κείμενο σχετικά με το τριήμερο του πλτχν

Λίγες μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου βλέπουμε τα ΜΑΤ να καταπατούν το άσυλο και να εισβάλλουν στην ΑΣΟΕΕ προσπαθώντας να καταστείλουν με κάθε τρόπο τους φοιτητές που εναντιώθηκαν στο lock-out που ανακοίνωσε η πρυτανεία. Την Δευτέρα 11/11 οι φοιτητές/τριες άνοιξαν την κλειδωμένη τους σχολή με σκοπό να υπερασπιστούν το άσυλο και να συνεδριάσει ο σύλλογος εν όψη 17 Νοέμβρη. Μέσα σε λίγη ώρα οι δυνάμεις καταστολής έφτασαν εκεί, μπήκαν στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ και επιτέθηκαν στους φοιτητές με χημικά, κρότου λάμψης κ.ά. τραυματίζοντάς τους και απαγορεύοντας στο ΕΚΑΒ να παρέχει ιατρική περίθαλψη σε όσους/ες την χρειάζονταν. Ωστόσο μετά από λίγο, οι δυνάμεις καταστολής αποχώρησαν απ’ το προαύλιο λόγω των φοιτητ[ρι]ών, οι οποίοι/ες συντονίστηκαν με τον κόσμο απ’ έξω και συνέχισαν σε πορεία. Το απόγευμα της ίδιας μέρας και σε λιγότερο από τρεις ώρες συγκροτήθηκαν παντού μαζικές πορείες, οι οποίες έδωσαν μια ηχηρή απάντηση κάνοντας ξεκάθαρο ότι οι φοιτητές δεν υποτάσσονται, αλλά συνεχίζουν να παλεύουν για ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό για όλο το λαό, για αξιοπρεπή δημόσια και δωρεάν παιδεία. Η κυβέρνηση ΝΔ έδειξε για ακόμα μια φορά ότι η κατάργηση του ασύλου [απ’ τα πρώτα μέτρα που πέρασε] δεν ήταν για να δώσει τέλος στο άσυλο “ανομίας”, αλλά για να ποινικοποιήσει τις συλλογικές δράσεις των φοιτητών και να καταστείλει βίαια του αγώνες τους.

Στην ίδια κατεύθυνση η πρυτανεία του ΑΠΘ, μετά από όλα αυτά, ανακοίνωσε lock-out για το τριήμερο του Πολυτεχνείου χωρίς να καταδικάζει την κρατική βία στην ΑΣΟΕΕ. Μέσα από τα παραπάνω επεισόδια στην ΑΣΟΕΕ και τα lock-out που ανακοινώθηκαν, εφαρμόζεται στην πράξη και καθίσταται ως μία πραγματικότητα η κατάργηση του ασύλου, κάτι που είχε ξεκινήσει και από το Πόρισμα Παρασκευόπουλου, κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρ’ ότι αυτό το μέτρο ήρθε να περάσει στη βάση του ότι πρόκειται για άσυλο ανομίας και παραβατικότητας, για εμάς η κατάργηση του ασύλου αποτελεί καταπάτηση κάθε αγώνα της νεολαίας και όλου του λαού, ενώ ταυτόχρονα έρχεται να διευκολύνει την ομαλότερη επιβολή των οποιονδήποτε αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση, χωρίς την αντίδραση των φοιτητών. Φυσικά, αυτές οι αναδιαρθρώσεις της ΝΔ, σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με τις ανάγκες των φοιτητών. Αντίθετα, αναφέρονται σε διαγραφές ν+2, εισαγωγή της βάσης του 10 αλλά και καθορισμό της βάσης και του αριθμού των εισακτέων από κάθε τμήμα, αξιολόγηση των ιδρυμάτων από εξωτερικούς παράγοντες, η οποία θα καθορίζει και την χρηματοδότησή τους κ.ά. Με δεδομένα τα παραπάνω, η κατάργηση του ασύλου δεν έρχεται να προστατεύσει εμάς τους ίδιους και τις ίδιες, αλλά δημιουργεί ένα «άσυλο» για την κάθε εταιρία που διεξάγει έρευνες εντός του πανεπιστημίου με σκοπό το δικό της κέρδος, ένα «άσυλο» για κάθε ναρκέμπορο που συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και με τη διαρκή παρουσία φύλαξης. Το άσυλο ωστόσο για εμάς είναι και θα συνεχίσει να είναι ο ανοιχτός χώρος που κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας – φοιτητ(ρι)ες, εργαζόμενοι-ες- έχει τη δυνατότητα να βρίσκει χώρο για συλλογική δράση σε πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο χωρίς κανέναν έλεγχο, face-control, κλειδώματα και επιτήρηση.

Την επίθεση αυτή ωστόσο δεν τη συναντάμε μόνο εντός του πανεπιστημίου, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία μέσα από τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, που βλέπουμε να στοχεύουν με τον πιο βίαιο τρόπο τόσο σε άτομα του κινήματος [βλ. συλλήψεις και σωματική βία κατά αγωνιστών], όσο και προς τα πιο πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας [βλ. πρόσφυγες, τοξικοεξαρτημένους κλπ]. Μια καταστολή την οποία την βλέπουμε και μέσα από τις αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων [πρακτική που εντείνεται τον τελευταίο καιρό, ωστόσο είχε ξεκινήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ με την εκκένωση και την κατεδάφιση του Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη το 2016], ακόμη και όταν μέσα σε αυτές στεγάζονται οικογένειες προσφύγων, που καταφέρνουν να ενσωματωθούν στην κοινωνία, κάτι που σίγουρα δεν επιτυγχάνεται όταν καταλήγουν να ζουν εγκλωβισμένοι και κάτω από άθλιες συνθήκες σε απομονωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης [βλ. Μόρια].

Απέναντι σε όλη την παραπάνω κατάσταση δεν είναι δυνατόν να στεκόμαστε αμέτοχοι. Η κρατική τρομοκρατία, μέσα από συλλήψεις αγωνιστών άνευ αιτιολόγησης, με τα MAT να ασκούν ασύστολα βία στο όνομα του νόμου και της τάξης, με εκκενώσεις πολιτικών καταλήψεων και εφόδους σε μαγαζιά θα μας βρίσκει κάθε μέρα απέναντί της! Από την αρχή της χρονιάς, μέσα από μια σειρά γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων, πραγματοποιούνται πανελλαδικά κινητοποιήσεις, που φανερώνουν τον προβληματισμό ολοένα και μεγαλύτερου κομματιού της νεολαίας καθώς και την δυνατότητα που υπάρχει ώστε να δοθεί μία μαζική απάντηση στη συνολική επίθεση που δεχόμαστε. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το Πολυτεχνείο δεν αποτελεί απλά μια ιστορική επέτειο, μια γιορτή ή ένα μνημόσυνο αλλά έναν κόμβο που συνδέει τα πιο μικρά ζητήματα που μπορεί να συζητάμε στην καθημερινότητά μας με όλα αυτά τα «μεγαλύτερα», με τον ίδιο τον πόλεμο ακόμα, που δεν πραγματοποιείται τόσο μακριά μας. Αιτήματα όπως το «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» παραμένουν όχι μόνο επίκαιρα αλλά και ανεκπλήρωτα στο σήμερα γι’ αυτό και ο συντονισμός όλων των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας αποτελεί αναγκαιότητα ώστε από κοινού να παλέψουμε για μόρφωση-δουλειά-ειρήνη-ελευθερίες έχοντας ως παρακαταθήκη τους αγώνες του παρελθόντος και αναβαθμίζοντας τα αιτήματά μας σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες.

Όλες-οι στην αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πορεία στις 17 Νοέμβρη // στις 18:00 στο Πολυτεχνείο.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ φοιτ. αρχ|κής ΕΑΑΚ