11 χρόνια πριν, τη νύχτα της 6ης Δεκέμβρη
2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα του μπάτσου
Κορκονέα. Τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση μιλούν για «μεμονωμένο περιστατικό», ενώ τα
πρώτα δελτία τύπου μιλούν για συμπλοκές και επεισόδια στα Εξάρχεια και για
σφαίρα που εξοστρακίστηκε. Αυτόπτες μάρτυρες όμως τους διαψεύδουν. Μετά την εν
ψυχρώ δολοφονία ξεσπά κύμα εξέγερσης στην ελληνική νεολαία που έμελλε να δει το
μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς στο πρόσωπο του Αλέξη. Τα σχολεία βρίσκονται υπό κατάληψη
τα ένα μετά το άλλο, όπως και τα πανεπιστήμια, ενώ μαθητές-φοιτητές κατεβαίνουν
στο δρόμο. Η κυβέρνηση ΝΔ είναι πλήρως ανίκανη να αντιμετωπίσει το πρωτοφανές
σε διάρκεια και μαζικότητα κύμα οργής και χρησιμοποιεί ωμή βία και σκληρή
καταστολή.
“Πλανιέται σήμερα στην Ευρώπη, μετά τις
βιαιότητες των Αθηνών, ένα άρωμα άνοιξης των λαών, ένα φάντασμα γενικευμένης
εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας ενάντια στην κρίση, ενάντια στους
συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης, που αποβαίνει όλο και πιο καταπιεστικό,
ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις, που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες
στο χείλος της αβύσσου και δεν αφήνουν στις νέες γενιές παρά το αβέβαιο μέλλον
του άλματος στο κενό. Η γενιά των 700ευρώ, υπερπτυχιούχος και υποπληρωνόμενη,
αυτή που πιστεύει ότι χάνει τη ζωή της προσπαθώντας να την κερδίσει, δε θα
δεχτεί να θυσιαστεί χωρίς επαναληπτικές εξεγέρσεις.”
[Κριστόφ
Μπαρμπιέ, διευθυντής του συντηρητικού εβδομαδιαίου γαλλικού “Εξπρές”, εκδόθηκε
το Δεκέμβρη του 2008.]
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ 2008 ΗΤΑΝ Η ΕΡΩΤΗΣΗ...
Τα
«Δεκεμβριανά του 2008» προκάλεσαν μια σοβαρή πολιτική κρίση πραγματικά «από τα
κάτω», που απείλησε με ανατροπή την κυβέρνηση και κλυδώνισε συνολικά το
πολιτικό σύστημα. Η εξέγερση έφερε στο προσκήνιο ένα ορμητικό κύμα
πολιτικοποίησης με νέα ποιοτικά κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά
χαρακτηριστικά.
Η βάση της
εξέγερσης έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες μέσα στην πολύπλευρη κρίση του σύγχρονου
καπιταλισμού και στις συνθήκες της συνολικής αστικής επίθεσης σε
παιδεία-εργασία-λαϊκές ελευθερίες, που δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα
εργασιακής ανασφάλειας-υποβάθμισης όλων των συνθηκών ζωής-αντιδημοκρατικής
ασφυξίας, ταυτόχρονα με ένα τεράστιο έλλειμμα «εκπροσώπησης» από το υπάρχον
πολιτικό σύστημα και πολιτικής προοπτικής. Η νέα εργατική βάρδια, η νεολαία της
εκπαίδευσης, οι εργαζόμενοι/ες, οι μετανάστες/τριες, όλοι και όλες αυτοί που η
ζωή τους έγινε μάχη για την επιβίωση ανέτρεψαν το φόβο, τη σιωπή, την εκλογική
αναμονή και τα προγραμματισμένα σχέδια όλου του πολιτικού σκηνικού.
Μέσα από
την εξέγερση εκφράστηκε ένα συνολικό «μπούχτισμα» και αντιπαράθεση με την
αστική τάξη πραγμάτων, και όχι μόνο μια αντικατασταλτική καταγγελία ή μια
δημοκρατική διαμαρτυρία (παρότι προφανώς αυτή έπαιξε το ρόλο του πυροδότη).
Ήρθε στο προσκήνιο ένα βαθύ αντικαπιταλιστικό φορτίο που αγγίζει όλες τις
πλευρές της ζωής, μια ευρύτερη προσπάθεια νοηματοδότησης της καθημερινής ζωής,
με σπάσιμο του καπιταλιστικού προτύπου (στο σχολείο, στην εργασία, στην
κατανάλωση, στις εορτές κ.λπ.), η άρνηση του «κανονικού», του «ομαλού», του «συνηθισμένου»,
η επανοικειοποίηση «χαμένων» κοινωνικών δραστηριοτήτων, της πόλης κ.λπ., η
αναζήτηση ενός άλλου τρόπου ζωής έξω από τα κυρίαρχα πρότυπα.
**[Αυτό που αποτύπωσε ο Δεκέμβρης ανάμεσα σε
άλλα, ήταν η σύγκρουση δύο πολιτισμών, δύο αισθητικών, δύο αντιλήψεων για τη
ζωή: εκείνης των φωταγωγημένων στο πνεύμα των Χριστουγέννων καταστημάτων, της
εμπορευματοποιημένης ζωής και της «τάξης και ασφάλειας» με εκείνη του
κινήματος, του ανήσυχου ανθρώπου εν δράσει, της «ομορφιάς που είναι στο δρόμο»
και διεκδικεί μια ζωή αλλιώτικη...]
11 χρόνια
μετά, η άρνηση της «κανονικότητας» παραμένει ζωντανή. Μέσα από μαζικά
ξεσπάσματα οι λαοί ταρακουνούν τα σαθρά θεμέλια του συστήματος, από την Ελλάδα
μέχρι την Χιλή, από τη Βολιβία μέχρι το Ιράκ, με κοινό αίτημα για αξιοπρεπείς
συνθήκες ζωής και εργασίας.
Γιατί 11 χρόνια μετά κατά πόσο άλλαξε αυτή η
κανονικότητα;
Βρισκόμαστε
αντιμέτωποι με ένα αβέβαιο μέλλον όσον αφορά την εργασία μας, με το
εκπαιδευτικό σύστημα να διαμορφώνεται έτσι ώστε η παιδεία να αποτελεί προνόμιο λίγων,
με επιθέσεις στα δικαιώματα και τις ελευθερίες της νεολαίας και του λαού,
οδηγώντας μας έτσι, σε ένα μόνιμο άγχος να ανταπεξέλθουμε στους ρυθμούς της
καθημερινότητας.
Ως
απάντηση στους αγώνες μας για την ανατροπή των παραπάνω, δεχόμαστε βίαιη καταστολή,
με τα παραδείγματα συνεχώς να αυξάνονται· όπως είδαμε πρόσφατα και με τα γεγονότα στην
ΑΣΟΕΕ καθώς και σε επόμενες κινητοποιήσεις, τα ΜΑΤ να επιτίθενται στους
φοιτητές με όλες τους τις δυνάμεις, όπως είδαμε με τις αναίτιες συλλήψεις και
προσαγωγές αγωνιστών και αλληλέγγυων, όπως είδαμε και με τις επιθέσεις σε
καταλήψεις και το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη για διορία εκκένωσης όλων των
κατειλημμένων κτιρίων. Αυτή η αυταρχική θωράκιση του κράτους δεν αποτελεί ωστόσο
επιλογή μιας αντιδραστικής κυβέρνησης, αλλά στρατηγική κίνηση του σύγχρονου
ολοκληρωτισμού και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Παρόλα
αυτά η παραπάνω επίθεση δεν θα σταθεί εμπόδιο για έναν ολόκληρο κόσμο, που
καλείται να ζήσει με ψίχουλα, [όταν αντικειμενικά οι δυνατότητες της σύγχρονης
τεχνολογίας μπορούν να του παρέχουν μια ζωή που να ανταπεξέρχεται στις ανάγκες
του] προκειμένου να συνεχίσει τους αγώνες του και να δημιουργήσει όλο και
μεγαλύτερες ρωγμές στο «ομαλό», στο «συνηθισμένο».
...να
δώσουμε νόημα στο δικό μας Δεκέμβρη
Η δική μας
γενιά, ίσως είναι αρκετά μικρή για να έχει μνήμες από αυτόν τον Δεκέμβρη.
Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σίγουρο: εκτός από την ιστορική μνήμη και τη σημασία
της για να αντιλαμβανόμαστε πώς προχωράει η ιστορία, όλες οι κοινωνικές
αντιστάσεις και τα κινήματα του λαού και της νεολαίας, αποτελούν τη βάση για τη
δημιουργία των δικών μας αντιστάσεων στα δικά μας πλαίσια και σύμφωνα με τις
ανάγκες κάθε ανθρώπου που βιώνει την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Η εξέγερση
του ’08, κατόρθωσε να αφήσει μια πλούσια παρακαταθήκη οργάνωσης αγώνων
επιβολής, να ανοίξει το ζήτημα της κρατικής καταστολής, αλλά και να
δημιουργήσει ένα ρεύμα αμφισβήτησης της υπάρχουσας κατάστασης στην κοινωνία.
Γι’ αυτό
λοιπόν, ο αγώνας ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την κρατική καταστολή,
αλλά και σε όλο το ασφυκτικό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί γύρω από τις ζωές
μας, αποτελεί ζητούμενο της δικής μας γενιάς.
Σε όλη
αυτή την κατάσταση, όλο το αστικό μπλοκ εξουσίας συσπειρώνεται ενάντια στον
«εσωτερικό εχθρό» που δεν είναι άλλος από μια νεολαία και ένα πανκοινωνικό
κίνημα που δε συμβιβάζεται με τα ψίχουλα, αλλά ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ!
Συνεχίζουμε να παλεύουμε
για μια ζωή ελεύθερη ...
για μια ζωή όπου τα όνειρα
και οι ανάγκες μας δεν πυροβολούνται!
EΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ φοιτ. αρχ..κής ΕΑΑΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου