[ σχετικά με την πρακτική άσκηση ]

Συζητήσεις...προβληματισμοί...γενική συνέλευση...συντονιστική επιτροπή...κατάληψη. 

Γιατί; Γιατί όλος αυτός ο πανικός;

// Γιατί... το ακαδημαϊκό έτος ξεκίνησε με την ενημέρωση του ζητήματος σχετικά με τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και την εισαγωγή της πρακτικής άσκησης, χωρίς όμως οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του τμήματος να έχουν συμβάλλει και εν τέλη να έχουν λόγο πάνω σε αυτές τις αλλαγές και προσθήκες! Δυστυχώς, επανειλημμένα παίρνονται αποφάσεις  που αφορούν πρωτίστως τους φοιτητές/-τριες χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να παρακολουθήσουν ανοιχτά τις διαδικασίες του τμήματος των καθηγητών, και εν τέλη να καθορίσουν τις αποφάσεις που θα παίρνονται όσον αφορά τα διάφορα ζητήματα που αποσχολούν την σχολή μας!

// Γιατί... όσον αφορά την πρακτική άσκηση, η οποία[να τονίσουμε]πρόκειται για μια προαιρετική διαδικασία, παρατηρούνται κάποια θολά σημεία. Ας σκεφτούμε όμως αρχικά, η πρακτική άσκηση δεν είναι κάτι που οι περισσότεροι θα ήθελαν να κάνουν, δεδομένου ότι αποτελεί σύνδεση όσων μαθαίνουμε κατά τη διάρκεια των σπουδών [τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο εργαστηρίων] με το πρακτικό κομμάτι του αντικειμένου μας; Μπορεί μέσα από τα μαθήματα της σχολής [είτε αυτά είναι θεωρητικά είτε εργαστηριακά] να ερχόμαστε σε επαφή με κάποια κομμάτια του αντικειμένου ωστόσο σίγουρα η ενασχόληση με αυτά σε επίπεδο πρακτικής άσκησης μπορεί να έχει έναν πιο αναλυτικό και ουσιαστικό χαρακτήρα, ο οποίος αντικειμενικά δε μπορεί να δοθεί κατά τη διάρκεια των μαθημάτων.. Γιατί λοιπόν, να διατίθενται μόνο 40 θέσεις, καλλιεργώντας τον ανταγωνισμό και το «αλληλοφάγωμα» μεταξύ μας, κάνοντας ακόμη πιο έντονο τον κοινωνικό κανιβαλισμό που συναντάμε στην κοινωνία; Γιατί να μην μπορούν όσες και όσοι θέλουν να κάνουν πρακτική άσκηση;

Παρόλο όμως που η πρακτική άσκηση είναι μια διαδικασία που μπορεί να συμβάλλει στην απόκτηση ουσιαστικής επαφής με το αντικείμενο της αρχιτεκτονικής, εξίσου σημαντικοί [και καθόλου δεδομένοι!]είναι και οι όροι και οι συνθήκες στις οποίες πρόκειται να εργαστούμε. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρθηκε κατά τη διάρκεια της παραπάνω ενημέρωσης πως ο μισθός για την πρακτική θα είναι 250 ευρώ/μήνα μέσω του προγράμματος ΕΣΠΑ, ενώ η ασφάλιση ενός φοιτητή που είναι ασφαλισμένος ως προστατευόμενο μέλος θα καλύπτεται με ένα ποσό των 10 ευρώ. Στην περίπτωση που κάποιος δεν ανήκει στην παραπάνω κατηγορία, θα υποχρεούται να ασφαλιστεί μόνος του. Κάτι που μέχρι και κάποια χρόνια πριν δεν ίσχυε, καθώς πριν την κατάργηση σχετικού νόμου όλοι οι φοιτητές ανεξαιρέτως ήταν ασφαλισμένοι με την ιδιότητα του φοιτητή.Σχετικά με τον μισθό, είναι προφανές και κατανοητό, τόσο από φοιτητές όσο και από καθηγητές του τμήματος, πως ένα τέτοιο ποσό δεν αντιστοιχεί στο φόρτο εργασίας της πρακτικής, καθώς στην ουσία μιλάμε για μια κανονική μορφή εργασίας. Παράλληλα δεν καλύπτει, σε καμία περίπτωση, τα έξοδα ενός φοιτητή που αναγκάζεται να παρατείνει τις σπουδές του και πιθανώς την παραμονή του στην πόλη με σκοπό να κάνει πρακτική άσκηση. Άλλωστε είναι κατανοητό από κάθε φοιτητή ή φοιτήτρια αρχιτεκτονικής πως παράλληλα με την πρακτική άσκηση σίγουρα δεν θα υπάρχει ο χρόνος ώστε να ασχοληθούμε με οποιοδήποτε εργαστήριο του έτους μας. Ακόμη ένα ζήτημα που προκύπτει είναι το ότι το ίδιο το τμήμα δε θα έχει κανένα έλεγχο σχετικά με το περιεχόμενο και τους όρους της πρακτικής άσκησης παρά μόνο θα ενημερώνεται γι’ αυτά μέσω ενός report των φοιτητών. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όσα άτομα θα κάνουν πρακτική θα βρίσκονται «στο έλεος» του εκάστοτε εργοδότη/γραφείου χωρίς να υπάρχει καμία κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων.

// Γιατί... αν κοιτάξουμε και πέρα από τα στενά όρια της σχολής θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτή τη στιγμή, με βάση τις δηλώσεις της ΝΔ και συγκεκριμένα της υπ. Παιδείας Κεραμέως, η κατεύθυνση που υπάρχει για την εκπαίδευση και τον ρόλο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων είναι πολύ συγκεκριμένη. Η πολιτική αυτή κατεύθυνση σχετίζεται με την όλο και πιο άμεση και βαθιά σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά και την διαμόρφωσή τους έτσι ώστε να επιφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος γίνεται, σε αποστειρωμένους απονεκρωμένους χώρους χωρίς κανένα ίχνος πολιτικής και πολιτισμού, όπως φαίνεται και με την κατάργηση του ασύλου. Άλλωστε αποτελεί ένα από τα πρώτα μέτρα που εφάρμοσε η νέα κυβέρνηση. Σε όλα αυτά που αλλάζουν όμως κατά πόσο λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες των ίδιων των φοιτητ[ρι]ών και όχι οι ανάγκες του κεφαλαίου;

Οι ανάγκες των φοιτητ[ρι]ών σίγουρα δεν σχετίζονται με την εισροή εταιριών που ελέγχουν την γνώση και τηνπαραγόμενη έρευνα προς όφελός τους. Οι ανάγκες μας δεν σχετίζονται με χώρους κλειδωμένους, με φύλακες, με face-controls και κάμερες και γενικότερα με μια «ασφάλεια» σύμφωνα με την οποία κάθε μας δράση μέσα στο πανεπιστήμιο θα είναι παράνομη, είτε αυτό αφορά τις γενικές μας συνελεύσεις, τις μαζικές παραστάσεις, τις καταλήψεις , και κάθε άλλο μέσο πάλης των φοιτητικών συλλόγων, είτε αυτό αφορά κάθε πολιτιστική μας δράση [προβολές, παραστάσεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, κλπ] μέσα σε αυτό. Οι ανάγκες μας δε σχετίζονται με τις διαγραφές των ν+2, που -παρά την κοινή γνώμη- κανένα βάρος δεν επιφέρουν στην εκπαίδευση καθώς, ειδικά στις μέρες μας, ο αριθμός των ατόμων που ξεπερνάνε κατά πολύ τα χρόνια φοίτησης είναι αρκετά μικρός και τις περισσότερες φορές αφορά άτομα που παράλληλα με τις σπουδές τους αναγκάζονται να εργαστούν για να τα βγάλουν πέρα, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τη σχολή τους. Πόσο μάλλον όταν οι διαγραφές αυτές αποτελούν και ένα από τα κριτήρια αξιολόγησης μέσα από την οποία ένα ίδρυμα είτε θα είναι υψηλά στις κατατάξεις [οπότε και θα έχει κύρος, χρηματοδότηση κλπ] είτε θα είναι χαμηλά, κινδυνεύοντας μέχρι και να κλείσει [όπως για παράδειγμα πολλές φορές έχει αναφέρει και η πρόεδρος της σχολής μας]. Όσο λοιπόν η κρατική χρηματοδότηση των πανεπιστημίων συνεχίζει να μειώνεται τα ίδια τα ιδρύματα είτε θα καλύπτουν τα κενά τους μέσω χρηματοδότησης από τον ιδιωτικό παράγοντα είτε θα μειώνουν και θα αποκλείουν τους φοιτητές που σπουδάζουν [από την μείωση των εισακτέων με την εφαρμογή της βάσης του 10, μέχρι τις διαγραφές των ν+2].

// Γιατί....για εμάς, η απάντηση δε θα είναι ότι απλά δε θέλουμε τίποτα από τα παραπάνω αλλά ότι θέλουμε όλα αυτά που έχουμε τη δυνατότητα στο σήμερα να έχουμε!

Να διεκδικήσουμε η πρακτική άσκηση θέλουμε να γίνεται για όλες-ους με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, με επαρκή μισθό και με χρήσιμο περιεχόμενο που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

Να διεκδικήσουμε ένα πανεπιστήμιο που θα παρέχει μόρφωση σε όλες και όλους χωρίς ταξικούς φραγμούς, με ανθρώπινους όρους σπουδών. Ένα πανεπιστήμιο που οι φοιτητ[ρι]ές και οι εργαζόμενοι[ες] του, θα έχουν λόγο για αυτό.

Να διεκδικήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια!

Επιτροπή Αγώνα φοιτητών αρχ...κής ΕΑΑΚ