Πόσες φορές δεν έχουμε αναρρωτηθεί «πόσα ακόμα θα πληρώσω γι’ αυτή τη σχολή?» ή «τι άλλο πρέπει να κόψω για να βγάλω το μήνα?». Πόσοι και πόσες από εμάς δεν έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε για να μπορέσουμε να συνεχίζουμε να σπουδάζουμε, προσπαθώντας παράλληλα να παρακολουθούμε τα άκρως απαιτητικά μαθήματα της σχολής?
Τελικά πόσο ακόμη θα πληρώνουμε για τη «δημόσια και δωρεάν παιδεία»?
Απ’ ό,τι φαίνεται ο παραπάνω όρος δεν ήταν παρά μια ταμπέλα για τα μάτια του κόσμου, που σήμερα ακόμη και αυτή έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Σε αυτό το σημείο είναι που έρχεται η υποχρηματοδότηση, η οποία έχει σφραγίσει την κατάσταση των πανεπιστημίων στα χρόνια της κρίσης, οδηγώντας τα σε πλήρη διάλυση. Συγκεκριμένα, ο προϋπολογισμός για τα πανεπιστήμια το 2016 είναι κομμένος κατά 20%, ποσοστό το οποίο εάν προστεθεί στην μείωση των προϋπολογισμών των ΑΕΙ των περασμένων ετών, πλησιάζει το 80% συνολικά μέσα στην τελευταία 5ετία!
Αποτέλεσμα, η σημερινή εικόνα των ιδρυμάτων που αν μη τι άλλο αν συνεχίσει έτσι, σε λίγα χρόνια θα γίνει άκρως χειρότερη: η φοιτητική μέριμνα είναι ανύπαρκτη (λέσχη ΑΠΘ ιδιωτικοποιημένη, εστίες για ελάχιστους,…), σχεδόν όλα τα μεταπτυχιακά έχουν δίδακτρα, η υποστελέχωση έχει γίνει καθεστώς (καθηγητές ΔΕΠ στο τμήμα μας κάτω από τους 40 για 150 φοιτητές ανά έτος!) και η λίστα συνεχίζεται… . Το οξύμωρο είναι ότι την ίδια στιγμή, το πανεπιστήμιο επιλέγει να παραχωρεί τα πάντα στις εργολαβίες (από τη λέσχη, μέχρι τη φύλαξη και την καθαριότητα), οι οποίες βγάζουν κέρδος από τη δικές μας ανάγκες και κοστίζουν υπέρογκα ποσά για το ίδιο το πανεπιστήμιο. Όλο το βάρος του κόστους φοίτησης έχει πέσει στις πλάτες τις δικές μας και των οικογενειών μας, που δεν έχουν προλάβει να πάρουν ανάσα από τους λογαριασμούς, τα χαράτσια, τα δίδακτρα των φροντιστηρίων και του σχεδίου που πλήρωσαν για να μπορέσουμε εν τέλει να περάσουμε στο πανεπιστήμιο.
Μια μικρογραφία όλης αυτής της κατάστασης αποτελεί και το δικό μας τμήμα. Είτε είμαστε κοντά στο πτυχίο, είτε μόλις μπήκαμε στο 1ο έτος, όλες και όλοι θα έχουμε αντιληφθεί το πιο απλό και συνάμα το πιο απαράδεκτο: ότι για να σπουδάσεις, θέλει λεφτά! Στην περίπτωση της αρχιτεκτονικής, πολλά λεφτά, χωρίς καν να συνυπολογίσουμε το μέσο κόστος φοίτησης. Όσο και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε κάποια έξοδα, η ίδια η φύση της σχολής είναι τέτοια που απαιτεί από υλικά για μακέτες (όλων των ειδών, εργασίας-τελικές κλπ), μέχρι εκτυπώσεις για εβδομαδιαίες διορθώσεις, παρουσιάσεις (που όπως είδαμε και πέρυσι καταναλώνουν τεράστιο κομμάτι του εξαμήνου) κλπ.
Τι συμβαίνει λοιπόν? Από την ώρα που μπαίνουμε στη σχολή, θεωρείται δεδομένο (λογική που ενισχύεται και από τους διδάσκοντες) ότι θα χώσουμε το χέρι στην τσέπη μέχρι να τρυπήσει. Το τμήμα δεν παρέχει ούτε τα βασικά: ούτε δωρεάν υλικά (δε μιλάμε καν για αίθουσα υλικών για την αποθήκευσή τους), ούτε δωρεάν εκτυπώσεις! Η πάλαι ποτέ δωρεάν νησίδα εκτυπώσεων, από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του συλλόγου φοιτητών, είναι πλέον επί χρέωση και το μόνο που παρέχεται και αυτό έπειτα από πίεση των ίδων των φοιτητών, είναι μια δωρεάν κάρτα 5 ευρώ ανά ομάδα για κάθε εργαστήριο (γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό για ένα εκτεταμένο εργαστήριο: άντε και να φτάνει για 2-3 διορθώσεις). Την ίδια ώρα, η διπλανή αίθουσα είναι γεμάτη από πανάκριβα μηχανήματα 3d printers, τα οποία αν θες να τα χρησιμοποιήσεις, πρέπει να φέρεις ο ίδιος ή η ίδια τα αναλώσιμα.
Πολλοί εδώ θα σπεύσουν να πουν ότι αρνούμαστε την τεχνολογία ή κάτι παρόμοιο. Προφανώς και δε θεωρούμε άχρηστα τα μηχανήματα ( εφόσον δε χρησιμοποιούνται άκριτα και αλόγιστα), ίσα-ίσα. Όμως θεωρούμε άκρως παράλογο το να παρέχονται αυτές οι δυνατότητες, αλλά παράλληλα να αποκλείεσαι αυτόματα από αυτές επειδή δεν έχεις λεφτά να τις πληρώσεις. Είναι παράλογο την ίδια στιγμή να μη σου παρέχονται ούτε τα πολύ βασικά (εκτυπώσεις σχεδίων σύμφωνα με τις απαιτήσεις των περισσοτέρων εργαστηρίων). Είναι παράλογο όταν δε μας παρέχεται τίποτα και αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε τα πάντα για να καταφέρουμε να σπουδάζουμε!*
Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι! Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να πληρώνουμε άλλο για όσα απαιτούν οι σπουδές μας. Το επόμενο διάστημα, άτομα από όλα τα έτη (μιας και το πρόβλημα είναι κοινό) να βρεθούμε, να συζητήσουμε και να κάνουμε κάτι! Να ανοίξουμε το ζήτημα και στη Γενική Συνέλευση του συλλόγου μας και να συνεχίσουμε με κινητοποιήσεις, χωρίς να κάνουμε πίσω!
Δεν πληρώνουμε άλλο για να σπουδάσουμε!
Απαιτούμε δωρεάν εκτυπώσεις, δωρεάν υλικά με χώρο για την αποθήκευσή τους!
Δε ζητάμε τίποτα παράλογο, παρά τα αυτονόητα!
*Ακόμη και εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι δεν πρέπει να μπαίνουμε στη λογική του «θα κόψω το μισό μηνιάτικο, για να μπορέσω να εκτυπώσω και να κάνω μακέτα στο τέλος του εξαμήνου». Ακόμη και όταν έχουμε τη δυνατότητα να πληρώσουμε, πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν υποχρεούμαστε να το κάνουμε, πόσο μάλλον όταν στη διπλανή ομάδα ένας ή πολλοί συμφοιτητές μας ενδέχεται να μην μπορούν καν να νοικιάσουν σπίτι στη Θεσσαλονίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου