Στο
τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, γίναμε θεατές μιας κατάστασης που
παρουσιάστηκε από τα αστικά ΜΜΕ ως κατάληψη του Σταθμού Λαρίσης από πρόσφυγες. Όμως
είναι όντως, έτσι? Με ένα καλύτερο ψάξιμο, είδαμε πως ενώ αυτοί οι άνθρωποι είχαν αγοράσει κανονικά
τα εισιτήριά τους για να ταξιδέψουν στη
Θεσσαλονίκη και έπειτα στα Διαβατά, ώστε να κατευθυνθούν προς τα σύνορα, δυνάμεις
καταστολής [ΜΑΤ] τους εμπόδισαν να
επιβιβαστούν στο τρένο και τους οδήγησαν στο τμήμα. Αφού αφέθηκαν ελεύθεροι
[καθώς δεν υπήρχε κανένας απόλυτος λόγος για το αντίθετο], βρέθηκαν αντιμέτωποι
με την ανακοίνωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ για την ακύρωση των δρομολογίων για Θεσσαλονίκη.
Όλη αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα, μεγάλος αριθμός προσφύγων, ανάμεσά τους
και οικογένειες με μικρά παιδιά να μείνουν στο σταθμό για ώρες, με μοναδικό
αίτημά τους το να μπορέσουν να
μετακινηθούν προς την Θεσσαλονίκη.
Όλα αυτά γίνανε τυχαία? Φυσικά και όχι. Χαρακτηριστική είναι
η δήλωση* της υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Όλγας Γεροβασίλη, η οποία τονίζει
με απόλυτο τρόπο τη μη δυνατότητα μετακίνησης των προσφύγων. Αυτή η δήλωση, όπως
και πολλές άλλες που ακούγονται ανά καιρούς μας υπενθυμίζουν για ακόμη μια φορά
τον ρόλο της «αριστερής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική που αυτή εκφράζει.
Μια πολιτική πλήρως εναρμονισμένη με τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις σχετικά με το
ζήτημα του προσφυγικού, που περιγράφεται με κλειστά σύνορα, επαναπροωθήσεις
προσφύγων, στρατόπεδα συγκέντρωσης και «κέντρα κράτησης» [βλ. Πέτρου Ράλλη]. Ας
μην ξεχνάμε πως όλοι-ες αυτοί που έρχονται
αντιμέτωποι-ες με όλα τα παραπάνω, είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι
αποτελούν θύματα του πολέμου και των αυταρχικών καθεστώτων, που είναι
αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε εκείνες τις περιοχές, προς όφελος
των λίγων και εις βάρος των πολλών.
Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως τα
γεγονότα του Σταθμού Λαρίσης σε συνδυασμό με την έξαρση της ρατσιστικής και
εθνικιστικής ρητορείας στο σήμερα φέρνουν σε ακόμα πιο δυσμενή θέση τους ίδιους
τους πρόσφυγες. Αυτό το έχουμε δει το τελευταίο διάστημα και με τις φασιστικές
επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, όπως η επίθεση στον Εμπουκά, η επίθεση στην
Κόνιτσα και πάρα πολλές άλλες επιθέσεις. Ευθύνη σε αυτή την έξαρση έχει και η
κυβέρνηση που όχι μόνο δεν απομονώνει τέτοιες αντιλήψεις αλλά τις ενισχύει και τις
χρησιμοποιεί για τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας.
Απέναντι σε αυτή την σάπια πραγματικότητα της εξαθλίωσης, της
φτώχειας και του εγκλωβισμού είναι
ανάγκη το αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό, αντιπολεμικό κίνημα να ακουστεί πιο
δυνατά από ποτέ. Ένα κίνημα όπως αυτό που είδαμε πριν μια εβδομάδα στην
Καλαμαριά το οποίο κατάφερε να μη δώσει χώρο στους φασίστες. Ένα κίνημα που θα
παλεύει έτσι ώστε να μην υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, ώστε κανένας άνθρωπος
να μην ζει σε άθλιες συνθήκες, ώστε να σταματήσει ο πόλεμος για τα συμφέροντα
των λίγων και τελικά ένα κίνημα που θα παλεύει για την ειρήνη και την
διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών. Ένας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να υπάρξει ως
ξέχωρο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια σε κάθε καταπίεση και σε κάθε εκμετάλλευση,
του αγώνα για μια αλλιώτικη ζωή.
*«δεν πρέπει να ρισκάρουν τα προνόμια που έχουν και δεν
πρέπει να χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως ασπίδες, επειδή κάποιοι διακινητές
τούς πούλησαν ψεύτικες ελπίδες. Σταδιακά θα πειστούν να επιστρέψουν στις δομές
όπου φιλοξενούνται. Δεν πρόκειται να τους επιτραπεί να φύγουν από τα Διαβατά.
Δεν ανοίγουν τα σύνορα για άλλη χώρα. Δεν θα τους επιτραπεί να μεταφερθούν στη
Βόρεια Ελλάδα από τον Σταθμό Λαρίσης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου