κείμενο σχετικά με τον covid19

[ όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν? ]

Μία πανδημία αργά η γρήγορα θα περάσει, ας δούμε όμως τι έχει αφήσει πίσω της μέχρι στιγμής, πώς τα αίτια αλλά και οι τρόποι αντιμετώπισής της συνδέονται άρρηκτα με το καπιταλιστικό σύστημα και τις αντιφάσεις του, πώς [και αν] η νέα καθημερινότητα που έχει επιβληθεί βιώνεται από διαφορετικά άτομα και τέλος ας δούμε αν αυτή η κατάσταση ‘έκτακτης ανάγκης’ ή κατάσταση ‘εξαίρεσης’ αποτελεί όντως εξαίρεση ή μήπως ήρθε για να μείνει?

Πολλές φορές σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, η ευθύνη για ό,τι μας συμβαίνει γίνεται ατομική, αφήνοντας απ’ έξω τις κυρίαρχες πολιτικές που ακολουθούνται. Για την εξάπλωση της πανδημίας λοιπόν, φταίω εγώ που περπάτησα στο πάρκο, φταις εσύ που επισκέφτηκες τον φίλο σου, φταίει η μετανάστρια που κόλλησε στο camp, φταίει ο εργάτης που δούλευε στην βιομηχανία και δεν έπλυνε για 20 δευτερόλεπτα τα χέρια του. Κάπως έτσι η ατομική ευθύνη γίνεται το κυρίαρχο πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί άμεσα και το κράτος πρόνοιας, αν υπήρχε, μετατρέπεται σε κράτος τάξης και ασφάλειας και η κρίση υγείας σε κρίση ασφάλειας που απειλείται από διάφορους ‘αόρατους εχθρούς’. Τα μέτρα που λαμβάνονται συνεπώς έχουν ως στόχο την εγκαθίδρυση αυτού το κράτους τάξης και ασφάλειας, την επιτήρηση και την ‘τιμωρία’ της ατομικής ευθύνης και στοχεύσουν πρωτίστως στην παύση -ή έστω επιβράδυνση- εξάπλωσης του ιού και όχι στην αντιμετώπισή του. Αντί λοιπόν να δοθεί βάση στα αιτήματα των υγειονομικών που από την πρώτη στιγμή απαιτούν αύξηση των ΜΕΘ, δωρεάν τεστ, επίταξη ιδιωτικών κλινικών κλπ, δίνεται βάση στην αύξηση των αστυνομικών οχημάτων, στο να παρθούν μέτρα για την απαγόρευση κυκλοφορίας, να κλείσουν δημόσιοι χώροι και πάει λέγοντας. Γιατί η δημόσια και δωρεάν υγεία για όλες και όλους ποτέ δεν ήταν και ούτε θα είναι στις προτεραιότητες αυτού του συστήματος. Εκτός βέβαια αν η υγεία στον καπιταλισμό σχετίζεται μόνο με ‘πατέντες’, με την κούρσα επιχειρήσεων για το ποια θα βρει πρώτη το εμβόλιο ώστε να θησαυρίσει πουλώντας το, ή με την προσανατολισμένη έρευνα φαρμάκων εκεί όπου υπάρχει περισσότερο κέρδος και όχι εκεί όπου υπάρχει περισσότερη ανάγκη.

Μέσα σε αυτό το διάστημα που μας λένε να μείνουμε σπίτι, κυβερνήσεις, αστικές τάξεις και εργοδοσία λαμβάνουν έκτακτα μέτρα, περνάν νομοσχέδια, αλλάζουν τις εργασιακές -και όχι μόνο- σχέσεις, που υπό κανονικές συνθήκες οι αλλαγές αυτές θα ήθελαν πολύ περισσότερο χρόνο για να πραγματοποιηθούν. Ωστόσο στον συμπιεσμένο χρόνο μιας κρίσης, όλα είναι δυνατά. Η πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, επηρεάζει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση παλεύοντας να κρατήσει την κανονικότητα της, την οικονομία να μην καταρρεύσει και τους επιχειρηματίες να συνεχίζουν να κερδίζουν, έχει φτάσει στο σημείο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να δουλεύει στα όρια της εξόντωσης, τις περισσότερες φορές χωρίς το παραμικρό μέτρο προστασίας. Παλεύοντας λοιπόν να κρατήσει την κανονικότητά της, έδωσε 11εκ. για την καμπάνια «μένουμε σπίτι», για να μας πιπιλίσει στα αυτιά την ατομική ευθύνη και πως όλα θα κυλίσουν «φυσιολογικά».

#Όσον αφορά το κομμάτι της εκπαίδευσης

Στην καμπάνια βλέπουμε να λέει πως όλα τα μαθήματα συνεχίζονται κανονικά μέσα από διάφορες ηλεκτρονικές πλατφόρμες από την πρωτοβάθμια μέχρι την τριτοβάθμια. Παρ’ όλα αυτά κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Στο συγκεκριμένο σενάριο, παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση στο Internet μένουν εκτός. Παιδιά που δεν έχουν λάπτοπ, τάμπλετ, σταθερό υπολογιστή ή ακόμα και κινητό μένουν εκτός. Παιδιά αλλά και καθηγητές οι οποίοι δεν έχουν τις βασικές γνώσεις όσον αφορά τον υπολογιστή, γιατί πολύ απλά δεν είναι αυτή η δουλειά τους, μένουν εκτός. Αλλά ακόμα και για αυτούς που έχουν τα παραπάνω, στην καμπάνια της κυβέρνησης δεν αναφέρεται τίποτα για την κατάσταση που επικρατεί στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες, οι οποίες πέφτουν και «πετάνε έξω» καθηγητές και μαθητές ή για την δυσκολία της κατάστασης και της ύλης η οποία είναι σχεδόν αδύνατο να βγει υπό της παρούσες συνθήκες. Ακόμη, για τους εξαντλητικούς ρυθμούς στους οποίους πολλές φορές γίνονται τα τηλεμαθήματα, σε πιο εντατικές συνθήκες από το να ήταν ανοιχτά σχολεία και σχολές.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως το μάθημα μέσω μιας οθόνης δεν είναι το ίδιο και δε θα γίνει ποτέ το ίδιο με το ζωντανό μάθημα που έχουμε συνηθίσει. Τα σχολεία και οι σχολές είναι χώροι ζωντανοί όπου η αλληλεπίδραση μεταξύ μας δεν αφορά μόνο το μάθημα αλλά αφορά και την συζήτηση, τον διάλογο και τον προβληματισμό πάνω σε ζητήματα καθημερινά που μας αφορούν όλους.

#Μείνετε σπίτι όσο εμείς περνάμε πολυνομοσχέδια!

Γνωστή η τακτική όλων των κυβερνήσεων, να περνάνε νομοσχέδια καλοκαίρια, Χριστούγεννα, εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας και πάει λέγοντας. Γιατί όταν τα νομοσχέδια βασίζονται στις αντιλαϊκές πολιτικές κράτους και κεφαλαίου και είναι δεδομένο ότι θα βρεθούν αντιμέτωπα με την κοινωνική κατακραυγή, καλύτερα να περαστούν “κάτω από το χαλάκι”.

Ποια είναι όμως τα βασικά στοιχεία του πολυνομοσχεδίου για την παιδεία, που έχει τεθεί σε διαβούλευση μέχρι αρχές Μαΐου; Ξεκινώντας από το σχολείο και φτάνοντας στο πανεπιστήμιο, το πολυνομοσχέδιο αλλάζει τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, επαναφέρει την τράπεζα θεμάτων στο Λύκειο, επιδιώκει την (αυτο)αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών, προβλέπει αλλαγές στο καθεστώς των μετεγγραφών [βάζοντας οικονομικά και ακαδημαϊκά κριτήρια] και θεσμοθετεί την ίδρυση ξενόγλωσσων προπτυχιακών προγραμμάτων για “εξωστρέφεια” και “επενδύσεις” [μπορεί και με δίδακτρα στο μέλλον, ποιος ξέρει?].

Στην ουσία, αυτό το πολυνομοσχέδιο βρίσκεται ως γνωστών στην κατεύθυνση που βάζει ΕΕ και ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση. Πατάει πάνω στον νόμο για το Νέο Λύκειο του ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνοντας ένα σχολείο εξοντωτικό-προθάλαμο των πανελληνίων, με στόχο το μεγαλύτερο μέρος των μαθητών να κατευθυνθούν στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση [καθώς για τα πιο ταξικά κομμάτια της κοινωνίας η είσοδος στο παν/μιο φαντάζει όλο και πιο μακρινή επιλογή και η επιλογή της τεχνικής εκπαίδευσης και άρα της ταχύτερης εισόδου στην παραγωγή γίνεται μονόδρομος για να τα βγάλουν πέρα]. Η γνωστή αξιολόγηση σε όλες τις βαθμίδες πραγματοποιείται από τρίτους, άσχετους με την εκπαιδευτική διαδικασία, με αποκλειστικά κριτήρια την «αποτελεσματικότητα» των σχολείων και των παν/μίων βάσει των νόμων της αγοράς. Θεσμοθετείται ο αποκλεισμός των αναπληρωτών εκπαιδευτικών σε περίπτωση που δεν παρουσιαστούν στα σχολεία όπου προσλαμβάνονται που πρόκειται για μια αντιδραστικότατη διάταξη, αν σκεφτεί κανείς τόσο τις συνθήκες εργασίας των αναπληρωτών όσο και τους αγώνες που έχουν δώσει, με αποκορύφωμα τις κινητοποιήσεις τους την περασμένη χρονιά. Και αυτά δεν είναι καν όλα..

Συνολικά λοιπόν, πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που τσακίζει τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα μαθητών-φοιτητών-εκπαιδευτικών ενισχύοντας τον τεχνοκρατικό προσανατολισμό της εκπαίδευσης που μετατρέπει την γνώση σε συλλογή “skills”.

#η εργασία στην εποχή του Covid-19

Η πανδημία του κορονοϊού δεν έχει τις ίδιες συνέπειες για όλους. Από το πρώτο κιόλας διάστημα ακούμε για τους φοιτητές που έμειναν εκτός εστιών, για τα όλο και αυξανόμενα κρούσματα έμφυλης βίας, για τις απαράδεκτες συνθήκες και τα ελλιπή μέτρα προστασίας στους χώρους όπου διαμένουν πρόσφυγες και μετανάστ[ρι]ες, για οικογένειες που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά την περίοδο της καραντίνας, αλλά και για τους εργαζόμενους που έως τώρα υφίστανται σε υπέρμετρο βαθμό τις επιπτώσεις αυτής της κρίσης, ενώ συχνά γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Ξεκινώντας από τον τομέα της υγείας, δεκάδες είναι οι καταγγελίες και οι εκκλήσεις που γίνονται από γιατρούς και νοσηλευτές σχετικά με την άμεση ανάγκη για στελέχωση του ΕΣΥ καθώς και παροχή όλου του απαραίτητου υγειονομικού υλικού. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση απαντά με εθελοντική εργασία [χωρίς προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και εργασιακά δικαιώματα] και αφήνει συχνά τους εργαζόμενους εκτεθειμένους χωρίς καν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Την ίδια στιγμή σημειώνεται πως δαπανώνται υπέρογκα ποσά για πολεμικούς εξοπλισμούς [βλ. ελικόπτερα στις 25/3] όπως επίσης και για την «αποζημίωση» των ιδιωτικών κλινικών τόσο για την πραγματοποίηση τεστ όσο και την νοσηλεία [1600 ευρώ/ΜΕΘ ημερησίως].

Ήδη από τα μέσα Μαρτίου δημοσιεύονται δεκάδες καταγγελίες εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Από τη μία εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που παραμένουν ανοιχτές όπως σούπερ μάρκετ, τηλεφωνικά κέντρα, ντελίβερυ, κούριερ, ακόμη και εργοστάσια, έρχονται αντιμέτωποι με έναν ιδιαίτερα αυξημένο όγκο δουλειάς σχεδόν πάντα σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη μέτρων προστασίας έναντι του ιού, αλλά και την επέκταση του ωραρίου. Η τελευταία ωστόσο, αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο για όσους εργάζονται από το σπίτι. Το ωράριο πλέον φαίνεται να καταργείται και να εντατικοποιείται η εργασία, μιας και ο εργοδότης μπορεί να καλέσει οποιαδήποτε στιγμή για να ζητήσει επιπρόσθετη δουλειά. Οι καταγγελίες βέβαια δεν σταματούν εκεί, καθώς σημαντικός είναι και ο αριθμός των μαζικών απολύσεων που έχουν πραγματοποιηθεί το τελευταίο διάστημα.

Το κράτος τέλος, έπειτα από το πενιχρό επίδομα των 800 ευρώ για 1,5 μήνα, [που δεν είναι δυνατόν να καλύψει ούτε την ανάγκη στέγασης] επιτίθεται στα δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζομένων και ποινικοποιεί την συνδικαλιστική δράση. Tο τελευταίο μάλιστα αποτυπώνεται και στις προσαγωγές και τις μηνύσεις σε βάρος 9 ατόμων για τη συμμετοχή τους σε κινητοποίηση.

Όλα αυτά βέβαια δεν τρομοκρατούν τους εργαζόμενους οι οποίοι υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και δημοσιοποιούν τα περιστατικά αυθαιρεσίας ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, συγκροτούνται και προχωρούν σε απεργίες, ακόμη και όταν πρόκειται για δουλειά από το σπίτι [βλ. Beatapp]. Σε αυτόν τον αγώνα απαραίτητη είναι η συμμετοχή και η στήριξη όλων μας [ας μην ξεχνάμε την επίτευξη άρσης του μέτρου για επέκταση του ωραρίου των σούπερ μάρκετ και λειτουργία τις Κυριακές], κόντρα σε μία τακτική που μας θέλει να πεθαίνουμε για τα κέρδη του κεφαλαίου.

#μένουμεσπίτι όσοι δεν έχουμε σπίτι;

Μένουμε σπίτι, το ακούμε από παντού, σε όλα τα κανάλια σε κάθε είδηση #μένουμεσπίτι!

Όμως σε ποιους αναφέρεται αυτή η φράση;

Γιατί δε φάνηκε να νοιάζει την κυβέρνηση για τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες που μένουν υπό άθλιες συνθήκες και χωρίς ίχνος μέτρου προστασίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και hot spot. Άνθρωποι επομένως, οι οποίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, το σπίτι τους, τη δουλειά τους, τις περισσότερες φορές τους αγαπημένους τους και έδωσαν ότι είχαν για να καταφέρουν να έχουν μια ευκαιρία να επιβιώσουν. Όμως εδώ δεν θεωρούνται άνθρωποι, γιατί δε δικαιούνται ελεύθερη πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν παροχή απαραίτητων μέσων προστασίας, ούτε δυνατότητα δωρεάν εκτέλεσης του τεστ για τον covid-19. Δε δικαιούνται τα αναγκαία για μια αξιοπρεπή ζωή, ένα σπίτι με ανθρώπινες συνθήκες και τις κατάλληλες παροχές.

Από την άλλη τα παιδιά στις φοιτητικές εστίες, τα οποία πήγαν να διώξουν κόβοντας τους ρεύμα και νερό και δίνοντάς τους περιθώριο δύο ημερών για να φύγουν. Κανείς δε νοιάστηκε αν αυτά τα παιδιά είχαν ένα σπίτι να γυρίσουν, αν είχαν κάποιο άτομο σε ευπαθή ομάδα και δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην μόνιμη κατοικία τους ή δεν είχαν λεφτά να βγάλουν εισιτήριο.

Ας μην αναφερθούμε στις φυλακισμένες/ους, για της οποίες φυσικά δε νοιάζεται η κυβέρνηση. Άνθρωποι στερημένοι της ελευθερίας τους, που ούτε αυτοί «αξίζουν» βιώσιμες συνθήκες ζωής. Αλλά και αυτοί κόστος είναι και η «αξία» της ζωής τους -από ότι φαίνεται για το κράτος- δεν είναι αρκετή για να τους προσφέρει μέτρα προστασίας από τον covid-19, τον ιό που όλοι οι υπόλοιποι «για το καλό μας» είναι υποχρεωτικό να ακολουθούμε τα οριζόντια μέτρα προστασίας που μας επέβαλλαν.

Αλλά ακόμη και στην καθημερινότητά μας, πριν την επιδημία του covid-19, πόσοι άνθρωποι υπήρχαν γύρω μας, οι οποίοι δεν είχαν σπίτι, τοξικομανείς και άστεγοι, που έψαχναν μια γωνιά στα κρύα πεζοδρόμια να κόβει τον αέρα. Όμως οι ΗΠΑ βρήκαν τη λύση για αυτούς, για τους άστεγους του Las Vegas που … περισσεύουν, για τους οποίους δηλαδή, δεν υπάρχει χώρος σε καταφύγιο [δεδομένου ότι έκλεισε το "Catholic Charities' homeless shelter", μετά την ανεύρεση σε αυτό κρούσματος θετικού στον κορονοϊό] οι αρχές διαγράμμισαν χώρο πάρκινγκ, προκειμένου οι άστεγοι να κοιμούνται κάτω από τον γαλανό ουρανό και συνάμα να κρατούν τις ... αποστάσεις. Εδώ απλά τους κόβουν πρόστιμα για άσκοπη μετακίνηση. Γιατί αν δεν έχεις σπίτι δεν δικαιούσαι ούτε να περπατάς.

Αλλά και από αυτούς που θεωρούμε πως έχουν σπίτι, ένας άνθρωπος που βιώνει στην καθημερινότητα της/ου την βία της πατριαρχίας και του σεξισμού, του γονιού που θεωρεί πως έχει εξουσία στο παιδί του, των προτύπων και στερεοτύπων της κοινωνίας που έχουν ριζωθεί στους «δικούς του» ανθρώπους, τότε αλήθεια θεωρούμε ακόμα πως έχει σπίτι;

Άρα τελικά σε ποιους αναφέρεται αυτό το #μένουμεσπίτι;

#διεκδικούμε τους δημόσιους χώρους της πόλης!

Φταίνε τελικά οι νυχτερίδες για τον ιό;

Ο ιός συχνά αναφέρεται ως «εξωτερική απειλή» ή «αόρατος εχθρός». Ωστόσο τελικά είναι μάλλον απόλυτα ορατός και εσωτερικός καθώς κύριος υπαίτιος για την εμφάνισή του είναι ο ανθρώπινος παράγοντας εντός του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και οργάνωσης της παραγωγής. Η ανεξέλεγκτη συσσώρευση του πληθυσμού στις μεγαλουπόλεις, η αποψίλωση των δασών και η συστηματική καταστροφή των βιοτόπων των άγριων ζώων, η χωρίς όρια γεωργική και οικιστική ανάπτυξη αποτελούν παράγοντες που ευνοούν τις μεταλλάξεις ιών αλλά και τις συνθήκες για την μαζική εξάπλωση ασθενειών, παράλληλα βέβαια με τις παγκόσμιες μετακινήσεις πληθυσμού και εμπορευμάτων.

Στα πλαίσια της «ατομικής ευθύνης» αλλά και της ανάγκης να «μείνουμε σπίτι», όπως αναφέρθηκαν κ παραπάνω, επιβλήθηκαν αυστηρά μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Η ανταπόκριση ωστόσο της κοινωνίας στα μέτρα αυτοπεριορισμού αμφισβητήθηκε ακόμη και με την δημοσιοποίηση κατασκευασμένου υλικού που απεικόνιζαν συνωστισμένο κόσμο στην παραλία, με αποκορύφωμα το αυταρχικό κλείσιμο αρκετών δημόσιων χώρων τόσο της Θεσσαλονίκης όσο και άλλων πόλεων. Πρόφαση για τα παραπάνω αποτελεί η έλλειψη δυνατότητας του ΕΣΥ να περιθάλψει τους πολίτες στην περίπτωση που μαζικοποιηθεί η εξάπλωση του ιού, μεταφράζοντας και πάλι την ανευθυνότητα του κράτους σε ευθύνη και απειθαρχία του λαού, παρά την «λήψη κατάλληλων μέτρων από την πλευρά της κυβέρνησης».

Μία τέτοια κατάσταση όμως έρχεται να νομιμοποιήσει αλλά και να μονιμοποιήσει βίαια μία κοινωνία τρόμου στην οποία θα λειτουργούμε ως απομονωμένες ατομικότητες, με περιορισμένη δυνατότητα αντίδρασης, διεκδίκησης [προσαρμογή στην ηλεκτρονική δράση χωρίς την δυνατότητα φυσικής επαφής] καθώς και οικειοποίησης του δημόσιου χώρου μέσα από συλλογικές δραστηριότητες και κοινωνικές επαφές. Γίνεται έτσι προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας οπτικής που θέλει τον δημόσιο χώρο να αποτελεί ένα «μολυσμένο και επικίνδυνο πεδίο».

Όλα τα παραπάνω φυσικά δεν μας αφήνουν αδιάφορα και κυρίως δεν μας κρατούν στην αδράνεια ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη συγκυρία που είναι κρίσιμη όχι μόνο η σωματική αλλά και η ψυχική υγεία του λαού. Οι πυκνοκατοικημένες πόλεις με τα στενά πεζοδρόμια δεν αρκούν για να αντικαταστήσουν του ανοιχτότερους χώρους άθλησης, ενώ ταυτόχρονα οι χώροι πρασίνου [άλση, πάρκα] αλλά και η παραλία στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης δίνουν ανάσα στο αστικό τοπίο και παράλληλα συμβάλλουν στη διασπορά των κατοίκων σε διαφορετικά μέρη και την αποφυγή του συνωστισμού. Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις παραμέτρους, γίνεται εμφανής η ανάγκη επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου ως ένα ενεργό και ζωντανό κομμάτι της σύγχρονης αστικής καθημερινότητας, το οποίο φιλοξενεί την συλλογική πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα, λαμβάνοντας βέβαια τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Προχωράμε έτσι, σε στήριξη των αντίστοιχων πρωτοβουλιών για άνοιγμα των δημόσιων χώρων στις διάφορες πόλεις και γειτονιές.

#Τι μας μένει από όλα αυτά τελικά?

Όσο εφικτό ήταν να αλλάξει ριζικά η καθημερινότητά μας από τη μια στιγμή στην άλλη τόσο εξίσου εφικτό είναι και όλα αυτά τα βραχυπρόθεσμα μέτρα να αποτελέσουν αναπόσπαστο κομμάτι της επόμενης φάσης, μετά-κορωνοϊού και όλα όσα πειραματικά ζούμε τώρα [από τα τηλε-μαθήματα μέχρι την προσωπική παρακολούθηση μέσω κινητών στην Κίνα] να γίνουν σιγά-σιγά η νέα κανονικότητα. Σε μια τέτοια κατάσταση ‘εξαίρεσης’ που τα κράτη πειραματίζονται με πρωτόγνωρο τρόπο πάνω στο κοινωνικό σύνολο καθώς η απραξία τους οριακά είναι πιο επικίνδυνη για τα ίδια, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα: το κοινωνικό σύνολο θα απαντήσει με απραξία ή με αλληλεγγύη και οργάνωση; Για εμάς όσο επικίνδυνη είναι η απραξία των κρατών για τα ίδια, τόσο [και ακόμη περισσότερο] μπορεί να γίνει επικίνδυνη μια απραξία του κοινωνικού συνόλου για το ίδιο. Να πάρουμε παράδειγμα από τους αγώνες που ξεσπούν, μικρούς ή μεγάλους, από την Αθήνα και την πορεία ενάντια στο αντι-εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, μέχρι την διαδήλωση εκατοντάδων ατόμων στη Βαρσοβία με αίτημα την αυτοδιάθεση των σωμάτων τους, μέχρι ακόμα το Τελ Αβίβ όπου περίπου 2000 άτομα διαδήλωσαν ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης. Δεν περιμένουμε “να περάσει” για να απαντήσουμε, δείχνουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας σε όσα άτομα το έχουν ανάγκη και δρούμε συλλογικά, για να μη συνηθίσουμε τη βαρβαρότητα αυτού του κόσμου αλλά να φτιάξουμε έναν κόσμο από την αρχή, στο ύψος των ονείρων μας!

*η κατάσταση ‘εξαίρεσης’ αποτελεί έννοια που προέρχεται από την γερμανική νομική παράδοση και αναφέρεται στην προσωρινή αναστολή του συντάγματος [ή κομματιών αυτού] και του κράτους δικαίου.