ΡΟΛΟ στην αρχιτεκτονική?

Την τελευταία εβδομάδα πολλά έχουν ακούσει τα αυτιά μας [στο τμήμα των καθηγητών, κοσμητεία] σχετικά με την εγκατάσταση ρολό και στην είσοδο της πτέρυγάς μας… Η αφορμή [και όχι η αιτία!] για την συγκεκριμένη κίνηση, αν και το είχαμε ακούσει και άλλες φορές, είναι οι τελευταίες εικόνες με τις πρόσφατες ζημιές στους χώρους τις σχολής. Μετά και από αυτές τις εικόνες που αντικρίσαμε μπορεί πολύ εύκολα να πει κάποιος: Ας μπει ρολό να ησυχάσουμε!

Μπορεί όμως το ρολό να λύσει τα υπαρκτά προβλήματα της καθημερινότητάς μας, είτε αυτά είναι οι κατεστραμμένες εγκαταστάσεις είτε είναι το ζήτημα των ναρκωτικών μιας και αυτοί είναι οι ‘’λόγοι’’ για τους οποίους θέλουν να μπει το ρολό στην πτέρυγα;

Η απάντηση μάλλον είναι πως όχι…

Η πραγματική απάντηση είναι πως ένα ρολό δεν έρχεται να «προστατεύσει» τους χώρους μας αλλά έρχεται να διώξει κάθε ζωντανή και δυναμική δραστηριότητα που πραγματοποιείται εντός του πανεπιστημίου, να διώξει κινηματογραφικές ομάδες, πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, να διώξει εμάς τους ίδιους. Να διώξει εμάς τους ίδιους και τις ίδιες που μετά τα μαθήματα δεν θέλουμε να πηγαίνουμε σπίτια μας αλλά, θέλουμε να καθόμαστε στην σχολή και συζητάμε να κάνουμε προβολές ακόμα και να διαβάζουμε στην σχολή συλλογικά και όχι κλεισμένοι στα σπίτια μας. Πόσο μάλλον στην σχολή μας, που η Βαλεντή και η Καραντινού είναι γεμάτες μέχρι αργά το βράδυ από φοιτητές που διαβάζουν, που τα καμαράκια των διπλωματικών είναι γεμάτα ολομερής και ολονυχτίς. Κι εδώ ας αναρωτηθούμε τι θα γινόταν σε περίπτωση σεισμού ή πυρκαγιάς ,από την στιγμή που το ρολό θα ήτανε κλειστό  θέτοντας σε κίνδυνο όλους εμάς που θα βρισκόμασταν μέσα στην πτέρυγα; Πολύ εύκολα, λοιπόν, καταλήγουμε πως το συγκεκριμένο ρολό δεν είναι παρά ακόμη ένας τρόπος που θα έρθει να συμβάλει στην περαιτέρω αποστείρωση του πανεπιστημίου και την ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμισή του.

Για ποιόν είναι ανοιχτό άραγε το πανεπιστήμιο?

Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που το πανεπιστήμιο είναι ορθάνοιχτο για τις εταιρίες και το ιδιωτικό κέρδος, για τους εργολάβους, τις επιχειρήσεις, τις ΜΚΟ, τους διεθνείς οργανισμούς, το στρατό και το ΝΑΤΟ είναι και κλειστό για τους αγώνες, τις αναζητήσεις και τις ανάγκες των πληττόμενων φοιτητών. Ο πραγματικός σκοπός μιας τέτοιας κίνησης είναι η πολιτική επιδίωξη από τη πλευρά του πανεπιστημίου, αλλά και συνολικά από το υπουργείο και την κυβέρνηση, για ένα πανεπιστήμιο που χαρακτηρίζεται από την αποξένωση των φοιτητών από τη σχολή και το πανεπιστήμιο, ώστε οι σχολές να καταντήσουν ένα στείρο εκπαιδευτικό και εξεταστικό κέντρο [πράγμα το οποίο βλέπουμε και τα τελευταία χρόνια μέσω κλειδωμάτων των σχολών, μέσω του σπρωξίματος των ναρκωτικών στο χώρο του πανεπιστημίου, μέσω διώξεων φοιτητών για την πολιτική και συνδικαλιστική του δράση,κλπ].

Αυτό όμως ΔΕΝ είναι το πανεπιστήμιο που θέλουμε.

Ήσυχα και ερημωμένα είναι μόνο τα νεκροταφεία.

Για εμάς οι σχολές πρέπει να αποτελούν ζωντανά κύτταρα μόρφωσης (ενάντια στις στείρες πληροφορίες), με πλούσια πολιτιστική και πολιτική δραστηριότητα, να είναι κέντρα ριζοσπαστικοποίησης και ελεύθερης διακίνησης ιδεών, να είναι κέντρα αγώνα. Σε αυτό το πανεπιστήμιο που θέλουμε εμείς το λόγο να το ‘’τι’’ γίνεται πρέπει να τον έχουν οι φοιτητές-τριες που ζούνε και εργάζονται καθημερινά σε αυτό. Κλειδώματα, ρολά, αστυνόμευση –είτε με τη μορφή που τη γνωρίζουμε είτε με τη μορφή πανεπιστημιακής αστυνομίας- δεν έχουν θέση. Αν’ αυτού έχουν θέση φοιτητές-τριες πίνουν το καφέ τους στο καμαράκι της σχολής, συζητάνε στους διαδρόμους τις σχολής, στις ανοιχτές αίθουσες, στις γενικές τους συνελεύσεις!!