Ε, προφανώς και θα συναθροιστούμε κύριε Διευθυντά !

Ε, προφανώς και θα συναθροιστούμε κύριε Διευθυντά ! 

του κ.φουρικου

Αναδημοσίευση από τη λέσχη: http://ilesxi.wordpress.com

«Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.»

Άρης Βελουχιώτης, «Ο λόγος της Λαμίας», 22 Οκτώβρη του 1944

Και τους δρόμους μας, τις πλατείες μας και τις γειτονιές μας πιθανόν θα συμπλήρωνε ο Άρης αν συνέχιζε τον ιστορικό λόγο του εδώ στο 2012, στην Αθήνα ή σε κάποιο άλλο αστικό κέντρο της χώρας. Αυτά είναι τα μόνα που διαθέτουμε, θα έλεγε, και ο κόπος της δουλειάς μας. Και τα χαμένα μας όνειρα και τις ελπίδες. Και οι συναθροίσεις μας. Γιατί πάλι θα έπρεπε να απαντήσει σε αυτούς που «μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε το κράτος».

Για τί άλλο? Για την προάσπιση του κράτους και της πατρίδας άλλωστε δεν εκδόθηκε πάλι και αυτή η διαταγή σας κύριε Γενικέ Αστυνομικέ Διευθυντή? Γι αυτό δε θέλετε να μας πάρετε κι αυτούς ακόμη τους δρόμους και τις πλατείες μας?

Γι αυτό δε λέγεται από το πρωί ως το βράδυ ότι θα γεμίσετε τους δρόμους μας, συναθροιζόμενοι κατά χιλιάδες, οι ματατζήδες, οι δέλτα, οι ζήτα, οι βατραχανθρώποι, οι ελεύθεροι σκοπευτές, το CSI κι ο Batman (που δυστυχώς προσφάτως μάθαμε ότι είναι με το μέρος σας)? Γι αυτό δε θα πρέπει λογικά να δείξουμε πάλι καλό και υπάκουο πρόσωπο, να πάρουμε τη δόση μας και να δεχτούμε τα μέτρα? Να μη μιλάμε, να μη συναθροιζόμαστε, να συμφωνούμε με τον Πάσχο, να ξεχνάμε τον Άρη, να αγαπάμε τον Καψή, να μισούμε το συνδικαλισμό, να μας διασκεδάζει ο Ψαριανός, να μας εκνευρίζει ο Θύμιος. Να μη συναθροιζόμαστε…

     Μάλιστα. Ας είμαστε λοιπόν όσο σοβαροί αρμόζει στην περίπτωση κύριε διευθυντά. Η επίσκεψη Μέρκελ μπορεί να συγκριθεί τηρουμένων των αναλογιών με την επίσκεψη Τσώρτσιλ στην εμπόλεμη Αθήνα του Δεκέμβρη του ’44. Κυρίως όσον αφορά τη σημασία της για το δικό σας στρατόπεδο. Έχουν δίκιο οι αναλυτές των μεγάλων καναλιών σήμερα που λένε ότι η επίσκεψη Μέρκελ σημαίνει «βοήθεια και αλληλεγγύη στην Αθήνα». Ή περίπου δίκιο. Γιατί το έχουμε ξαναπεί. Δεν υπάρχει μία Αθήνα, ούτε μία Ελλάδα. Η επίσκεψη Μέρκελ σημαίνει αλληλεγγύη όντως προς την Αθήνα του τρικομματικού καθεστώτος. Προς την Ελλάδα των τραπεζιτών και των εφοπλιστών. Προς τον κόσμο της λαμογιάς και του κεφαλαίου που δε μπορεί παρά να παρασιτεί στην πλάτη μας.

     Τη χρειάζεται αυτή την αλληλεγγύη και τη στήριξη η κυβέρνηση – Εφιάλτης των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη. Δεν της δίνουν κανένα περιθώριο τα ντόπια και ξένα αφεντικά της και μέσα σε δυο μήνες έχει κάψει σχεδόν όλα τα χαρτιά της. Πανικοβάλλονται τα στελέχη της και συνολικά τα τσιράκια του καθεστώτος και προσπαθούν να μεταφέρουν τον πανικό τους προς τα εδώ. Γι αυτό νιώθουν την επίσκεψη της Άνχελα σαν φιλικό χτύπημα στον ώμο. Γι αυτό τυφλώνονται και διαπράττουν την ύβρι της αλαζονείας μιας εξουσίας που παλινωδεί και βυθίζεται. Γι αυτό δε μιλάνε απλά για απαγόρευση της κυκλοφορίας όπως άλλες φορές αλλά ξεθάβουν ολοκληρωτική φρασεολογία και νομολογία. Δεν απαγορεύσατε ακόμη τυπικά το δικαίωμα μας να διαδηλώσουμε αύριο κύριε Δευθυντά. Το συμπιέζετε και μας λέτε ότι θα λειτουργήσετε σαν να το είχατε κάνει. Το δόγμα του σοκ και του εκφοβισμού στις πιο ακραίες του εκφράσεις. Θέλετε να μας κρατήσετε σπίτι μας.

     Μα πως το κάνετε πάντα αυτό το λάθος οι έχοντες την εξουσία, τις στιγμές που νιώθετε τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια σας? Πως δε μπορείτε να δείτε καθαρότερα? Τι είναι αυτό που έκανε τη Μαρία Αντουανέτα, κάποιες λίγες μέρες πριν χάσει το κεφάλι της  στη γκιλοτίνα, να προκαλεί το λαό του Παρισιού λέγοντας του, ότι αν δεν έχει ψωμί, μπορεί να φάει παντεσπάνι? Τι είναι αυτό που κάνει κι εσάς κύριε διευθυντά, κύριε υπουργέ ,κύριε πρωθυπουργέ, κύριε γλύφτη δημοσιογράφε του καθεστώτος, να πιστεύετε πως με αυτή την απαγόρευση θα πετύχετε το στόχο σας? Δε βλέπετε πως σιγά σιγά, διαλύετε κάθε αυταπάτη για την αστική κοινοβουλευτική σας δημοκρατία? Δε βλέπετε πως ολοένα και περισσότερο το κοινωνικό – οικονομικό πρόβλημα εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτή τη χώρα και αλλού συμπυκνώνεται και μορφοποιείται και ως ζήτημα δημοκρατίας?

     Καποτε κύριε Διευθυντά φοβόμασταν εμείς οι αριστεροί ότι ο κόσμος δε θα συναθροίζεται συνειδητά. Όχι επειδή δεν του επιτρέπεται. Αλλά επειδή δεν θέλει, πνιγμένος από τη μπόχα της προπαγάνδας σας, υπνωτισμένος από τη ραστώνη των κυρίαρχων αφηγήσεων του συστήματος που εκπροσωπείτε και υπερασπίζεστε. Και ενώ οι συναθροίσεις, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις ήταν «ταραγμένες στη νομιμότητα» και πολλές φορές μάλιστα διοργανωμένες υπό την αιγίδα σας. Τώρα που πηγαίνετε να απαγορεύσετε στο λαό να διαδηλώσει ενώ το θέλει, νομίζετε ότι θα μας κάμψετε? Μας στερείτε τη δυνατότητα επιβίωσης στο σήμερα, κάθε έννοια ονείρου για το αύριο, μας στερείτε την αξιοπρέπεια και θα μας στερήσετε και την ελευθερία να μπορούμε να συναθροιστούμε για να πούμε ή να κάνουμε κάνει κάτι για όλα αυτά? Χάρη μας κάνετε κύριε διευθυντά…

     Και ας πούμε, τι μας προτείνετε να κάνουμε αύριο κύριε Διευθυντά αντί να κατέβουμε στην πορεία?  Να μείνουμε σπίτι μας? Με το Ψαριανό παρέα? Να δούμε ειδήσεις? Καθένας μόνος του, με το πρόβλημα του, με το άγχος του, με την κατάθλιψη, με την ανημπόρια, με το αίσθημα αδυναμίας να τον κατατρώει, να τον καθηλώνει να τον ακυρώνει? Ε, κοιτάξτε να δείτε κύριε Διευθυντά.. Δεν είναι και πολύ θελκτική η πρότασή σας. Και να καταφέρετε να μας φοβίσετε λίγο, δε μπορούμε να μη συναθροιστούμε…

     Μαζευτήκαμε, πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό, τόσοι πολλοί με τόσα πολλά προβλήματα και ακόμη πιο πολλά όνειρα, που παλεύουν να μη σβήσουν, που δε μπορούμε να μένουμε μόνοι μας για πολύ. Ασφυκτιούμε. Αύριο λοιπόν καταρχήν θα συναθροίσουμε στο μυαλό μας όλες αυτές τις στιγμές που μας χτυπήσατε με τα όργανα της τάξης σας – μόνο τα τελευταία δύο χρόνια κύριε διευθυντά – όλες τις στιγμές που πνιγήκαμε από τα χημικά σας, τις στιγμές που αηδιάσαμε στη θέα των εκατοντάδων χαφιέδων σας που μας κυκλώνανε. Τις στιγμές που νιώσαμε σφίξιμο στο στομάχι για το δικό μας το πρόβλημα ή το πρόβλημα του διπλανού, του φίλου ή του γονιού, του γνωστού που συνήθισε να κοιτάει κάτω συχνά ή του αγνώστου με το υγρό βλέμμα της απόγνωσης. Θα συναθροίσουμε το φίλο που έφυγε στο εξωτερικό, τον άλλο που το σκέφτεται, τον ηλικωμένο που ξέσπασε σε λυγμούς στην ερώτηση της δημοσιογράφου για το πώς τα βγάζει πέρα, αυτούς που έφυγαν από τη ζωή με απόφαση δική τους και άλλους που το σκέφτονται και προσπαθούν να το αποδιώξουν από τη σκέψη τους.  Και μετά σίγουροι και με αγωνία θα τρέξουμε να συναθροιστούμε στις πλατείες, στις αγορές, στις μεγάλες λεωφόρους. Εκεί που αλλάζει και γράφεται η ιστορία σας. Στους δρόμους μας και τα πεζούλια μας που μας ανήκουν.

     Την πατήσατε κύριε διευθυντά. Κι εσείς και τα αφεντικά σας. Υπήρχαν πολλοί από εμάς που ίσως δεν ήταν σίγουροι για αύριο. Ίσως είχαν απογοητευτεί. Ίσως είχαν φοβηθεί. Ίσως είχαν κάπως αδιαφορήσει. Οι απειλές και οι απαγορεύσεις σας τους «επανέφεραν όντως στην τάξη». Όχι σε αυτή την τάξη που εσείς εννοείτε και αγαπάτε. Στην τάξη που διδάσκεται το μάθημα του αγώνα και της συλλογικότητας, της ελπίδας και του δικαιώματος στο όνειρο. Την πατήσατε. Οι διαταγές σας ηχούν σαν προσκλητήριο αγώνα, σαν κάλεσμα στη μάχη για χιλιάδες Αθηναίους. Για ακόμη περισσότερους κατοίκους αυτής της χώρας σε κάθε της άκρη. Προφανώς και θα συναθροιστούμε κύριε διευθυντά. Ξανά και ξανά. Και αύριο και μεθάυριο και την επόμενη. Σε πορείες σε συνελεύσεις, σε παρέες, σε συλλογικότητες, σε σωματεία, σε συλλόγους. Στη γειτονιά, στη δουλειά, στη σχολή. Όπου είναι δυνατόν. Για να επικοινωνήσουμε, να συζητήσουμε, να δράσουμε. Να μοιραστούμε σκέψεις, συναισθήματα, σχέδια, φόβους κι ελπίδες. Να απαλλαγούμε από εσάς –επιτέλους- κύριε Διευθυντά. Εσάς και τον κόσμο σας. Επιτέλους…