Κείμενο συμβολής της Επιτροπής Αγώνα ΕΑΑΚ στο συντονιστικό ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης [3/4/16]

Το παρόν κείμενο αποτελεί μια αποτύπωση μιας διαρκούς συζήτησης και προβληματισμού στο εσωτερικό του σχήματός μας σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ΕΑΑΚ, σε αναντιστοιχία μάλιστα με τον τρόπο που θα έπρεπε να λειτουργεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που αποτέλεσαν και αποτελούν τομή στην εξέλιξη της ταξικής πάλης μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια.

Μοιραζόμαστε τώρα αυτές τις σκέψεις και προτάσεις με τα υπόλοιπα σχήματα της ΕΑΑΚ, καθώς θεωρούμε πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος για γενικόλογες συζητήσεις γύρω από τη φυσιογνωμία, οι οποίες να μην καταλήγουν πουθενά, αλλά αν θέλουμε η ΕΑΑΚ να ανασυγκροτηθεί και να μπορέσει να ανταποκριθεί στον αναβαθμισμένο ρόλο που έχει στο σήμερα, είναι απαραίτητο να κάνει κι αυτή (όπως έχει ήδη κάνει η εποχή) τομές. Να σημειώσουμε εδώ πως δεν θεωρούμε το παρόν κείμενο και τις προτάσεις που ακολουθούν (οι οποίες κινούνται κυρίως γύρω από το οργανωτικό και τη δημοκρατία εντός της ΕΑΑΚ συνολικά) πανάκεια για καμία σοβαρή εσωτερική διαφωνία της ΕΑΑΚ, ούτε πιστεύουμε ότι μπορεί κάποιο οργανωτικό μέτρο από μόνο του να επιλύσει πολιτικές ανισομετρίες και βαθιές αποκλίσεις. Όμως αναγνωρίζουμε πως τα οργανωτικά ζητήματα είναι και πολιτικό και σε μια κουβέντα για τη φυσιογνωμία της ΕΑΑΚ δεν πρέπει να λείπει. Το γεγονός ότι στο κείμενο αυτό στεκόμαστε κυρίως σε αυτά τα ζητήματα δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι παραγνωρίζουμε τον αναγκαίο συνολικό διάλογο που πρέπει να διεξαχθεί γύρω από το πως εν τέλει θα ενοποιηθούμε σε ανώτερη βάση πολιτικά και οργανωτικά.

Αρχικά αξίζει να διατυπώσουμε και εδώ μια κοινή (για το αμφιθέατρο) παραδοχή:

Ότι η ΕΑΑΚ αποτέλεσε το πιο επιτυχημένο μόρφωμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια, συμβάλλοντας καθοριστικά στα κινήματα όλων των προηγούμενων χρόνων, από τις απαρχές κιόλας της δημιουργίας της.

Παρόλα αυτά, όσο «μεγάλες/ους» κι αν μας κάνει να αισθανόμαστε η παραπάνω παραδοχή δεν παύει να μοιάζει πια με ανάμνηση του παρελθόντος. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: είμαστε διατεθειμένες/οι να ζούμε με αναμνήσεις μεγαλείων του παρελθόντος, με κεκτημένα που δεν αίρονται, γιατί «έτσι το κάναμε πάντα» ή σκοπεύουμε να χαράξουμε την πορεία της ανατροπής στο σήμερα με βάση τις νέες συνθήκες και ανάγκες, άρα να ανατρέψουμε δεδομένα και βεβαιότητες, χτισμένα σε άλλες εποχές;

Ας πάμε λοιπόν στην υπάρχουσα κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια λόγω της γενικότερης κινηματικής νηνεμίας που παίζει εντός και εκτός πανεπιστημίων (με φωτεινές εξαιρέσεις διάφορους επιμέρους αγώνες), το βάθεμα της κρίσης, τη ραγδαία προλεταριοποίηση μεγάλου κομματιού του πληθυσμού, θα περιμέναμε να δούμε την ΕΑΑΚ να αναλαμβάνει το ρόλο που της αναλογεί και να μπορεί να σχεδιάσει, να βαθύνει τον εσωτερικό πολιτικό της διάλογο και εν τέλει να ενοποιηθεί με στόχο την οικοδόμηση ενός αντικαπιταλιστικού ρεύματος εντός των πανεπιστημίων. Αντίθετα, παρατηρούμε μια ΕΑΑΚ μουδιασμένη, που αναλώνεται σε πολύωρες εξοντωτικές διαδικασίες, οι οποίες φαίνεται να μην καταλήγουν κάπου, από τις οποίες κάθε σχήμα βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, ανάλογα με το τι «συμφέρει» τον καθένα,  ενώ η πολιτική κουβέντα και ο σχεδιασμός που μπαίνει φαίνεται να μη δεσμεύει κανένα/καμιά και να ακολουθείται από σχήματα πρωτοβουλιακά κι όχι ως κομμάτι ενός συγκροτημένου περιεχομένου και σχεδίου που ενιαία θέλει να βάλει η ΕΑΑΚ στους συλλόγους και τους αγώνες. Αυτό σε συνδυασμό με μια κακή κουλτούρα που σέρνουμε από τα παλιά, η οποία γίνεται αντικείμενο υπεράσπισης από διάφορα σχήματα, είτε άμεσα, είτε έμμεσα μέσω μιας απροθυμίας να γίνουν αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης των διαδικασιών του μορφώματος, οδηγούν σε μια κατάσταση που ευνοεί τον αποκλεισμό του ίδιου του υποκειμένου από τις διαδικασίες της ΕΑΑΚ*, τον παραγοντισμό και τις συνεννοήσεις κορυφής, αποστρέφοντας τους/τις ανέναχτους/ες από τα σχήματα. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και ΕΑΑΚίτες/ισσες, νιώθουν ότι δε μπορούν να παρακολουθήσουν ή να βρουν τον εαυτό τους στις διαδικασίες της ΕΑΑΚ, είτε πρόκειται για συγγραφή κειμένου, είτε για συντονιστικό, καθώς ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται φαίνεται να είναι για λίγες/ους. Αντίστοιχα, πηγαίνοντας σε μια άλλη παθογένεια, δεν είναι λίγες οι φορές που ΕΑΑΚίτες/ισσες έχουν βγει σε συντονιστικά λέγοντας πως στα σχήματά τους δεν εκφράζονται, δεν μπορούν να αποτυπώσουν με κανένα τρόπο τη διαφωνία τους, πως οι τοποθετήσεις τους σχήματος αλλάζουν κατά το δοκούν «κάποιων», πως αποκλείονται ακόμη και από διαδικασίες σχήματος, σε περιπτώσεις που οι απόψεις τους δε ταυτίζονται με τα «κεκτημένα» του σχήματος. Μέσα από αυτές τις παθογένειες, οι οποίες καθόλου μεμονωμένες δεν είναι αναδύεται ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα: ποιον εν τέλει χωράει η ΕΑΑΚ, ποιος και πώς αποφασίζει και ποιος έχει το λόγο. Γιατί κάθε κενό που αφήνει ένα συντονιστικό το οποίο ξεκινάει με 150 άτομα και καταλήγει με 50 οργανωμένους, ένα συντονιστικό που δεν καταλήγει σε ενιαία τοποθέτηση και δράση, έρχεται και καλύπτεται από συνεννοήσεις τις τελευταίας στιγμής μεταξύ οργανωμένων. Αντίστοιχα κάθε κενό που αφήνει η διαδικασία συγγραφής κάποιου κείμενο στην οποία το κάθε σχήμα δε μιλάει συγκροτημένα και κυκλικά, αλλά από ένα σχήμα μπορεί να τοποθετηθούν 5 κι από ένα άλλο κανείς, έρχεται και καλύπτεται εν τέλει από ένα διάλογο μεταξύ συγκεκριμένων ανθρώπων, που αποτυπώνει έναν συσχετισμό όχι μεταξύ σχημάτων, αλλά μεταξύ όσων ατόμων είναι εκεί. Έτσι, τα κείμενα καταλήγουν να μην αποτελούν κτήμα και παράγωγο συνδιαμόρφωσης των ίδιων των σχημάτων, αλλά αποτυπώσεις συσχετισμών μεταξύ οργανώσεων. Όλα τα παραπάνω καταλήγουν σε αυτό που πολλές φορές πλανιέται ως φόβος πάνω από την ΕΑΑΚ: την παραταξιοποίηση. Γιατί αυτό που δε θέλουμε να συμβεί, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι συμβαίνει ήδη με την υπάρχουσα δομή της ΕΑΑΚ, η οποία αφήνει όλα αυτά τα κενά που έρχονται και καλύπτονται από τις οργανώσεις.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν ποια είναι η ΕΑΑΚ που θέλουμε μέσα σε αυτή τη νέα εποχή που βιώνουμε προκειμένου τα σχήματα να αντεπεξέλθουν και να μπορούν να συμβαδίζουν με τα νέα δεδομένα χωρίς να είναι  προσκολλημένα στον τρόπο που σχεδίαζαν και δρούσαν στο παρελθόν. Η συγκυρία αλλάζει και μέσα στην εποχή της κρίσης του καπιταλισμού ,των πολέμων, της φτώχειας, της ανεργίας και της επισφάλειας  αλλάζει και η <<επιτυχημένη>> συνταγή των κατακτήσεων του παρελθόντος ,η οποία δεν είναι πια αποτελεσματική από μόνη της. Βλέπουμε λοιπόν μέσα στο κλίμα, όπου συνεχώς αίρονται κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, και όπου η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση φαίνεται όλο και να απομακρύνεται, να σκιαγραφείται η νέα φοιτητική ταυτότητα* που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη προοπτικής, η οποία μαζί με το κανιβαλικό κλίμα που καλλιεργείται γενικότερα οδηγεί στον ανταγωνισμό και τον ατομικό δρόμο, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται ένα υποκείμενο εντατικοποιημένο, που δεν έχει το χρόνο να σηκώσει το βάρος των πολύωρων διαδικασιών της ΕΑΑΚ και της παθογένειας εντός των διαδικασιών της. Και είναι αυτή  η ΕΑΑΚ που έχει χρέος να οργανώσει αυτό το υποκείμενο και μαζί με αυτό να συγκροτήσει το αντίπαλο δέος, εκείνο το αντίπαλο δέος το οποίο θα είναι πραγματικά δυνατό και θα μπορεί να αντεπεξέλθει σε κάθε αγώνα στο πλάι του νεολαιίστικου και εργατικού κινήματος. Είναι η ΕΑΑΚ που θα έχει πραγματική αλληλεπίδραση με το φοιτητικό κίνημα, εκείνη που θα βάζει περιεχόμενο στους αγώνες της μέσα από την συνθηματολογία και την πρακτική της, εκείνη που θα παίρνει αποφάσεις. Είναι αυτή που θα συντονίζεται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σύνθεσης και χάραξης κοινής και ενιαίας στρατηγικής για το φοιτητικό κίνημα και δεν θα της λείπει ο πολιτικός διάλογος μεταξύ των σχημάτων. Που τα μέλη των σχημάτων δεν θα φιμώνονται και χωρίς τυπικές ή άτυπες ιεραρχίες, μέσα από τακτικές και ολομελείς διαδικασίες (και όχι μόνο) και σύνθεση απόψεων θα καταλήγουν στην λήψη αποφάσεω. Θέλουμε εκείνη την ΕΑΑΚ που θα εμπνεύσει και θα εμπνέεται.  Μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς που με οδηγό τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας των φοιτητών και των εργαζομένων διεκδικεί μια άλλη εκπαίδευση, μια άλλη εργασία και τελικά, μια άλλη ζωή. Σύμφωνα πάντα με τις σύγχρονες ανάγκες και τα όνειρά μας. Σύμφωνα με τη συλλογική δράση. Σύμφωνα με τις προοπτικές που ανοίγουν οι κοινωνικοί αγώνες της νέας εποχής.

Έτσι, προτείνουμε:

_με ευθύνη του σχήματος που καλεί το συντονιστικό κάθε φορά να οργανώνεται η κουβέντα των σχημάτων, προκειμένου η διαδικασία να είναι όσο το δυνατόν συντομότερη και πλουσιότερη. Επομένως, το σχήμα που καλεί το συντονιστικό οφείλει να κρατάει κατάλογο ομιλητών/ριων, στον οποίο να δηλώνονται τα σχήματα. Επιπλέον, οι τοποθετήσεις τη στιγμή που τοποθετούνται πάνω από 20 σχήματα σε κάθε συντονιστικό δε γίνεται να κρατάνε πάνω από 20 λεπτά. Θεωρούμε πως στα 15-20 λεπτά μπορεί να καλυφθεί ένα εύρος θεμάτων κι ακριβώς στη βάση ενός γόνιμου διαλόγου κι όχι παράλληλων μονολόγων, θεωρούμε ότι τα σχήματα και αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοεπικαλύπτονται και συνεπώς ένα σχήμα ακόμη κι αν δεν ανοίξει στο έπακρο όλα όσα θα επιθυμούσε, κατά πάσα πιθανότητα θα συμπληρωθεί από κάποιο άλλο. Επομένως, το σχήμα που καλεί το συντονιστικό θα πρέπει να φροντίζει στα 20 λεπτά το πολύ να περνάμε στην επόμενη τοποθέτηση, χωρίς να μεροληπτεί, ανάλογα με το ποιο σχήμα μιλάει κάθε φορά, αλλά να αποτελεί κανόνα για όλες/ους μας.

_μετά από κάθε συντονιστικό να γράφεται κείμενο απόφασης το οποίο θα έχει χαρακτήρα δεσμευτικό για τα σχήματα της ΕΑΑΚ, στο οποίο θα αποτυπώνεται η κουβέντα και ο σχεδιασμός μας, και θα αποτελεί και υλικό παρέμβασης των σχημάτων.

_στις διαδικασίες συγγραφής κειμένου, να τοποθετείται κάθε σχήμα κυκλικά, χωρίς να υπάρχουν κάποιες/οι που μονοπωλούν το διάλογο και ολόκληρα σχήματα τα οποία δεν εκφράζονται. Παράλληλα, καθένας και κάθεμιά που μεταφέρει την άποψη του σχήματος, οφείλει να είναι υπόλογος στο σχήμα και να εκφράζει το σύνολο της κουβέντας του.

Προφανώς και το κυρίαρχο προκειμένου τα παραπάνω οργανωτικά μέτρα να έχουν κάποιο αποτέλεσμα είναι τόσο η πολιτική βούληση, όσο και μια συνολική ενοποίηση της ΕΑΑΚ γύρω από καίρια ζητήματα. Θεωρούμε πως αυτό αποτελεί όμως μια διαδικασία η οποία έχει ήδη ξεκινήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και πως πάει παράλληλα με την οργανωτική αναβάθμιση. Επιπλέον, η πολιτική βούληση δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι προκειμένου να μην κάνουμε το βήμα, καθώς έχουμε δει πολλές φορές πως πάνω στην απουσία (ή την επίκληση) της πολιτικής βούλησης πατάει η αντιδημοκρατικότητα που καλλιεργείται ώρες ώρες στο εσωτερικό των σχημάτων, και ακριβώς αυτή η παρατήρηση μας κάνει να αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα να διασφαλίζεται η έκφραση του καθενός και της καθεμιάς μέσα στην ΕΑΑΚ και με οργανωτικούς όρους (χωρίς να αναιρείται η ανάγκη επίλυσης του προβλήματος στη ρίζα του). Για αυτό άλλωστε και πήραμε την (μικρή) πρωτοβουλία να συγκροτήσουμε λίστα με μέιλ των σχημάτων. Όμως και πάλι η άρνηση ορισμένων σχημάτων να συγκροτήσουν μειλ σχήματος, αλλά η εμμονή να δίνουν μέιλ ενός ατόμου από το σχήμα, το οποίο αναλαμβάνει να προωθεί/στέλνει τα μηνύματα, καταλήγει ηθελημένα ή άθελα στην ύπαρξη αρχηγοκεντρικών σχημάτων, στα οποία ένα μέλος έχει τη συνολική εποπτεία, υποκαθιστώντας το ρόλο που θα έπρεπε να έχει το σύνολο του σχήματος. Γι’ αυτό και καλούμε για άλλη μια φορά όλα τα σχήματα που δεν έχουν μέιλ σχήματος να κάνουν άμεσα και να συμβάλλουν στην ουσιαστικότερη και συχνότερη επικοινωνία των σχημάτων. Τέλος, δεν έχουμε κανένα σκοπό με το κείμενο αυτό να βγάλουμε την ουρά απέξω από τις ευθύνες που αναλογούν στο σύνολο των σχημάτων της ΕΑΑΚ για τη σημερινή της κατάσταση. Αναγνωρίζουμε και τη δική μας ευθύνη και τα λάθη που πολλές φορές κάναμε, όμως έχουμε τη βαθιά επιθυμία να υπερβούμε τις αδυναμίες μας και να μπούμε σε ένα νέο κύκλο για την ΕΑΑΚ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, η περίοδος που διανύουμε είναι πρωτόγνωρη. Έχουμε πάρει πολλές κακές επιλογές κατά καιρούς κι αυτό μας έχει κοστίσει, όπως αντίστοιχα έχουμε κάνει και σπουδαία πράγματα. Δεν είναι τώρα ο καιρός για ολιγωρίες και εμμονές σε ένα παρελθόν που δε θα επιστρέψει ποτέ. Εμείς είμαστε αυτές κι αυτοί που με χαρά και αγωνία πρέπει να αντικρίζουμε το νέο και τις προκλήσεις που αυτό φέρει και με διπλή χαρά να κάνουμε το βήμα και να υπερβαίνουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς, μακριά από φοβικότητες. Τα σπουδαιότερα πράγματα μας περιμένουν, ας είμαστε προετοιμασμένες/οι για αυτά.

Καλούς αγώνες!