10 Μαΐου 2015

σύντομες σκέψεις γύρω από το... γιατί να συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές και να μην απέχουμε!


Ο Μπρεχτ κάποτε είχε πει ότι «αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται». Σήμερα, σε περίοδο ιστορικής κρίσης, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το απόφθεγμα είναι, το ελάχιστο, επίκαιρο. Το λεγόμενο «απολιτίκ», που απαξιώνει οτιδήποτε φέρει πολιτικό πρόσημο, αποτελεί κυρίαρχο ρεύμα εντός της κοινωνίας και μπορούμε να πούμε ότι στη σχολή μας… κάνει θραύση!
Πρόκειται για μια στάση ζωής που ενισχύεται από το ίδιο το σύστημα και τον ατομικό δρόμο που το ίδιο προωθεί ως το μέσο για την κοινωνική ανέλιξη και έχει ενσωματωθεί ακόμη και από τις ίδιες τις καθεστωτικές δυνάμεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ΔΑΠ που έχει κάνει μότο της το «έξω από κόμματα και παρατάξεις», τη στιγμή που μέλη της δίνουν χειραψίες και κάνουν συνδιασκέψεις με τον Σαμαρά. Μία τέτοια λογική, που απαξιώνει τη συμμετοχή σε κάθε τι συλλογικό, το μόνο που καταφέρνει είναι να συναινεί στην ίδια την πολιτική που επιβάλλει την καταστροφή των ζωών μας. Ακόμη και η επιλογή του «να μην ψηφίσω τίποτα και κανέναν», «να το ρίξω λευκό ή άκυρο», «να απέχω επειδή όλοι είναι σκατά», είναι από μόνη της μία πολιτική τοποθέτηση και ισοδυναμεί με την απάθεια και την παθητική αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης.

Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη επιχειρηματολογία που καλεί σε αποχή από τις φοιτητικές εκλογές πηγαίνοντας κόντρα στη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Σαφώς, αυτό το σκεπτικό έχει  διαφορετική αφετηρία και μπορούμε εν μέρει να το κατανοήσουμε, ωστόσο δε συγκροτεί σαφή πολιτική τοποθέτηση και μάλλον καταλήγει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την παραπάνω περίπτωση. Ως ΕΑΑΚ πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση σε όλες της πολιτικές μάχες ειδικά σε αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει η πολυτέλεια  να «διαλέγουμε» μάχες και να απέχουμε επιλεκτικά. Ναι, τα αντιπροσωπευτικά όργανα δεν είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο θέλουμε να εκφράζεται το κίνημα, ωστόσο οφείλουμε να κρίνουμε κατάλληλα και να εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και να μην τα παραχωρούμε στα χέρια των καθεστωτικών δυνάμεων. Όλα αυτά προφανώς υπό το κριτήριο ότι η συμμετοχή στα όργανα αυτά δε θα δρα αντιπαραθετικά προς το κίνημα και δε θα το υποκαθιστά. 

Χαρακτηριστικά είναι τα άπειρα παραδείγματα, όπου η μη ύπαρξη μιας άλλης φωνής, έστω και στην κάλπη, έχει κάνει διάφορες σχολές «κάστρα» των μπράβων της ΔΑΠ, της μαφίας και των «στημένων» πολιτικών παιχνιδιών, όπου ο σύλλογος δε συνεδριάζει ούτε για πλάκα και η κατάσταση πλέον φαντάζει ανεπανόρθωτη και ασφυκτική για κάθε αγωνιστή, για καθέναν και καθεμία από μας που τολμά να σηκώσει κεφάλι. Και αν για κάποιες ή κάποιους, μια τέτοια κατάσταση μοιάζει μακρινή από τη δική μας σχολή, τα δεδομένα το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορούν να αλλάξουν αν δεν τα επηρεάζουμε εμείς οι ίδιοι. Εν τέλει, μια τέτοια λογική, όσο και αν θέλει να σπάει την κανονικότητα και να υπερασπίζεται τη συλλογικότητα, καταλήγει πράξη που δεν αποτυπώνει τίποτα το συλλογικό, ίσα ίσα που παραγνωρίζει την ανάγκη για συλλογική ανατρεπτική έκφραση. Ειδικά όταν επιχειρείται η απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών και ποινικοποιείται ακόμη η ίδια η συνδικαλιστική δράση, η αποχή τροφοδοτεί και δυναμώνει αυτές τις επιδιώξεις από πλευράς Κυβέρνησης και Υπουργείου. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε εν τέλει, είναι ότι κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση στα κοινωνικά γεγονότα και αν θέλουμε να εκφράζουμε μια κίνηση που κινείται αντίρροπα στην κίνηση του συστήματος, αυτό θα το κάνουμε όχι με την αποχή μας, αλλά με τη συνειδητή και κριτική συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα εργαλείο στα χέρια του συστήματος και τις δυνάμεις που το εκπροσωπούν και μέσα στα πανεπιστήμια, άρα ούτε και τις εκλογές!

δε θα ορίζει κανείς 
τα πράγματα για εμάς, 
ούτε στις εκλογές ούτε πουθενά!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου