς ιδιαίτερα τώρα που η ταξική επίθεση από του αστούς εντείνεται. Με επίγνωση των μέχρι τώρα αδυναμιών της η Ε.Α.Α.Κ επιδιώκει την εμβάθυνση της πολιτικής - ιδεολογικής σύγκλισης των δυνάμεών της σε βαθύτερο πολιτικό - ιδεολογικό επίπεδο, με χάραξη μίας μακροπρόθεσμης στρατηγικής για τα μέτωπα μέσω ενός δημοκρατικού μοντέλου οργάνωσης που θα διασφαλίζει την πολυφωνία και θα προάγει τη βαθύτερη πολιτική ενοποίηση και με στόχο το δεύτερο γύρο της νικηφόρας επανεμφάνισης του κινήματος, θα πρέπει να είναι το επίδικο.

ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

• Κάτω η συγκυβέρνηση-πραξικόπημα της αστικής ενότητας.  Ανατροπή του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-  ΔΗΣΥ , της ΕΕ, του ΔΝΤ ,των τραπεζιτών, πολυεθνικών, ΣΕΒ
• Δεν πληρώνουμε την κρίση τους- Διαγραφή του χρέους - Άμεση παύση πληρωμών.
• Εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο.
• Ανατροπή του μνημονίου και όλων των αντιδραστικών νόμων και νομοσχεδίων.
• Βαριά φορολογία για το κεφάλαιο. Καμία δαπάνη για εξοπλισμούς. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
• Έξω  από ΕΕ – ΟΝΕ – ΔΝΤ από τη σκοπιά των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων. Άμεση διάλυση τους  γιατί είναι ενάντια στα συμφέροντά των εργαζομένων και της νεολαίας.
• Ανατροπή του σύγχρονου πολιτικού – οικονομικού αυταρχισμού και των αλλεπάλληλων λευκών πραξικοπημάτων. Συγκρότηση οργάνων επιβολής των λαϊκών αναγκών που θα εκφράζουν τη Δημοκρατία του Αγωνιζόμενου Λαού. 
• Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών
• Κάτω το επαίσχυντο Σύμφωνο πρώτης Απασχόλησης για τη νεολαία, που ορίζει πρώτο μισθό το 592 ευρώ.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, 1400 ευρώ κατώτατος μισθός, αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.
• Πλήρη, δημόσια, καθολική και υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, οι εισφορές να καταβάλλονται αποκλειστικά από κράτος και εργοδότες.
• Να απαγορευτούν οι απολύσεις. Μείωση των ωρών εργασίας, 35-ωρο - 5μερο - 7ωρο. Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό.
• Ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου και όλων των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση.  Όχι στην μετατροπή του πανεπιστημίου σε μεταδευτεροβάθμιο ίδρυμα της αγοράς και του Μνημονίου. .
• Κάτω όλοι οι αντιεκπαιδευτικοί-αντεργατικοί νόμοι και νομοσχέδια. Απόσυρση του νόμου για τα κολέγια, για τη Δια Βίου Μάθηση, για την αξιολόγηση, για το ΔΟΑΤΑΠ. Απόσυρση του νόμου για τα μεταπτυχιακά που επιβάλλει τους κύκλους σπουδών, την  αγοραία λογική στη λειτουργία των ιδρυμάτων και τα δίδακτρα. Απόσυρση του νόμου για την έρευνα.
• Καμία αναθεώρηση του Συντάγματος. Πάλη ενάντια στη συνολική πολιτική αντιδραστική στροφή που επιχειρείται στο επίπεδο των πολιτικών θεσμών.
• Απεμπλοκή από Μπολόνια – ΚΕΧΑΕ και όλες τις συμφωνίες της ΕΕ για την Εκπαίδευση. Άμεση διάλυση του ΚΕΧΑΕ. Σύγκρουση με την πολιτική κυβέρνησης -ΕΕ- κεφαλαίου με μέτωπο κοινών συμφερόντων, των φοιτητών –σπουδαστών –μεταπτυχιακών –εργαζόμενων. Όχι στο ευρωπαϊκό πλαίσιο προσόντων.
• Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ. Να καταργηθούν οι εργολαβίες.
• Κατοχύρωση του ασύλου στα πανεπιστήμια και διεύρυνσή του σε σχολεία και χώρους δουλειάς.
• Πάλη ενάντια σε κάθε σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς και των επιχειρήσεων. Όχι στα επιχειρηματικά – ανταποδοτικά κριτήρια λειτουργίας της εκπαίδευσης.
• Όχι στον κατακερματισμό της εκπαίδευσης και την πολυδιάσπαση της μαθητικής και σπουδάζουσας νεολαίας σε ΚΕΣ, ΙΕΚ, ΚΕΚ, ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ. Κατάργηση των ΚΕΣ -ΚΕΚ- ΙΕΚ.
• Ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο, για όλα τα παιδιά, με ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες χωρίς ταξικούς – οικονομικούς – εξεταστικούς φραγμούς
• Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, Δημόσια και Δωρεάν για όλους, με μία σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο και όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο πτυχίο
• Δωρεάν σίτιση, στέγαση και όλων των απαραίτητων συγγράμματα για όλους. Καμία επιβολή  ενοικίου στις φοιτητικές εστίες. Δωρεάν χορήγηση πάσο από τις Γραμματείες. Ενιαίος δημόσιος φορέας διαχείρισης της φοιτητικής μέριμνας με αυτόνομο κονδύλι από τον κρατικό προϋπολογισμό που θα ελέγχεται από τους φοιτητικούς συλλόγους και τα εργατικά σωματεία
• Μπλόκο στην πολεμική έρευνα, τον τρομονόμο, τον κουκουλονόμο, την ευρωσυνθήκη. Να σταματήσει εδώ και τώρα η αστυνομοκρατία. Να καταργηθούν τα ΜΑΤ και όλες οι ειδικές δυνάμεις καταστολής. Αφοπλισμός της αστυνομίας. Κατάργηση της χρήσης χημικών και δακρυγόνων.
• Να ακυρωθούν άμεσα τα τερατώδη εξοπλιστικά σχέδια για τις ανάγκες του ιμπεριαλισμού και του αναβαθμισμένου ρόλου της ελληνικής ολιγαρχίας στην περιοχή. Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και τον Ευρωστρατό – Διάλυσή τους.
• Μείωση της στρατιωτικής θητείας. Πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα στους στρατευμένους. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα, όχι στη στράτευση στα 18. Κίνημα μαζικό μέσα κι έξω απ’ το στρατό.