απόφαση ΣΣΑ / 7.4.21

 ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

[ για την Γενική Συνέλευση του Σ.Σ.Α. στις 7/04/21 ]

Το πλαίσιο αυτό αποτελεί ανοιχτό πλαίσιο συνδιαμόρφωσης που υπόκειται σε περαιτέρω προσθήκες ή διευκρινήσεις κατά τη διάρκεια της συνέλευσης του συλλόγου σπουδαστών αρχιτεκτονικής.

Ζούμε σε μία δυστοπική, ασφυκτική καθημερινότητα, αποτέλεσμα συνεχούς υπονόμευσης και υποτίμησης των ζωών μας. Το κράτος, άρρηκτα συνδεδεμένο με τις επιταγές της αγοράς κεφαλαίου, όλα αυτά τα χρόνια έχει καταπατήσει ανθρώπινες ελευθερίες και εργασιακά δικαιώματα, υποβαθμίσει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία και το δημόσιο σύστημα υγείας ενώ δεν παύει στιγμή να επιβεβαιώνει την πίστη του στο δόγμα πως "δεν είμαστε όλοι ίσοι", στο δόγμα του “Νόμος και Τάξη”. Εδώ και πάνω από ένα μήνα παρ’ όλη την επίθεση που δεχόμαστε, το φοιτητικό κίνημα της πόλης έχει βρεθεί στον δρόμο σε κάποιες από τις μαζικότερες πορείες των τελευταίων χρόνων, έχει κάνει πολλαπλές γενικές συνελεύσεις σε μια σειρά σχολών, έχει προβεί σε καταλήψεις και δράσεις ενάντια στον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που υπάγεται στο συνολικότερο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με βάση τις επιταγές της ΕΕ, της συνθήκης της Μπολόνια και του ΟΟΣΑ. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι συνολική, αφορά τα μορφωτικά μας δικαιώματα, την εργασιακή μας προοπτική, τις ελευθερίες ενώ χτυπάει και περισσότερο την πληττόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας. Σε μια τέτοια ενιαία επίθεση, η απάντηση που πρέπει να δίνουμε οφείλει να είναι εξίσου συνολική και ενιαία. Οι φοιτητ[ρι]ές, οι μαθητ[ρι]ές, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστ[ρι]ες συνδέοντας τους επιμέρους αγώνες και συγκροτώντας ένα συνολικό κίνημα, μπορούν να σταθούν εμπόδιο στο σύστημα που εκμεταλλεύεται όλο και περισσότερο κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης και σε κάθε κυβέρνηση που έρχεται να εφαρμόσει αυτή τη πολιτική [από την ΝΔ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ].

Του covid η διαχείριση είναι ταξική / κερδίζουνε οι πλούσιοι, πεθαίνουν οι φτωχοί

Όλη αυτή η κατάσταση έχει κορυφωθεί στην παρούσα φάση με την πανδημία του Covid-19 λόγω της οποία φανερώθηκε για άλλη μια φορά η κρίση του συστήματος που πλέον πέρα από οικονομική παίρνει και χαρακτηριστικά υγειονομικής, κοινωνικής αλλά και περιβαλλοντικής κρίσης. Ένα χρόνο τώρα, το δημόσιο σύστημα υγείας παραμένει ανοχύρωτο, μετά από χρόνια περικοπών και υποβάθμισης, ενώ η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση γίνεται μεταθέτοντας την κρατική ευθύνη σε ατομική. Παρά την πανδημία, κράτος και κεφάλαιο συνεχίζουν να έχουν ως προτεραιότητα όχι τις κοινωνικές ανάγκες αλλά την προστασία του ιδιωτικού τομέα, των κολοσσών αλλά και τη πολεμική προετοιμασία με πολεμικούς εξοπλισμούς που κοστίζουν εκατομμύρια, την ίδια στιγμή που εδώ και ένα χρόνο δεν έχει ενισχυθεί η δημόσια, δωρεάν υγεία και παιδεία τόσο σε επίπεδο υποδομών (κλίνες ΜΕΘ, επίταξη κτηρίων για διεξαγωγή δια ζώσης μαθημάτων κλπ) όσο και σε επίπεδο προσλήψεων (υγειονομικών, διδακτικού προσωπικού και προσωπικού καθαριότητας). Η πανδημία εργαλειοποιείται εμφανώς από κράτος και κεφάλαιο, τα οποία απαντούν μόνο με ακραία καταστολή, επιφέροντας οικονομική εξαθλίωση σε όλο το κοινωνικό φάσμα, με κύρια εκείνα τα κομμάτια, που στα μάτια του σκληρού κρατικού μηχανισμού, περισσεύουν (μετανάστριες, φυλακισμένοι, άστεγες, τοξικοεξαρτημένοι). Ακραίο παράδειγμα αυτής της εξαθλίωσης είναι το περιστατικό του Macky Diabate, 44χρονου μετανάστη από την Γουινέα στο κέντρο κράτησης της Κω, που η συστηματική, εγκληματική αδιαφορία και εγκατάλειψη οδήγησε στο θάνατό του λόγω προβλήματος υγείας αλλά και η αυτοκτονία ενός 24χρονου Κούρδου στο κέντρο κράτησης της Κορίνθου, μετά από 16 μήνες εγκλεισμού. Τα γεγονότα αυτά δεν τα αναγνωρίζουμε ως μεμονωμένα περιστατικά αλλά ως κρατικές δολοφονίες, ως συνέχεια της κρατικής πολιτικής. Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως το μόνο που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην δολοφονική πολιτική τους, είναι ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα παλεύει για την αποτροπή του πολέμου, ένα κίνημα αντιφασιστικό, αντικυβερνητικό και διεθνιστικό.

Εκμεταλλευόμενοι την πανδημία του Covid-19, περνάνε νομοσχέδια, τα οποία ενισχύουν την ιδιωτικοποίηση, την εκμετάλλευση και την καταστολή και ταυτόχρονα αξιοποιείται η συγκυρία για την περαιτέρω προώθηση αντεργατικών μέτρων και την αυταρχική θωράκιση του κράτους. Με τα δεδομένα αυτά, οι σχολές είναι κλειστές εδώ και ένα χρόνο, οι φοιτητ[ρι]ές δεν μπορούν να βρίσκονται στους κύριους χώρους δράσης τους, ενώ οι συλλογικές διαδικασίες φτάνουν να δυσχεραίνονται και να υποτιμούνται όλο και περισσότερο. Εν μέσω αυτού του γενικού αποσυντονισμού των φοιτητικών συλλογικών διαδικασιών αλλά και ενός γενικευμένου κλίματος φόβου, η παρούσα κυβέρνηση ακολουθώντας το έργο των προηγούμενων, έρχεται να ψηφίσει νόμους που εξισώνουν τα πτυχία των Α.Ε.Ι. με αυτά των ιδιωτικών κολεγίων, αποκλείει μαθήτριες και μαθητές από το δημόσιο πανεπιστήμιο αυξάνοντας έτσι τους ταξικούς φραγμούς καιτον ανταγωνισμό σε ένα ήδη σκληρό σύστημα εξετάσεων, διαγράφει φοιτήτριες/ές, φέρνει πειθαρχικά και τέλος εντείνει την αστυνόμευση και την καταστολή εντός του πανεπιστημιακού χώρου έτσι ώστε να δημιουργήσει ένα πανεπιστήμιο των λίγων, των εκλεκτών και των αρίστων.

Η καταστολή δεν αφορά μόνο τους πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά και τις πλατείες, τους δρόμους και οποιοδήποτε δημόσιο και ελεύθερο χώρο, όπως μας απέδειξε η δράση (πόσο μάλλον η πρωτοβουλία) των αστυνομικών δυνάμεων στα γεγονότα των προηγούμενων βδομάδων (Νέα Σμύρνη, Πανόρμου, Νίκαια). Τα αυξανόμενα επεισόδια καταστολής και βίαιης αστυνομικής αυθαιρεσίας που λαμβάνουν χώρα παντού, αρχίζουν να παίρνουν μόνιμα χαρακτηριστικά έχοντας όχι μόνο νόμιμη και θεσμοθετημένη υποστήριξη από τον κρατικό μηχανισμό αλλά και την πολιτική προώθησή τους. Άνθρωποι συλλαμβάνονται επειδή μοιράζουν φυλλάδια πολιτικού περιεχομένου, άλλοι καταστέλλονται βίαια μόνο και μόνο γιατί κάθονται σε πλατείες ενώ όλο αυτό κορυφώθηκε με την απόπειρα δολοφονίας του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα και την ακραία καταστολή που δέχτηκαν οι μαζικές κινητοποιήσεις για την υποστήριξη των δίκαιων αιτημάτων του, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Η κρατική βία και καταστολή δεν γεννήθηκε στην εποχή του Covid ούτε είναι εφεύρεση συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων/κομμάτων. Αποτελούσε πάντα την σημαντικότερη απάντηση κάθε κρατικού μηχανισμού απέναντι στα κοινωνικά κινήματα και ήταν η ασπίδα προστασίας του κεφαλαίου. Όμως εκεί που τέτοια φαινόμενα κρατικής βίας εκτονώνονταν διάσπαρτα και επιλεκτικά απέναντι σε ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους, τώρα γίνονται η μόνιμη και νόμιμη πολιτική κατεύθυνση του κράτους.

Νόμος Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη:

-Πειθαρχικά και πανεπιστημιακή αστυνομία

-Ν + Ν/2 και διαγραφές

-Έλεγχος και παραβίαση/καταστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων

-Ειδική βάση εισαγωγής και διπλό μηχανογραφικό

/ Αλλαγές στον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια:Τα ίδια τα ιδρύματα θα καθορίζουν ελάχιστη βάση εισαγωγής, από το μέσο όρο των επιδόσεων όλων των υποψηφίων σε όλα τα μαθήματα κάθε επιστημονικού πεδίου, και η διαδικασία υποβολής του μηχανογραφικού θα γίνεται πλέον σε 2 στάδια. Στην ουσία, το νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια, σε συνδυασμό με την εφαρμογή της τράπεζας θεμάτων σε όλες τις τάξεις του λυκείου, θα πετάξουν έξω από τα πανεπιστήμια χιλιάδες υποψηφίους, ιδίως τους πιο ταξικά πληττόμενους, για τους οποίους η κυβέρνηση έχει βρει την λύση! Είτε θα προσφέρει μίας “χαμηλής ποιότητας” επαγγελματική κατάρτιση, είτε τα ιδιωτικά κολέγια και ΙΕΚ όπου εκεί η μόνη βάση που υπάρχει είναι τα δίδακτρα. Με αυτόν τον τρόπο εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση και διαμορφώνεται ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς, σύμφωνα ακριβώς με τις επιταγές της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.

/ Ίδρυση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας: Πρόκειται για ένα σώμα το οποίο θα υπάγεται στην ΕΛΑΣ. Μέτρο που έρχεται ως συνέχεια στην κατάργηση του Ασύλου, εμπεδώνοντας το δόγμα ‘’νόμος και τάξη’’ και στο χώρο των πανεπιστημίων. Σύμφωνα με τον Υπουργό προστασίας του πολίτη και την Υπουργό Παιδείας, το νέο αυτό αστυνομικό σώμα (ΟΠΠΙ) θα έχει δικαίωμα να κάνει συλλήψεις, να συντάσσει δικογραφίες και να παραπέμπει στον εισαγγελέα, θα φέρει γκλοπ και χειροπέδες, ενώ θα διατηρεί αστυνομικό κέντρο – αποθήκη όπλων εντός της κάθε σχολής. Με πρόσχημα την ανομία στα πανεπιστημιακά ιδρύματα (που σύμφωνα βέβαια με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αυτή είναι αρκετά περιορισμένη σε σχέση με τους υπόλοιπους χώρους,) η κυβέρνηση βρίσκει ευκαιρία να καταστείλει κάθε μορφή αντίδρασης στον πανεπιστημιακό χώρο. Η καταστολή των φοιτητικών αγώνων αποτελεί βασική προϋπόθεση για την αντιδραστική μετάλλαξη του πανεπιστημίου στα επιχειρηματικά πρότυπα. Στο στόχαστρο θα βρεθούν οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων και οι καταλήψεις τους. Είναι ξεκάθαρο ειδικά για εμάς που ζούσαμε κάθε μέρα μέσα στις σχολές μας, ότι η αστυνομία δε θα έρθει να αντιμετωπίσει την ανομία που λένε, δε θα έρθει να διώξει τους ναρκέμπορους που η ίδια έχει ρίξει μέσα ώστε να δημιουργήσει την εικόνα της παραβατικότητας αλλά θα έρθει να καταστείλει κάθε μορφή αντίδρασης στον παν/κό χώρο, να καταστείλει τις συνελεύσεις μας, να ποινικοποιήσει τις προβολές των κινηματογραφικών ομάδων και τις πρόβες των θεατρικών, να δημιουργήσει εντέλει έναν “καθαρό καμβά” πάνω στον οποίο θα μπορούν να μεταλλάξουν το πανεπιστήμιο, με βάση του να λειτουργεί σαν επιχείρηση που θα παράγει κέρδος με όσο το δυνατόν λιγότερα κόστη, που θα είναι θωρακισμένο απέναντι στους συλλογικούς αγώνες, θα είναι ασφαλές πεδίο επενδύσεων, θα παρέχει εκπαίδευση εξοντωτική και όχι μορφωτική και θα διαμορφώνει έναν εργαζόμενο αναλώσιμο που θα κυνηγάει τις πιστοποιήσεις ώστε να ανταπεξέλθει στην αγορά εργασίας.

/ Επαναφορά του ορίου φοίτησης στα ν+ν/2 και αξιολόγηση: Αυτό το μέτρο δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο για την φοιτητική κοινότητα, ειδικά για τα πιο πληττόμενα της κομμάτια (πχ εργαζόμενοι φοιτητές, εστιακοί κλπ). Πέρα από αυτό, η καθημερινότητα των φοιτητών θα είναι περισσότερο εντατικοποιημένη και υπό το συνεχή φόβο της διαγραφής, ο φοιτητής δε θα έχει ελεύθερο χρόνο ώστε να ασχοληθεί ελεύθερα με άλλες δραστηριότητες και θα αποξενώνεται από το συλλογικό αγώνα και τη διεκδίκηση. Παράλληλα, οι διαγραφές παίζουν στρατηγικό ρόλο όσον αφορά την αξιολόγηση των ιδρυμάτων και άρα την υλοποίηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Και αυτό, γιατί βασικό κριτήριο στα πλαίσια της αξιολόγησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αποτελεί η αναλογία διδάσκοντες/φοιτητές (και φυσικά ούτε λόγος για προσλήψεις διδασκόντων). Η αξιολόγηση επιπλέον αυτή τη στιγμή σύμφωνα με τα νομοσχέδια, συνδέεται με την χρηματοδότηση των παν/μιων και γι’ αυτό λειτουργεί και ως μοχλός πίεσης για τα ιδρύματα, καθώς αν δεν τα πάνε καλά στις αξιολογήσεις κινδυνεύουν είτε να τους μειωθεί η χρηματοδότηση είτε ακόμα και να κλείσουν. Άρα για να επιβιώσουν πρέπει οπωσδήποτε να προσαρμόζονται στα πρότυπα της επιχειρηματικής ανάπτυξης, να περνάνε όλες τις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις και αντί να έχουν τη δυνατότητα παροχής ολόπλευρης γνώσης και έρευνας, που θα υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, προσανατολίζονται στις κατευθύνσεις των νόμων της αγοράς και του κεφαλαίου. Με ακραίο παράδειγμα αυτής της σύνδεσης να είναι οι συμφωνίες με το ΑΠΘ και τον στρατό, στους μηχανολόγους να γίνεται έρευνα για πολεμικό drone, το ΝΑΤΟ να έχει έδρα στο ΠΑΜΑΚ και άλλα πολλά.

/ Πειθαρχικό συμβούλιο: Τέλος, με το νέο πειθαρχικό δίκαιο, δημιουργείται Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών που λειτουργεί σαν κλασικό δικαστήριο αντιμετωπίζοντας τους φοιτητές ως εγκληματίες. Ανακρίνει, προβλέπει μάρτυρες και συνήγορο υπεράσπισης, αντιμετωπίζει με ποινές τους φοιτητές που υποπίπτουν σε «παραπτώματα». Σε αυτό προβλέπεται και η συμμετοχή ενός φοιτητή που θα ψηφίζεται ηλεκτρονικά! Η αγωνιστική δράση και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών ταυτίζονται με την παραβατικότητα. Παράπτωμα μπορεί να χαρακτηριστεί οποιαδήποτε ενημέρωση ή αγωνιστική κινητοποίηση, απεργία ή κατάληψη, η ηχορύπανση, η παρεμπόδιση της ερευνητικής, διοικητικής ή διδακτικής λειτουργίας, ακόμα και η απόπειρα αντιγραφής. Οι ποινές ξεκινούν από έγγραφη επίπληξη και κλιμακώνονται με απαγόρευση συμμετοχής σε εξετάσεις, χρήσης εξοπλισμού ή εγκαταστάσεων της σχολής, δηλαδή «αποβολή»,αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας από 1 έως 24 μήνες μέχρι και οριστική διαγραφή.

Θέλουν με λίγα λόγια να διαμορφώσουν ένα Πανεπιστήμιο - εντατικοποιημένο κέντρο αριστείας για λίγους και εκλεκτούς, άρρηκτα συνδεδεμένο με τις ανάγκες της αγοράς, το οποίο θα παρέχει μια εκπαίδευση σκληρά δεξιοτητο-κεντρική και όχι με έμφαση στην γνωσιακή διαδικασία, την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης κλπ., εμπορευματοποιημένη και κατακερματισμένη. Ένα Πανεπιστήμιο που θα διαμορφώνει έναν εργαζόμενο αναλώσιμο, σε ένα αέναο κυνήγι πιστοποιήσεων και συλλογής ECTS πόντων, υπερεξειδικευμένο, με τις κατάλληλες δεξιότητες να στελεχώσει τη νέα εργατική βάρδια, στον οποίο έννοιες όπως η συλλογική διεκδίκηση θα είναι παντελώς άγνωστες. Όλα τα παραπάνω δεν είναι κεραυνός εν αιθρία ούτε μια μεμονωμένη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όπως τη φέρνει η ΝΔ, είναι ακριβώς οι επιταγές της ΕΕ και του ΟΟΣΑ που καθορίζουν τις αλλαγές που έχουν φέρει και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ), στην εκπαίδευση.

Κατάληψη Πρυτανείας:

Το πρωί της Δευτέρας 22/2 καταλήφθηκε η πρυτανεία του ΑΠΘ με μαζική παρουσία από φοιτητικούς συλλόγους και αλληλέγγυο κόσμο ενάντια στο νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη. Από την πρώτη μέρα της κατάληψης οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους έδειξαν τι σημαίνει “πνοή δημοκρατίας” μέσα στα πανεπιστήμια, με ξυλοδαρμούς, 31 συλλήψεις, τρομοκρατία και χημικά εναντίον φοιτητ[ρι]ών και αλληλέγγυου κόσμου. Οι δύο απόπειρες εκκένωσης (22/2 και 8/3) όχι μόνο δεν επέφεραν τα αποτελέσματα που ήθελαν αλλά προκάλεσαν ένα τεράστιο πανελλαδικό ρεύμα οργής και αλληλεγγύης που εκφράστηκε είτε στην μαζικοποίηση και συνέχιση της κατάληψης της πρυτανείας είτε στις πορείες που χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους. Μέσω της κατάληψης αυτής, που συνεχίστηκε μέχρι και την Πέμπτη 11/03, το campus απέκτησε ξανά ζωή, σε μία εποχή όπου με την πρόφαση της πανδημίας έχει ερημώσει κάθε είδους κοινωνική και πολιτική ζωή στον φυσικό χώρο του πανεπιστημίου. Παρ' όλα αυτά τα ξημερώματα της Πέμπτης 11/3 [και ενώ είχε ήδη ανακοινωθεί η λήξη της κατάληψης] με τακτικές αντιτρομοκρατικής, πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις και ασφαλίτες ακινητοποίησαν στο έδαφος φοιτητές, μεταξύ αυτών και συναδέλφους/ισσές μας εκκενώνοντας τελικά την κατάληψη. Τα γεγονότα απροκάλυπτης αστυνομικής βίας και η έντονη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων πέριξ του campus δεν κατάφεραν πάρα να συσπειρώσουν και να ενώσουν ακόμα περισσότερο αλληλέγγυο κόσμο ενάντια στην καταστολή και τον αυταρχισμό του κράτους, να τον κάνουν να συνεχίσει να κινητοποιείται στον κοινωνικό του χώρο, δηλαδή το πανεπιστήμιο αλλά και εκτός αυτού και να κάνουν εμφανές πως ασφάλεια νιώθουμε μονάχα το ένα πλάι στην άλλη, στους κοινούς τόπους που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε.

Ραντεβού στις 15 Απρίλη:

Τη Δευτέρα 8 Μάρτη ο Χρυσοχοΐδης -με τον ερχομό του στη Θεσσαλονίκη- προανήγγειλε την εγκατάσταση των πρώτων ομάδων φύλαξης στο εσωτερικό του ΑΠΘ, στις 15 Απριλίου, από ήδη υπάρχουσες δυνάμεις της ΕΛΑΣ, προφασιζόμενος τις προσλήψεις και την εκπαίδευση του νέου σώματος των ΟΠΠΙ μέχρι τον Σεπτέμβρη. Για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση διαψεύδει εκ νέου τον εαυτό της και τοποθετεί, απρόκλητα, οπλισμένες δυνάμεις της αστυνομίας παρά τις εικόνες ωμής βίας και καταστολής που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα με την εισβολή τους στον πανεπιστημιακό χώρο. Με την τοποθέτηση αστυνομικών δυνάμεων τον Απρίλιο καταρρίπτεται και το βασικό επιχείρημα για την φύλαξη των ΑΕΙ σχετικά με την ασφάλεια των φοιτητ(ρι)ών, καθώς οι σχολές παραμένουν εδώ και ένα χρόνο κλειστές. Τα γεγονότα αυτά αποτελούν μια πρώτη εικόνα εφαρμογής του επίμαχου νόμου που προβλέπει, μέσα σε όλα, την δημιουργία ειδικού σώματος αστυνομίας, την εντατική επιτήρηση του ιδρύματος μέσω κυκλωμάτων παρακολούθησης και τον έλεγχο εισόδου στο πανεπιστήμιο. Υπό αυτό το πρίσμα, η παρουσία της αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια, ένα εξ’ ορισμού αυταρχικό μέτρο, φέρνει ένα «δροσερό αεράκι» δημοκρατίας που αποσκοπεί στον στιγματισμό του δημόσιου χώρου, στην παρακολούθηση και στις πειθαρχικές κυρώσεις φοιτητ(ρι)ών και κυρίως στην καταστολή κάθε πεδίου και κέντρου κοινωνικού αγώνα και σε κάθε φωνή αντίστασης με αποτέλεσμα να αλλάξει την εικόνα του ανοιχτού δημόσιου πανεπιστημίου που θέλουμε για όλες και όλους μας. Είναι προφανές πλέον ότι το κράτος δικαίου και η αστική δημοκρατία τους θυμίζει όλο και περισσότερο ολοκληρωτικά καθεστώτα, γιορτάζοντας απροκάλυπτα και περήφανα φέτος την 21η Απριλίου.

Συγκεκριμένα για το τμήμα μας:

Κατάληψη Σχολής:

Η κατάληψη του τμήματός μας δεν αποτελεί μόνο μια προσπάθεια επανοικειοποίησης του χώρου της σχολής μας, αλλά συμβάλει / συμμετέχει σε ένα ευρύτερο δίκτυο καταλήψεων όλων των σχολών (με αίτημα την κατάργηση του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη και ως αντίδραση στην παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στο πανεπιστημιακό campus). Επιλέγουμε να μείνουμε στο χώρο του πανεπιστημίου μας για να μην αφεθεί έδαφος (φυσικό και πολιτικό) για παραμονή της αστυνομίας (όποια στολή και αν φοράει). Όσο το κράτος εντείνει την καταστολή εντός του πανεπιστημιακού χώρου εμείς επιλέγουμε να διεκδικήσουμε συνειδητά και ενεργά τους χώρους μας μέσω της φυσικής μας παρουσίας και της πολιτικής μας δράσης. Ερχόμαστε σε επαφή και συντονιζόμαστε με τους υπόλοιπους συλλόγους της πολυτεχνικής που έχουν πάρει αποφάσεις για κατάληψη των τμημάτων τους με σκοπό την κλιμάκωση της πίεσης μέσω του αποκλεισμού διοικητικών και ερευνητικών διαδικασιών που υπάγονται στο Πολυτεχνείο.

Μετά από την εκκένωση της κατάληψης της Πρυτανείας από κράτος, αστυνομία και πρυτανική αρχή με τακτικές συμμορίας θεωρούμε αδιανόητη την συνέχιση των εκπαιδευτικών και ερευνητικών διαδικασιών. Η συνέχιση της εκπαιδευτικής λειτουργίας συντελεί στην αποδοχή μιας νέας κανονικότητας η οποία επιβάλλει συνεχή επιτήρηση των ατομικών και συλλογικών πολιτικών διαδικασιών μέσω της παρουσίας αστυνομικών δυνάμεων εντός των σχολών και καταστολή με οποιαδήποτε "αφορμή". Λαμβάνοντας υπόψιν όλα αυτά καλούμε τις/τους συμφοιτήτριες/ητές και καθηγήτριες/ητές μας να απέχουν από τα μαθήματα και να συμμετέχουν στις δράσεις της κατάληψης, σε συζητήσεις γύρω από την επικαιρότητα και αυτά που επιβάλει και γενικότερα σε εξωτερίκευση / κοινωνικοποίηση των ανησυχιών και προβληματισμών, στηρίζοντας έμπρακτα τις δράσεις είτε εδώ στην Θεσσαλονίκη είτε στις πόλεις όπου βρίσκονται.

Κάλεσμα καθηγητ(ρι)ών:

Σε αυτό το διάστημα των τριών εβδομάδων η έμπρακτη αλληλεγγύη ορισμένων ατόμων του εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού απέδειξε τον κοινό χαρακτήρα του αγώνα μας και στάθηκε εμπόδιο απέναντι στην αυταρχικότητα του κράτους. Πιο συγκεκριμένα η ΕΣΔΕΠ, η Πρωτοβουλία καθηγητών, εργαζόμενοι αλλά και ατομικότητες μέσω ψηφισμάτων, συγγραφής κειμένων ή με την φυσική τους παρουσία στους κατειλημμένους χώρους του πανεπιστημίου και στις συγκεντρώσεις / πορείες στον δρόμο, άσκησαν πίεση, μας έδειξαν την συμπαράσταση τους και δώσανε δύναμη. Χαιρετίζουμε και εκτιμάμε αυτήν τη στάση καθηγητ(ρι)ών και εργαζόμενων/διοικητικών κτλ και καλούμε το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας να σταθεί δίπλα μας σε αυτόν τον αγώνα που μας αφορά όλους.

Τηλεκπαίδευση και άνοιγμα σχολών:

Τα δεδομένα που ισχύουν τον τελευταίο χρόνο έχουν υποδείξει ακράδαντα πως το καθεστώς της τηλεκπαίδευσης αποτελεί αποστειρωμένο εκπαιδευτικό περιβάλλον, το οποίο υπονομεύει και υποβαθμίζει όχι μόνο την ποιότητα των σπουδών μας, αλλά και την αξία του πτυχίου μας. Ακόμα ο χαρακτήρας του πανεπιστημίου ως εκπαιδευτικός και κοινωνικός παρακωλύεται, οδηγώντας στη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής και σε ένα ενιαίο κλίμα αποξένωσης των φοιτητ(ρι)ών. Με τη συνέχεια, επομένως, της εν λόγω διαδικασίας μάθησης έναντι της δια ζώσης εκπαίδευσης γίνεται φανερή η προσπάθεια της κυβέρνησης για εφαρμογή του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, με το φοιτητικό δυναμικό να αδυνατεί να συμμετέχει στις συλλογικές του διαδικασίες και την ποιότητα των μαθημάτων να πέφτει κατακόρυφα, ενισχύοντας τα γεγονότα καθηγητικής αυθαιρεσίας εις βάρος των φοιτητ(ρι)ών. Εμείς από την μεριά μας φέρουμε συλλογικό χρέος να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε τόσο το δικαίωμά μας στην ουσιαστική γνώση και μόρφωση, όσο και να απαιτήσουμε καθολικά μέτρα προστασίας της υγείας όλης της κοινωνίας. Το αίτημα για άνοιγμα των σχολών έχει διπλό χαρακτήρα, αφενός σχετίζεται με την ανάγκη δια ζώσης εκπαίδευσης και όχι μεταφοράς ‘πακέτων πληροφορίας’ μέσω μιας οθόνης και αφετέρου με την ανάγκη συγκρότησης των φοιτητ[ρι]ών και των συλλογικών τους διαδικασιών στον χώρο του πανεπιστημίου, μακριά από λογικές ηλεκτρονικών ψηφοφοριών και συνελεύσεων.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η επίθεση είναι συνολική σε κάθε κοινωνικό πεδίο και κλάδο και για αυτό είναι αναγκαίο να συνδεθούν και οι κατά τόπους αγώνες. Θεωρούμε λοιπόν κομβικό τόσο οι φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη την χώρα να διευρύνουν και να κλιμακώσουν τον αγώνα τους, όσο και οι συμφοιτητές-τριές μας που δεν είναι σε πόλη με φοιτητικό σύλλογο να οργανωθούν στη βάση και να παλέψουν. Καλούμε όλο την κοινωνία να στηρίξει τις επερχόμενες πορείες, τις καθιερωμένες Πέμπτες και τις κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα στις 15 Απριλίου. Να σπάσουμε στην πράξη την τρομοκρατία και τις απειλές της κυβέρνησης, για να αρχίσει και η συνολική ανατροπή της αντικοινωνικής πολιτικής της. Ο αγώνας για ένα πανεπιστήμιο το οποίο δε θα είναι υποταγμένο στο κεφάλαιο και την αγορά, αλλά θα διακινούνται ελεύθερα αγώνες, ιδέες και γνώση, αφορά ολόκληρη την κοινωνία!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

-Απόσυρση και καμία εφαρμογή του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη.

-Καμία βάση εισαγωγής – Καμία διαγραφή φοιτητή – Όχι στις πειθαρχικές διώξεις.

-Ανοιχτές σχολές με όλα τα μέσα υγειονομικής προστασίας, προσλήψεις προσωπικού καθαριότητας και καθηγητ(ρι)ών.

-Καμία δίωξη των 31 συλληφθέντων/εισών τις 22.2 και των 16 τις 11.3

-Αποχή των καθηγητ(ρι)ών και των φοιτητ[ρι]ών από την εκπαιδευτική διαδικασία και συμμετοχή σε συναντήσεις, συζητήσεις και δράσεις με τους φοιτητ(ρι)ες σχετικά με την επικαιρότητα, προκειμένου να μην χαθεί η επαφή μεταξύ μας αλλά να ασκηθεί η απαραίτητη πίεση αποδεικνύοντας πως αυτός ο αγώνας είναι κοινός.

-Να οριστεί άμεσα τμήμα καθηγητών στο οποίο ο σύλλογος να μπορεί να παρέμβει. Καλούμε τους καθηγητές σε απεργία στις 15/4.

-Παραίτηση του πρύτανη Παπαϊωάννου και όσων πρυτανικών αρχών εφαρμόσουν τον νόμο.

-Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στο ύψος των κοινωνικών μας αναγκών, για την υγεία και την παιδεία.

-Αποκλειστικά δημόσια-δωρεάν παιδεία, ενίσχυση του ΕΣΥ.

-Έρευνα και γνώση για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για τις επιταγές κράτους-κεφαλαίου.

-Καμία σκέψη για κατάθεση του νέου νομοσχεδίου - όχι στα ενιαία ψηφοδέλτια και στις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες – κάτω τα χέρια από τους φοιτητικούς συλλόγους.

-Άμεση απελευθέρωση των 3 συλληφθέντων της Ν. Σμύρνης.

-Άμεση κινητοποίηση σε οποιαδήποτε απόπειρα εισβολής των ΜΑΤ και περιφρούρηση του ασύλου με μαζικές κινητοποιήσεις.

Προχωρούμε στις εξής ΔΡΑΣΕΙΣ:

-Συμμετοχή στην πανεκπαιδευτική πορεία της Πέμπτης 8/4 στη 13:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου (με προσυγκέντρωση στην πλ. Χημείου στις 11.00).

-Κατάληψη της σχολής και της γραμματείας μέχρι την επόμενη γενική συνέλευση. Αναστολή των τηλε-μαθημάτων την Πέμπτη 8/4. Εκ νέου γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου την Δευτέρα 12/4 στις 14:00.

-Στήριξη του αγώνα και των κινητοποιήσεων των υγειονομικών.

-Μοιράσματα του συλλόγου με κάλεσμα αγώνα στην κοινωνία σε γειτονιές, λαϊκές, νοσοκομεία.

-Συμμετοχή σε ενιαίο συντονιστικό γενικών συνελεύσεων την Πέμπτη 8/4 μετά την πορεία.

-Συντονισμός με τους υπόλοιπους συλλόγους που κινούνται σε αντίστοιχη αγωνιστική κατεύθυνση.

-Δημιουργία συντονιστικής επιτροπής κατάληψης για εξειδίκευση της απόφασης και απόφαση δράσεων στην κατάληψη (εκδηλώσεις, καλλιτεχνικές δράσεις, συζητήσεις πολιτικού περιεχομένου με καθηγητ(ρι)ές, συμφοιτητ(ρι)ές, αντιμαθήματα).

-Συνέντευξη τύπου και εκδήλωση φοιτητικών συλλόγων και μαθητών, Κυριακή 11/4 στην πλ. Χημείου.

-Πορεία φοιτητικών συλλόγων το Σάββατο 10/4 στο Πάρκο των Εθνών στην Ξηροκρήνη [προπαγανδιστική για τις 15/4].

-Κοινός συντονισμός με τους υπόλοιπους Φ.Σ. του πολυτεχνείου Δευτέρα 12/4 στις 12:00.