[ποτέ δε τους ζητήσαμε την άδεια]

όλες|οι στην πορεία // πέμπτη 9/7 στις 19:00 // στο αγ. βενιζέλου

Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε για τις "δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις" προβλέπει ότι κάθε συνάθροιση πρέπει να έχε γνωστοποιηθεί σε αστυνομικές αρχές, να έχει ''οργανωτή'' ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για την πορεία και να έχει ορισμένη ώρα έναρξης, μέρος, σκοπό, δρομολόγιο πορείας και εκτιμώμενο χρόνο λήξης. Μια συνάθροιση θα μπορεί να περιοριστεί, να αλλάξει δρομολόγιο, περιοχή ή και να απαγορευτεί εντελώς αν κινδυνεύει η «δημόσια ασφάλεια» ή αν «απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε ορισμένη περιοχή». Σε περίπτωση μη «συμμόρφωσης» των συμμετεχόντων, η αρμόδια αστυνομική αρχή μπορεί να διαλύσει τη συνάθροιση με δική της απόφαση. Η συμμετοχή σε διαδήλωση χωρίς άδεια μπορεί να τιμωρηθεί με ένα χρόνο φυλάκιση ακόμα και χωρίς άλλο αδίκημα (ιδιώνυμο), ενώ ο «οργανωτής» έχει την ευθύνη για τυχόν καταστροφές ή βλάβες που προκλήθηκαν από τους συμμετέχοντες, εκτός αν αποδείξει ότι πήρε τα αναγκαία μέτρα.

Είναι σαφές ότι οι διαδηλώσεις είναι πεδίο συγκρούσεων που διαταράσσουν την υφιστάμενη κατάσταση και όχι ήσυχες, αυστηρά προγραμματισμένες εκδηλώσεις που πρέπει να πάρουν άδεια για να συμβούν. Κάθε κράτος που λειτουργεί σωστά σε καμία περίπτωση δε θέλει μια «σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε ορισμένη περιοχή» είτε αυτό σημαίνει τη διατάραξη της καθημερινότητας, την διατάραξη της λειτουργίας των επιχειρήσεων ή τη διατάραξη των σάπιων θεμελίων του υπάρχοντος συστήματος. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο εξαιρετικά αντιδραστικό, που επιβάλλει το κράτος του αστυνόμου και αντιμετωπίζει την ελεύθερη έκφραση ως όχληση, ως διατάραξη της κοινωνικο-οικονομικής ζωής, επιχειρώντας να «μην διαταράσσεται υπέρμετρα», με αποκλειστικό κριτήριο την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αν ίσχυαν οι διατάξεις του νομοσχεδίου δεν θα είχαν συμβεί ποτέ οι τεράστιες απεργιακές διαδηλώσεις, οι «πλατείες» και οι μεγάλοι αντιμνημονιακοί αγώνες εργαζομένων και λαού, η δολοφονία Γρηγορόπουλου θα είχε περάσει στη σιωπή, οι διεκδικήσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος για αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στην ανεργία ή για υπεράσπιση του περιβάλλοντος θα είχαν απαγορευθεί. Ακόμα και η καθημερινή πάλη εργατικών σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, τοπικών συλλογικοτήτων και μεταναστών/ριών θα συναντά μεγάλες δυσκολίες.

κανένας μας αγώνας δεν πήρε την άδεια κράτους και αστυνομίας για να αναπτυχθεί!