Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Σ.Σ.Α. στις 14_3_14

Διανύουμε μια περίοδο έντονων εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Αναντίστοιχα με την κινηματική νηνεμία της Ελλάδας, τα κινήματα που έχουν ξεσπάσει σε άλλες χώρες, είναι πολλά και το καθένα με διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Στο επίκεντρο της προσοχής αυτή την περίοδο, είναι οι εξελίξεις στην Ουκρανία. Μετά από ένα μήνα αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, η κατάσταση στη χώρα φάνηκε την τελευταία εβδομάδα να φεύγει εκτός ελέγχου. Το ξέσπασμα της βίας [με αφορμή ένα νέο νόμο περιορισμού των πορειών] προκάλεσε το θάνατο πολλών δεκάδων ανθρώπων, τόσο διαδηλωτών, όσο και αστυνομικών και οδήγησε στην πραξικοπηματικού τύπου κυβερνητική αλλαγή. Ωστόσο, οι βαθύτερες αιτίες της κρίσης και των συγκρούσεων είναι οι δεκαετίες της φτώχειας, μαζί με το χτύπημα των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών από την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Έτσι, αυτή τη στιγμή έχουν διαμορφωθεί δύο στρατόπεδα. Από τη μία, η Ρωσία, η οποία θέλει να συντηρήσει με κάθε μέσο την πολιτική και οικονομική κυριαρχία της στην ευρύτερη περιοχή, στηρίζει το παλιό καθεστώς. Από την άλλη, οι ΗΠΑ και ΕΕ, οι οποίες παρεμβαίνοντας ανοιχτά και ωμά στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας, με πρόσχημα τη δημοκρατική τάξη, διεκδικούν ευρύτερο ρόλο στην περιοχή και τις σημαντικές πλουτοπαραγωγικές και ενεργειακές πηγές της χώρας. Μάλιστα, στο πλαίσιο αυτό και προκειμένου να πετύχει το σκοπό της, η ΕΕ, δε διστάζει να στηρίξει οποιαδήποτε αντικυβερνητική διαδήλωση, ακόμα και αν αυτή αποτελείται κατά πλειοψηφία από τους νοσταλγούς του Χίτλερ.

Την ίδια ώρα, στην Βοσνία, με αφορμή το κλείσιμο και την ιδιωτικοποίηση πέντε πρώην κρατικών εργοστασίων στην επαρχιακή πόλη Τούζλα, εργαζόμενοι, άνεργοι και άλλα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα σε πάνω από 30 πόλεις της Βοσνίας εξεγείρονται. Οι αντιδράσεις αυτές, δεν στρέφονται μόνο ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά, απαιτούν τα εργοστάσια να ανήκουν στους εργάτες, βάζοντας παράλληλα και αντιεθνικιστικά και αντιΕΕ στοιχεία. Οι εξεγερμένοι συγκροτούν λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες συντονίζουν τον αγώνα και δίνουν το πολιτικό στίγμα. Φυσικά, σε αντιδιαστολή με την Ουκρανία όπου οι διαδηλωτές παρουσιάζονται ως ‘η πλειοψηφία του λαού που παλεύει δίκαια’, εδώ η Ευρωπαϊκή Ένωση αποκαλεί τους διαδηλωτές ‘χούλιγκανς’ και απειλεί να στείλει στρατεύματα.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως στην πρώτη περίπτωση, η ΕΕ επιλέγει να στηρίξει τα ακροδεξιά στοιχεία και να τους προσφέρει απλόχερα την βοήθειά της. Στη δεύτερη περίπτωση όμως, όπου έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρά εργατικό ξεσηκωμό που παίρνει και αντικαπιταλιστικά στοιχεία, στέκεται απέναντί του και τον πολεμά. Γίνεται έτσι κατανοητό, ότι δεν είμαστε σε θέση να μιλάμε για ΕΕ των λαών, αλλά για ΕΕ του κεφαλαίου. Μια ΕΕ η οποία στο όνομα αυτού δε διστάζει να υποστηρίξει τους νοσταλγούς του Χίτλερ, δε διστάζει να πνίξει μετανάστες στο Φαρμακονήσι και την Λαμπεντούζα, δε διστάζει να εισβάλλει στην κεντροαφρικάνικη δημοκρατία, στέλνοντας μάλιστα και ελληνικά στρατεύματα.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ελληνική Προεδρεία 2014 δεν είναι μια «εθνική προσπάθεια», την οποία πρέπει να στηρίξουμε ή έστω να ανεχτούμε, αλλά μια βαθιά αντεργατική, αντιδραστική εκστρατεία, την οποία πρέπει να αποκαλύψουμε και να αντιπαλέψουμε. Από το ξεκίνημά της κιόλας, συνοδεύτηκε από την όξυνση της κρατικής καταστολής και την περαιτέρω καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Κυρίως, άξονας αυτών των αλλαγών είναι η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα με απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, συγχωνεύσεις ενώ προχωρά και σε ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Όλα αυτά τα μέτρα που τσακίζουν δικαιώματα και κατακτήσεις προηγούμενων χρόνων έρχεται να τα ακολουθήσει και η άρση του παγώματος του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Είναι όμως σημαντικό να αναφερθεί ότι η πρώτη προσπάθεια πλειστηριασμού κατάφερε να μπλοκαριστεί από συλλογικότητες και φορείς της Αττικής, γεγονός που δείχνει πως ακόμα και εν μέσω της πιο βάρβαρης επίθεσης που δέχεται αυτή τη στιγμή ο λαός, το κίνημα μπορεί να διεκδικεί και να πετυχαίνει νίκες.

Σε μια τέτοια λοιπόν συγκυρία όπου το κράτος έρχεται να τσακίσει μια σειρά λαϊκών κατακτήσεων αποτελεί αναγκαιότητα για το ίδιο η σταθεροποίηση του κεντρικού πολιτικού σκηνικού. Σε αυτό έρχεται να συμβάλει η αυταρχική του θωράκιση τόσο σε φυσικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο που παρατηρείται με την όξυνση της καταστολής εναντίον όσων συνεχίζουν να αγωνίζονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι συλλήψεις αγωνιστών, όπως αυτών της Χαλκιδικής, αλλά και η απαγόρευση διεξαγωγής πορείας της ημέρα της ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα.Σε πείσμα όμως της απαγόρευσης η πορεία πραγματοποιήθηκε με μεγάλη συμμετοχή και συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής οι οποίες επιχείρησαν για άλλη μια φορά να τρομοκράτησουν πάση θυσία τον κόσμο του κινήματος συλλαμβάνοντας τον αγωνιστη καθηγητή Π. Αντωνόπουλο.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Μετά το τελευταίο χτύπημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τις διαθεσιμότητες των διοικητικών υπαλλήλων, η κυβέρνηση συνεχίζει την επίθεση στο πανεπιστήμιο, επιδιώκοντας να περάσει το χειρότερο μέχρι τώρα μέτρο, τους λεγόμενους «Εσωτερικούς κανονισμούς». Οι εσωτερικοί κανονισμοί, οι οποίοι ψηφίστηκαν, καθόλου τυχαία βέβαια, εν μέσω της περασμένης εξεταστικής έρχονται ως συνέχεια του αντιδραστικού νόμου-πλαισίου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και της συνολικής εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που έχει ως στόχο τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου εργαζομένου που θα προσαρμόζεται στις νέες εργασιακές συνθήκες με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Με βάση τη συνθήκη της Μπολόνια και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για σύνδεση της εκπαίδευσης με τις εκάστοτε ανάγκες της παραγωγής, βλέπουμε την ολοένα και εντεινόμενη διάλυση του Δημόσιου και Δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και την κατεύθυνση επιχειρηματικοποίησης του. Από τη μία, το πανεπιστήμιο, προωθεί εντός του ένα εργασιακό καθεστώς με πολύ αντιδραστικές σχέσεις εργασίας, μέσα από τις εργολαβίες που αυξάνονται όλο και περισσότερο (βλέπε εργολαβίες σίτισης, φύλαξης, καθαριότητας κλπ στο ΑΠΘ και σε άλλα πανεπιστήμια). Ένα εργασιακό καθεστώς με τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά με τα οποία προσπαθεί να εγγράψει και στους φοιτητές του. Από την άλλη, εισέρχεται όλο και πιο έντονα το ιδιωτικό κεφάλαιο τόσο, μέσα από τις εργολαβίες, βγάζοντας άμεσο κέρδος από τους τομείς αυτούς, όσο και μέσα από την έρευνα οι οποία γινεται πλέον για τις ανάγκες του. (Ήδη στο πανεπιστήμιο δυτικής Μακεδονίας, τελείως απροκάλυπτα η ΔΕΗ (που οδεύει προς ιδιωτικοποίηση), ίδρυσε 3 έδρες με γνωστικά αντικείμενα που θα της φέρουν άμεσα ερευνητικά αποτελέσματα για αύξηση των κερδών της. Στο τμήμα μας δε, έχει ήδη δρομολογηθεί η αναζήτηση χορηγών για τη χρηματοδότηση του τμήματος και συγκεκριμένα για την πληρωμή των διδακτορικών φοιτητών (407) που εργάζονται στο τμήμα).

Το νέο πρόγραμμα σπουδών έρχεται να παίξει καθοριστικό ρόλο σε όλα τα παραπάνω.

Οι εσωτερικοί κανονισμοί έρχονται να φέρουν:

Διάσπαση πτυχίου και γνωστικού αντικειμένου με αλλαγές στα προγράμματα σπουδών

Ο εσωτερικός κανονισμός έρχεται να διασπάσει τον κύκλο σπουδών μας σε 3+2 ή 4+1 ή αλλιώς Bachelor και Master όπως έχουμε συνηθίσει να λέγονται. Φυσικά ανάμεσα σε κάθε κύκλο σπουδών υπάρχουν εξεταστικοί και οικονομικοί φραγμοί (δίδακτρα), δημιουργώντας έτσι διαφορετικών ταχυτήτων φοιτητές και εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα πολλοί θα αναγκάζονται να σταματήσουν τις σπουδές τους. Ήδη μέσα στο καλοκαίρι πέρασαν δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, ενώ κατεύθυνση του ΟΟΣΑ είναι η επιβολή διδάκτρων εδώ και τώρα στα προπτυχιακά και η αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων ως ισότιμων με τα δημόσια πανεπιστήμια. Πέρα όμως από τη διάσπαση του κύκλου σπουδών, σημαντική πτυχή του Ε.Κ. είναι και ο κατακερματισμός των γνωστικών αντικειμένων. Πλέον θα βρισκόμαστε σε ένα αέναο κυνήγι πιστωτικών μονάδων, ώστε να εξασφαλίσουμε την συνέχιση των σπουδών μας στον επόμενο κύκλο, αλλά και για να διεκδικούμε και μια θέση στην αγορά εργασίας. Δημιουργείται έτσι και το νέο μοντέλο εργαζομένου, αυτού που είναι είτε εξειδικευμένος σε ένα περιορισμένο αντικείμενο, χωρίς δυνατότητα συνολικής εποπτείας, είτε έχει σκόρπιες γνώσεις, αναγκάζοντάς τον να πληρώνει την επανακατάρτισή του “δια βίου”. Συνεπώς, καταργείται κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης και κατοχύρωσης, στρέφοντας τους εργαζόμενους στον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό. Αυτή η πολιτική, σε επίπεδο πανεπιστημίου, της επιβολής διδάκτρων, της εξάλειψης κάθε είδους φοιτητικής μέριμνας, με αποτέλεσμα την μετακύληση του κόστους σπουδών στους ίδιους τους φοιτητές, αλλά και σε επίπεδο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (βλέπε νέο λύκειο), έχει ως αποτέλεσμα όλο και περισσότερα παιδιά λαϊκών οικογενειών ή να παρατήσουν τις σπουδές τους ή να μην μπορούν καν να μπουν στο πανεπιστήμιο.

Ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας στα Πανεπιστήμια:

Το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είχε πραγματοποιηθεί μέσα από την εκλογή Συμβουλίων Ιδρύματος που απαρτίζονται από εξωπανεπιστημιακούς, ενώ τώρα ολοκληρώνεται μέσα από την αναγνώριση των spin off εταιρειών (τεχνοβλαστοί, εταιρίες οι οποίες εκμεταλλεύονται την έρευνα που παράγεται στο πανεπιστήμιο βάζοντας τα κεφάλαιά τους) ως μέσο χρηματοδότησης των Ιδρυμάτων. Στην ίδια κατεύθυνση η ίδρυση Οικονομικού Συμβουλίου σε κάθε ίδρυμα από οικονομικούς επιστήμονες (και εξωπανεπιστημιακούς), με στόχο την αξιοποίηση της περιουσίας του ώστε να καλυφθούν χρηματοδοτικά κενά. Αυτό περιλαμβάνει 1) την πώληση ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων 2) την επιχειρηματική αξιοποίηση του μέσω ΣΔΙΤ, 3) την αξιοποίηση δωρεών. 4) γ) τη διάλυση της πρώην φοιτητικής μέριμνας και τη λειτουργία της με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια (ενοίκια σε εστίες, αντίτιμα σε λέσχες, περικοπή συγγραμμάτων) . Σε αυτά τα πλαίσια, η νησίδα εκτυπώσεων του τμήματος συνεχίζει να λειτουργεί προσφέροντας στους φοιτητές, αριθμό εκτυπώσεων αναντίστοιχο με τις απαιτήσεις της σχολής.

Ας τονιστεί επίσης α) η παροχή ανταποδοτικών υποτροφιών από το πανεπιστήμιο σε φοιτητές του 2ου κύκλου σπουδών οι οποίοι επιτελούν έργο σε κάποια διοικητική, ερευνητική ή διδακτική διαδικασία, καλύπτοντας το κενό των διοικητικών που έχουν απολυθεί και πληρώνονται ή ελάχιστα χρήματα ή κάποια bonus στο πτυχίο τους, β) η θεσμοθέτηση των φοιτητικών δανείων που αρχίζουν να αποπληρώνονται με την πρώτη απόκτηση εισοδήματος.

Εντατικοποίηση - διαγραφές φοιτητών – αυταρχικό μοντέλο διοίκησης:

Με τον Ε.Κ. προβλέπεται η διαγραφή όσων φοιτητών ξεπερνούν τα ν+2 έτη (ή 2ν για όσους δουλεύουν αποδεδειγμένα 20 ή παραπάνω ώρες τη βδομάδα). Αυτό από τη μια αποκλείει αυτόματα μια τεράστια μερίδα φοιτητών, κυρίως από λαϊκές οικογένειες, που αναγκάζονται να εργαστούν για να καταφέρουν να τελειώσουν τις σπουδές τους. Επομένως, πλήρης εντατικοποίηση σπουδών, με απόλυτη αφοσίωση στις φοιτητικές υποχρεώσεις, χωρίς να υπάρχει χρόνος για συλλογικές διεκδικήσεις, διασπώντας τους φοιτητικούς συλλόγους και οδηγώντας τους φοιτητές στον ατομικό δρόμο και στον ανταγωνισμό.

Ορίζεται πλέον πειθαρχικό για όποιο μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας παραβιάζει στο νέο εσωτερικό κανονισμό, οδηγώντας στηνποινικοποίηση των ιδεών και σε συνδυασμό με την κατάργηση του ασύλου στην ακόμη εντονότερη καταστολή του φοιτητικού κινήματος και των συλλογικών διαδικασιών. Αυτό το ρόλο έρχεται να παίξει η λεγόμενη “Επιτροπή δεοντολογίας”, συμμορφώνοντας την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων με τη “σιγή ιχθύος” που επικρατεί στο εσωτερικό μιας επιχείρησης. Η τρομοκρατία και η καταστολή παίρνουν τη θέση τους και θεσμικά στα πανεπιστήμια!

Εξωτερική αξιολόγηση στο τμήμα Αρχιτεκτόνων:

Κομμάτι της αναδιάρθρωσης είναι και η αξιολόγηση των σχολών και τμημάτων. Μάλιστα στο τμήμα μας, η εξωτερική αξιολόγηση πραγματοποιήθηκε εν μέσω παράδοσης εργαστηρίων, χωρίς καμία ενημέρωση των φοιτητών. Η διασικασία μεταφέρθηκε στο ΤΕΕ και έπειτα στο ξενοδοχείο ELECTRA PALACE, παρακάμπτοντας την απόφαση του συλλόγου και των φοιτητών του τμήματος, οι οποίοι παρευρέθησαν στη διαδικασία για να την μπλοκάρουν.

Η ανταπόκριση των ΑΕΙ και ΤΕΙ στα κριτήρια μιας τέτοιας αξιολόγησης, συνδέεται άμεσα με τη χρηματοδότησή τους. Και προφανώς δεν πρόκειται παρά για κριτήρια που συναντάμε στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, δηλαδή κριτήρια με βάση τους νόμους της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Σκοπός της αξιολόγησης, είναι ο έλεγχος της ποιότητας και της [αντ]αποδοτικότητας των σχολών και των ιδρυμάτων με βάση την ανταγωνιστικότητά τους σε σχέση με άλλα. Η δημιουργία, τελικά, μιας λίστας σχολών, με κριτήρια ως επί το πλείστον επιχειρηματικά, και η κατάταξή τους ως αξιόλογες επενδυτικές ευκαιρίες.

Συγκεκριμένα, όταν ένα τμήμα αξιολογείται χαμηλά στην κλίμακα, οδηγείται σε περαιτέρω υποχρηματοδότηση. Αυτό σημαίνει είτε συγχώνευση-κατάργηση, είτε ότι ανοίγεται ο δρόμος της ιδιωτικής χρηματοδότησης και των διδάκτρων. Από την άλλη πλευρά, μία υψηλή αξιολόγηση θα σημάνει περαιτέρω χρηματοδότηση και θα προσελκύσει πολλούς νέους επενδυτές. Σε κάθε περίπτωση ένα είναι σίγουρο: ό,τι βαθμό κι αν πάρει το τμήμα στην αξιολόγηση, είτε χαμηλό είτε υψηλό, όπως στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, η έκθεση που θα συντάξουν οι αξιολογητές θα αποτελέσει το ευαγγέλιο των ιδρυμάτων και θα δώσει τις κατευθύνσεις με βάσει τις οποίες θα κινηθούν, (βλέπε πχ νέα προγράμματα σπουδών, όπως δρομολογείται εδώ και καιρό στο δικό μας τμήμα).

Λέσχη:

Για πρώτη φορά φέτος η λειτουργία της φοιτητικής λέσχης ανατίθεται σε ιδιωτική εταιρία catering, ενώ επιβάλλεται και έλεγχος κάρτας σίτισης. Σύμφωνα με τη νέα σύμβαση είναι υποχρεωτική η επίδειξη της κάρτας, της οποίας η έκδοση προϋποθέτει αυστηρά οικονομικά κριτήρια, ενώ παράλληλα όσοι δε δικαιούνται κάρτα σίτισης είναι υποχρεωμένοι να υποβάλλουν -προς το παρόν- οι ίδιοι το αντίτιμο του 1,80. Ακόμη με τη νέα σύμβαση δωρεάν σίτιση δικαιούνται λιγότεροι από 5.500 φοιτητές, σε ένα σύνολο μερικών δεκάδων χιλιάδων ενεργών φοιτητών. Αυτό το σχέδιο είναι έτοιμο να τεθεί σε εφαρμογή καθώς οι ταμειακές μηχανές είναι ήδη έτοιμες και ανά πάσα στιγμή μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Βλέπουμε, έτσι τους ταξικούς φραγμούς να εντείνονται και το κόστος της φοίτησης να μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών και έτσι όσοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν να αποκλείονται. Η λύση λοιπόν απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της λέσχης μπορεί να προκύψει μόνο μέσω της ενεργοποίησης των φοιτητικών συλλόγων και του συντονισμού αυτών ώστε και να εμποδιστεί η εφαρμογή των κριτηρίων για τη λέσχη που επιτρέπουν σε κάθε ιδιώτη να βγάζει κέρδος στις πλάτες των φοιτητών και να υπερασπιστούμε το δημίσιο και δωρεάν χαρακτήρα της.

Άσυλο:

Εδώ και καιρό παρατηρούμε τη μεθοδευμένη προσπάθεια της αστυνομίας να νομιμοποιήσει την είσοδό της στα πανεπιστήμια ώστε με πρόσχημα την έξαρση της εγκληματικότητας (κλοπές, ναρκωτικά από εμπόρους που σπρώχτηκαν σκόπιμα μέσα στο πανεπιστήμιο) να μπορεί να παρεμβαίνει και να καταστέλλει τις αγωνιστικές δράσεις των φοιτητών και των εργαζομένων (όπως συνέβη πέρσι με τη σύλληψη 11 απολυμένων εργολαβικών). Πρόκειται δηλαδή για μια επιχείρηση κατάργησης του ασύλου των ιδεών και των κοινωνικών αγώνων, με την πρυτανεία και τα ΜΜΕ να δρουν παράλληλα, κατασυκοφαντώντας το με ανακοινώσεις και «σοκαριστικές» ειδήσεις εγκλημάτων αλλά και με την προσπάθεια θέσπισης του κλειδώματος των χώρων τα σαββατοκύριακα από την πρυτανεία. Το άσυλο αποτελεί ζήτημα όλων των φοιτητών-τριών, που μέσα από τη δραστηριοποίηση τους τόσο με τους αγώνες όσο και με τη δράση των πολιτικών και πολιτιστικών ομάδων κρατούν το πανεπιστήμιο ζωντανό, ως ένα χώρο ελεύθερης συνδιαλλαγής απόψεων και ανάπτυξης προσωπικοτήτων και όχι ως χώρο που απλά κάνουμε μαθήματα και φεύγουμε.

Τέλος ένα ζήτημα που πλέον επηρεάζει έντονα την καθημερινότητα των φοιτητών του ΑΠΘ, είναι η κατάσταση με τα ναρκωτικά στην πλατεία Χημείου, κάτι που αποτελεί άλλη μια κίνηση από πλευράς κράτους, για υποβάθμιση του χώρου του πανεπιστημίου, βάζοντας στο στόχαστρο το ίδιο το άσυλο. Η μοναδική λύση που προτάθηκε λοιπόν, από πλευράς πρυτανείας, αλλά και Συμβουλίου διοίκησης, είναι η είσοδος των δυνάμεων καταστολής ώστε να ”πατάξουν την παρανομία.” Φαίνεται ξεκάθαρα λοιπόν, πως η προβληματική κατάσταση στην πλατεία Χημείου, χρησιμοποιείται σαν πρόφαση, για να χτυπήσουν αυτό που πραγματικά τους καίει εντός του πανεπιστημίου και αυτό δεν είναι άλλο από το φοιτητικό κίνημα και τις πρακτικές που αυτό υιοθετεί. To άσυλο λοιπόν, είναι στο χέρι μας και μόνο στο δικό μας να το υπερασπιστούμε και να διασφαλίσουμε την ύπαρξη του.

Απέναντι σε όλα αυτά, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να βγει ενιαίο και με συνολικό αγώνα τόσο για τη μη ψήφιση των εσωτερικών κανονισμών όσο και για τη συνολική ανατροπή του νόμου. Να βαδίσει ξανά στις αγωνιστικές παρακαταθήκες των καταλήψεων του 2011, του μπλοκαρίσματος των συμβουλίων ιδρύματος και του κοινού αγώνα με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια εντός και εκτός πανεπιστημίου για τη διεκδίκηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, την οικοδόμηση ενός πανεπιτημίου για τις ανάγκες της κοινωνίας.

Είναι ανάγκη και αυτή τη φορά να βαδίσουμε το δρόμο του συλλογικού ανυποχώρητου αγώνα, να ορθώσουμε τείχος απέναντι στις διαγραφές, τη διάσπαση των πτυχίων μας και την υπαγωγή της γνώσης στις ανάγκες του κεφαλαίου.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

• Ανατροπή της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλης που θα συνεχίζει την επίθεση ενάντια μας. Έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ. Ανυπακοή στις κατευθύνσεις ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου σε εργασία, εκπαίδευση, δημοκρατία.
• Κάτω η κυβερνητική-κρατική, εργοδοτική και φασιστική τρομοκρατία. Να τσακίσουμε το φασισμό σε κάθε του μορφή.
• Καμία συμμετοχή της Ελλάδας σε πιθανό πόλεμο της Ουκρανίας. Καμία νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Έξοδος από το ΝΑΤΟ.
• Ανατροπή του νόμου-πλαισίου και των τροπολογιών του. Καμία εφαρμογή των εσωτερικών κανονισμών. Καμία διαγραφή φοιτητή. Καμία νομιμοποίηση του Συμβουλίου Ιδρύματος. Καμία εξωτερική αξιολόγηση! Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, δημόσια και Δωρεάν για όλους!
• Ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Καμία σκέψη για διάσπασή του σε δύο κύκλους σπουδών (4+1, 3+2). Συνολική εποπτεία επί του γνωστικού αντικειμένου.
• Καμία μείωση προσωπικού. Προσλήψεις για την κάλυψη των αναγκών του πανεπιστημίου και του τμήματος.
• Κανένας χορηγός στο τμήμα Αρχιτεκτόνων, στο ΑΠΘ, στα πανεπιστήμια!

• Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών. Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις φοιτητικές παροχές. Καμία σκέψη για δίδακτρα στις σπουδές μας και κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων. Όχι στην ιδιωτικοποίηση της φοιτητικής λέσχης και στο κλείσιμο των εστιών. Έξω οι εργολαβίες από το ΑΠΘ και από παντού. Καμία μορφή ιδιωτικοποίησης.
  
• Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Διεύρυνση του σε σχολεία και χώρους εργασίας.
  
• Ανοιχτές αίθουσες στις οποίες να μπορούν όλοι οι φοιτητές να έχουν πρόσβαση, να δουλεύουν, να συζητούν. Να είναι κατάλληλα εξοπλισμένες με καθίσματα, σχεδιαστικά εργαλεία και αποθηκευτικούς χώρους.
  
• Κανένα αντίτιμο στη νησίδα του τμήματος Αρχιτεκτόνων! Δωρεάν εκτυπώσεις και υλικά, για διορθώσεις και παραδόσεις, για όλους.
• Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης και της κατάληψης. Κανένας περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αθώωση όλων των συλληφθέντων αγωνιστών.
• Κανένα μεταλλείο χρυσού ούτε στις Σκουριές Χαλκιδικής, ούτε πουθενά. Να μην ξεκινήσει η εξόρυξη χρυσού.
• Καμιά ποινικοποίηση και δίωξη πολιτικών προσφύγων. Να αφεθούν άμεσα ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ-ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ:

• Διακοπή των μαθημάτων την ώρα της πορείας, την Τετάρτη 19 Μαρτίου και Πέμπτη 20 Μαρτίου και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που καλούνται, με προσυγκέντρωση στο ΤΣΙΜΕΔΕ.
• Παρεμβάσεις του συλλόγου στη λέσχη ώστε να εμποδίζεται ο έλεγχος και μικροφωνική για το ζήτημα της λέσχης, σε συντονισμό με άλλους συλόγους. Μπλοκάρισμα οποιασδήποτε προσπάθειας επιβολής αντιτίμου! Μαζική παράσταση στο ΔΣ της λέσχης, όποτε αυτό οριστεί.
• Κατάληψη του Λογότυπου την Πρασκευή 21/3, για να εκτυπώνουμε δωρεάν συγγράμματα και σημειώσεις, σε συντονισμό με άλλους συλλόγους που έχουν πάρει αντίστοιχες αποφάσεις.
• Μπλοκάρισμα των Εσωτερικών Κανονισμών και παρεμβάσεις στη Σύγκλητο και στη Γενική Συνέλευση Τμήματος, όποτε αυτοί είναι προς συζήτηση.
• Συντονισμός με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι του ΑΠΘ. Συντονισμός συλλόγων που κινούνται σε ανάλογη κατεύθυνση.
• Μαζική παράσταση στα δικαστήρια, την ημέρα εκδίκασης της υπόθεσης των Τούρκων προσφύγων.
• Μαζική Παράσταση στον πρόεδρο του τμήματος για τα ζητήματα της συνεχούς μείωσης του διδακτικού προσωπικού, των εκτυπώσων στη νησίδα του τμήματος και των κλειδωμένων αιθουσών της σχολής.