Περί των νέων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και του φοιτητικού κινήματος.
Η ιστορία αλλάζει σελίδα στη νέα χιλιετία.
Εισαγωγή
Έχουν ιδιαίτερη συμβολική κι αισθητική αξία οι συμπτώσεις της ιστορίας όπως η σημερινή, όπου η αρχή της νέας χιλιετίας σύμφωνα με το δυτικό ημερολόγιο σημαδεύεται από την κρίση που διανύουμε. Μία κρίση, η οποία σε πείσμα πάρα πολλών (αστικών ή και αριστερών-οπορτουνιστικών) αναλύσεων αποδεικνύει πως πρόκειται για κάτι παραπάνω από «άλλη μία» περιοδική κρίση του Καπιταλισμού. Πρόκειται για μια κρίση που σηματοδοτεί ποιοτικές αλλαγές μιας σειράς χαρακτηριστικών του.
Όλο και μειώνεται το ποσοστό κέρδους που μπορεί να αποσπάσει το Κεφάλαιο από την ανθρώπινη εργασία, και όλες οι προσπάθειές του να κερδίσει χρόνο ζωής φτάνουν στο τέλος τους η μια μετά την άλλη (π.χ. παγκοσμιοποίηση, διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέa). Αυτή η αδυναμία εύρεσης διεξόδου από την πτώση του ποσοστού κέρδους είναι ο πυρήνας της κρίσης που διανύουμε.
Από τη μία οξύνονται απίστευτα οι αντιθέσεις μεταξύ κομματιών του ίδιου του Κεφαλαίου (π.χ. ανταγωνισμός μεταξύ εθνικών Κεφαλαίων, τάσεις διάλυσης του Ευρώ, αντιθέσεις παραγωγικού-χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου), κι από την άλλη όλα αυτά τα κομμάτια στέκουν παγκοσμίως ενωμένα απέναντι στους εργαζόμενους. Κινητοποιούν κάθε μηχανισμό που έχουν στη διάθεσή τους για να πετύχουν μια άμεση και βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του Κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων, ακόμα κι αν χρειάζεται να κάψουν κάθε «κοινωνική εφεδρεία» που είχαν ποτέ.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έκφανση αυτής της διαδικασίας είναι το νέο μοντέλο διακυβέρνησης: οι αστοί θεωρούν πως πλέον δεν χρειάζεται να εμπιστεύονται σε πολιτικό προσωπικό τη διαχείριση των κοινωνικών αντιδράσεων. Εκτιμώντας πως δεν υπάρχει «αντίπαλο δέος», προχωρούν σε (δοκιμαστική μέχρι στιγμής) δημιουργία κυβερνήσεων τεχνοκρατών. Συγκυβερνήσεων στις οποίες παράγοντες του Κεφαλαίου κυβερνούν οι ίδιοι, χωρίς να ενδιαφέρονται για κάποιου τύπου εκλογική «κοινοβουλευτική νομιμοποιήση». Πολιτεύονται με την αλαζονεία των «μπανανιών» της Λατινικής Αμερικής, επιβάλλοντας αναδιανομή κοινωνικού πλούτου χωρίς προηγούμενο.
Πιλοτική εφαρμογή αυτού του μοντέλου στις συνθήκες της κρίσης είναι κι η τωρινή συγκυβέρνηση. Μίλησε πιο ξεκάθαρα από ποτέ η ταξική ταυτότητα των αστικών κομμάτων, αφήνοντας στην άκρη κάθε τυπικό προσωπείο. Από τη μία έτσι αφοπλίζεται πολιτικά μεγάλο κομμάτι του λαού, το οποίο ελπίζει σε μια λύση μέσω κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Από την άλλη ανοίγει ο δρόμος για απεγκλωβισμό από τις αυταπάτες του δικομματικού μοντέλου. Ο βασιλιάς μπορεί να είναι πλέον γυμνός, αλλά αυτό θα αποκτήσει σημασία μόνο όταν ο λαός αρχίσει να γράφει τις εξελίξεις, με πόλο συσπείρωσης την Αριστερά.
Πλέον το πεδίο της πολιτικής πάλης είναι πολύ πιο αφιλόξενο, αλλά και πολύ πιο ξεκάθαρο: Οι δυνάμεις του Κεφαλαίου κυβερνούν σαν σύγχρονη απολυταρχία κι η Αριστερά βρίσκεται απέναντί τους.
Τέρμα πια στις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!
Κεφάλαιο πρώτο: Νέα χαρακτηριστικά εργαζομένων και φοιτητών
Στο σημερινό δυτικό κόσμο, τα εργατικά στρώματα εμφανίζουν μια σειρά χαρακτηριστικά διαφορετικά από παλιότερα, τα οποία αξίζει να δούμε, καθώς αλλάζουν μια σειρά υποκειμενικοί παράγοντες της, οι απαιτήσεις από την Αριστερά, οι δυνατότητες κι οι τρόποι παρέμβασης.
Πρώτο στοιχείο είναι η (χάρις την παγκοσμιοποίηση) μετακίνηση μεγάλου μέρους της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής στην ανατολική Ασία και σε άλλες χώρες με πλήρως εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό και αδύναμο εργατικό κίνημα. Μέρος της πολύ μεγαλύτερης υπεραξίας που αποσπάται έτσι διοχετευόταν και στα μεσαία στρώματα των πιο ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.
Δεύτερο στοιχείο είναι η αντιφατική πορεία της ιμπεριαλιστικής φάσης του καπιταλισμού. Από τη μία, δημιουργούνται όλο και πιο τεράστιοι επιχειρηματικοί κολοσσοί, συγκεντρώνοντας τεράστια οικονομική και πολιτική δύναμη συγχωνευόμενες μεταξύ τους και εξαφανίζοντας προοδευτικά μέρος του «μικρού κεφαλαίου». Την ίδια στιγμή όμως, δημιουργούνται πάμπολλες μικρές εταιρείες οι οποίες αναλαμβάνουν ρόλο «υπεργολάβου», αναλαμβάνοντας επιμέρους λειτουργίες των κολοσσών. Π.χ. κατασκευαστικές εταιρείες που απασχολούν πολλές μικρότερες (συχνά εναλλάξ) για λειτουργίες όπως λογιστικά, επενδυτικά, φορολογικά, μηχανικά, μελέτες κλπ.
Τρίτο στοιχείο είναι η όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα με την οποία το εργατικό δυναμικό αλλάζει εργασία και αντικείμενο. Εξαφανίζεται η σχετική σταθερότητα που είχε ο εργαζόμενος, μέχρι του σημείου να χρειάζεται να αλλάζει συχνά όχι μόνο δουλειά, αλλά και αντικείμενο.
Τέταρτο στοιχείο είναι η πολύ διευρυμένη πρόσβαση των εργαζόμενων στρωμάτων στο εκπαιδευτικό σύστημα, πράγμα που εξασφαλίζει ένα υψηλότερο επίπεδο νοητικής συγκρότησης και κατανόησης. Άλλος ένας λόγος για τον οποίο προωθείται η πλήρης υποταγή της παρεχόμενης γνώσης στην επιχειρηματική λογική, ώστε ν’ αντιμετωπιστεί η επαναστατική προοπτική ενός μορφωμένου προλεταριάτου.
Αποτελέσματα:
- Τα εργαζόμενα στρώματα στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού έχουν πλέον πολύ πιο μικροαστικά αντανακλαστικά κι εύκολα πειθαναγκάζονται να ταυτίσουν τα συμφέροντά τους με τα συμφέροντα του Κεφαλαίου.
- Είναι δυσανάλογα μικρό σε αριθμό και το δυνητικά πιο επαναστατικό κομμάτι της εργατικής τάξης, το βιομηχανικό προλεταριάτο.
- Η πολυδιάσπαση των εργασιακών χώρων, η εργασιακή αστάθεια, η μαύρη εργασία δυσχεραίνουν τη δημιουργία σωματείων, τα οποία εκ των πραγμάτων είναι πολύ μικρότερα και διάσπαρτα.
- Γίνεται πολύ πιο δύσκολη η δόμηση αλληλεγγύης και συνείδησης ταξικού αγώνα, καθώς ο εργαζόμενος βρίσκεται για πραγματικά προσωρινό χρονικό διάστημα στον εργασιακό του χώρο.
- Η κλασική συνταγή παρέμβασης που ξεκινά από τους οικονομικούς αγώνες σωματείου και τους εξελίσσει σε πολιτικούς γίνεται πιο δύσκολη λόγω των παραπάνω κι επειδή η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων κι εργασιακών δικαιωμάτων συσκολεύει πάρα πολύ οποιαδήποτε οικονομική διεκδίκηση ξεπερνά τα όρια του ενός σωματείου.
- Εμφανίζεται η αναγκαιότητα νέων φορέων που θα ξεκινούν από πολύ νωρίτερα τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, με ευρύτερη βάση από αυτή που μπορεί να εξασφαλίσει ένα σωματείο.
- Η υψηλότερη μόρφωση των εργαζόμενων στρωμάτων ενισχύει ρεφορμιστικές τάσεις τους, στο μέτρο που η Αριστερά δεν έχει ακόμα απτή και πλήρη πρόταση εξουσίας για το σήμερα, και αφήνει τον Καπιταλισμό να έχει τη μόνη σαφή πρόταση για το πώς να λειτουργεί ο κόσμος.
- Από την άλλη, ανεβάζει την πήχη για την Αριστερά και δίνει στο λαό όλο και μεγαλύτερες δυνατότητες να βγει στο προσκήνιο και να δημιουργήσει δικές του δομές που μπορούν να αποτελέσουν «πόλο εξουσίας». Άλλωστε, μια βασική αντίφαση του Καπιταλισμού είναι το ότι δίνει στους εργαζόμενους τα «εργαλεία» που χρειάζονται για να λειτουργήσουν οι ίδιοι την οικονομία. Δημιουργεί ένα εργατικό δυναμικό που δε χρειάζεται πλέον αφεντικά.
- Από αυτή την πλευρά, μια κομμουνιστική κοινωνία είναι σήμερα πιο επιτεύξιμη από ποτέ.
Στο πλαίσιο των παραπάνω, πρέπει να αναγνωρίσουμε μερικά ειδικά χαρακτηριστικά του φοιτητικού σώματος:
Πρώτον, στην Ελλάδα πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο μέρος του νέου πληθυσμού. Είναι διαταξικό, με μια μειωμένη παρουσία των πιο φτωχών στρωμάτων. Αυτός ο ταξικός αποκλεισμός εντείνεται τάχιστα, με διάφορες μορφές, από την ανεργία των γονέων μέχρι τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Δεύτερον, βρίσκεται κατ’ αρχήν εκτός παραγωγής, υπό την έννοια ότι δεν εργάζεται, ή εργάζεται με ειδικούς όρους (διάφορες μορφές μεταπτυχιακών-διδακτορικών κλπ.). Ως εκ τούτου, δύσκολα αποκτά ταξική συνείδηση, καθώς λείπουν οι συνθήκες ύπαρξής της. Αυτό το σημείο όμως δεν είναι στατικό, καθώς όλο και μεγαλύτερο μέρος πλέον δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές του, αν και με πλήρως ελαστικές και προσωρινές μορφές εργασίας.
Τρίτον, ενώ παλαιότερα η τριτοβάθμια εκπαίδευση παρήγαγε το πιο ευνοημένο κομμάτι του εργατικού δυναμικού, κυρίως της μεσαίας τάξης, τα τελευταία χρόνια αυτό προλεταριοποιείται βιαίως. Η ανεργία σχεδόν των μισών νέων κι ο καλπάζων ρυθμός της ελαστικής εργασίας το δείχνουν περίτρανα. Μπορούμε να πούμε πως η ταξική του προοπτική τσαλαπατά τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του.
Τέταρτον, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δοκιμάζονται πάνω του όλες οι νέες επιταγές της αγοράς («λιγότερη γνώση», πολυδιάσπαση, ελαστική εργασία-stage κλπ.)
Βάσει των παραπάνω, το φοιτητικό σώμα, σε αντιστοιχία και με την υπόλοιπη κοινωνία, εμφανίζει ταυτοχρόνως τάσεις χειραφέτησης κι υποταγής: Αφ’ ενός, έχει μεγάλες δυνατότητες στο να αποφασίσει, να οργανώσει και να διεξάγει αγώνες και διεκδικήσεις. Αφ’ ετέρου, όσο δε βρίσκει το πρόγραμμα τακτικών και στρατηγικών διεκδικήσεων, μα ούτε και τις μορφές διεξαγωγής, οργάνωσης και συντονισμού της ταξικής πάλης σε κάθε χώρο (για οικονομία λόγου σε αυτό το κείμενο, εν συντομία δομές), τείνει να υποταχθεί μπροστά στο βάρος της επίθεσης.
Κεφάλαιο δεύτερο: Απαιτείται απάντηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος
Το Κεφάλαιο ξεδιπλώνει ταχύτατα όλο το πρόγραμμα της ταξικής επίθεσης του και βάζει σε λειτουργία κάθε μηχανισμό που έχει στη διάθεσή του για να το επιβάλλει. Υπ’ αυτό το πρίσμα, και το εργατικό-λαϊκό κίνημα πρέπει να εξετάσει στρατηγικά και τακτικά την απάντησή του και να την επιβάλλει.
Πρώτα και κύρια, πραγματική απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από ένα πανκοινωνικό-πανεργατικό μέτωπο, καθώς η επίθεση του Κεφαλαίου είναι πιο συνολική και πολύπλευρη από ποτέ.
Εκτιμούμε πως ραχοκοκκαλιά αυτού του παλλαϊκού κινήματος μπορεί να είναι μόνο το εργατικό κίνημα, και πως μπορεί να συγκροτηθεί μόνο στη βάση στόχων που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντα του λαού, κόντρα στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα εργοδοτών-τραπεζιτών-δανειστών-ιμπεριαλιστών.
Στις σημερινές συνθήκες μάλιστα, φαίνεται πως ο Καπιταλισμός δε θέλει, αλλά και δε μπορεί να κάνει παραχωρήσεις χωρίς κίνδυνο για την επιβίωσή του. Ως εκ τούτου, ένα πρόγραμμα των λαϊκών αναγκών εκ των πραγμάτων προωθεί την αλλαγή της κοινωνίας, καθώς δίνει τέρμα πια στις αυταπάτες και χωρίζει σε στρατόπεδα το Κεφάλαιο και τους εργάτες.
Νικηφόρο μέτωπο μπορεί να συγκροτηθεί μόνο στη βάση τακτικών στόχων και στρατηγικού οράματος, τα οποία να μπορούν να είναι ευρείας αποδοχής. Κάπου εδώ πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων διάφορες οπορτουνιστικές αντιλήψεις που αφαιρούν την πληρότητα και το όραμα για να πετύχουν μια ευρύτερη ενδοαριστερή και μόνο συνεννόηση, ή που βάζουν μαξιμαλιστικά αιτήματα, αδιαφορώντας για ο,τιδήποτε θα μπορούσε να τα συνδέσει με την ελληνική κοινωνία του σήμερα, ελέω «ιδεολογικής καθαρότητας».
Μια απόπειρα ψηλάφησης αυτής της παντιέρας είναι ένα εμπλουτιζόμενο σύνολο αιτημάτων γι ανατροπή και αυτής και κάθε αντεργατικής κυβέρνησης, σταθερή και αξιοπρεπή εργασία για όλους, αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των εργαζομένων, διαγραφή του χρέους τους, έξοδο από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, εθνικοποίηση βασικών τομέων της παραγωγής και τραπεζικού συστήματος με εργατικό έλεγχο, διεκδίκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, λαϊκή κυριαρχία κι ανεξαρτησία από κάθε οικονομικό (και όχι μόνο) επικυρίαρχο.
Κεφάλαιο τρίτο: Ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος σε αυτήν
Στα πλαίσια των παραπάνω, η Ε.Α.Α.Κ. πρέπει να εξετάσει τί ρόλο μπορεί να παίξει το φοιτητικό κίνημα, οργανώνοντας τις επιμέρους μάχες και διεκδικήσεις του κι εντάσσοντάς τες σ’ ένα ευρύτερο κοινωνικό-πολιτικό σχέδιο.
Κατ’ αρχάς, ο φοιτητικός πληθυσμός είναι κατά πλειοψηφία ο αυριανός εργαζόμενος πληθυσμός. Ως εκ τούτου, είναι τεράστιας σημασίας η ενημέρωση κι η πολιτική διαπαιδαγώγησή του, ώστε να έχει μαι βασική συνείδηση της θέσης του στην κοινωνία και την παραγωγή.
Δεύτερον, το φοιτητικό κίνημα έχει αποδείξει πως μπορεί υπό προϋποθέσεις να δράσει ως καταλύτης ευρύτερων κοινωνικών εξελίξεων, λόγω της μαχητικότητας και της μικρής του ανάγκης να αρκεστεί σε συμβιβασμούς. Μπορεί και πρέπει να σταθεί πλάι στις εργατικές διεκδικήσεις με κάθε τρόπο.
Τρίτον, αποτελείται από το πιο μορφωμένο κομμάτι της νεολαίας, οπότε πρέπει να μπορέσει μέσα από τις δομές του να παράξει πρόταγμα για την παιδεία των αναγκών του, συμβάλλοντας έτσι στη συνολική απαίτηση του λαού για το μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Τέταρτον, καθώς είναι πιο κοντά στην αιχμή της εξελισσόμενης γνώσης, πρέπει να την κρίνει, να εντάσσει με κάθε δυνατό τρόπο την εξέλιξή της στο συμφέρον του λαού και να τη χρησιμοποιήσει για να χτίσει την κοινωνία του αύριο.
Εν ολίγοις, πρέπει να αντιμετωπίσει τη γνώση και την εκπαίδευση σαν πεδίο ταξικής πάλης και να τα αξιοποιήσει με σκοπό να χτίσει το ίδιο το εργατικό-λαϊκό κίνημα, μέσα από τις δομές του την παραγωγή που θα υπάρχει, όχι για τους αστούς, αλλά για να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες όλων μας.
Κεφάλαιο τέταρτο: Οι δομές του σήμερα
Σε κάθε ιστορική περίοδο, οι δομές είναι διαφορετικές, καθώς ακολουθούν τις ανάγκες και τα χαρακτηριστικά της εποχής. Δεδομένου του ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας περιόδου της ιστορίας, πρέπει να συζητηθεί διεξοδικά σε κάθε ένα σχήμα της Ε.Α.Α.Κ. το ποιές μπορεί και πρέπει να είναι οι μορφές που έχει ανάγκη η εποχή που ζούμε.
Στις σημερινές συνθήκες, το εργατικό κίνημα δε βρίσκεται με επιθετικό κι οργανωμένο τρόπο στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων, αντιθέτως μάλιστα τις τελευταίες δεκαετίες βρίσκεται σε φάση σοβαρής ύφεσης, με τις προηγούμενες δομές του να έχουν ατονήσει, παρακμάσει, ενσωματωθεί, ή και να έχουν γίνει προδοτικές, με πιο χαρακτηριστικές τις εργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Υπό αυτές τις συνθήκες, δε μπορεί να υπάρξει κανενός είδους λύση «από τα πάνω». Λογικές αντικατάστασης των παρηκμασμένων δομών με «πιο αγωνιστικές» (σε φοιτητικά δεδομένα βλέπε φιλολογία περί ανασύστασης Ε.Φ.Ε.Ε. ή οργάνωσης γύρω από το ήδη υπάρχον και πολιτικά αποκρυσταλλωμένο Μ.Α.Σ.), ως τρόπο λύσης των πραγματικών προβλημάτων του κινήματος είναι τελείως ανεδαφικές.
Το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό και οι όποιες δομές υπάρξουν θα έχουν νόημα ύπαρξης μόνο στο μέτρο που θα δημιουργηθούν από την ίδια την ανάγκη του κινήματος να οργανωθεί σε ανώτερο επίπεδο.
Ο λαϊκός παράγοντας είναι πλέον πιο ώριμος από προηγούμενες εποχές, όσο κι αν αυτό δεν αντικατοπτρίζεται ακόμα σε αντιπρόταση. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το ότι ένα κίνημα δευτερευούσης ιστορικής σημασίας όπως το «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» έχει πιο συνειδητό και ορθό αντικαπιταλιστικό λόγο από το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.
Όλη η πείρα που έχουμε αποκομίσει το τελευταίο διάστημα στηρίζει την εκτίμηση αυτή, καθώς φαίνεται μια συνεχής ανάγκη του λαού να μπορέσει να βρει έναν τρόπο να συζητήσει, να βάλει σε μια σειρά ποιό είναι το δίκιο του και να το επιβάλλει. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των προσπαθειών είναι η επιμονή σε συνελεύσεις βάσης. Γίναμε μάρτυρες μιας βεντάλιας πρωτόλειων δομών που βασίζονταν στο μοντέλο της Γενικής Συνέλευσης: Συντονιστικό Πρωτοβάθμεων Σωματείων, Λαϊκές Συνελεύσεις σε γειτονιές και Σύνταγμα, καταλήψεις υπουργείων από τους ίδιους τους εργαζόμενους τους, Συντονιστικό Συνελεύσεων και Καταλήψεων στο φοιτητικό κίνημα.
Εκτιμούμε πως αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή ο υποκειμενικός παράγοντας αρχίζει να ωριμάζει με μεγάλη ταχύτητα. Άλλωστε στις κρίσεις ο ιστορικός χρόνος συμπιέζεται εκπληκτικά. Εκτιμούμε πως βασικός άξονας όποιων δομών θελήσουν να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες θα είναι πως η Συνέλευση Βάσης (με όποια μορφή, Γενική Συνέλευση σχολής, συνέλευση σωματείου, γειτονιάς κλπ.) πρέπει να είναι το βασικό κύτταρο των δομών.
Φυσικά όλες αυτές οι προσπάθειες έχουν τις επιμέρους αδυναμίες τους όσον αφορά τη χαμηλή πολιτικοποίηση, την έλλειψη πρακτικότητας κι αποτελεσματικότητας και τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό. Κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλονται και στα μικροαστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας τα οποία αναφέραμε στο πρώτο κεφάλαιο. Χρέος μας είναι κι από τη μεριά μας να τις εξαλείψουμε.
Για μια δομή στο φοιτητικό κίνημα συγκεκριμένα, θεωρούμε πως τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. πρέπει να προχωρήσουν στα εξής βήματα στις σχολές:
- Παγίωση των συχνών Γενικών Συνελεύσεων σε κάθε σύλλογο όπου αυτό είναι δυνατόν, με στόχο το να γίνονται μια το μήνα ή συχνότερα. Επιβάλλεται από τις καταστάσεις συνεχών εξελίξεων τις οποίες βιώνουμε και παγιώνει τη Συνέλευση ως το ανώτατο όργανο των ίδιων των φοιτητών.
- Δεδομένου αυτού, σχετικό συντονισμό των ημερομηνιών των Γενικών Συνελεύσεων, ώστε να είναι απτή η ύπαρξη «γύρων συνελεύσεων». Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται η παρέμβαση σε άλλους συλλόγους ώστε να μπουν σε αυτούς τους ρυθμούς.
- Επιλογή από κάθε Συνέλευση ενός ή περισσότερων ανακλητών ατόμων που θα είναι επιφορτισμένα να την εκπροσωπήσουν, δεσμευμένα από την απόφαση που πάρθηκε.
- Ως εκπρόσωποι των επιμέρους Γενικών Συνελεύσεων, να συγκροτούν το σώμα ενός Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων.
- Το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων θα δρα μεταξύ των γύρων συνελεύσεων, με σκοπό να συντονίζει τη δράση των επιμέρους Γενικών Συνελεύσεων. Μεταξύ των δράσεών του θα πρέπει να είναι ο συντονισμός κινητοποιήσεων, πορειών κι εξώστρεφων δράσεων, κι η σύνταξη ανακοινώσεων ή/και δελτίων τύπου μετά από γύρους συνελεύσεων και για έκτακτα γεγονότα.
Κεφάλαιο πέμπτο: Ο ρόλος των αριστερών δυνάμεων
Τέλος, πρέπει να δούμε ποιός είναι ο ρόλος που θέλουμε να παίξουμε ως αριστερές δυνάμεις. Όχι μόνο εντός των σχολών, αλλά και πώς μπορεί η ίδια η Ε.Α.Α.Κ. να συμβάλλει στην οικοδόμηση μιας νέας Αριστεράς που πραγματικά θα καλύπτει τις πολιτικές ανάγκες του λαού. Που θα μπορέσει να βοηθήσει στη διαμόρφωση προγράμματος εξουσίας από τον ίδιο το λαό, για τον ίδιο το λαό.
Κατ’ αρχήν, οι αριστερές δυνάμεις έχουν χρέος πολύ μεγαλύτερο από το να «έχουν δίκιο». Δεν έχουν χρέος μόνο να παρεμβαίνουν εκεί όπου πραγματικά εκτυλίσσεται η ταξική πάλη, μέσα κι έξω από χώρους δουλειάς, μέσα κι έξω από σωματεία, μέσα κι έξω από σχολές, μέσα κι έξω από το στρατό και ούτω καθ’ εξής.
Η Αριστερά θεωρεί εαυτόν με αναπόσπαστο τρόπο κομμάτι του εργατικού-λαϊκού-νεολαιίστικου κινήματος. Ακριβώς γι αυτό παρεμβαίνει με κάθε τρόπο, προσπαθώντας να έχει όσο το δυνατόν πιο διεισδυτική ματιά στις εξελίξεις. Είναι χρέος κάθε αριστερού και κάθε αριστερής συλλογικότητας να προσπαθεί να βάζει όλο και πιο ψηλά τον πολιτικό πήχη για το εαυτό της. Να προσπαθεί να βρίσκεται στην αιχμή του πολιτικού δόρατος του κινήματος και να θέτει την πιο ακριβή και πλήρη ανάλυσή της στην υπηρεσία του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Αυτό για τον κάθε έναν αγωνιστή της Αριστεράς μεταφράζεται σε προσωπική και συλλογική μελέτη, προβληματισμό, συλλογή και μοιρασιά πείρας και σκέψης. Σε προσωπική και συλλογική καθαρά πολιτική στάση στην επίλυση διαφωνιών. Στην εκτίμηση της δημιουργικότητας του ίδιου του κινήματος, αλλά και της δομημένης σκέψης. Στον τρόπο με τον οποίο δένει την πάλη στο σήμερα με το όραμα του αύριο. Σε μια συνολική στάση για την οποία θα μπορεί να είναι περήφανος ως επαναστάτης.
Ο λόγος που η Αριστερά πρέπει να θέτει τόσο ψηλά τον πήχη είναι πως θεωρούμε πως έχουμε να προσφέρουμε κάτι σοβαρό: πως είναι χρέος μας να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια ώστε η πολιτική παντιέρα του εργατικού-λαϊκού κινήματος να είναι νικηφόρα, πλήρης και στοχευμένη εκεί που πρέπει να είναι, να καλύπτει τις ανάγκες του λαού, να ξεπερνά τα σάπια δεσμά του Καπιταλισμού και να εμπνέει τον καθένα για να χτίσει ένα νέο κόσμο.
Σε αυτή τη λογική κι η Ε.Α.Α.Κ., ως Αριστερή Κίνηση εντός των πανεπιστημίων πρέπει να παρεμβαίνει στα πεδία της ταξικής πάλης, στα συμφέροντα των φοιτητών, τις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων τους, στις διεκδικήσεις που αφορούν την εργασία εντός κι εκτός του πανεπιστημίου, που αφορούν την κοινωνία και τη νεολαία.
Πρέπει κάθε σχήμα να δίνει κάθε μια επιμέρους μάχη μαζί με τη διεκδίκηση του οράματος. Να παλεύει από το «μικρό», σαν την ποιότητα σίτισης κι εστιών μέχρι το πιο μεγάλο, σαν την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και του σηπόμενου Καπιταλισμού. Να δίνει κάθε μια επιμέρους μάχη εντάσσοντάς την ουσιαστικά στο στρατηγικό στόχο της ανατροπής υπέρ μιας κοινωνίας των αναγκών μας.
Μέσα από τις μαζικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος να παλεύει για την παιδεία των αναγκών μας πέρα κι από τα επιμέρους. Να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός προτάγματος του ίδιου του φοιτητικού κινήματος για την παιδεία των πραγματικών λαϊκών αναγκών. Να συμβάλλει αποφασιστικά στον εμπλουτισμό του και στην συγκεκριμενοποίηση του. Να το θέτει προς κρίση στις ίδιες τις μαζικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, το μόνο υγιές πεδίο για να διαμορφωθεί και να κριθεί ένα πρόγραμμα.
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες είναι που θα κυοφορηθεί η Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας, αυτή που θα εμπνεύσει τον κόσμο με την απτή της πρόταση για μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία για τους ανθρώπους που πραγματικά παράγουν τον ανθρώπινο πλούτο και πολιτισμό, κι όχι τους μπουρζουάδες που μας κρατούν υποδουλωμένους για να σφετερίζονται την εργασία μας.
Ρ.Α.Φ. ★ Ε.Α.Α.Κ.
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου