ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΕΑΑΚ [15-16/1/2016] - ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΑΕΠ-ΕΑΑΚ Ρεθύμνου

αναδημοσίευση από: ΑΕΠ-ΕΑΑΚ Ρεθύμνου

Η καπιταλιστική κρίση πέρα από τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, συνοδεύεται από αυταρχισμό και αντιδραστικοποίηση, κλιμάκωση των πολέμων, όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που έρχονται στο προσκήνιο με τη φρίκη των νεκρών αμάχων στη Συρία, τη Γαλλία και την Τουρκία, των πνιγμένων στο Αιγαίο, των κομμουνιστών στην Ανατολική Ουκρανία, που μάχονται ενάντια στη φασιστική Ουκρανική κυβέρνηση. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εφαρμόζει το 3ο μνημόνιο (αύξηση της φορολογίας , πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με πιο πρόσφατο γεγονός την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, πλήρης διάλυση του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού).Και παράλληλα, συμπορεύεται με την κυρίαρχη γραμμή της Ε.Ε σε θέματα των προσφύγων, της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», με το όργιο καταστολής, που εξαπολύεται, σε όποια εστία αντίστασης δημιουργείται, στοχοποιώντας και συλλαμβάνοντας απροκάλυπτα αγωνιστές. Παράλληλα, η ανεργία έχει φτάσει στο 60% στους νέους, αναγκάζοντας τους να καταφεύγουν στο νέο εργασιακό καθεστώς που επιβάλλεται σήμερα, όπως η επισφάλεια, τα προγράμματα voucher, ΕΣΠΑ, ΟΑΕΔ.

     Όλες αυτές οι εξελίξεις δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον χώρο του πανεπιστημίου. Η συνεχής υποχρηματοδοτότηση έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή του χαρακτήρα του πανεπιστημίου έτσι όπως αυτό διορθωνόταν πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Αυτό εκφράζεται με την διάλυση των παροχών της μέριμνας για το σύνολο των φοιτητών (σίτιση, στέγαση, μεταφορά, συγγράμματα). Επιπλέον η επίθεση εντείνεται με την υποστελέχωση σε διδακτικό και διοικητικό προσωπικό καθώς πολλοί καθηγητές συνταξιοδοτούνται και δεν αντικαθίστανται με αποτελέσματα προγράμματα σπουδών να αλλάζουν εξαιτίας των ελλείψεων. Τα παραπάνω έχουν ως συνέπεια την συνεχή υποβάθμιση των πτυχίων. Την λύση στα προβλήματα ‘’έρχονται να δώσουν’ οι επιχειρήσεις (με τις εργολαβίες μέσα στις σχολές –εταιρίες security, καθαρισμού, σίτισης-) οι συνεχείς αξιολογήσεις (θυμίζοντας μας την Μπολόνια και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ώστε να διασφαλιστεί αφενός μεν η διεθνής ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής ανώτατης εκπαίδευσης, αφετέρου δε η αποτελεσματική σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη) η εντατικοποίηση των σπουδών (πολυκατακερματισμός του αντικειμένου μιας σχολής, οι πολλαπλές ταχύτητες προγραμμάτων αλλά και αποφοίτων σε συνδυασμό με την εξατομίκευση δημιουργούν έναν φοιτητή/εργαζόμενο ‘’ρομπότ’’ πάνω στις ανάγκες της αγοράς) τα επαγγελματικά δικαιώματα( τα οποία εξαφανίζονται σε συνδυασμό με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ετοιμάζοντας μας έναν εργασιακό μεσαίωνα) . Όλα αυτά σε αλληλεπίδραση έρχονται να συμβάλουν στην γενικότερη συντηρητικοποίηση των ιδρυμάτων και το άνοιγμα τους στην αγορά επιβάλλοντας τη συρρίκνωση της ανώτατης εκπαίδευσης (ιδιωτικά Ι.Ε.Κ αλλά και δίδακτρα στα ‘’δημόσια’’ ιδρύματα) . Με την διάλυση κάθε έννοιας δημόσιας και δωρεάν παιδείας η επιχειρηματική ανασυγκρότηση παρουσιάζεται ως η μόνη λύση μέσω της εισαγωγής ιδιωτικών συμφερόντων στη γνώση και την έρευνα του πανεπιστημίου, ιδιαίτερα σε σχολές που είναι χρήσιμες για τα κέρδη του κεφαλαίου, για τις υπόλοιπες το μέλλον είναι είτε ένα σχέδιο Αθηνά 2 είτε στοχευμένη ερεύνα στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό.

     Στην εποχή της ανεργίας του 65% της ελαστικής και ανασφάλιστης-απλήρωτης εργασίας, η νεολαία παρακολουθεί να διαδραματίζεται μια επίθεση εναντίον της, η ένταση της οποίας χρόνο με τον χρόνο αυξάνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς και το πιο σημαντικό γεγονός ότι με αυτόν τον τρόπο είναι απαγορευτικό για την ίδια να ονειρεύεται και να οραματίζεται το μέλλον της. Η επίθεση αυτή, δεν κάνει διακρίσεις , χτύπα την νεολαία συνολικά είτε σπουδάζει σε ΑΕΙ-ΤΕΙ είτε δεν κατόρθωσε ποτέ να σπουδάσει , δημιουργεί μια νέα κατάσταση. Στην περίπτωση της σπουδάζουσας νεολαίας η κάλυψη των πιο βασικών αναγκών, όπως είναι η σίτιση-στέγαση-μεταφορά ανάγονται σε σημεία πάνω στα οποία μεγάλο μέρος των φοιτητών δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται συχνά φαινόμενα όπως της εγκατάλειψης των σπουδών και την προσπάθεια οι ίδιοι οι φοιτητές να καλύψουν τα έξοδα τους μέσω μια ευκαιριακής δουλειάς. Επαρχιακές πόλεις, όπως το Ρέθυμνο, τείνουν να μετατρέπονται σε χώρους, όπου μεγάλες και μεσαίες τοπικές επιχειρήσεις-μαγαζιά λειτουργούν πάνω στην αισχροκέρδεια κατά των εργαζόμενων φοιτητών. Έτσι λοιπόν, οι φοιτητές σκέφτονται και δρουν καθημερινά στο χώρο του πανεπιστήμιου και έξω από αυτόν σε εντατικούς ρυθμούς με μοναδικό στόχο την επιβίωση τους στο πεδίο του ανταγωνισμού σε μια ατέρμονη προσπάθεια συλλογής πιστωτικών μονάδων, πιστοποιητικών και τεχνικών δεξιοτήτων κομμένες και ραμμένες στα μέτρα και τις ανάγκες της αγοράς. Σε αυτήν την πραγματικότητα διαμορφώνεται σήμερα μια νεολαία, που σε πρώτο επίπεδο είναι εκείνη που δέχεται πρώτη τα πιο σκληρά μέτρα και σε ένα δεύτερο καλείται να τα συνηθίσει ως πάγιες καταστάσεις.

       Η νεολαία ως το πιο μαχόμενο κομμάτι της κοινωνίας οφείλει να δώσει την δική της απάντηση στο μέλλον που της ετοιμάζουν, να βγει μπροστά και να προτάξει την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη με τους αγώνες της. Στα συλλογικά προβλήματα δεν χωράνε ατομικές λύσεις, κόντρα στο αδιέξοδο του ατομικού δρόμου, αγωνιζόμαστε μαζικά μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους και τις γενικές συνελεύσεις για τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας σε παιδεία κι εργασία. Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, η αντικαπιταλιστική αριστερά στα πανεπιστήμια έχει χρέος να βάλει σήμερα τις πλάτες για ένα φοιτητικό κίνημα ,το οποίο θα βάλει φρένο στο νέο νομοσχέδιο το οποίο έρχεται να εφαρμοστεί την Άνοιξη. Αυτό το κίνημα θα έχει ξεκάθαρα πολιτικά χαρακτηριστικά αλλά και διεκδικήσεις, με ανάλυση που θα συνδέει ορατά τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα με εκείνα του πανεπιστημίου .Είναι ανάγκη στο σήμερα να αφουγκραστούμε τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης και της εργασίας γενικότερα, ώστε να επιτύχουμε συντονισμό των γενικών συνελεύσεων που θα μπορούν να ανατρέψουν συνολικά τις κυρίαρχες πολιτικές.

   Στο Ρέθυμνο το προηγούμενο διάστημα ξέσπασε ένα μεγαλειώδες κίνημα που πέτυχε σημαντικές νίκες. Η κατάληψη του πανεπιστήμιου για 3 εβδομάδες αποτέλεσε ένα γεγονός, που διαδόθηκε σε όλους τους κινηματικούς χώρους και αποτελεί μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη τόσο για το ίδιο το πανεπιστήμιο, όσο και συνολικότερα για το ίδιο το κίνημα. Ας δούμε όμως πως ξεκίνησαν όλα. Η κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω σε συνδυασμό με το βίαιο αποκλεισμό φοιτητών και φοιτητριών από την δωρεάν σίτιση προκάλεσαν μεγάλες και δυναμικές αντιδράσεις. Πιο συγκεκριμένα, με τη έναρξη του χειμερινού εξαμήνου, εξαιτίας της υποχρηματοδότησης αλλά και του μνημονιακού μέτρου της αύξησης του ΦΠΑ στην ιδιωτική εστίαση στο 23%, 700 συμφοιτήτριες/τες μας έχασαν το δικαίωμα τους στη δωρεάν σίτιση που είχαν το προηγούμενο διάστημα. Από την πρώτη στιγμή πραγματοποιήθηκαν διαμαρτυρίες των συλλόγων στην πρυτανεία και την πόλη .Μετά από μια σειρά τμηματικών συνελεύσεων στα μέσα Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνέλευση όλων των σχολών που κατέληξε σε κατάληψη της πρυτανείας. Στη συνέχεια και αφού η συμμετοχή των φοιτητών/τριών αυξανόταν προχωρήσαμε σε κατάληψη του ιδρύματος. Από την πρώτη εβδομάδα κιόλας πετύχαμε σημαντικές νίκες (150 κάρτες σίτισης!) με τις δυναμικές κινητοποιήσεις μας τόσο στα γραφεία της εργολαβίας στη σίτιση ‘’Γευσήνους’’ όσο και στην ιδιωτική εταιρία των ΚΤΕΛ Ρεθύμνου-Χανίων. Τα αιτήματα, που υπήρξαν αφορμή να ξεκινήσει ο μεγαλειώδης αγώνας του Ρεθύμνου μπορεί να ήταν αρχικά τα ζητήματα της μέριμνας (σίτιση-στέγαση-μεταφορά), στη συνέχεια, όμως, καταφέραμε να συνδέσουμε την πάλη μας με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της τοπικής κοινωνίας και τα σωματεία των εργαζομένων κάνοντας κοινές εκδηλώσεις και συζητήσεις για συντονισμό των δράσεων μας.

      Όλη αυτή η εμπειρία της κατάληψης στο πανεπιστήμιο Ρεθύμνου μας έδειξε ότι οφείλουμε ακόμα και σήμερα, κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς να φιλοδοξούμε ότι είναι εφικτό να ξεσπούν αγώνες του φοιτητικού, νεολαιίστικου και εργατικού κινήματος. Από την πρώτη στιγμή σαν ΑΕΠ-ΕΑΑΚ στα συντονιστικά μπήκαμε με δυο βασικά στοιχεία. Το πρώτο ήταν να καταφέρουμε να καταδείξουμε την πραγματική αιτία της ύπαρξης όλων αυτών των προβλημάτων στο πανεπιστήμιο και στην καθημερινότητα των φοιτητών, καθώς και την αναγκαιότητα συντονισμού τόσο με τους συμφοιτητές μας στο ΤΕΙ (που ήταν επίσης κατειλημμένο για 3 εβδομάδες) αλλά και με τους εργαζόμενους στα σωματεία της πόλης. Και το δεύτερο, και ίσως και πιο σημαντικό με βάση την συγκυρία που ξεδιπλωνόταν, ήταν η βαθιά αίσθηση ότι μπορούμε και πρέπει να κερδίσουμε και πως δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω μέχρι να έχουν όλοι οι φοιτητές δωρεάν σίτιση καις στέγαση.

      Το κλίμα που διαμορφωνόταν σε κάθε γενική συνέλευση ήταν η πραγματική ανάδειξη των δυο διαφορετικών πλευρών της κοινωνίας. Από τη μια πλευρά οι καθεστωτικές παρατάξεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ που σε πλήρη σύμπραξη με κοινά πλαίσια εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου και μιλούσαν ανοιχτά για ιδιωτικές σχολές με δίδακτρα. Και από την άλλη ήταν κάθε φοιτητής και φοιτήτρια που έβλεπε τον εαυτό του κομμάτι του πολύπλευρου και πολύμορφου κινήματος που χτίστηκε στο Ρέθυμνο. Πολύ σημαντικό ήταν ότι καταφέραμε να συντονιστούμε με όλα τα κομμάτια των φοιτητών, που έστω αμφισβητούν την κατάσταση, που επικρατεί και θέλουν να αντιδράσουν. Στο συντονιστικό συμμετείχαν τόσο πολιτιστικές ομάδες από κάθε μορφή τέχνης, ομάδες φύλλου και σεξουαλικότητας και αυτόνομες συλλογικότητες. Νιώθαμε πραγματικά άτρωτοι απέναντι σε ιδιώτες, εργολάβους, δημάρχους και περιφερειάρχες, γιατί ξέραμε ότι θα κερδίσουμε. Και τελικά τα καταφέραμε! Η επιπλέον χρηματοδότηση 100.000 ευρώ αποκλειστικά για τη σίτιση ήταν ακόμη μια απόδειξη ότι σήμερα αγώνες υπάρχουν και διεκδικούν!

    Για το επόμενο διάστημα, σαν ΑΕΠ-ΕΑΑΚ, θεωρούμε ότι πρέπει να ανοίξει σοβαρά και με συντροφικούς όρους η συζήτηση για διακήρυξη της ΕΑΑΚ ,γεγονός που θα τροφοδοτεί όλα τα σχήματα μεταξύ τους και θα θέτει τις βάσεις για μια δυναμική αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος στο σήμερα. Επιπλέον οι πρωτοβουλίες εργαζόμενων φοιτητών μέσα στους συλλόγους θα βοηθήσει και την αναβάθμιση του ρόλου μας και στην οργανωμένη απάντηση σε κάθε περιστατικό εργοδοτικής αυθαιρεσίας στις πόλεις μας. Για όσα λοιπόν περιγράψαμε θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο να πραγματοποιηθεί πανελλαδικό διήμερο ΕΑΑΚ άμεσα τον επόμενο μήνα (με προτεινόμενη ημερομηνία Παρασκευή 15/1 και Σάββατο 16/1), για να ανοίξει μια ευρεία συζήτηση των σχημάτων και να οργανώσουμε τη δράση μας το επόμενο πολύ κρίσιμο διάστημα και καλούμε και τα σχήματα πανελλαδικά  να καλέσουν πραγματικά από τα κάτω Πανελλαδικό Διήμερο ΕΑΑΚ άμεσα.