Κείμενο απόφασης του συντονιστικού ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης // 3 Απρίλη 2016

Το παρόν κείμενο έρχεται να αποτυπώσει την συζήτηση των σχημάτων σε μια περίοδο που η κρίση συνεχώς βαθαίνει και παράλληλα το κεφάλαιο αδυνατεί να δώσει μια σαφή απάντηση για την υπέρβασή της. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου και εναρμονιζόμενη πλήρως με τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ, εντείνει την επίθεση στον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. Έτσι λοιπόν, τα μέτωπα που ανοίγουν και στα οποία καλούμαστε να δράσουμε είναι το νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, το προσφυγικό και η επίθεση στην εκπαίδευση με το νομοσχέδιο Φίλη.

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ:

Ο πόλεμος στις χώρες της Μ. Ανατολής που επιλέγεται ως πιο σκληρή υλική όψη της επίθεσης που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις οδηγεί στο αιματοκύλισμα των αραβικών λαών και στην ένταση των προσφυγικών ροών προς τις χώρες της Ε.Ε, που μετρούν στο διάβα τους εκατοντάδες πνιγμούς στα θαλάσσια σύνορα, σκληρή καταστολή με φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης και FRONTEX.

Η επιλεκτική αξιοποίηση του προσφυγικού εργατικού δυναμικού από τις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου (κυρίως Γερμανία), αφορά την ένταξη του σε σχέσεις εργασίας με ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, σκληρό κατακερματισμό και στυγνή εκμετάλλευση από τους θύτες των κατατρεγμένων. Ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο για την περαιτέρω αντιδραστικοποίηση των καθεστώτων και των σχέσεων εργασίας για τους λαούς της Ευρώπης, εκτρέφοντας την πρακτική του κανιβαλισμού κάτω από τον μπαμπούλα της τρομοκρατίας. Αυτό είναι που ενισχύει άλλωστε τις φασιστικές, ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιδράσεις και τους πολιτικούς τους εκφραστές.

Η συμμετοχή στις ΝΑΤΟικές επεμβάσεις, έπειτα η διαχείριση των προσφύγων που επιχείρησε και πρόσφατα η εγκληματική συμφωνία με το φασιστικό κράτος της Τουρκίας, αλλά και η προκλητική παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, φανερώνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ταχθεί με το στρατόπεδο των ιμπερεαλιστικών μηχανισμών [ΝΑΤΟ και ΕΕ] που αιματοκυλίζουν τους λαούς. Αυτό καταδεικνύει και η πολιτική της για τη διαχείριση των προσφύγων όλο το προηγούμενο διάστημα, με τη δημιουργία γκέτο-hot spot, σε συνθήκες εγκλεισμού απομονωμένο από τον κοινωνικό ιστό.

Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης έχει ξεσπάσει ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, το οποίο ωστόσο μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει από τα όρια της αλληλέγγυας πρακτικής και να αποκτήσει συνολικά χαρακτηριστικά αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Ένα κίνημα που θα είναι ενάντια σε κάθε προσπάθεια εκτόνωσης αυτής της δυναμικής του λαού στα ήρεμα νερά της φιλανθρωπίας [ΜΚΟ, εκκλησία, νεολαία ΣΥΡΙΖΑ] και θα συντονίζει από τον πιο τακτικό αγώνα αλληλεγγύης για την συλλογή τροφίμων, μέχρι την ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού, αντί-ιμπεριαλιστικού κινήματος που θα έρχεται σε ρήξη με ΕΕ-ΝΑΤΟ-κυβέρνηση και θα παλεύει για να σταματήσει ο πόλεμος και για την ελεύθερη διέλευση προσφύγων και μεταναστών στις χώρες που επιθυμούν. Σε αυτή τη βάση, ως ΕΑΑΚ, θα συμβάλλουμε το επόμενο διάστημα, ώστε οι φοιτητικοί σύλλογοι να συμμετέχουν ενεργά στον Συντονισμό (σωματείων, φοιτητικών συλλόγων και συλλογικοτήτων) για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό, όπως και σε κινήσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης (π.χ. Διακήρυξη της Κεσσάνης).

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:

Το νέο ασφαλιστικό, απότοκο του βαθέματος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής έρχεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να επιτύχει ακριβώς αυτό που και η εφαρμογή των μνημονίων επιδίωκε, την κερδοφορία δηλαδή με κάθε τρόπο μέσω της μετακύλησης του βάρους  στα κατώτερα στρώματα της εργασίας [μπλοκάκια, 5μηνήτες, voucherάδες, κλπ.] και τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης στο βωμό του χρέους. Ασφαλιστικό που κατ' ουσίαν βλέπει την κοινωνική ασφάλιση ως ατομική υποχρέωση, συμπιέζει ακόμα περισσότερο τα κατώτερα στρώματα μέσω της ενιαιοποίησης των ταμείων, αυξάνει το μερίδιο της  αγοράς στις μεγάλες επιχειρήσεις ενώ, αυτό που αξίζει να τονιστεί, είναι το ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο που θα έχει το νομοσχέδιο αλλά και οι επιπτώσεις που θα έχει στη γενιά μας.

Η βαθειά αναδιάρθρωση των σχέσεων εργασίας σπρώχνει ολοένα και περισσότερο μια γενιά στην μαύρη εργασία και την επισφάλεια. Μια γενιά με μισθούς πείνας χωρίς καμία ασφάλιση που αδυνατεί να δει κάποια προοπτική. Η συνολική αυτή επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας πρέπει να ειδοθεί ως τέτοια και όχι ως επίθεση σε κάθε κλάδο χωριστά. Διότι εάν δε συμβεί αυτό, τότε οι αγώνες που θα προκύψουν θα έχουν συντεχνιακά, κλαδικά χαρακτηριστικά -για την υπεράσπιση των ταμείων και του κύρους τους [κατεύθυνση που προωθήθηκε από ΤΕΕ και ΔΣΑ]- και δεν θα καταφέρουν να συντονιστούν σε μια συνολική εργατική αντεπίθεση.

Χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα από τα κάτω, κόντρα στον παλιό και νέο κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και τη γραφειοκρατία του ΠΑΜΕ, που πέρα από την απόσυρση του ασφαλιστικού θα βάζει και πιο συνολικά αιτήματα, διεκδικήσεις που θα προσπαθούν να δημιουργούν ρήγματα στο σήμερα. Είναι τέτοια η ένταση και το βάθος της επίθεσης που οι δυνάμεις της εργασίας δεν θα έρθουν σε καλύτερες θέσεις μάχης αν δεν επιτευχθεί μέγιστη δυνατή συσπείρωση των εργαζόμενων μαζών σε ανεξάρτητη ταξική κατεύθυνση για την οποία καθοριστική είναι η συμβολή της πρωτοβουλίας για το συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων. 

Με την ίδια λογική, πλάι στο εργατικό κίνημα οφείλει να πορευθεί και ένα δυναμικό φοιτητικό κίνημα που δε θα υπερασπίζεται το παλιό ασφαλιστικό νομοσχέδιο, αλλά θα βγαίνει μπροστά αναδεικνύοντας την επιθετική πλευρά των στόχων και των αιτημάτων σε εκπαίδευση-εργασία-ασφάλιση-υγεία.

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΦΙΛΗ:

Στα πλαίσια των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που επιτελούνται στα ελληνικά πανεπιστήμια τα τελευταία 20 χρόνια, έρχεται ο νέος νόμος-πλαίσιο για την παιδεία να βαθύνει την αναδιάρθρωση του ελληνικού πανεπιστημίου, στα μέτρα των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται στη σφαίρα της παραγωγής.

Όλα τα παραπάνω, εξειδικεύονται στη σύνταξη ενός νέου νομοσχεδίου, του περίφημου νόμου του Φίλη, ο οποίος σε μια λογική κάλυψης επιμέρους «κενών» που αφήνει ο νόμος Διαμαντοπούλου, θα ευθυγραμμίσει τις σχολές και τα τμήματα με τα πορίσματα των εξωτερικών αξιολογήσεων και τα ευρωπαϊκά πρότυπα, πάντα υπό τις επιταγές της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ και τη συνθήκη της Μπολόνια, μέσα από συγχωνεύσεις σχολών, κατακερματισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων, νέο τρόπο ένταξης στην τριτοβάθμια, επαναφορά με πιο επιτακτικούς όρους της δια βίου μάθησης (βλ. και παιδαγωγική επάρκεια). Ταυτόχρονα ο ρόλος της υποχρηματοδότησης για την επιβολή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι πλέον κάτι παραπάνω από κομβικός. Μάλιστα, στις ήδη υπάρχουσες πιέσεις εφαρμογής πορισμάτων των εξωτερικών αξιολογήσεων για τη διασφάλιση χρηματοδότησης, έρχεται να προστεθεί η παρότρυνση Φίλη για «αυτοχρηματοδότηση» των Ιδρυμάτων. Βασικό ρόλο στην αυτοχρηματοδότηση παίζουν τα ανταποδοτικά προγράμματα έρευνας σε σύνδεση με τις επιχειρήσεις, παράλληλα δεν αποκλείονται τα δίδακτρα και στους προπτυχιακούς κύκλους, αλλά και η ένταση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Όλο αυτό το πλαίσιο, σε συνδυασμό με την επίθεση στη φοιτητική μέριμνα, εντείνει τους όρους αποκλεισμού εκείνων των φοιτητών-ιών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος φοίτησης.

Όσο αναμένουμε το νομοσχέδιο Φίλη η αναδιάρθρωση στις σχολές συνεχίζει να βαθαίνει με διαφορετική ένταση και ταχύτητα ανάλογα με τη σχολή ή το ίδρυμα χρησιμοποιώντας ως όχημα το νόμο Διαμαντοπούλου. Σε μία σειρά σχολών εφαρμόζονται αλλαγές στα προγράμματα σπουδών με την εισαγωγή των ECTS, τη διάσπαση των κύκλων σπουδών, τα μαθήματα-αλυσίδες με τα οποία ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι-ες.

Στη δοσμένη συγκυρία, απαραίτητη προϋπόθεση για το προχώρημα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, είναι η αυταρχικοποίηση του πανεπιστημίου με την εντατικοποίηση και πειθάρχηση των φοιτητών, την επίθεση στο άσυλο, τη διατήρηση των Συμβουλίων Ιδρύματος αλλά και τη στοχοποίηση του φοιτητικού συνδικαλισμού.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η κυβέρνηση και το υπουργείο προσπαθούν να «αποκτήσουν» μια κάλπικη κοινωνική νομιμοποίηση, μέσω ενός δήθεν δημοκρατικού και ανοιχτού διαλόγου, ο οποίος βέβαια γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες μαζί με τους εμπνευστές και υλοποιητές της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση. Για μας είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστεί: δεν αποδεχόμαστε ούτε «εθνικό» ούτε «διάλογο» με το πλάνο κυβέρνησης-ΕΕ- κεφαλαίου για το πανεπιστήμιο. Όχι απλά αυτός ο νόμος δεν πρέπει να περάσει, αλλά ο διάλογος τους θα είναι για εμάς κόκκινο πανί.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ:

Εν μέσω, λοιπόν, της πιο σκληρής επίθεσης που συντελείται στο παρόν και το μέλλον της νεολαίας, δεν μπορούμε να μένουμε απλοί θεατές. Η αποστροφή από τις συλλογικές διαδικασίες, η απομαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων και η στροφή προς στον ατομικό δρόμο, όχι απλά δεν λύνει το πρόβλημα αλλά βάζει εμπόδια στο να διεκδικήσει η νεολαία το μέλλον και την προοπτική της. Για να αναμετρηθεί η νεολαία με την παραπάνω κατάσταση είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η ανασυγκρότηση και επανεμφάνιση ενός φοιτητικού κινήματος το οποίο θα σπάει την υποταγή στο ΤΙΝΑ και θα πυροδοτεί ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις. Σε αυτή τη διαδικασία βασικό ρόλο οφείλουν να παίξουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ.

Στόχος μας είναι να συνδεθούν οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση με το συνολικό τοπίο της κρίσης που βιώνει η νεολαία, ένα τοπίο εργασιακής επισφάλειας υπό τον κόλαφο της ανεργίας. Βαθύτερη στόχευση πρέπει να αποτελέσει η συγκρότηση της νεολαίας για την προοπτική και το μέλλον της. Τόσο η παρέμβαση μας όσο και οι κινητοποιήσεις μας πρέπει να αξονίζονται γύρω από τη συγκρότηση όρων και τη διαμόρφωση προϋποθέσεων, ούτως ώστε, κοινωνικά μπλοκ που μέσα στις σχολές παλεύουν για το πρόγραμμα σπουδών - επιμέρους αναδιαρθρώσεις και στοιχίζονται σε κινητοποιήσεις για την εργασιακή τους προοπτική, να μετασχηματιστούν σε πολιτικά μπλοκ που συστρατεύονται μαζί με τις υπόλοιπες μερίδες της πληττόμενης νεολαίας έξω από το πανεπιστήμιο, απέναντι στα κεντρικά πολιτικά διακυβεύματα παίζοντας αποσταθεροποιητικό ρόλο στη συγκυρία.  Υπ’ αυτή την έννοια ο αγώνας ενάντια στο ασφαλιστικό και στο νόμο Φίλη, δεν αρκεί να αναγνωρίζεται ως «η μητέρα των μαχών» αν δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με έν α αγώνα με αναβαθμισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.

 

Παλεύουμε λοιπόν, για ένα φοιτητικό κίνημα, αντικυβερνητικό, που θα παλεύει για την ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κάθε κυβέρνησης που ψηφίζει μνημόνια και υλοποιεί αστική πολιτική, αντισυνδιαχειριστικό-αντιαναδιαρθρωτικό, κόντρα σε κάθε διάλογο με υπουργείο, κυβερνήσεις αλλά και τους προνομιακούς συνομιλητές τους και καλοθελητές-εφαρμοστές των αναδιαρθρωτικών κινήσεων (Πρυτανείες και καθηγητές), που δεν θα ενσωματώνεται από κανένα τυράκι στη φάκα του αστισμού (βλ. Εθνικός Διάλογος, υποτιθέμενες παραχωρήσεις του νόμου Φίλη) αλλά θα παλεύει για το μπλοκάρισμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και την συνολική ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα παλεύει για ρήξη και αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς ΕΕ-ΝΑΤΟ που βάφουν κόκκινη τη γη με το αίμα των λαών και βυθίζουν άλλους στη φτώχεια με μνημόνια, και θα παλεύει για μια άλλη προοπτική έξω από το μονόδρομο της ΕΕ, του ευρώ, του χρέους και των μνημονίων. Τέλος, ένα φοιτητικό κίνημα, το οποίο στην πάλη για τη διασφάλιση της προοπτικής και του μέλλοντος της νεολαίας, θα συμπορεύεται με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και θα συμβάλλει στην ενίσχυση και το δυνάμωμα της εργατολαϊκής πάλης κόντρα και μακριά από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΑΑΚ: 

ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ 

ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ 

ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΜΑΧΟΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ:

Έχοντας θέσει σαν στόχο την αναγκαία ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, όπως το περιγράψαμε και παραπάνω, καθήκον της ΕΑΑΚ το επόμενο διάστημα, είναι να επικοινωνήσει με όλο αυτό το διάχυτο ρεύμα που υπάρχει μέσα στους συλλόγους και κινείται συνειδητά ή ημισυνειδητά σε ανατρεπτική τροχιά, να  το ριζοσπαστικοποιήσει περαιτέρω και να το εμπλέξει στις κινηματικές διαδικασίες του επόμενου διαστήματος με βάση το σχεδιασμό της στην κατεύθυνση της συνολική ανατροπής της επίθεσης.

Κομμάτι αυτής της συζήτησης και για την αναγκαία ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος αλλά και της ίδιας της ΕΑΑΚ, είναι και το ζήτημα της μετωπικής πολιτικής του μορφώματος με τις άλλες αριστερές ανατρεπτικές δυνάμεις του κινήματος. Στόχος της απεύθυνσή μας σε αυτές τις δυνάμεις και εδώ, είναι αφενός η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, όπως αναφέρθηκε και περιγράφηκε παραπάνω αλλά και αφετέρου το πως η ΕΑΑΚ θα καταφέρει να επικοινωνήσει, να αντιπαρατεθεί να ζυμωθεί με τις δυνάμεις που συνειδητά ή ημισυνειδητά κινούνται σε ριζοσπαστική κατεύθυνση εντός του κινήματος, με ορίζοντα την ίδια την ενίσχυση αλλά και διεύρυνση του μορφώματος, δηλαδή την ένταξή τους με ισότιμο και συντροφικό τρόπο στα σχήματα της ΕΑΑΚ.

Βασικά και αδιαπραγμάτευτα κριτήρια για οποιαδήποτε κουβέντα για πολιτική συνεργασία της ΕΑΑΚ με τις παραπάνω δυνάμεις είναι:

α) η σύγκληση σε κινηματικό επίπεδο, με κοινά αγωνιστικά πλαίσια, συνεύρεση στο δρόμο και όλες τις κινηματικές δράσεις με βάση το σχεδιασμό που θέτει η ΕΑΑΚ για το φκ και,

β) η ανώτερη πολιτική συμφωνία πάνω στους στους παρακάτω άξονες, στους οποίους και η ΕΑΑΚ πρέπει να έχει σαφή τοποθέτηση για:

1.            την φύση της κρίσης και τις δυνατότητες της εποχής μας

2.            την εναντίωση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σε κάθε κυβέρνηση που θα έρθει να υλοποιήσει την αστική στρατηγική και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις

3.            την επίθεση στην εκπαίδευση και το πως βαθαίνει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο πανεπιστήμιο

4.            τον αγώνα για έξοδο από ευρώ/ΕΕ, για διαγραφή του χρέους και ανατροπή των μνημονίων

5.            την αναγκαιότητα για ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα κόντρα και έξω από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

6.            μια άλλη εναλλακτική για τη νεολαία σε εκπαίδευση-εργασία-δημοκρατία

7.            το ποιά αριστερά είναι αναγκαία για τη συνολική ανατροπή της επίθεσης

Με βάση τους παραπάνω στόχους και κριτήρια, πρέπει, με ορίζοντα το εαρινό πανελλαδικό διήμερο της ΕΑΑΚ, τα σχήματα να διερευνήσουν την δυνατότητα πολιτικής συνεργασίας με τις άλλες αριστερές μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος[ΑΡΕΝ, ΑΡΔΙΝ, ΣΣΠ], καλώντας συσκέψεις βάσης, ανοιχτές στους συλλόγους, καταθέτοντας το πλαίσιο που περιγράψαμε παραπάνω. Οι εμπειρίες από αυτές τις συσκέψεις θα κατατεθούν στο πανελλαδικό διήμερο συντονιστικό της ΕΑΑΚ, όπου ενιαία θα αποτιμηθούν και θα αποφασιστεί με δημοκρατικό τρόπο από τα ίδια τα σχήματα η δυνατότητα ή μη της πολιτικής συνεργασίας, ξέχωρο ζήτημα από την οποία δεν είναι και το εκλογικό κατέβασμα. Η απόφαση της ΕΑΑΚ θα είναι ενιαία και πανελλαδικού χαρακτήρα.

 ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης