"cops ruin everything about me"...ένα εγχειρίδιο για πανεπιστήμιο καθαρό από μπάτσους, ναρκωτικά και εταιρίες

"…Το πρόβλημα της εγκληματικότητας αυτού του τύπου στους χώρους της Πανεπιστημιούπολης είναι απολύτως γνωστό στις αστυνομικές αρχές. Η διοίκηση του ΑΠΘ επιζητεί έμπρακτα και συνεχώς, από την ανάληψη της θητείας της, τη συνδρομή των αρμόδιων αρχών σε θέματα καταπολέμησης αυτών των μορφών παραβατικών περιστατικών (ναρκωτικών και κλοπών). Θα συνεχίσει σταθερά να την επιζητεί, με την υποστήριξη της Συγκλήτου και εκφράζοντας τη βούληση του συνόλου των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας…", ανακοίνωση των πρυτανικών αρχών σχετικά με την εγκληματικότητα του ΑΠΘ,15_02_2016.

Οι ανακοινώσεις των πρυτανικών αρχών σχετικά με την εμφάνιση της αστυνομίας εντός του ασύλου αυξάνονται και πληθύνονται, σε μια προσπάθεια να μας πείσουν ότι η αστυνόμευση είναι η προϋπόθεση της ασφαλούς ύπαρξής μας εντός των χώρων του πανεπιστημίου. Μήπως όμως η αστυνόμευση θα εξασφαλίσει το ακριβώς αντίθετο;

Σύμπτωση ή προοικονομία?

Δεν είναι λίγες οι φορές που το πανεπιστημιακό άσυλο* έχει δεχτεί επιθέσεις. Και είναι  αυτές οι επιθέσεις οι οποίες σε συνδυασμό με την συνολική υποβάθμιση του πανεπιστημίου (υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση, απλήρωτη εργασία φοιτητών, διάλυση δημ.&δωρεάν φοιτητικής μέριμνας κλπ) έχουν ως στόχο να διαλύσουν την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, φέρνοντας χωρίς αντιστάσεις το "νέο". Αυτό το "νέο" δεν είναι άλλο από το πανεπιστήμιο των εργολαβιών, των ιδιωτών, των διδάκτρων και των αποκλεισμών. Αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα που μας επιβάλλουν μόνο εμείς μπορούμε να την ανατρέψουμε. Κι αυτό ακριβώς θέλουν να αποτρέψουν. Τις δυναμικές διεκδικήσεις μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες (πχ συνελεύσεις), οι οποίες κατοχυρώνονται από το άσυλο. Προσπαθούν, λοιπόν, να εκμηδενίσουν τη σπουδαιότητα της ύπαρξής του, αποπροσανατολίζοντας, τόσο την ακαδημαϊκή κοινότητα, όσο και την κοινωνία ολόκληρη από τον πραγματικό του ρόλο.

Συνεπώς, η εμφάνιση των ναρκωτικών μέσα στο πανεπιστήμιο μόνο τυχαία δεν είναι. Το κράτος την ίδια στιγμή που κλείνει τα περισσότερα κέντρα αποκατάστασης τοξικοεξαρτημένων, τους χρησιμοποιεί ως εξιλαστήριο θύμα και με τη βοήθεια της αστυνομίας τους μεταχειρίζεται σα μπαλάκι, προωθώντας τους μέσα στα πανεπιστήμια.

Έτσι, όλη αυτή η κατάσταση υποβάθμισης οδηγεί στη δημιουργία ενός πανεπιστημίου που λειτουργεί ως αποστειρωμένος χώρος διεξαγωγής μαθημάτων και εξετάσεων, εντατικοποίησης και πειθαρχημένης καθημερινότητας στην οποία φοιτητές και εργαζόμενοι δεν έχουν περιθώρια αντίστασης και διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών ή εναλλακτικών δρόμων.

Στo πλαίσιo αυτών των συνθηκών στον πανεπιστημιακό χώρο οι <<εκπλήξεις>> δεν σταματούν. Καθημερινότητα αποτελούν πια οι κλειδωμένες αίθουσες και τα λουκέτα σε πτέρυγες ή ακόμη και σε ολόκληρες σχολές καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας, πέραν των ωρών διδασκαλίας, ενώ (τα τελευταία μόλις χρόνια) έχει αποφασιστεί από τον κ.Κατσάμπαλο, κοσμήτορα του Πολυτεχνείου, τα σαββατοκύριακα οι πανεπιστημιακοί χώροι  να μένουν κλειδωμένοι. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τη μέχρι σήμερα διαμορφωμένη πραγματικότητα στο χώρο του Πανεπιστημίου και της σχολής μας και συμπυκνώνουν την αντίληψη πολλών καθηγητών, κοσμητόρων, πρυτάνεων κ.ά. για το χαρακτήρα του χώρου. Δεν είναι καθόλου τυχαία μια αντίληψη για το χώρο και το πανεπιστήμιο που εκφράζεται συχνά πυκνά και στη δική μας σχολή, από πολλούς καθηγητές, σε μια προσπάθεια να περιγραφεί ο χώρος της σχολής ως χώρος που χωρά αποκλειστικά και μόνο ό,τι αφορά την αρχιτεκτονική με τη στενά καθορισμένη της έννοια.

Η δήθεν ασφάλεια που υποτίθεται ότι φέρνουν τα λουκέτα, δεν είναι παρά η “τάξη και ασφάλεια” που θα εμποδίσει την ανάπτυξη οποιονδήποτε συλλογικών διαδικασιών και πρακτικών εντός του πανεπιστημίου και του ασύλου. Βλέπουμε πια την κατάσταση να έχει φτάσει σε ακραία φαινόμενα, όπως αυτό που συνέβη στην ΚΟΠΑΝΑ (κινηματογραφική ομάδα του παιδαγωγικού), η οποία δέχεται καταγγελία από την εταιρία πνευματικών δικαιωμάτων UIP στη διοίκηση της σχολής ενάντια στο δικαίωμα της να κάνει προβολές ταινιών ,ενώ σε περίπτωση που συνεχιστούν οι προβολές η εταιρία απειλεί την κινηματογραφική ομάδα με μηνύσεις.**

Το γεγονός αυτό δεν είναι παρά η αφορμή για να δούμε καθαρότερα   ένα ακόμη τρόπο για την πλήρη απονέκρωση του πανεπιστημίου και την ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμισή του. Σε συνδυασμό με τη συνολικότερη διάλυση ΑΕΙ και ΤΕΙ και τη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας, ουσιαστικά ακυρώνεται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του Πανεπιστημίου , ενώ η “ζωντανή” του λειτουργία συρρικνώνεται στην εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία και μόνο! Η ζωή στο πανεπιστήμιο μοιάζει με προέκταση των σχολικών μας χρόνων σε έναν χώρο που μας παραχωρείται από την έναρξη των μαθημάτων μέχρι τη λήξη τους και στον οποίο δεν μπορούμε καλά καλά να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες για δωρεάν σπουδές. Και με αυτά τα δεδομένα είναι πολλές οι σκέψεις που μας γεννούνται..

Γιατί να συμμετέχω στην κινηματογραφική/θεατρική/μουσική ομάδα της σχολής μου όταν αυτή δεν μπορεί να δράσει ελεύθερα στον χώρο του ασύλου βρίσκοντας εμπόδια  είτε σε κλειδωμένες πόρτες είτε στην κάθε εταιρία?

Γιατί να συμμετέχω στις γενικές συνελεύσεις, παραστάσεις κλπ, όταν καταργείται ο ίδιος ο χώρος συλλογικής δράσης και διεκδίκησης;!

Γιατί  όμως να μη δώσω και εγώ με τον τρόπο μου ζωή και νόημα στον χώρο του πανεπιστημίου μέσα από συλλογικές δράσεις?

Αντίθετα με τις παραπάνω λογικές εμείς αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο και τη σχολή ως τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο που μπορεί να στεγάσει όλες τις εκφράσεις της καθημερινής μας ζωής, της καθημερινής ζωής κάθε ομάδας, συλλογικότητας, καθενός και κάθε μιας από εμάς συνεπώς δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στα μαθήματα! Απλώνεται από τον καφέ και τη συζήτηση στους διαδρόμους και τις αίθουσες μέχρι τα μαθήματα, από το διάβασμα και την εργασία στη σχολή μέχρι τις δημόσιες προβολές, τα πάρτυ και τις εκδηλώσεις, από τις θεατρικές, κινηματογραφικές, μουσικές ομάδες μέχρι τις πολιτικές συλλογικότητες, από τις μαζικές παραστάσεις στα τμήματα των καθηγητών μέχρι φυσικά το κύτταρο των συλλόγων μας, τις γενικές μας συνελεύσεις! Σε αυτό το πανεπιστήμιο, δεν έχουν θέση εργολάβοι και ιδιωτικά συμφέροντα, δεν έχουν θέση τα λουκέτα, δεν έχει θέση η τρομοκρατία και η καταστολή! Σε αυτό το πανεπιστήμιο το λόγο και τον έλεγχο για τον τρόπο λειτουργίας, το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής και ερευνητικής διαδικασίας, τον έχουν έχουν οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι που ζουν και δουλεύουν σε αυτό! Και αυτό το πανεπιστήμιο προϋποθέτει αρχικά ότι θα μπορούμε να σπουδάζουμε όλοι δωρεάν! Προϋποθέτει την ελεύθερη και μη ελεγχόμενη παρουσία μας στη σχολή, προϋποθέτει βιώσιμες συνθήκες, ανοιχτές πόρτες, τοίχους γεμάτους ζωγραφιές και συνθήματα, ανθρώπους  που διαβάζουν, συζητούν και αποφασίζουν οι ίδιοι για τη ζωή τους τη συνολική μας κινητοποίηση απέναντι στην πολιτική που επιβάλλει  το μονόδρομο της υποβάθμισης και της εξαθλίωσης της κοινωνίας.

Ο χώρος λοιπόν του πανεπιστημίου, ως χώρος που στεγάζει ολόκληρη την κοινωνικότητά μας δε μας παραχωρείται από κανέναν, αλλά μας ανήκει(άλλωστε το άσυλο δεν αποτελεί παραχώρηση κάποιας κυβέρνησης αλλά κεκτημένο του φοιτητικού και ευρύτερα λαϊκού κινήματος.). Ανήκει στους φοιτητικούς συλλόγους, σε κάθε ομάδα και συλλογικότητα εντός και εκτός του πανεπιστημίου. Γι'αυτό και η απαίτηση για ανοιχτές αίθουσες, πτέρυγες κλπ αποτελεί καθήκον και διεκδίκηση του αυτονόητου!

Στα πλαισια της παραπάνω λογικής και δράσης, επιδιώκουμε το επόμενο διάστημα να μπούμε σε μια κατεύθυνση συζητήσεων και δράσεων. Σα συμπλήρωμα (και όχι αντικατάσταση) στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας,  διοργανώνουμε τις παρακάτω δράσεις στις οποίες και καλούμε τον καθένα και την καθεμιά να συμμετέχει με τον τρόπο του/της έτσι ώστε να ξαναζωντανέψουμε όλοι και όλες μαζί τους χώρους της αρχιτεκτονικής και του πολυτεχνείου και να γίνουμε οι δημιουργοί του πανεπιστημίου που διεκδικούμε:

-προβολή της ταινίας <<PRIDE>>, την Πέμπτη 17_03 στις 7 μμ, στη Βαλεντή.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση για την ταινία, το φύλο, τη σεξουαλικότητα και τη διαθεματικότητα στους αγώνες και τα κινήματα.

-εκδήλωση <<Σχεδιάζοντας ένα σχολείο για το Κομπάνι>>, την Παρασκευή 1 Απρίλη στις 7 μμ στη Βαλεντή. (αναλυτικότερα σε λίγο καιρό!)

Και φυσικά καθημερινή συμμετοχή σε κάθε συλλογική δράση του συλλόγου μας και των ομάδων που δρουν σε αυτόν, εφόσον αμφισβητούν την παραπάνω κατάσταση που πάει να εδραιωθεί, προσπαθώντας να την ανατρέψουν, με αποκορύφωμα τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας, τις οποίες και οφείλουμε συλλογικά να ξαναζωντανέψουμε!

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ,ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΟΥΝ

*Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι μόνο το άσυλο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών αλλά κυρίαρχα είναι το άσυλο της συλλογικής δράσης και των ριζοσπαστικών πρακτικών του κινήματος.

**  η κινηματογραφική ομάδα του Παιδαγωγικού όπως και κάθε κινηματογραφική δεν έχει σκοπό το κέρδος, αλλά προσπαθεί να επανανοηματοδοτήσει το χώρο του πανεπιστημίου ως χώρο ελεύθερης διάδοσης των ιδεών και των ίδιων των επιτευγμάτων του πολιτισμού, προσφέροντας χωρίς διακρίσεις σε καθένα και καθεμιά πρόσβαση στον κινηματογράφο, χωρίς την πληρωμή αντιτίμου.