Η
συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση της
κοινωνίας ενάντια στις πολιτικές της
κυβέρνησης, αλλά και της βαρβαρότητας
του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος
(το οποίο βρίσκεται τότε στα πρώτα στάδια
της βαθιάς του κρίσης) μετατρέπεται σε
μια συνολική επίθεση και αμφισβήτηση
από την πλευρά της νεολαίας (και όχι
μόνο) προς όλες αυτές τις «αξίες» της
ανταγωνιστικότητας, της τάξης και της
ασφάλειας που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει
η κυβέρνηση. Αφορμή, η κορύφωση όλου
αυτού του δόγματος με τη δολοφονία του
Αλέξη.
Η νεολαία
υιοθετώντας μαζικές συγκρουσιακές
πρακτικές, συντονιζόμενη σε πανελλαδικό
επίπεδο, δημιουργώντας κέντρα αγώνα σε
κάθε πόλη, καταλαμβάνοντας σχολεία,
σχολές αλλά και δημόσια κτίρια δίνει
ένα συνολικό στίγμα αμφισβήτησης του
συστήματος και του δυσχερούς μέλλοντος
για το οποίο την προετοιμάζουν. Σε
αντίθεση με την προπαγάνδα των ΜΜΕ που
παρουσιάζει μια εικόνα βανδαλισμών και
λεηλασιών, οι εξεγερμένοι συγκρούονται
μαζικά με τις δυνάμεις καταστολής,
στοχοποιώντας αστυνομικά τμήματα και
κέντρα λήψης αποφάσεων της εξουσίας.
Παράλληλα καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια
και μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και
τοπικές επιτροπές κατοίκων φτάνουν τη
φωνή της εξέγερσης σε κάθε πόλη, σε κάθε
γειτονιά.
Παρ’
όλα αυτά, όλη αυτή η εξεγερτική κατάσταση
δεν κατάφερε να πάρει αναβαθμισμένα
χαρακτηριστικά ή μπορούμε καλύτερα να
πούμε ότι... έθεσε ερωτήσεις, αλλά δεν
έδωσε απαντήσεις. Η οργή της νεολαίας
δεν κατάφερε να γίνει συνείδηση και η
πάλη και τα οδοφράγματα παρέμειναν μόνο
ενάντια στην αστυνομία και το τι αυτή
πρεσβεύει, αποτυγχάνοντας να δώσει
συνολικότερη
έκφραση στον αγώνα μας ενάντια στην
καταστολή, ενάντια στο κράτος και το
εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα.
Σχεδόν
8
χρόνια μετά, το τοπίο φαίνεται ακόμη
θολό, το μέλλον της νεολαίας ακόμη πιο
μαύρο και οι συσχετισμοί φαίνεται να
έχουν γύρει προς την πλευρά των «από τα
πάνω». Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται
η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η
επίθεση που εξαπολύεται τα τελευταία
7 χρόνια απέναντι στο λαό και τη νεολαία
επιβεβαιώνουν πως οι αιτίες που γεννούν
και τροφοδοτούν την κοινωνική αγανάκτηση
δεν έχουν αναιρεθεί, αντιθέτως έχουν
βαθύνει. Η ανεργία έχει φτάσει σε
πρωτοφανή επίπεδα, οι μισθοί είναι στον
πάτο, τα προγράμματα voucher
και η μετανάστευση προβάλλονται σαν
ελπίδα, ενώ η κυβέρνηση έρχεται με το
νέο εργασιακό νομοσχέδιο να βυθίσει τη
νέα γενιά ακόμη περισσότερο στην
εκμετάλλευση. Η πολιτική της Ε.Ε. γονατίζει
ακόμη την κοινωνία, γονατίζει ακόμη τη
νεολαία.
8
χρόνια μετά και η καταστολή
ακόμη πιο οξυμένη. Μια ματιά 2 εβδομάδες
πριν αρκεί: 15 Νοέμβρη, ημέρα επίσκεψης
του προέδρου των ΗΠΑ Ομπάμα. Η Αθήνα,
πόλη οχυρωμένη από ΜΑΤ και κλούβες. 43
χρόνια μετά τον αγώνα κατά της χούντας,
η αστική εξουσία επιμένει στις απαγορεύσεις
και την καταστολή: «Δεν επιτρέπουμε για
λόγους δημόσιας τάξης κάθε δημόσια
συνάθροιση ή πορεία…» [νοεμ 2016]. Τι
κι αν επιμένει να αυτοαποκαλείται
αριστερή, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει
τίποτα να ζηλέψει από τις κυβερνήσεις
τόσων χρόνων που έκαναν την καταστολή
και τα ΜΑΤ φύλακά τους για να μπορούν
να συνεχίζουν την επίθεση κατά της
κοινωνικής πλειοψηφίας.
8
χρόνια μετά και
εξακολουθούμε να ζούμε στο σύστημα των
μεγάλων αντιφάσεων. Μια κοινωνία γεμάτη
δυνατότητες για την ανθρωπότητα και
υπερπαραγωγής σε επίπεδο γνώσης, υλικών
αγαθών και ψυχαγωγίας και όμως ζούμε
σε μια κοινωνία που πεθαίνει από την
πείνα, είναι (και θα γίνει ολοένα και
περισσότερο) αμόρφωτη και στην οποία,
όποιος δεν είναι άνεργος, θα δουλεύει
12ωρα και βάλε για τρεις και εξήντα.
Μα
ο συσχετισμός που λέγαμε και πιο πριν...;
Αλίμονο μας αν θεωρούμε ότι έχει κριθεί.
Όλα κρίνονται στις συλλογικές διεκδικήσεις,
όλα κρίνονται στους δρόμους, όλα κρίνονται
με βάση τις δικές
μας ανάγκες. Σήμερα η κυβέρνηση, η ΕΕ
και ο καπιταλισμός παίρνουν την επιλογή
να δολοφονήσουν μια ολόκληρη γενιά. Να
μας πάρουν ακόμη και όσα είχαμε και να
μας πετάξουν ακόμη πιο χαμηλά. Εμείς
από την άλλη έχουμε την επιλογή να
ξεκαθαρίσουμε ότι στο μέλλον που μας
ετοιμάζουν δεν υπακούμε και επιβάλλουμε
τις ανάγκες μας στο τώρα. Θα ζήσουμε
ελεύθεροι απέναντι στον απάνθρωπο κόσμο
που ζούμε. Και ας μας χτίζουν φυλακές
παντού, εμείς θα τις γκρεμίζουμε.
…ΉΡΘΕ
Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ!
Μπροστά
λοιπόν στην αποφασιστικότητα της
κυβέρνησης να επιτεθεί ολοκληρωτικά
στους νέους και τις νέες,
μπροστά στην επιθυμία της να συντρίψει
κάθε μορφή συλλογικότητας, αντίστασης
και αγώνα, εμείς εμπνεόμαστε από τα
φωτεινά παραδείγματα των τελευταίων
ημερών. Εμπνεόμαστε από τον αγώνα του
Συντονισμού Συλλογικοτήτων ενάντια
στους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας
που εδώ και 2 μήνες προασπίζεται με κάθε
τρόπο το δικαίωμα στη στέγη, εμπνεόμαστε
από τις μαζικές κινητοποιήσεις του λαού
της Τουρκίας που οδήγησαν στην απόσυρση
του απαράδεκτου νομοσχεδίου για τη
νομιμοποίηση της κακοποίησης ανηλίκων,
εμπνεόμαστε από το θάρρος και το πείσμα
όλων των νέων που, παρά την αστυνομοκρατία
και τις απειλές κατέβηκαν στους δρόμους
τις μέρες του Νοέμβρη, για να θυμίσουν
πως «με 400ευρώ δε ζεις. ΕΞΕΓΕΙΡΕΣΑΙ».
Ερχόμαστε,
Παραμερίστε
Κατεβαίνουμε
σα μια χιονοστιβάδα
που
όσο κατηφορίζει
μεγαλώνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου