εκλογική μπροσούρα_2019

   εκλογική μπροσούρα_2019 by epitropiagwnaeaak on Scribd

Αντί-προλόγου

10 Απρίλη: υπόθεση…φοιτητικές εκλογές.

Στο παρακάτω κείμενο σίγουρα δεν θα βρεις σημειώσεις μπετού, ιστορίας ή οποιουδήποτε άλλου μαθήματος, όπως επίσης σίγουρα δεν θα βρεις προσκλήσεις για δωρεάν ποτά σε κλαμπ. Το παρακάτω κείμενο δεν είναι ένα κείμενο στο οποίο θα γίνει μόνο αναφορά στις φοιτητικές εκλογές και στο πως να ψηφίσεις ΕΑΑΚ  για να σώσουμε εμείς την κατάσταση. Επίσης εάν ψάχνεις την μεγάλη αλήθεια το κείμενο που ακολουθεί σίγουρα δεν θα σου την δώσει!

Τι είναι εν’ τέλη το παρακάτω κείμενο?

Με αφορμή λοιπόν τις φοιτητικές εκλογές στις 10 Απρίλη θα επιχειρήσουμε να αναφερθούμε σε κάποια ζητήματα τα οποία μας προβλημάτισαν την χρονιά που μας πέρασε. Σε ζητήματα που από την μία μπορεί να αφορούν την καθημερινή μας ζωή στην σχολή είτε από την άλλη ζητήματα που μπορεί να βρίσκονται έξω από την γυάλα της αρχιτεκτονικής.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από την γυάλα μας [ή αλλιώς από την σχολή]

Το τελευταίο διάστημα πολλά ακούστηκαν [και έγιναν!] στην σχολή που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιχείρησαν να σπάσουν την κανονικότητα μας. Πολλές συζητήσεις και δράσεις είχαν ως αφορμή το πρόβλημα με την μικρή εξεταστική περίοδο. Μαζικές παραστάσεις, μαζικές συνελεύσεις [αν όχι οι μαζικότερες των τελευταίων χρόνων], συζητήσεις στους διαδρόμους είναι κάποια από τα παραδείγματα τα οποία κατάφεραν να ταράξουν τα νερά της καθημερινότητάς μας στην σχολή.

κάποιος πιο πονηρεμένος θα ρωτούσε… και τι πειράζουν οι 10μέρες εξεταστικής?

/Πειράζουν όταν ένας φοιτητής/τρια αρχιτεκτονικής τρέχει όλο το εξάμηνο να προλάβει να βγάλει όλα τα εργαστήρια και εν’ τέλη δεν προλαβαίνει μέσα σε μία εξεταστική περίοδο δίνοντας 2 και 3 μαθήματα την ίδια μέρα

/Πειράζουν όταν μία φοιτήτρια/της μπορεί να δουλεύει παράλληλα με την σχολή [καθόλου σπάνιο φαινόμενο]

/Πειράζουν όταν τα να μην δώσεις 1 ή 2 μαθήματα συνεπάγεται με άλλο ένα εξάμηνο σπουδών άρα και άλλο ένα εξάμηνο με νοίκια λογαριασμούς κ.α.

Πέραν όμως από το ζήτημα της εξεταστικής παρατηρούμε και άλλα φαινόμενα στην σχολή. Βλέπουμε την ίδια στιγμή που εμείς δίνουμε σε κάθε εξάμηνο όλο και πιο πολλά λεφτά σε εκτυπώσεις, υλικά, μακέτες κα., λεφτά να δίνονται απλόχερα για συνέδρια και διαλέξεις ή για πολυτελή μηχανήματα στη νησίδα τα οποία έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν μόνο όσοι μπορούν να πληρώσουν. Συνεχές κυνήγι για το πως θα τρέξουμε τον έναν διαγωνισμό μετά τον άλλο [κατάσταση που προωθείται και από το ίδιο το τμήμα των καθηγητών], για το πως θα παρακολουθούμε το ένα σεμινάριο [επί πληρωμή!] μετά το άλλο και εν’ τέλη για το πως θα καταφέρουμε να είμαστε πιο ανταγωνιστική από τον διπλανό μας. Επιπλέον η καθημερινότητα ενός φοιτητή/τριας αρχιτεκτονικής με το τωρινό πρόγραμμα σπουδών χαρακτηρίζεται πολύ απλά από συνεχές κυνήγι προθεσμιών και παρουσιάσεων ενώ, η αρχιτεκτονική εκπαίδευση επικεντρώνεται στο designκαι στο «φαίνεσθαι» παρά στο σχεδιασμό προς όφελος και τις ανάγκες τις κοινωνίας.

Μέσα όμως από τις κινητοποίησης για την σχολή του προηγούμενου διαστήματος ήρθαμε αντιμέτωποι και με άλλους προβληματισμούς όπως:

/δεν υπάρχουν καθηγητές?

/δεν υπάρχουν λεφτά για δωρεάν εκτυπώσεις?

/το τμήμα μπορεί σε κάποια χρόνια να κλείσει[!]?

Και σε αυτό το σημείο σημαντικό είναι να γίνει μια ανάλυση για το ζήτημα της υποχρηματοδότησης

Δεδομένο νούμερο 1: Το τμήμα μας δεν θα κλείσει, ειδικά όταν είναι το δεύτερο μεγαλύτερο τμήμα σε όλη την χώρα.

Δεδομένο νούμερο 2: Είναι γεγονός πως η κρατική χρηματοδότηση που προορίζεται για την παιδεία έχει μειωθεί ελάχιστα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τα χρήματα που πάνε σε πολεμικούς εξοπλισμούς, το ΝΑΤΟ, το χρέος κ.α.

Τι συμπέρασμα βγάζουμε?

Το σύγχρονο πανεπιστήμιο με την μειωμένη κρατική χρηματοδότηση οδηγείται άρα στην υποστελέχωση, στο κόψιμο μαθημάτων και εργαστηρίων, στην έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών και τελικά να καταλήγουμε με διδακτορικούς και μεταπτυχιακούς να βγάζουν ολόκληρα μαθήματα και με φοιτητές να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα με τις σπουδές τους.

Τα αποτελέσματα τις ίδιας της υποχρηματοδότησης φαίνονται και στο κομμάτι της φοιτητικής μέριμνας. Όλη την χρονιά που μας πέρασε είδαμε αγώνες να ξεσπάνε γύρω από την κατάσταση στην λέσχη και στις εστίες του ΑΠΘ [αλλά και πανελλαδικά] όταν φοιτητές/τριες δεν έβρισκαν ένα δωμάτιο στις εστίες ή όταν κόσμος αποκλείστηκε από ένα πιάτο φαί στην λέσχη. Χαρακτηριστικό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως αυτή την στιγμή η λέσχη λειτουργεί με εργολαβία.

Τι σημαίνει αυτό?

Αυτό σημαίνει πως ο εργολάβος που την έχει αναλάβει, πληρώνεται από το πανεπιστήμιο ώστε να λειτουργεί αυτός την λέσχη. Παρ’ όλα αυτά, τα χρήματα τα οποία παίρνει είναι πολλά παραπάνω απ’ όσα δίνει βγάζοντας έτσι κέρδος στις πλάτες μας, ενώ αυξάνει αυτό το κέρδος με την έκπτωση της ποιότητα του φαγητού, με τη μη λειτουργία της πάνω λέσχης σε καθημερινή βάση, με την επιβολή αντιτίμου σε φοιτητές ν+2, κλπ.

Όλα τα παραπάνω προφανώς και αποτελούν φαινόμενα όχι και τόσο μεμονωμένα. Τα παραδείγματά από την σχολή μέχρι τις εστίες και την λέσχη μαζί με πολλά άλλα συγκροτούν το πανεπιστήμιο έτσι όπως το ξέρουμε. Ενός πανεπιστημίου που με μοχλό την υποχρηματοδότηση αφήνει όλο και πιο έντονα των ιδιωτικό παράγοντα να εισβάλει στο πανεπιστήμιο και να επηρεάσει βασικές πτυχές της λειτουργίας του [φοιτητική μέριμνα, έρευνα,] ή και ολόκληρα ιδρύματα και όλα αυτά προς όφελος των εταιριών. Ενός πανεπιστημίου το οποίο θα είναι για λίγους και εκλεκτούς [δηλαδή για αυτούς που έχουν να πληρώσουν] και που οι φοιτητές/τριες θα κάνουν απλήρωτοι πρακτικές, την ίδια στιγμή που το έργο τους θα μπορεί να αξιοποιηθεί από εταιρίες κτλ. Ενός πανεπιστημίου με δίδακτρα [στα μεταπτυχιακά και με βλέψεις στα προπτυχιακά!] με αποφοίτους πολλών ταχυτήτων, με βάση της ανάγκες της αγοράς. Και ενός πανεπιστημίου όπου η γνώση και η έρευνα δεν θα είναι στραμμένες στις ανάγκες τις κοινωνίες αλλά θα είναι στραμμένες στις ανάγκες του κεφαλαίου, με τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων με αντίστοιχη προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών και καμία συνολική εποπτεία και δυνατότητα κριτικής πάνω στο αντικείμενό που ο κάθε φοιτητής/τρια σπουδάζει.

Ή αλλιώς το σημερινό πανεπιστήμιο, το ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ.

Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να πούμε και κάποια πράγματα σε σχέση με την κατάσταση που υπάρχει στον κλάδο των τεχνικών, μιας και γίνεται ξεκάθαρο ότι η καθημερινότητα που βιώνουμε στη σχολή μας  προετοιμάζει για τις συνθήκες εργασίας στον κλάδο. Τα ξενύχτια πάνω από το λάπτοπ στην εξεταστική είναι μια εικόνα από το μέλλον ενός αρχιτέκτονα. Ενός παρόντος και μέλλοντος που χαρακτηρίζεται από:

/το ποσοστά ανεργίας στον κλάδο χτυπάνε κόκκινο [ειδικά στους νέους μηχανικούς είναι της τάξης του 70%]

/αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών η οποία έχει οδηγήσει στην κατάργηση του ελεύθερου επαγγέλματος και την ενίσχυση της μισθωτής εργασίας σε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες.

/το κόστος της ασφάλισης μετακυλίεται στις πλάτες των εργαζομένων.

/ελαστικές σχέσεις εργασίας, απλήρωτη & ανασφάλιστη εργασία, δουλειά με μπλοκάκι είναι ο κανόνας

/κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με εργαζομένους να διαπραγματεύονται ατομικά με τους εργοδότες τους συνεχώς για τα δικαιώματα τους.

[οι πόλεμοι δικοί τους, δικοί μας οι νεκροί]

Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να αναφερθούμε σε κάποια ζητήματα όπως είναι ο πόλεμος και ο φασισμός τα οποία μας δίχασαν όλο το προηγούμενο διάστημα και μας προβλημάτισαν σε μεγάλο βαθμό.

Ξεκινώντας από το κομμάτι του πολέμου είναι γεγονός πως πολιτικό-οικονομική κρίση του συστήματος εντείνεται όλο και περισσότερο πράγμα που σημαίνει πως θα συνεχίζεται όλο και πιο έντονα μία προσπάθεια για την αναδιάταξη του χάρτη ακόμα και με την λύση του πολέμου. Γιατί ένας πόλεμος αφού γκρεμίσει ό, τι βρει μπροστά του, σκοτώσει ή στην καλύτερη αναγκάσει χιλιάδες ανθρώπους να γίνουν πρόσφυγες/προσφύγισσες ή θύματα trafficking, θα δημιουργήσει ένα τέλειο - εύφορο έδαφος για να έρθει η ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη σίγουρα όχι προς όφελος των λαών οι οποίοι θα κληθούν να υπερασπιστούν με το αίμα τους τα συμφέροντα της κάθε αστικής τάξης.

Πιο συγκεκριμένα σε τοπικό επίπεδο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλες οι προηγούμενες, δε μένει έξω από το παιχνίδι αλλά μέσω της εξωτερικής της πολιτικής [πχ Συμφωνία Πρεσπών] προσπαθεί να ισχυροποιήσει τη θέση της στα Βαλκάνια ενώ ταυτόχρονα προβάλλει προς τα έξω ένα προοδευτικό προφίλ που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Μπορεί λοιπόν η Συμφωνία των Πρεσπών για παράδειγμα, να είναι μια συμφωνία που στην ουσία της αφορά την ένταξη της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ωστόσο η κυβέρνηση, τα καθεστωτικά ΜΜΕ αλλά και ολόκληρη η αστική τάξη ταυτίζουν αυτή τη συμφωνία μόνο με την ονοματοδοσία της γειτονικής χώρας και τις υποτιθέμενες «αλυτρωτικές διαθέσεις» των υπόλοιπων λαών, δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα του «ποιος θα φάει ποιον» και δίνοντας χώρο σε κάθε είδος ακροδεξιού/νεοναζιστικού χώρου να βγει στους δρόμους, να διοργανώσει συλλαλητήρια και μαθητικές φασιστικές καταλήψεις, να σπείρει το δηλητήριό του φτάνοντας στο σημείο να επιτίθεται σε κοινωνικούς χώρους/καταλήψεις [βλ. Libertatia, ΕΚΧ Σχολείο] και να δολοφονεί μετανάστες [πχ Λουκμάν, Εμπούκα].

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο άλλωστε, ότι το ίδιο το σύστημα σε περιόδους κρίσης όπως η τωρινή, χρησιμοποιεί τον φασισμό ως το «μακρύ του χέρι» για να φτάσει εκεί που δε φτάνει το «δημοκρατικό» προσωπείο των κρατών, για εντείνει την τρομοκράτηση και να κάμψει οποιαδήποτε φωνή αντίστασης μπορεί να ξεπηδήσει.

[none of us is free, if one of us is chained]

Σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης οτιδήποτε αποκλείει από το κοινωνικά αποδεκτό πρέπει να εξουδετερώνεται. Είτε αυτό είναι οι μετανάστ[ρι]ες, είτε οι τοξικοεξαρτημένοι-ες, είτε τα lgbtq+ υποκείμενα, οτιδήποτε που δε συμβαδίζει με τα επικρατέστερα πρότυπα ή δεν επιφέρει κάποιο κέδρος για το κεφάλαιο, δεν έχει λόγο ύπαρξης για ένα σύστημα πολλαπλών καταπιέσεων μέσα στο οποίο ζούμε. Είδαμε πώς το σύστημα και οι εκφραστές του αντιμετώπισαν τον Ζακ, την Ελένη Τ., πώς ακόμα νομοθετούν από ταξική και σεξιστική σκοπιά εις βάρος όλων των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας [βλ. τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα σχετικά με τον ορισμό του βιασμού].

Ξέρουμε καλά ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να ξεπεραστεί η κρίση αυτού του συστήματος που δεν μπορεί άλλο να επιβιώσει, παρά αν επιτεθεί  με τους πιο ακραίους όρους στην πληττόμενη πλειοψηφία. Παρά μόνο αν κάνει ρεαλισμό την εκμετάλλευση και την αδικία και παραλογισμό την αντίσταση και τον αγώνα για το δίκιο.

Καμία ψευδαίσθηση δεν έχουμε πως το ίδιο σύστημα που διαιωνίζεται μέσω της εκμετάλλευσης [είτε ταξική είτε φυλετική] μπορεί να φτιάξει μια κοινωνίας χωρίς διακρίσεις. Οι ανάγκες μας δε χωράνε στα ήδη στενά πλαίσια ενός συστήματος που μας θέλει όλες-ους «κανονικούς» και εργατικούς γι’ αυτό και καλούμαστε να δώσουμε τη μάχη ενάντια σε αυτό το σύστημα και τις διακρίσεις που γεννά με τρόπο συνολικό και μαχητικό.

[Τhere Ιs Νo Alternative ..ή μήπως όχι?]

Η λογική του ΤΙΝΑ είναι ίσως η επικρατέστερη άποψη που υπάρχει στη σημερινή κοινωνία, ωστόσο ας σκεφτούμε.. ισχύει όντως το: «τίποτα δεν αλλάζει, τι να κάνουμε έτσι είναι τα πράγματα και δεν υπάρχει εναλλακτική, ποιοι-ες είμαστε εμείς άλλωστε για να αλλάξουμε τον κόσμο?». Αν δούμε λίγο πιο προσεκτικά ακόμα και μόνο την χρονιά που μας πέρασε, θα συνειδητοποιήσουμε ίσως ότι όταν παλεύουμε συλλογικά μπορούμε να αλλάξουμε τη μη βιώσιμη πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής. Από τη μικρή νίκη στη σχολή μας για ανθρώπινη εξεταστική, το σπάσιμο του ελέγχου στη φοιτητική λέσχη, την αναβολή των εκκενώσεων δωματίων στις φοιτητικές εστίες μέχρι τις καταλήψεις σε Βόλο, Αγρίνιο, Κοζάνη και Αθήνα για ζητήματα σχετικά με τα προγράμματα σπουδών, τις συγχωνεύσεις και τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση είδαμε ότι όταν φοιτητές-τριες παλεύουν για δημόσια και δωρεάν παιδεία έχουν τη δυνατότητα να γίνουν η άμμος στα γρανάζια του συστήματος και να επιβάλλουν τις ανάγκες τους. Όπως τις ανάγκες τους κατάφεραν να επιβάλλουν και οι μαθητές-τριες τον προηγούμενο Νοέμβριο, όταν την ίδια στιγμή που οργανωνόντουσαν σχολικές καταλήψεις για τη Μακεδονία υποκινούμενες ακόμα και από φασιστικές οργανώσεις, οργανώθηκε και μαζικοποιήθηκε ένα μαχητικό αντιφασιστικό μπλοκ που έβαζε μπροστά τα πραγματικά προβλήματα των μαθητών-τριών

Αναγνωρίζουμε λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος να πετυχαίνουμε νίκες, μεγάλες και μικρές, είναι μέσω της συλλογικής δράσης. Γιατί στα συλλογικά προβλήματα δεν χωρούν ατομικές λύσεις! Εξάλλου τι είναι αυτό που επιθυμούμε... Τη βαρβαρότητα του σύγχρονου μεσαίωνα ή την ομορφιά της κοινωνικής χειραφέτησης?

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ποια είναι η δικιά μας απάντηση σε όλα αυτά?

[παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλες και για όλους]

Ενάντια σε μια πραγματικότητα που θέλει τη μόρφωση να είναι προσβάσιμη μόνο στους λίγους και εκλεκτούς, να είναι προσανατολισμένη στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής και να ταυτίζεται με μια στείρα συλλογή εφήμερων δεξιοτήτων, εμείς παλεύουμε για μια παιδεία απελευθερωτική, που θα είναι όπλο στα χέρια των πολλών. Σε μια εποχή τεράστιων δυνατοτήτων όπως η σημερινή, δε δεχόμαστε τίποτα λιγότερο από ό,τι μπορούμε να έχουμε!

Απαιτούμε αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για τις ανάγκες των φοιτητών-τριών, για δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορές και σπουδές για όλες-ους. Έτσι ώστε κανένας και καμία να μη μένει εκτός εστιών, εκτός της λέσχης και εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας ανεξάρτητα από την ταξική προέλευση που έχει. Γιατί η απελευθερωτική παιδεία για την οποία παλεύουμε είναι ασύμβατη με τους ταξικούς φραγμούς, τις ανισότητες και τον αποκλεισμό.

Απαιτούμε η έρευνα και η γνώση που παράγεται να υπηρετεί τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. Γιατί οι νέοι και η κοινωνική πλειοψηφία έχουν ανάγκη την γνώση όχι για να θριαμβεύσει η αστική οικονομία και παραγωγή αλλά ως ένα από τα μέσα της απελευθέρωσης του ανθρώπου από κάθε αποξένωση, καταπίεση και εξουσία. Γιατί οι νέοι δεν χρειάζονται την γνώση απλά για να βρουν μια δουλειά, ούτε η παιδεία για την οποία παλεύουμε μπορεί να φυλακιστεί απλά και μόνο στην προσφορά κάποιον επαγγελματικών δεξιοτήτων.

Απαιτούμε τη μόνιμη πρόσληψη διοικητικού και διδακτικού προσωπικού με όρους μόνιμης και σταθερής εργασίας για την κάλυψη των αναγκών του κάθε τμήματος. Με κρατική χρηματοδότηση και όχι με την εμπλοκή εταιριών/εργολαβιών [βλ. λέσχη σίτισης] καθώς κάθε ιδιωτικός παράγοντας ως απώτερο στόχο θα έχει την αύξηση της κερδοφορίας του, ρίχνοντας στον βωμό τις ανάγκες των φοιτητών-τριών και εργαζομένων όπως έχουμε δει αμέτρητες φορές να συμβαίνει.

Ονειρευόμαστε και αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο που δε θα είναι ένα στείρο κέντρο μάθησης και επαγγελματικής κατάρτισης αλλά ένα ζωντανό κύτταρο δια βίου μόρφωσης, ένας ανοιχτός και δημόσιος χώρος κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης που θα οξύνει τις ανησυχίες και θα διαμορφώνει ελεύθερες, κριτικά σκεπτόμενες προσωπικότητες, απελευθερωμένες από τον ανορθολογισμό, προσωπικότητες που θα μπορούν να αμφισβητήσουν κάθε κανονικότητα της σύγχρονης πραγματικότητας!

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω όμως δεν μπορούμε να ξεχνάμε πως μπορεί σήμερα να είμαστε φοιτητές /τριες και να παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία, αλλά η ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης δεν μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από το φοιτητικό κίνημα. Φυσικά, αυτό θα έρθει να παίξει ένα σημαντικότατο ρόλο, παρ’ όλα αυτά είναι αναγκαία η δημιουργία ενός νεολαιίστικου κινήματος, όπου θα προτάσσει συνολικά αιτήματα, για ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια. Ειδικά στην σημερινή εποχή, είναι ανάγκη το  ‘’μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες/ους μας με βάση τις δυνατότητες και τις ανάγκες της εποχής’’ να είναι το βασικό μας αίτημα, ενάντια στην πραγματικότητα της ανεργίας και της επισφάλειας, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας. Είναι ανάγκη να πετύχουμε το να δουλεύουμε κάτω από αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, έχοντας λόγο στο πως θα δουλεύουμε και πάνω στο αντικείμενό μας.  Άλλωστε οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε είναι πλέον δυνατό να δουλεύουμε λιγότερο και να αμειβόμαστε περισσότερο. Και αυτό είναι κάτι όπου θα πρέπει να το διεκδικήσουμε!

Όπως, επίσης κάτι που πρέπει να διεκδικήσουμε, είναι το να ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία θα κυριαρχεί η ¨ειρήνη και η διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών¨. Μια κοινωνία μακριά από φασιστικές ρητορείες, πρακτικές και μακριά από τον πόλεμο.  Είναι ξεκάθαρο πως οι λαοί δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από όλη αυτή την κατάσταση. Οι μόνοι που προσπαθούν να κερδίσουν είναι οι καπιταλιστές της κάθε χώρας για το ποιος θα καταφέρει να πάρει περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά το αντιφασιστικό | αντιπολεμικό  | αντιιμπεριαλιστικό κίνημα όπως και κάθε άλλη φορά πρέπει να δώσει  τον μαχητικό αγώνα του ενάντια στον πραγματικό εχθρό που δεν είναι άλλος πέρα από κυβερνήσεις-ΕΕ-ΝΑΤΟ, ώστε να τσακιστεί κάθε τέτοια φωνή σκοταδισμού και δυστοπίας, και  να ακουστεί δυνατά πως δεν εμείς δεν θα πολεμήσουμε και δεν θα θυσιαστούμε για κανέναν και πως  θα παλέψουμε μέχρι τέλους για την ειρήνη των λαών.

Θα παλέψουμε μέχρι τέλους  για μια ¨ζωή με ελευθερίες¨, δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Ειδικά στο πανεπιστήμιο, στο οποίο καθημερινά αυτές οι ελευθερίες τίθενται υπό αμφισβήτηση  το φοιτητικό κίνημα είναι ανάγκη να μάχεται συνεχώς ώστε να μην επιτρέψει σε κανέναν να αμφισβητεί το κατά πόσο θα έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε πολιτική και πολιτισμό μέσα στους χώρους, μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες. Να οικειοποιηθούμε ξανά τον χώρο του πανεπιστημίου, να υπερασπιστούμε το άσυλο των κοινωνικών μας αγώνων που θα είναι ανοιχτό σε όλη την κοινωνία.

Πολλές φορές ενώ όλα τα παραπάνω μας φαντάζουν λογικά μπορεί να σκεφτόμαστε αν όντως έχουμε την ικανότητα να τα κάνουμε πραγματικότητα. Όμως ας σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα. Είναι δυνατόν η νεολαία, μπροστά σε όλη αυτή την διάλυση κάθε προοπτικής να μένει άπραγη? Για εμάς κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι δυνατόν. Εκείνο το οποίο είναι όντως δυνατό είναι το να μην σταματήσουμε μέχρι να πετύχουμε μια άλλη καθημερινότητα, ένα άλλο πανεπιστήμιο, μια άλλη εργασία έναν  άλλο πολιτισμό, μια άλλη τέχνη, μια άλλη ζωή μέσα από τον δικό μας μονόδρομο τις συλλογικές μας διαδικασίες!

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Τελικά οι εκλογές σε τι βοηθάνε?

Σαν συνέχεια όλων των παραπάνω, βρισκόμαστε μόλις λίγες  ημέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές, και θα ήταν ειλικρινά εύλογο το να αναρωτηθούμε αν όντως οι εκλογές είναι το μέσο για να αλλάξει η κατάσταση, αν η διαδικασία των εκλογών είναι εκείνη η διαδικασία με την οποία θα ανατραπεί το σάπιο καπιταλιστικό  σύστημα στο οποίο ζούμε ή πιο συγκεκριμένα για την σχολή μας, αν οι φοιτητικές εκλογές και η εκλογή 9 αντιπροσώπων είναι η λύση, την οποία επιζητούμε. Και αν όντως αυτή είναι η λύση, τότε γιατί δεν βλέπουμε κάποια αλλαγή?

Ειδικά στην σημερινή πραγματικότητα, η απορία αυτή γίνεται ακόμη πιο έντονη. Είναι γεγονός πως η κυρίαρχη ιδεολογία έχει καταφέρει να πείσει ολόκληρη την κοινωνία σχετικά με το ότι για να είναι κάποιος  ένας ¨ενεργός πολίτης¨ που συμμετέχει  στα ¨κοινά¨ αρκεί και περισσεύει η συμμετοχή του στις εκλογές, η συμμετοχή του δηλαδή  -με την ψήφο του-  σε μια διαδικασία που ορίζει ποιος θα τον αντιπροσωπεύει και ποιος θα παίρνει αποφάσεις για αυτόν  χωρίς αυτόν.

Παρ’ όλα αυτά, για εμάς σίγουρα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σίγουρα, οι εκλογές δεν είναι εκείνη η διαδικασία που σε ορίζει ενεργό πολιτικό κομμάτι μιας κοινωνίας, ούτε είναι η διαδικασία η οποία αποτυπώνει με ένα σαφή τρόπο τη δυναμική των διαδικασιών που συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά αποτυπώνει  μόνο μία κατάσταση εντός του συλλόγου σε μία συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Αυτό δε σημαίνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δε θα χρησιμοποιηθεί ως δείκτης της πολιτικής τοποθέτησης των φοιτητών ως προς τις εξελίξεις στην παιδεία ή συνολικά επί του πολιτικού σκηνικού.

Πόσο μάλλον στη σημερινή συγκυρία, όπου κοιτώντας  το  πολιτικό σκηνικό το κυρίαρχο θέμα το οποίο βλέπουμε να συζητιέται είναι το ζήτημα των ευρωεκλογών ,των βουλευτικών, περιφερειακών δημοτικών εκλογών. Φυσικά, ένα αποτέλεσμα μη αμφισβήτησης της υπάρχουσας κατάστασης θα βόλευε πολύ την σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και ένα αποτέλεσμα ¨αντίδρασης¨ με μια στροφή προς τον νεοφιλελευθερισμό και τον συντηρητισμό θα βόλευε εξίσου την ΝΔ, καθώς ένα τέτοιο δίπολο βλέπουμε να διαμορφώνεται σήμερα στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό 2 περίπου μήνες πριν τις εκλογές. Βέβαια, αυτός δεν θα μπορούσε να είναι ο λόγος για τον οποίο είναι σημαντικό να ψηφίσουμε στο σήμερα. Είναι όμως σημαντικό ο κόσμος που τάσσεται ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, ο κόσμος που στηρίζει τις απεργίες, τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, ο κόσμος του κινήματος και των συλλογικών αγώνων, να δείξει την αμφισβήτηση της κυρίαρχης αστικής πολιτικής και τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου και μέσα από τις εκλογές, αλλά πάντα σε πρώτο και κυρίαρχο επίπεδο μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες, μέσα από την καθημερινή μαχητική του δράση παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του και αγωνιζόμενος για την ανατροπή όχι μόνο στις φοιτητικές εκλογές αλλά και στις υπόλοιπες που αναφέραμε και παραπάνω. Είναι ανάγκη αυτή η ριζοσπαστική, ανατρεπτική φωνή που μάχεται καθημερινά για μια καλύτερη ζωή, να  εκφραστεί και στις εκλογικές μας που έρχονται, καθώς αποτελούν και αυτές μια ακόμη πολιτική μάχη.

Άλλωστε.... ¨αν οι εκλογές θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες¨

Τελικά γιατί συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές?

Αν στη σημερινή πραγματικότητα, κάνουμε μια προσπάθεια  να παρατηρήσουμε ποιο πολιτικό ρεύμα κυριαρχεί είναι πολύ πιθανό να καταλήξουμε πως αυτό το ρεύμα είναι το [απολιτίκ].Το λεγόμενο απολιτίκ είναι εκείνο το ρεύμα, το οποίο απαξιώνει κάθε τι που έχει πολιτικό πρόσημο και θεωρεί πως η λύση είναι η κοινωνική ανέλιξη μέσω του ατομικού δρόμου. Προφανώς κάτι τέτοιο ενισχύεται από το ίδιο το σύστημα, καθώς η αποστροφή και η αδιαφορία από τις συλλογικές διαδικασίες και τους συλλογικούς αγώνες είναι κάτι που το συμφέρει. Αυτό το ρεύμα, το βλέπουμε πολύ έντονα και στην σχολή μας καθώς πολλές φορές ακούγονται ατάκες, όπως... «να μην ψηφίσω τίποτα και κανέναν», «να το ρίξω λευκό ή άκυρο», «να απέχω επειδή όλοι είναι σκατά». Παρ’ όλα αυτά είναι ανάγκη να κατανοήσουμε πως και αυτή η στάση είναι μια πολιτική στάση, αυτή της αδιαφορίας και της απάθειας,  όπου δεν κάνω τίποτα ώστε να αλλάξω την πραγματικότητα την οποία ζω.

Ένα ακόμη πολιτικό ρεύμα, όπου μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι εκείνο της [συνειδητής αποχής]από τις φοιτητικές εκλογές. Αυτό είναι ένα ρεύμα, το οποίο επιλέγει να απέχει από τις εκλογές καθώς είναι ενάντια στους αντιπροσώπους, ενάντια  στην λογική της ανάθεσης. Ακριβώς γι αυτούς τους λόγους μπορούμε να το κατανοήσουμε εν μέρη, παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτό το ρεύμα έχει διαφορετική αφετηρία και δεν συγκροτεί μια συνολική πολιτική τοποθέτηση.

Εμείς ως ΕΑΑΚ, θεωρούμε πως δεν είναι καιροί ώστε να είμαστε επιλεκτικές και επιλεκτικοί  στις μάχες τις οποίες δίνουμε ή όχι. Πιστεύοντας πως τα αντιπροσωπευτικά όργανα, αλλά και η λογική της ανάθεσης δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλουμε να εκφραζόμαστε, επιλέγουμε να συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές πάντα με κριτήριο και προς όφελος των συλλογικών μας διαδικασιών και των συλλόγων μας. Δεν γίνεται να παραχωρούμε διάφορα εργαλεία των φοιτητικών συλλόγων [βλ.ΔΣ] στις καθεστωτικές δυνάμεις, τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα να παρεμβαίνουμε σε αυτά και να διασφαλίζουμε πως τίποτα δεν θα πηγαίνει αντιπαραθετικά με την δράση και την πολιτική τοποθέτηση του συλλόγου, η οποία διαμορφώνεται μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές μας διαδικασίες, τις γενικές μας συνελεύσεις!

Με ποια λογική συμμετέχουμε λοιπόν?

Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέγουμε λοιπόν να συμμετέχουμε στις εκλογές, όχι με τον καθιερωμένο τρόπο, αλλά με μια άλλη λογική που εκφράζεται με το γνωστό μότο «εντός - εκτός κι ενάντια» και ενέχει μέσα της τόσο τη συμμετοχή σε διαδικασίες που αφορούν όργανα του συλλόγου, όσο και την αμφισβήτηση του ίδιου του θεσμού των εκλογών.

ΕΝΤΟΣ…

γιατί αντιλαμβανόμαστε τις φοιτητικές εκλογές όχι μόνο σαν μια ακόμα πολιτική μάχη, αλλά και σαν τη διαδικασία που καθορίζει τους ''αντιπροσώπους των φοιτητών'' σε αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως τα Δ.Σ. Θεωρούμε ότι οι ριζοσπαστικές αντιλήψεις οφείλουν να συμμετέχουν σε τέτοια όργανα, όχι με όρους συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης, αλλά μην αναγνωρίζοντας τους 9 αντιπροσώπους του ΔΣ ως αρμόδιους να λαμβάνουν αποφάσεις ερήμην των φοιτητών, αλλά την ίδια τη γενική συνέλευση ως το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου. Επιλέγουμε να συμμετέχουμε στο ΔΣ ακριβώς για να διασφαλίσουμε ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται μέσα στη γενική συνέλευση. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Συμμετέχουμε, ωστόσο, συνειδητά στις εκλογές γιατί αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αποτυπωθεί και σε εκλογικό επίπεδο ένα διαφορετικό ρεύμα στη σχολή και ευρύτερα. Ένα ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης, ένα ρεύμα που θα μιλάει για μια άλλη εκπαίδευση, εργασία και ζωή και όχι αυτή που επιβάλλει το κεφάλαιο.

ΕΚΤΟΣ…

γιατί είμαστε ενάντια σε λογικές αντιπροσώπευσης που μας θέτουν παθητικούς δέκτες μιας πραγματικότητας που μας επιβάλλεται. Άλλωστε, η λήψη αποφάσεων μέσω αντιπροσώπων δεν έχει εν τέλει κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα, ειδικά όταν ο ίδιος ο σύλλογος είναι απών από το ίδιο το κίνημα και τις διαδικασίες του. Αντίθετα, με άλλες αντιλήψεις, δε θεωρούμε ότι μια ενισχυμένη εκλογικά ΕΑΑΚ είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει την πραγματικότητα στους συλλόγους και την κοινωνία. Και δε θα το ήθελε κιόλας. Γι ' αυτό δεν μας ικανοποιούν, εκλογές κάλπης με φιλικές ψήφους αλλά επιδιώκουμε πολιτικές εκλογές με πολιτική συνείδηση και κυρίως αγωνιστική συμμετοχή πριν και μετά από αυτές.

ΕΝΑΝΤΙΑ…

γιατί παλεύουμε για τη μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων, των μόνων ζωντανών διαδικασιών του συλλόγου φοιτητών, προσπαθώντας να εντρυφήσουμε στο κίνημα λογικές αμεσοδημοκρατίας, συμμετοχής, συνδιαμόρφωσης και αλληλεγγύης, πάντα στην κατεύθυνση υπέρβασης αντιλήψεων ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Οι μοναδικοί αρμόδιοι για την οργάνωση των αγώνων είναι οι ίδιοι οι φοιτητές μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, τις συντονιστικές επιτροπές και το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων.

Η λογική του ανοιχτού ψηφοδελτίου

 Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ φοιτητών αρχιτεκτονικής ΕΑΑΚ κατεβαίνει στις φοιτητικές εκλογές με ανοιχτό ενωτικό ψηφοδέλτιο μαζί με την Α.ΦΟΙ.Σ.Α.

Καλούμε λοιπόν ,κάθε φοιτητή και φοιτήτρια ενάντια στη λογική της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης να συμμετάσχει σε αυτό, στηρίζοντας την πολιτική αντίληψη και όχι τα πρόσωπα. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο, για εμάς το βέλτιστο θα ήταν καθένας και καθεμία που θέλει να στηρίξει-ψηφίσει τη λογική του σχήματος, να συμμετέχει και ο ίδιος, η ίδια στο ψηφοδέλτιο, να γίνει δηλαδή εκπρόσωπος του εαυτού του, να μη σταυρώσει κανέναν, στη βάση του πολιτικού πλαισίου αλλά και της ενότητας στη δράση. Η συμμετοχή στο ανοιχτό ψηφοδέλτιο δεν αντανακλά καθολική πολιτική συμφωνία με το σχήμα, συμμετοχή σε αυτό ή κάποια άλλη δέσμευση. Είναι δημόσια στήριξη στην παρέμβαση του σχήματος και στα αποτελέσματα αυτής. Απευθυνόμαστε σε κάθε άνθρωπο της σχολής με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινές ανάγκες και όνειρα, σήμερα ως φοιτήτριες-ές, αύριο ως εργαζόμενες-οι ή άνεργες-οι.

Και τι σημαίνει στήριξη στην ΕΑΑΚ?

Στήριξη στην ΕΑΑΚ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μεταφραστεί ως ψήφος διαμαρτυρίας ή ως ψήφος ανάθεσης. Γι’ αυτό και ποτέ δεν θα μας ακούσεις να λέμε ¨ψήφισε μας και εμείς θα αλλάξουμε τα πράγματα¨. Στήριξη στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη στις συλλογικές μας διαδικασίες ,στήριξη στους καθημερινούς αγώνες. Στήριξη σε μια ΕΑΑΚ που θα λειτουργεί μέσα από τα ανοιχτά δημοκρατικά σχήματά μας τα οποία καθημερινά παλεύουν για την ανατροπή της κατάστασης στις σχολές μας βάζοντας το αναγκαίο περιεχόμενο σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής. Στήριξη στην ΕΑΑΚ εν τέλη σημαίνει στήριξη σε μια άλλη αριστερά. Στήριξη στην αντικαπιταλιστική αριστερά που δρα μέσα στα πανεπιστήμια, μακριά από λογικές διαχείρισης μακριά από λογικές που πιστεύουν πως ο κόσμος θα αλλάξει μέσα από τις εκλογές. Σημαίνει στήριξη στην αντικαπιταλιστική αριστερά, που θα μάχεται καθημερινά για την ανατροπή της κατάστασης, ενάντια σε κυβέρνηση | ΕΕ | κεφάλαιο, που θα παλεύει για την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων, που θα παλεύει για να έχουμε την ζωή που μας αξίζει.

Άλλες δυνάμεις

ΜΑΣΥΦ

Το ΜΑΣΥΦ είναι ένα σχήμα το οποίο συμμετέχει στην ΕΑΑΚ. Πολλές φορές [ακόμα και διαδικασίες συνελεύσεων του συλλόγου] έχουμε ερωτηθεί το για ποιον λόγο δεν συνεργαζόμαστε μαζί τα σχήματα της ΕΑΑΚ στην σχολή. Θεωρούμε πως μια οποιαδήποτε συνεργασία, όπως και η εκλογική, πρέπει να γίνεται στην βάση κάποιον πολιτικών κριτηρίων με στόχο την μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, την επίτευξη νικών στο σήμερα και την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος που έχει ανάγκη η εποχή μας. Δεν πιστεύουμε σε λογικές «του μικρότερου κακού» ούτε προσπαθούμε να διαχειριστούμε την μιζέρια του συστήματος και την ηττοπάθειας, πράγματα που θεωρούμε ότι εκφράζονται στην σχολή μας από το ΜΑΣΥΦ. Όπως επίσης θεωρούμε πως στην σημερινή κατάσταση μια εκλογική συνεργασία όχι μόνο δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί λόγο των παραπάνω κριτηρίων, αλλά και δεν θα είχε να αποτυπώσει τίποτα όταν όλη την χρονιά δεν υπήρξε πολιτική συνεργασία. [π.χ. κοινά πλαίσια]

ΔΑΠ

Η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ  αποτελεί την παράταξη της Ν.Δ. μέσα στα πανεπιστήμια. Έχει συνυπογράψει την πολιτική της Ν.Δ. είτε ως κυβέρνηση είτε όχι. Η παράταξη αυτή εμφανίζεται με θράσος σα μια μεγάλη παρέα, προσφέρει απλόχερα σφηνάκια σε πάρτυ και σημειώσεις με αντάλλαγμα μια ψήφο. Έχει βοηθήσει στην εγκαθίδρυση πτυχών του νόμου Διαμαντοπούλου, έχει καταγγείλει αγώνες εργατικούς και φοιτητικούς και έχει πρωτοστατήσει στην παρείσφρηση του ιδιωτικού παράγοντα μέσα στα πανεπιστήμια. Και φυσικά, έχει προμοτάρει την πολιτική της Ν.Δ. μέσα στα πανεπιστήμια που είναι συνώνυμη της διάλυσης του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου[βλ. Στήριξη για εισαγωγή διδάκτρων σε μεταπτυχιακό και προπτυχιακό επίπεδο] , της υποχρηματοδότησης, της ανεργίας, της καταστολής, και της εξαθλίωσης. Την ίδια στιγμή, κάνει εκδηλώσεις χορηγώντας πιστοποιητικά παρακολούθησης , προσπαθώντας να βάλει κάθε φοιτητή-τρια στο κυνήγι του ατομικού φακέλου προσόντων, του ανταγωνισμού και του ατομικού δρόμου, ρίχνοντας τον παράλληλα σε μια νεκρή αγορά εργασίας. Είναι η ενσάρκωση της λογικής της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης και του μαρασμού, όχι απλά του πανεπιστημίου αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.

ΠΚΣ

Η ΠΚΣ (ή αλλιώς ΜΑΣ) αποτελεί την παράταξη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εντός των πανεπιστημίων. Παρόλο που πρόκειται για μια αγωνιστική παράταξη ου έχει δώσει πολλές μάχες, εγκλωβίζεται σε μια λογική απομόνωσης και κομματοκεντρική που καταλήγει να μη δείχνει καμιά εμπιστοσύνη στο ίδιο το κίνημα και σε όποιον-α δεν είναι οργανωμένος-η στην παράταξη. Αυτό φαίνεται από τον εργαλειακό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, καθώς έχουν προαποφασίσει πως αρμόδιοι για το σχεδιασμό που θα βάλουν οι σύλλογοι είναι μόνο εκείνοι και όχι οι ίδιοι φοιτητές και φοιτήτριες, αλλά και από το πως θεωρούν πως μέσα από Δ.Σ., στα οποία έχουν την πρωτοκαθεδρία οι δυνάμεις τους θα καταφέρουν να ενεργοποιήσουν τους συλλόγους, καταλήγοντας να παίρνουν απλώς αποφάσεις μόνο για κινητοποιήσεις, τις οποίες οργανώνει το Μ.Α.Σ. και το ΠΑΜΕ (το οποίο αποτελεί το συνδικαλιστικό όχημα του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα), χωρίς να ενδιαφέρονται αν έχουν κάποια αποτύπωση με πραγματικούς όρους στον κόσμο των σχολών. Συγκεκριμένα, όλα τα παραπάνω τα βλέπουμε και στο σύλλογο μας όπου κατηγορεί τα σχήματα ΕΑΑΚ για όλα τα δεινά του κόσμου, με ψευδή επιχειρηματολογία, που βασίζεται σε πλήρη στρέβλωση γεγονότων. Δυστυχώς το ΜΑΣ αντί να συμβάλλει με το δικό του τρόπο (ακόμη κι αν εμείς ως ΕΑΑΚ δεν τον συμμεριζόμαστε) στην επανενεργοποίηση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών του συλλόγου και στην επιβολή των αναγκών των φοιτητριών-ων, επιδίδεται σε μια στείρα αντιπαράθεση με την ΕΑΑΚ, η οποία δεν γίνεται καν με πολιτικούς όρους, αλλά αντίθετα αποτελεί τον τρόπο παρέμβασής του στο σύλλογο, καθώς το αγαπημένο θέμα συζήτησης είναι το κράξιμο ενάντια στην ΕΑΑΚ.

Αντι-επιλόγου

Όλα αυτά που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε παραπάνω σίγουρα συνθέτουν μια πραγματικότητα αρκετά δυστοπική. Όμως, όπως περιγράψαμε και προηγουμένως η αμφισβήτηση αυτής της πραγματικότητας αλλά και η προσπάθεια για την ανατροπή της είναι γεγονός. Είναι ανάγκη λοιπόν όλο αυτό το ρεύμα της αμφισβήτησης να γίνει θέση. Θέση ενάντια στην διάλυση των ζώων μας, στην φτώχεια, την ανεργία και τον πόλεμο. Θέση για μια ζωή αλλιώτικη και ένα μέλλον με προοπτική. Μια θέση πολιτική, ανατρεπτική, αντικαπιταλιστική, μια θέση της νεολαίας που μάχεται και τα καταφέρνει! Εκείνης της νεολαίας που συγκροτεί το κίνημα που μάχεται για το αύριο μακριά από την αδράνεια, την ανάθεση αλλά με ανυπακοή και διεκδίκηση. Είναι ανάγκη να τους θυμίζουμε συνεχώς πως μπορεί να προσπαθούν να μας τα πάρουν όλα, αλλά εμείς είμαστε εδώ, μπορούμε και ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ!

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΑΑΚ