1/ …η
ακαδημαϊκή χρονιά που πέρασε, είχε σα γεγονός για την αρχιτεκτονική, ένα νέο
πρόγραμμα σπουδών, ένα πρόγραμμα σπουδών για το οποίο ειπώθηκαν και έγιναν
πολλά. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι πρόκειται για ένα πρόγραμμα σπουδών που
πυροδότησε μία ζωντανή συζήτηση ανάμεσά μας, μία κίνηση τελικά πραγμάτων που έθεσε βασικές διαφωνίες με το σύνολο του
προγράμματος και τη διαδικασία με την οποία συγκροτήθηκε. Μόνο που η κίνηση
αυτή δεν κατάφερε να πετύχει τις βασικές μας διεκδικήσεις . Έμεινε ανεκπλήρωτη,
συναντώντας από τη μία την αναμενόμενη
αρνητική και αντίπαλη στάση των καθηγητών και από την άλλη την αδράνεια που μας
παρέσυρε όλους, με συνελεύσεις που καλούνταν, αλλά δεν έβγαιναν. Τα ερωτήματα που τέθηκαν έρχονται
επιτακτικά σήμερα να μας θυμίσουν ότι πρέπει να απαντηθούν, ειδικά τη στιγμή
που το τμήμα των καθηγητών, θα έρθει όπως κάθε χρονιά να επικυρώσει-ψηφίσει το
πρόγραμμα σπουδών μέχρι το τέλος του εξαμήνου. Κι εμείς? Θα κάτσουμε απλά
να τους παρακολουθήσουμε να το ψηφίζουν? Θα αφεθούμε πλήρως στους ρυθμούς της
εξεταστικής, ενώ παίρνονται αποφάσεις για τις ίδιες μας τις σπουδές και το
μέλλον μας σαν αυριανοί εργαζόμενοι-ες? Ή θα κάτσουμε να συζητήσουμε και να
δούμε τι κάνουμε, να διεκδικήσουμε την ψήφιση των αρχών που θέσαμε στην αρχή
της χρονιάς και όσων άλλων συζητήσαμε μέχρι τώρα?
2/ …τη στιγμή
που η εξεταστική πλησιάζει και όλες και όλοι αναρωτιόμαστε αν θα καταφέρουμε να βγάλουμε τα έξοδα του μήνα,
αν θα χρειαστεί να κόψουμε τον καφέ μας για να πληρώσουμε τις εκτυπώσεις, ή εν
τέλει αν θα φτάσουμε στα πρόθυρα της υπερκόπωσης για να ανταπεξέλθουμε στις
απαιτήσεις των μαθημάτων, μάλλον πρέπει να δούμε πως θα σταθούμε απέναντι σε
μια τέτοια κατάσταση που τείνει να παγιωθεί στην καθημερινότητά μας. Αν θα δεχτούμε για άλλη μια εξεταστική να
τα βάλουμε από την τσέπη μας -αν δεν έχει τρυπήσει ήδη- ή αν θα βρούμε έναν
τρόπο να απαιτήσουμε τα αυτονόητα από το τμήμα και να διεκδικήσουμε συλλογικά
ότι δε θα αναγκαστούμε να βάλουμε ούτε ένα ευρώ παραπάνω για τις υπεράριθμες
απαιτήσεις των μαθημάτων.
3/ …κάπου
ανάμεσα στην καθαρά φοιτητική μας καθημερινότητα έρχεται να προστεθεί και μια
πιο «κεντρική» εξέλιξη που όσο και αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται μακρινή μάλλον
δεν είναι και τόσο. Ίσα-ίσα που συνδέεται πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούμε να
φανταστούμε με το πώς θα διαμορφωθούν το επόμενο διάστημα οι ζωές οι δικές μας,
της παρέας μας, της οικογένειάς μας. Δεν
πρόκειται παρά για το νέο μνημόνιο που έρχεται να προστεθεί στη λίστα των
μέτρων και αυτή τη φορά από μία υποτιθέμενη «αριστερή» κυβέρνηση. Τη στιγμή λοιπόν που παίζει μια τόσο σημαντική
συζήτηση που μιλά ουσιαστικά για περαιτέρω επιβαρυντικά μέτρα, εμείς τι λέμε?
Και δεν είναι κάτι απλό που αρκεί να μείνει σε χαλαρή συζήτηση στην παρέα μας
για το αν συμφωνούμε γενικά και αόριστα με ένα νέο μνημόνιο ή όχι. Σα σύλλογος, σαν φοιτητές, σαν κομμάτι
της νεολαίας που βλέπει το μέλλον της να χάνεται, τι κάνουμε? Αναμένουμε?
Αδιαφορούμε? Ή έχουμε ξεκάθαρο λόγο που
τίθεται απέναντι σε ό,τι πάει να κάνει χειρότερη τη ζωή μας?
4/ …μπορεί
τελικά κάποιοι να θεωρούν ότι όντως οι παραπάνω και πολλοί άλλοι λόγοι επαρκούν
και χρήζουν συζήτησης, παρ’ όλα αυτά να μην πιστεύουν ότι η λύση θα δοθεί
συλλογικά. Όμως απέναντι σε μια
πραγματικότητα που μας πλήττει συνολικά, πώς μπορούμε να πούμε ότι θα σταθούμε
ατομικά και θα βρούμε τη λύση ο καθένας και η καθεμία μόνη του-της? Οι
συλλογικοί αγώνες που θέλουμε λοιπόν να υπερασπιστούμε με το λόγο και την
πρακτική μας, δεν είναι κάτι που επικαλούμαστε γενικά και αόριστα χωρίς λόγο. Η
ουσία τους και η δυναμική τους επιβεβαιώνεται στην πράξη, κάθε φορά που αυτοί
καταφέρνουν να επιβάλλουν τις ίδιες μας τις ανάγκες. Επιβεβαιώνεται και μας
καλεί να την εμπιστευτούμε, μέσα από πάμπολλα παραδείγματα: από το
παράδειγμα φοιτητικών συλλόγων που σταμάτησαν ολόκληρους νόμους, μέχρι το
παράδειγμα του ίδιου μας του συλλόγου που κατάφερε πριν κάποια χρόνια να
κερδίσει από το πουθενά δωρεάν εκτυπώσεις, να εμποδίσει για καιρό την από τα πάνω αλλαγή του προγράμματος
σπουδών που επιδιώκονταν, να πετύχει πολλές και μικρές διεκδικήσεις που όμως
μπορούν και αλλάζουν σημαντικά την καθημερινότητά μας.
5/ …και αν
τελικά, αφήσαμε πολλές φορές την απογοήτευση να μας παρασύρει και δεν μπορούμε
να πειστούμε ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, η λύση δεν είναι η γκρίνια
γύρω από το «τίποτα δεν πετυχαίνει, τίποτε δεν έχει νόημα», ούτε η αποστροφή
από τις συλλογικές διαδικασίες ή τις γενικές συνελεύσεις επειδή η δομή τους δε
μας κάνει ή επειδή νομίζουμε ότι εκεί «δεν μπορεί να μιλήσουν όλοι και
αποφασίζουν τα σχήματα και οι παρατάξεις». Κανένας και καμία από εμάς δε
χαίρεται με τις άμαζες συνελεύσεις ή με διαδικασίες που ο κόσμος δεν παίρνει
την πρωτοβουλία να μιλήσει. Αν θέλουμε
όμως να υπάρχει υγιής συζήτηση και ζωντανή διαδικασία, αυτή δε θα προκύψει διά
της απουσίας μας ή δια της σιωπηλής παρουσίας μας και την ανάταση του χεριού μας.
Θα προκύψει μέσω της δημιουργικής συμβολής του καθενός και της καθεμιάς μας
γύρω από το «τι θέλουμε και τι κάνουμε», με το να πάρουμε το λόγο για να μιλήσουμε
από το πιο απλό και πρακτικό ζήτημα μέχρι το πιο μεγάλο. Η όποια απογοήτευση δε
θα λυθεί με γκρίνια ή με στείρα κριτική, αλλά με πραγματική συζήτηση και
συλλογική δράση!
+1/ …τελικά, το πιο ουσιαστικό είναι ότι
μπροστά σε μια πραγματικότητα που τείνει να μας καταπιεί, είτε μέσα στη σχολή
μας, είτε έξω από αυτήν, δεν μπορούμε να στεκόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν
μπορούμε να αφεθούμε στην αδράνεια και να δεχτούμε τη θέση του απλού
παρατηρητή. Δεν μπορούμε όταν συμβαίνουν όλα αυτά, να μη βρισκόμαστε, να μη
συζητάμε, να μη δρούμε και κυρίως να μην αντιδρούμε! Δεν μπορούμε και δεν
πρέπει να σωπαίνουμε!
Να κάνουμε λοιπόν
το αυτονόητο όσο είναι νωρίς! Να βρεθούμε, να συζητήσουμε, να συμφωνήσουμε και
να διαφωνήσουμε, αλλά τελικά να απαντήσουμε απέναντι σε ό,τι και όποιον
αποφασίζει να κινεί τις ζωές μας αντί για εμάς!
…για όλους τους
λόγους του κόσμου
Όλες και όλοι
στη γενική συνέλευση του συλλόγου μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου