Ένα ταξίδι δίχως γυρισμό...

Τα κύματα της θάλασσας, πριν λίγες μέρες, ξέβρασαν ό,τι ποτέ κανείς που θέλει να λέγεται άνθρωπος δε θ’άντεχε να αντικρίσει: τη μαρτυρία ενός απάνθρωπου συστήματος, με πρωταγωνιστές και θύματα «της γης τους κολασμένους».

Εκείνους που μένουν στο περιθώριο της ζωής. Εκείνες που δεν έχουν τόπο, σημείο αναφοράς. Εκείνους που έτυχε να γεννηθούν σε κάποια χώρα στο πτώμα της οποίας πατάει ο δυτικός κόσμος για να αναδυθεί, την ίδια στιγμή που την παρουσιάζει ως υποβαθμισμένη και τριτοκοσμική. Τι πάει να πει, τελικά, τρικοσμικός κόσμος;

Μήπως δεν είναι εκείνες οι χώρες πάνω στις οποίες παρασιτούν οι καπιταλιστικά ανεπτυγμένες και «πολιτισμένες» χώρες; Τριτοκοσμικός λαός δεν είναι εκείνος στον οποίο δίνουν «χέρι βοηθείας» οι ίδιοι που επιβάλλουν πολέμους και θάνατο σε αυτούς; Δεν είναι τυχαίο ότι εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολυεθνικές, ελέγχουν μερικές από τις πιο σημαντικές φιλανθρωπικές οργανώσεις (γλυτώνοντας φορολογία). Οι ίδιες εταιρίες που απομιζούν από τις χώρες αυτές, βρίσκοντας φθηνό (έως απλήρωτο) εργατικό δυναμικό. Στις χώρες αυτές, οι στρατιωτικές επεμβάσεις είναι καθεστώς. Πόλεμος συμφερόντων.

Αυτές οι χώρες και αυτοί οι λαοί, λοιπόν, είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος και ταυτόχρονα ζωτικός παράγοντας για την επιβίωση αυτού του σάπιου συστήματος. Ταξιδεύουν σε καϊκια διασχίζοντας θάλασσες, με προορισμό μια ελπίδα. Η ελπίδα αυτή πάντα μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς αν καταφέρουν να επιβιώσουν το θαλασσοπνιγμό (όπως δυστυχώς δε συνέβη αυτή τη φορά, ή πέρσυ στο Φαρμακονήσι κλπ), τότε θα βρουν απέναντι την καθόλου φιλόξενη χώρα υποδοχής τους. Αστυνομία, κυβερνήσεις, δηλαδή το κράτος και φυσικά, το παρακράτος. Ακόμα, κάποιες φορές, και την ίδια την τοπική (ρατσιστική) κοινωνία. Αν ανατρέξει κανείς στη συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙ, τη στάση της ΕΕ για το μεταναστευτικό, θα αντιληφθεί πολύ εύκολα, πως ενώ τα κράτη αποκαλούν «λαθρομετανάστες», τους εκδιωγμένους από τις χώρες τους, τρέφοντας και αναπαράγοντας τη ρατσιστική και φασιστική «ιδεολογία» και πρακτική, την ίδια στιγμή αναδεικνύουν τους ανθρώπους αυτούς στο φτηνό εργατικό δυναμικό της εκάστοτε χώρας υποδοχής.  

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν την εικόνα ενός εκμεταλλευτικού συστήματος, που τρέφεται και αναγεννιέται από το θάνατο και την εκμετάλλευση.

Όμως, σε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα υπάρχουμε κι εμείς.

Αυτοί, δηλαδή, «που δεν έχουν τίποτα και έρχονται να πάρουν τον κόσμο», εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν κάτι αν αγωνιστούν, παραμόνο να σχεδιάσουν μία άλλη κοινωνία. Είμαστε εκείνοι που δεν έχουμε πατρίδα και πιστεύουμε πάντα πως δε μας ενώνει κανένα έθνος, κανένας οριοθετημένος από σύνορα τόπος. Είμαστε εκείνες που μας ενώνει η εκμετάλλευση που βιώνουμε καθημερινά ως εργαζόμενες, άνεργοι, φοιτητές, μετανάστριες.

Χρωστάμε λοιπόν στην καθεμιά και στον καθένα από εμάς, μια αιωνιότητα κραυγών και αγώνων, για όλα τα λεπτά που σιγήσαμε. Μέχρι την κοινωνική χειραφέτηση.

  

«Δε χύνουν δάκρυ

τα μάτια που συνήθισαν να βλέπουνε φωτιές.

Δε σκύβουν το κεφάλι οι μαχητές

κρατάν ψηλά τ’ αστέρι

με περηφάνεια.

Δεν έχουμε καιρό να κλαίμε τους συντρόφους.

Το τρομερό σας όμως κάλεσμα

μες στην ψυχή μας

κι οι δεκαπέντε σας καρδιές

θενά χτυπάν

μαζί μας.

Το σιγανό σας βόγγημα

σαν προσκλητήρι

χτυπάει στ’ αυτιά μας

σαν τον αντίλαλο βροντής.

Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε

σου είναι γραφτός ο δρόμος

της συντριβής.

Ναζίμ Χικμέτ, «Στους 15 συντρόφους»