11 Οκτωβρίου 2020

κείμενο αντι_καλωσορίσματος

 




1 Οκτώβρη 2019: Άνοιγμα σχολών, φοιτητ[ρι]ές που είτε μόλις μπήκαν στη σχολή είτε βρίσκονται λίγο πριν το τέλος της, περιφέρονται στους διαδρόμους, αγκαλιάζονται, ενώ το αίθριο και το κυλικείο γεμίζουν με παρέες, το καμαράκι του συλλόγου ξανανοίγει, οι χώροι της σχολής φιλοξενούν τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς για όσα πέρασαν και για τη νέα χρονιά που ακολουθεί…

5 Οκτώβρη 2020: “Άνοιγμα” σχολών, φοιτητ[ρι]ές αυστηρά του πρώτου έτους κυκλοφορούν με μάσκες στη σχολή όσο τα υπόλοιπα έτη βρίσκονται πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους, το αίθριο και το κυλικείο μάλλον είναι σχεδόν άδεια, ο αριθμός των ατόμων μπορεί να περιορίζεται και η μεταξύ μας αλληλεπίδραση να είναι κάπως διστακτική αλλά προβληματισμοί και ιδέες συνεχίζουν να υπάρχουν και να μοιράζονται…

Στη σημερινή πραγματικότητα, στο πλαίσιο μια συνολικής επίθεσης στα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας ερχόμαστε αντιμέτωποι και με την απαξίωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, μέσα από την υποβάθμιση της από τις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης έως και το πανεπιστήμιο. Το τελευταίο μάλιστα, συνδέει όλο και περισσότερο τις δραστηριότητές του, με το κεφάλαιο, προκειμένου να εξασφαλίσει την αυτοχρηματοδότησή του, ελλείψει της κρατικής χρηματοδότησης [η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση ενός τμήματος είναι χαρακτηριστικά άλλωστε, που αποτυπώνονται σε μεγάλο βαθμό και στη δική μας σχολή με το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό να μειώνονται ραγδαία τα τελευταία χρόνια]. Έτσι το κεφάλαιο κερδοφορεί σε βάρος της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, επιτρέποντας στις επιχειρήσεις να έχουν λόγο στη διοίκηση του εκάστοτε ιδρύματος με σκοπό την εκμετάλλευση ανθρώπινου δυναμικού, ελέγχοντας τις περισσότερες φορές και το κομμάτι της έρευνας αλλά και τη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών έτσι ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου, το οποίο ταυτόχρονα επωφελείται από τη διαμόρφωση ενός ευέλικτου καθώς και προσαρμοστικού εργατικού δυναμικού.

Τι συμβαίνει όμως στη δική μας σχολή;

Η καθημερινότητα ενός φοιτητή ή μιας φοιτήτριας αρχιτεκτονικής συχνά αποτυπώνεται σε ατελείωτες ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, αφιερωμένες σε εργασίες της σχολής, ενώ όσο περνούν τα εξάμηνα αυξάνονται και τα έξοδα για υλικά μακέτας, εκτυπώσεις κλπ., τα οποία θα έπρεπε φυσικά να καλύπτονται από το τμήμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που καλλιεργείται ένα κλίμα ανταγωνισμού εντός των μαθημάτων για το ποιος φοιτητής ή ποια φοιτήτρια είναι καλύτερος/η, ενώ δεν λείπουν κ οι καθηγητές που πασχίζουν να διατηρήσουν το ρόλο του καθηγητή-αυθεντία προσπαθώντας έτσι να συντηρήσουν μία νοοτροπία που πιθανώς έχει καλλιεργηθεί κατά τα μαθητική ζωή.

Επιστρέφοντας ωστόσο σε μία πιο γενική σκοπιά γύρω από τις εξελίξεις στην εκπαίδευση, ήδη από την αρχή της περσινής χρονιάς είδαμε πως τα μέτρα για την αναδιάρθρωση της παιδείας βρίσκονταν ψηλά στην ατζέντα της κυβέρνησης της ΝΔ, με την κατάργηση του ασύλου μέσα στο καλοκαίρι αλλά και την συζήτηση γύρω από το νόμο πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση να μας απασχολεί από το πρώτο κιόλας τρίμηνο. Η επίθεση στην παιδεία ωστόσο, εντάθηκε κατά τη διάρκεια του έτους, μέσα από μία σειρά αντι-εκπαιδευτικών νόμων. Ιδιαίτερα μέσα στην πανδημία, τα τηλεμαθήματα ήρθαν να αντικαταστήσουν την δια-ζώσης εκπαίδευση σε κάθε βαθμίδα αλλά και την εξεταστική να πραγματοποιείται μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες. Φυσικά σε μία τέτοια συνθήκη τα προβλήματα ήταν πολλαπλά καθώς από τη μία, μία μεγάλη μερίδα φοιτητ[ρι]ών έμεινε εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας όταν δεν διέθετε τον απαραίτητο εξοπλισμό [σταθερό υπολογιστή, laptop, tablet κλπ.] ή την πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενώ από την άλλη ακόμη και όταν αυτά ήταν διαθέσιμα υπήρχε ο κίνδυνος «να πέσει η πλατφόρμα και να πετάξει έξω φοιτητές και καθηγητές», γεγονός που δημιουργούσε ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες προκειμένου να βγει η, αμείωτη κατά τα άλλα, ύλη.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση ανύπαρκτη είναι και η φοιτητική μέριμνα. Είναι γεγονός πως η σίτιση, οι μεταφορές και η στέγαση των φοιτητών-τριών δεν αποτελούν δεδομένα και αυτονόητα δικαιώματά μας αλλά παροχές που συνεχώς υποβαθμίζονται. Συγκεκριμένα, ολόκληρη η φοιτητική μέριμνα αναλαμβάνεται από ιδιώτες, αντί του πανεπιστημίου, οι οποίοι χρηματοδοτούν τις παροχές αυτές και έχουν ως μοναδικό στόχο την κερδοφορία τους, γεγονός που έρχεται να δράσει εις βάρος των φοιτητών με την υποβάθμιση της ποιότητας και τον αποκλεισμό όσων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα [βλ. αντίτιμο και έλεγχος στη λέσχη, ενοίκιο στις εστίες κλπ].

Ερχόμενοι πλέον στην φετινή χρονιά και ενώ η λειτουργία του εμπορίου και των υπηρεσιών έχει επανέλθει, η κυβέρνηση έρχεται να υποβαθμίσει για ακόμη μία φορά την εκπαίδευση, καθώς αρνείται τη λήψη των απαραίτητων μέτρων προστασίας στο σύνολό τους, αφήνοντας εκτεθειμένες/ους εκπαιδευτικούς και μαθητ[ρι]ες στα σχολεία, ενώ όσον αφορά τα πανεπιστήμια, επιλέγεται η συνέχιση της τηλε-εκπαίδευσης τουλάχιστον στον μεγαλύτερο βαθμό.

Βέβαια, η φυσική επικοινωνία και η αλληλεπίδραση, στις διδακτικές αίθουσες, στους διαδρόμους, στις αυλές δεν μπορεί να αντικατασταθεί με καμία κάμερα και κανένα πληκτρολόγιο. Στηρίζουμε το κύμα μαθητικών καταλήψεων που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα με τα δίκαια αιτήματά τους που αποτελούν κοινό τόπο και για τους δικούς μας αγώνες. Τα σχολεία και οι σχολές μας αποτελούν ζωντανούς χώρους, τους οποίους θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε. Απαιτούμε την εξ ολοκλήρου δια-ζώσης εκπαίδευση με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας ενώ παράλληλα διεκδικούμε να δοθούν χρήματα για την παιδεία, να ληφθούν άμεσα όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για μαθητ[ρι]ές, φοιτητ[ρι]ές και εκπαιδευτικούς, να γίνει επίταξη κτιρίων προκειμένου να μπορούν να υπάρξουν ολιγάριθμα τμήματα, να γίνουν προσλήψεις όλου του απαραίτητου διδακτικού προσωπικού και προσωπικού καθαριότητας.

Αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση σίγουρα δεν αφορά μόνο τον χώρο της σχολής [η οποία αποτελεί και μια μικρογραφία της κοινωνίας] αλλά διαπερνά την καθημερινότητά μας τους τελευταίους μήνες, από την έξαρση της πανδημίας και μετά. Μια πανδημία που έφερε στην επιφάνεια όλα τα ζωτικά προβλήματα μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, μια πανδημία που φανέρωσε τις προτεραιότητες αυτού το συστήματος που δεν είναι άλλες από την διαιώνιση των αντιδραστικών πολιτικών και την εφαρμογή και εδραίωση ενός κράτους τάξης και ασφάλειας. Έτσι μέσα στο προηγούμενο διάστημα είδαμε κυβέρνηση και κεφάλαιο να λαμβάνουν μέτρα επιβράδυνσης -ή παύσης– της πανδημίας και όχι ουσιαστικής αντιμετώπισής της. Είδαμε τους μαχόμενους υγειονομικούς να παλεύουν για αύξηση των ΜΕΘ, των μέτρων προστασίας και γενικότερα της χρηματοδότησης προς την δημόσια υγεία και η απάντηση να είναι χειροκρότημα από τα μπαλκόνια, ενισχύσεις των πολεμικών, στρατιωτικών και κατασταλτικών μηχανισμών και διαφημιστικές καμπάνιες στα ΜΜΕ. Και αυτό επειδή οι προτεραιότητες αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος ποτέ δεν ήταν και ούτε θα είναι η δημόσια και δωρεάν υγεία, η παιδεία ή οι ελευθερίες αλλά η όσο γίνεται περισσότερο κερδοφόρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης [με μειώσεις μισθών, απολύσεις κλπ], η καταστολή κάθε φωνής αντίστασης και η μετατροπή όσο γίνεται περισσότερων τομέων της καθημερινής ζωής σε εμπορεύματα. Η κρίση που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε είναι οικονομική, υγειονομική και κοινωνική και παρότι εκφράζεται σε διαφορετική ένταση και με διαφορετικό τρόπο ανά περιοχή, παντού έχει την ίδια στόχευση: την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Από την μια εμπόλεμη ζώνη στην άλλη..

Σε περιόδους κρίσεις λοιπόν, είναι συχνό φαινόμενο να εντείνονται οι πολεμικές συρράξεις, ως -προσωρινή έστω- λύση και μέθοδο επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Πόλεμοι που γίνονται για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και των πολυεθνικών, που καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας. Σύνορα ξανα-χαράζονται, θαλάσσια κομμάτια διαμοιράζονται και φυσικό περιβάλλον πωλείται και λεηλατείται για την άμεση παραγωγή κέρδους. Μέσα στα διάφορα πολιτικά και οικονομικά αποτελέσματα αυτών των πολέμων βρίσκονται και οι ανθρώπινες ζωές, οι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν από την περιοχή που ζούσαν ώστε να βρουν μια καλύτερη ζωή και αποτελούν το πιο έντονα εκμεταλλευόμενο φθηνό και εργατικό δυναμικό των χωρών “υποδοχής” τους. Περνώντας από σύνορα και θάλασσες, όταν και αν καταφέρουν να φτάσουν ζωντανοί/ές εδώ, βρίσκονται αντιμέτωποι με hot spot, κέντρα κράτησης, άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τρομοκρατία και φασισμό.

Το μακρύ χέρι του συστήματος, ο φασισμός.

Σωστά χαρακτηρίζεται ως το μακρύ χέρι του συστήματος καθώς βρίσκεται εκεί που δε μπορεί να φτάσει το δημοκρατικό προσωπείο του κράτους και της εργοδοσίας. Βρίσκεται στις δολοφονικές επιθέσεις κατά προσφύγων και αγωνιστών, βρίσκεται στις επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανέκαθεν στενής σχέσης κράτους-φασισμού αποτελεί το γεγονός που εκτυλίχθηκε στην Θεσσαλονίκη πριν περίπου 3 βδομάδες: 12/09/20 πορεία φασιστών με αρχηγό τον χρυσαυγίτη Κασιδιάρη βρίσκονται ανενόχλητοι στους δρόμους, μολύνουν την κοινωνία με τον ρατσιστικό τους λόγο, μολύνουν την πόλη με τα φασιστικά τους σύμβολα και συνθήματα. 16/09/20 αντιφασιστική πορεία που σβήνει τα απομεινάρια των φασιστών, καθαρίζει τους δημόσιους χώρους της πόλης από τις σβάστικες περικυκλώνεται από διμοιρίες ΟΠΚΕ, ΜΑΤ και ΔΙΑΣ με αποτέλεσμα την σύλληψη και των 51 αντιφασιστ[ρι]ών και τον τραυματισμό 2 εξ αυτών. Συμπέρασμα; Το καπιταλιστικό σύστημα ενοχλείται από την αντιφασιστική δράση ενώ ταυτόχρονα αφήνει ανεξέλεγκτο τον φασισμό να σπέρνει τον φόβο και το μίσος στην κοινωνία και να τον χρησιμοποιεί όποτε του φαίνεται χρήσιμος. Εν όψη και της εκδίκασης της ΧΑ τις επόμενες μέρες είναι σαφές πως η τελική καταδίκη των συγκεκριμένων φασιστών θα αποτελέσει μια τεράστια νίκη του αντιφασιστικού κινήματος που εδώ και χρόνια στέκεται εμπόδιο στον εκφασισμό της κοινωνίας, από τις σχολές και τα σχολεία μέχρι τις γειτονιές και τους δρόμους. Απαιτούμε την καταδίκη τους, αλλά δε σταματάμε εκεί, συνεχίζουμε μέχρι το ξερίζωμα του φασισμού και του συστήματος που τον γεννά.

Ακόμα και μέσα σε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε παραπάνω, η αλληλεγγύη σίγουρα δεν είναι μια ξεχασμένη λέξη. Όσο θα στήνονται φασιστικές γκρούπες που επιτίθενται σε μετανάστ[ρι]ες, όσο υπάρχει η Μόρια και η κάθε Μόρια, όσο προσφυγάκια κυνηγιούνται στα σχολεία που πηγαίνουν, όσο καταστέλλεται κάθε μορφή αντίδρασης στην κανονικότητα που μας επιβάλλουν, όσο φοβόμαστε να γυρίσουμε μόνες σπίτι μας το βράδυ, τόσο εμείς θα οργανωνόμαστε στη βάση της συλλογικής δράσης και θα παλεύουμε για μια ζωή στο ύψος των αναγκών και των ονείρων μας. Για μια ζωή χωρίς φτώχεια, πολέμους και κάθε είδους καταπίεση [ταξική, φυλετική ή έμφυλη].

Για να μην διαπραγματευτούμε την χειροτέρευση της ζωής μας αλλά να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.

___________________________________________________


Η Επιτροπή Αγώνα Φοιτητών Αρχιτεκτονικής είναι σχήμα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης [ΕΑΑΚ] και δραστηριοποιείται στην αρχιτεκτονική ΑΠΘ από το 1993.

Το σχήμα είναι μια ανοιχτή συλλογικότητα που συζητά χωρίς προϋποθέσεις και ιεραρχίες, θέματα που αφορούν στην πραγματικότητα της σχολής, στην εκπαίδευση και σε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Οι ιδέες και οι προβληματισμοί του καθένα και της καθεμίας είναι, όχι μόνο ευπρόσδεκτες, αλλά και αναγκαίες. Πιστεύουμε, και το εφαρμόζουμε στην πράξη, πως μόνο μέσα από τις αντιθέσεις μας και τη ζύμωσή τους, μπορούμε τελικά να συνδιαμορφώσουμε τις θέσεις μας, να καταλήξουμε σε δράσεις, να παράξουμε πολιτική για τον εαυτό μας, μακριά από τις έτοιμες απαντήσεις, κόντρα στη λογική της αδιαφορίας, της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης και της εξατομίκευσης.

Συμμετέχουμε στην ΕΑΑΚ συγκροτώντας το μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια. Μιας αριστεράς που με οδηγό τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας των φοιτητών και των εργαζομένων διεκδικεί μια άλλη εκπαίδευση, μια άλλη εργασία και τελικά, μια άλλη ζωή. Κόντρα στους τεχνητούς «μονόδρομους» του κεφαλαίου, κόντρα σε ό,τι υποβαθμίζει τα δικαιώματά μας, σε ό,τι ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς. Κόντρα στον εφησυχασμό, στη λογική του «τίποτα δεν γίνεται», κόντρα στην υποταγή. Κόντρα σε όλα; Όχι. Σύμφωνα πάντα με τις σύγχρονες ανάγκες και τα όνειρά μας. Σύμφωνα με τη συλλογική δράση. Σύμφωνα με τις προοπτικές που ανοίγουν οι κοινωνικοί αγώνες της νέας εποχής. Σύμφωνα με το πείσμα μας ότι αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει!

*Παρεμβαίνουμε καθημερινά στη σχολή, στο χώρο δίπλα από το καμαράκι του συλλόγου, όπου και θα μας βρείτε για συζήτηση, προτάσεις, κριτική, ερωτήσεις και ό,τι άλλο, όπως και στο epitropiawnaeaak.blogspot.gr και fb: Επιτροπή Αγώνα ΕΑΑΚ






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου