Περί εντατικοποίησης...

Η μαζική παράσταση που είχε προγραμματιστεί για την Τετάρτη 22_04, πραγματοποιήθηκε και μάλιστα πέτυχε το σκοπό της.

Όσον αφορά το μάθημα 04ΤΗ10, θεωρία αστικής ανάπτυξης και πολεοδομικού σχεδιασμού (στο οποίο έγινε και η μαζική παράσταση) αλλά και το μάθημα 06ΤΗ20, θεωρία χωρικού σχεδιασμού, η διδακτική ομάδα έχει προγραμματίσει προαπαιτούμενα τέστ τα οποία αποτελούσαν προϋπόθεση για τη συμμετοχή στις τελικές εξετάσεις του Ιουνίου... Τι σημαίνει αυτό? Δεν έδωσες τις εξετάσεις? Δεν είχες χρόνο ανάμεσα στα τόσα μαθήματα και υποχρεώσεις που ορίζει αυτή η σχολή? Κόπηκες! Μετά όμως από τη μαζική παράσταση στο τέλος του μαθήματος, η διδακτική ομάδα έβγαλε ανακοίνωση, στην οποία τόνιζε πως ο χαρακτήρας του «τεστ» δε θα είναι υποχρεωτικός και δε θα μετράει αρνητικά στη βαθμολογία, η αποχή από την εξέτασή του.

 Μπορεί το συγκεκριμένο να φαίνεται ένα απλό παράδειγμα και πολλών το αντανακλαστικό να είναι το " έλα μωρε, αφού δε μετράει καν στο βαθμό" ή "ας μας πιέσουν και λίγο", όμως η εδραίωση όλων αυτών των παραδειγμάτων είναι που έχει φτάσει την καθημερινότητά μας σε σημείο να τρέχουμε και να μην προλαβαίνουμε. Από τις πολλαπλές παρουσιάσεις σε κάθε εξάμηνο, μέχρι τις υποχρεωτικές προπαραδόσεις, η ζωή μας στη σχολή έχει εντατικοποιηθεί σε τεράστιο βαθμό, ειδικά σε μια περίοδο που όλο και περισσότεροι-ες από εμάς αναγκάζονται να δουλέψουν για να τα βγάλουν πέρα. Αλλά σε κάθε περίπτωση, πέραν αντικειμενικών δυσκολιών, είναι σημαντικό να υπάρχει ελευθερία διαχείρισης του χρόνου καθεμιάς και καθενός από εμάς μέσα στη σχολή.*

Τέτοιου είδους φαινόμενα, ακόμη κι αν κάποιοι θεωρούν ότι γίνονται για το καλό μας, το μόνο που καταφέρνουν είναι να οικοδομούν σταδιακά μια κατάσταση συνεχούς εξεταστικής, όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα τρέχουν κυριολεκτικά σαν το Βέγγο για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν! Δε θα έχουν χρόνο για οτιδήποτε άλλο, ούτε προφανώς χρόνο για να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία (βλέπε συνελεύσεις κλπ). Το γνωστό αστειάκι "death is not an excuse" έχει γίνει πραγματικότητα και δεν είναι απλά ένα προνόμιο των αρχιτεκτόνων που όπως λένε πολλοί "τι να κάνουμε? η δουλειά μας είναι τέτοια που έτσι πρέπει να δουλεύουμε". Η ίδια λογική επικρατεί και εδραιώνεται μέρα με τη μέρα σε κάθε σχολή.

Στη σχολή μας, έχουμε καταφέρει μέσα από τις συνελεύσεις μας και τις συλλογικές διεκδικήσεις, να εξασφαλίσουμε ότι οι προπαραδόσεις, οι αλύσιδες και τα προαπαιτούμενα δεν θα είναι καθεστώς. Μάλιστα στις αρχές του παλιού προγράμματος σπουδών, το οποίο εφαρμοζόταν, μέχρι και πέρυσι, αναγραφόταν ξεκάθαρα πως όλες οι εργασίες σε οποιοδήποτε μάθημα μπορούν να παραδίδονται στο τέλος του εξαμήνου. Φυσικά, η παραπάνω κατάκτηση, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η σχολή μας είναι ιδιαίτερα εντατική και απαιτητική. Άλλωστε, μια ματιά στην αλλαγή των ρυθμών σπουδών τα τελευταία χρόνια αρκεί για να το καταλάβει κανείς. Παρόλα αυτά η άρση αυτού του ρυθμού σπουδών είναι στα χέρια μας!

Αυτή η κίνηση αποτελεί μία αρχή, η συνέχεια της οποίας επαφίεται σε εμάς και μόνο. Μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και διαδικασίες μπορούμε να επιβάλουμε τις ανάγκες μας!

Δε θα ανεχτούμε άλλο την εντατικοποίηση, τα προαπαιτούμενα, όποια μορφή κι αν παίρνουν.

[*] ...για την αποποινικοποίηση του ελεύθερου χρόνου

 Στη σημερινή συνθήκη, όπου ο άνθρωπος τείνει όλο και περισσότερο να μηχανοποιείται, να ζει για να δουλεύει/σπουδάζει, και μάλιστα πάνω σε ένα αντικείμενο στο οποίο συνήθως δεν έχει καμία συνολική εποπτεία, να παράγει για λίγους και να υποτιμάται στο μέγιστο η εργατική του δύναμη, ο ελεύθερος χρόνος κάθε άλλο παρά δαιμονοποιημένος θα έπρεπε να είναι. Κι αυτό γιατί ο ελεύθερος χρόνος είναι αυτός που δίνει στο μυαλό και στο σώμα το περιθώριο να αναπνεύσει, να δημιουργήσει, να εκφραστεί με τους τρόπους που ο ίδιος άνθρωπος επιλέγει (διάβασμα, χαλάρωση κ.α.) κι εν τέλει μέσω αυτής της διαδικασίας να επιτρέψει στο ίδιο το άτομο να δει κριτικά τον κόσμο, να χειραφετηθεί και να εξελιχθεί. Υπό αυτό το πρίσμα, θέλουμε ένα πανεπιστήμιο που αφήνει χώρο και χρόνο να αναπτυχθούν τα παραπάνω, ένα πανεπιστήμιο που θα προσφέρει συνολική κι όχι κατακερματισμένη γνώση που θα απελευθερώνει τον άνθρωπο και δε θα τον εγκλωβίζει.