Διαμαρτυρίες στις παρελάσεις υπήρχαν πάντοτε: Φωνές αντίδρασης ενάντια στις πάντα επίκαιρες από μεριάς κράτους μιλιταριστικές και εθνικιστικές επιδείξεις. Διαμαρτυρίες που όμως βρίσκονταν πάντα από την έξω πλευρά του κιγκλιδώματος.
Αλλά αυτή τη φορά κάτι άλλαξε. Τα κάγκελα έσπασαν και η οργή ξεχύθηκε στους δρόμους. Χιλιάδες κόσμου αντικατέστησαν τα στρατιωτικά τάγματα που για άλλη μία φορά ετοιμάζονταν να φανερώσουν με περισσή πειθαρχία τη σταθερότητα και τη φερεγγυότητα του κράτους ενάντια στον όποιον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό και μετέτρεψαν την καθιερωμένη εθνική φιέστα της παρέλασης σε ογκώδεις διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις που για πρώτη φορά τίμησαν το πρόταγμα της ανυπακοής με τον τρόπο που πραγματικά του αρμόζει και που επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά ότι οι αγώνες του λαού για την απελευθέρωση και τη χειραφέτηση (είτε ο αντίπαλος εμφανίζεται με το πρόσωπο του φασισμού, είτε με αυτό του οικονομικού διαχειριστή), τιμούνται με νέους αγώνες, και όχι με εορτές
Και με αυτόν ακριβώς, τον τρόπο, εκδηλώθηκε μία άνευ προηγουμένου μαζική, δημόσια, με τυμπανοκρουσίες αποδοκιμασία, όχι μόνο του επίσημου πολιτικού κόσμου, αλλά και ότι αυτός εκφράζει.
Αποδοκιμασία ενάντια σε όλους αυτούς που ξεπούλησαν τα τωρινά και αυριανά συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας . Αυτών που έσκυψαν στις προσταγές των δανειστών, του εγχώριου και του ξένου κεφαλαίου. Αυτών που ανέλαβαν το ρόλο των δοσίλογων κυβερνήσεων σε μια οικονομική και πολιτική κατοχή όλων των πτυχών της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στη χώρα μας από την ΕΕ και τον υπέρτατο νόμο του καπιταλισμού, το κέρδος.
Αποδοκιμασία που εκφράστηκε από τους πάντες: από του μαθητές με τα μαύρα περιβραχιόνια, που κοίταζαν το πλήθος στα αριστερά τους αντί για τους προύχοντες του κράτους και της εκκλησίας στα δεξιά τους, από εκείνον τον παραστάτη που με το υψωμένο του χέρι αντί να δώσει εντολή υποταγής στους υπόλοιπους μαθητές να κοιτάξουν στα δεξιά, το σήκωσε μόνο και μόνο για να μουτζώσει προς την εξέδρα, από εκείνους τους εργαζόμενους στην μπάντα που παρά την απειλή της απόλυσης φόρεσαν μαύρα περιβραχιόνια, και τέλος από όλον εκείνο τον κόσμο που μπήκε μαζί τους στην παρέλαση, και που έδιωξε τα ξεφτιλισμένα αφεντικά της αστικής δημοκρατίας εν είδη επισήμων από τις πανοραμικές τους θέσεις στην εξέδρα, καταλαμβάνοντας τη θέση τους.
Κι αν την ίδια ώρα κάποιοι μιλούσαν για ιεροσυλία και προσβολή, ενάντια στα ιερά και τα όσια του συστήματος, για προσβολή ενάντια στο έθνος και τη δημοκρατία, και για διάρρηξη της εθνικής ενότητας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι αυτοί οι ίδιοι που με το πρόσχημα του έθνους χωρίζουν τους λαούς και τους θέτουν οικονομικά και κοινωνικά αντιπαρατιθέμενους, γεννώντας έτσι τις πιο μισαλλόδοξες ιδέες στην ιστορία της ανθρωπότητας, και θέτοντας κάθε φορά που το χρειάζονται το θεμέλιο λίθο για τη γέννηση και ενός καινούριου φασιστικού ξεσπάσματος, μιας καινούριας καταβόθρας της ανθρώπινης νόησης.
Είναι οι ίδιοι που για χάρης της σωτηρίας του ιδεώδους της πατρίδας φορτώνουν στους εργαζόμενους την κρίση του συστήματος με την πρόφαση της εθνικής ενότητας. Σαν να είμαστε όλοι μέσα στο ίδιο τσουβάλι. Σαν να μην υπάρχουν αφεντικά και εργαζόμενοι, σαν να μην υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ αυτών που κέρδιζαν πριν και αυτών που δεν έπαιρναν τίποτα από τα κέρδη, σαν να μην υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ αυτών που ακόμα κερδίζουν και αυτών που πλέον δεν έχουν να ζήσουν.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
Οι διαδηλωτές της Θεσσαλονίκης, εμπόδισαν τη διεξαγωγή της στρατιωτικής παρέλαση. Από το πρωί πλήθος κόσμου είχε αποκλείσει και τις δύο πλευρές της λεωφόρου όπου θα γινόταν η παρέλαση και όσο η ώρα περνούσε όλο και περισσότερο πλήθος κατέβαινε στο δρόμο. Ο Παπούλιας, ο Μπεγλίτης και η στρατιωτική ηγεσία αποχώρησαν από την πίσω πλευρά της εξέδρας των επισήμων … Οι αστυνομικές δυνάμεις δεν είχαν πια καμιά δυνατότητα επέμβασης, αφού θα γινόταν παρέλαση με δακρυγόνα! Έτσι, ο κόσμος κατέλαβε όλο το μήκος και το πλάτος του δρόμου, επιτρέποντας μόνο σε σωματεία και συλλόγους να παρελάσουν. Κατέλαβε ακόμα και τα καθίσματα των «επισήμων» στην εξέδρα, η οποία ήταν στημένη κάτω ακριβώς από το νεόδμητο κτήριο του γερμανικού προξενίου…
Παράλληλα, σε όλη τη χώρα οι παρελάσεις μετατράπηκαν σε εκδηλώσεις οργής ενάντια στους εκπροσώπους του συστήματος, διαλύοντας το πνεύμα εθνικής ομοψυχίας που ήθελαν να διατρανώσουν.
Το μεγαλύτερο «ΟΧΙ» το είπε ο εργαζόμενος λαός. Ένα «όχι» ταξικό, αμφισβήτησης και ανατροπής. Έτσι τιμάμε εμείς τους Νεκρούς του Αγώνα ενάντια στο Ναζισμό και τον Εθνικισμό. Το ΟΧΙ του 40' βρίσκει την συνέχεια του στο ΟΧΙ στον σύγχρονο Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στον καπιταλισμό που αποκαλύπτει την κανιβαλική του φύση για αν υπερασπίσει και αυξήσει τα πλούτη των ολίγων.
Αυτή είναι η δική μας παρακαταθήκη στην Ιστορία:
Τιμούμε την Λαϊκή Αντίσταση του 41-44, Τους Αγωνιστές του Πολυτεχνείου, με την Εξέγερση μας ενάντια στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.
ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Η εμφάνιση των μαθητικών παρελάσεων συμπίπτει με την εποχή της συγκρότησης των εθνικών κρατών, και η τακτική καθιέρωσή τους με την άνοδο του φασισμού κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. Στην Ελλάδα η αρχή γίνεται με παρελάσεις μαθητών, προσκόπων και στρατιωτικών σχολών, ακολουθούμενες εθνικιστικές οργανώσεις. Οι μαθητικές παρελάσεις λαμβάνουν επίσημο χαρακτήρα και θεσμοθετούνται επί της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά., στα πρότυπα της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Οι μαθητικές παρελάσεις δεν σταματούν στη μετεμφυλιακή περίοδο, αλλά αποκτούν εκ νέου την παλιά τους αίγλη με την έλευση της χούντας των συνταγματαρχών το 1967.
Η μεταπολίτευση δεν αγγίζει το θεσμό των παρελάσεων, οι οποίες εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι σήμερα. Κι αυτό διότι ο θεσμός της παρέλασης, από τη γέννηση και την καθιέρωση του μέχρι σήμερα, ενσωματώνει ορισμένες πολύ ουσιαστικές διαδικασίες εκπαιδευτικού και συμβολικού χαρακτήρα, ως προς την εμπέδωση της αστικής αντίληψης σχετικά με την έννοια του έθνους, της πατρίδας και της κυριαρχίας τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ιστορικά αδιαμφισβήτητη φασιστική προέλευση του θεσμού των παρελάσεων καθόλου δεν εμποδίζει τη διατήρηση του σε περιόδους δημοκρατίας.
Οι μαθητικές παρελάσεις βρίσκονται σε ευθεία αντιστοιχία τις στρατιωτικές. Οι μαθητικές τάξεις μεταμορφώνονται σε διμοιρίες και γαλουχούνται στα υψηλά ιδανικά της πατρίδας και της θρησκείας: ομοιομορφία στο ντύσιμο, αυστηρή στοίχιση και στρατιωτικός βηματισμός στα πλαίσια μιας αποπνικτικής πειθαρχίας.
Μέσα από τον ευρύτερο συμβολισμό των παρελάσεων γίνεται κατανοητή η διαδικασία εμπέδωσης της κυρίαρχης ιδεολογίας μέσω της ευρύτερης εκπαιδευτικής διαδικασίας, κυρίως όσο αφορά το ζήτημα της κατηγοριοποίησης και της κατάταξης. Ένας από τους τρόπους που δημιουργούνται και εμπεδώνονται τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα:
Ο καλός μαθητής, που προπορεύεται, που οδηγεί τους υπόλοιπους μέτριους και κακούς (μη αντάξιοι των προσδοκιών του συστήματος σε μία καθόλα ισότιμη εκπαιδευτική διαδικασία), που έχει την «τιμή» να κρατά το εθνικό σύμβολο. Οι ψηλότεροι και δυνατότεροι που ακολουθούν, ακολουθούμενοι από τους καχεκτικούς , τους αδύναμους και τους κοντούς. Οι άντρες πρώτα, οι γυναίκες μετά.
Ο χαιρετισμός των ανωτέρων, της πολιτικής, στρατιωτικής και θρησκευτικής ηγεσίας, είναι το τελευταίο δείγμα συμβολικής υποταγής στους ανώτερους, η αποδοχή της ανωτερότητας τους και της υποταγής σε αυτούς.
Τέλος, η ομογενοποίηση όλων υπό τη σκέπη της εθνικής ενότητας, αποτελεί μια ψευδεπίγραφη συμβολική αποτύπωση της επίσημης ιστορικής αλήθειας, η οποία όμως ξεχνά το έντονο ταξικό στοιχείο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ξεχνά τις ιδεολογικές συμμαχίες του ξένου φασισμού με τον εγχώριο, όπως επίσης και τις μαζικές πολιτικές εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν. Μία διαδικασία αλλοίωσης της ιστορικής μνήμης και συγκρότησης ψευδών εθνικών συλλογικών αφηγήσεων, που ως σκοπώ έχει την ιδεολογική συγκρότηση και εμπέδωση του πατριωτισμού, της ιδέας του εθνικής ομοψυχίας, διαλύοντας τον πραγματικό διαχωρισμό που υπάρχει καθολικά, ανεξάρτητα από έθνη και φυλές: εκείνον του καταπιεστή και του καταπιεζόμενου, το στοιχείο δηλαδή της ταξικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου